We wilden zo graag een kindje. Pepijn en ik hadden er al vaak over gesproken. Hoe we het zouden noemen, of het op hem of op mij zou lijken, en hoe we het kamertje zouden inrichten. Elke maand dat mijn menstruatie weer kwam, was een kleine teleurstelling. Maar na vijf maanden proberen, bleef mijn menstruatie ineens uit.
Mijn hart bonkte in mijn keel
Ik weet nog dat ik die ochtend niet goed wist wat ik moest doen. Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik met trillende handen de zwangerschapstest uit de verpakking haalde. Pepijn stond naast me, zijn hand geruststellend op mijn schouder. “Zal ik met je meekijken?” vroeg hij zacht. Ik knikte. Samen wachtten we op de uitslag. De timer op mijn telefoon tikte langzaam af. Vijf minuten. Het leken er vijftig.
De tranen stroomden over mijn wangen
Toen de timer afging, durfde ik de test niet om te draaien. “Ik durf niet,” fluisterde ik. Pepijn pakte zonder aarzelen de test uit mijn handen. Hij keek er even naar, knipperde met zijn ogen en zei: “Kijk, het zijn er twee! Betekent dit..?” Hij kon zijn zin niet afmaken, want de tranen stroomden al over mijn wangen. “Ja,” bracht ik uit. We huilden van blijdschap en omhelsden elkaar stevig.
Elke ochtend keek ik naar mijn buik, in de hoop al iets te zien
De weken tot de eerste echo voelden als een eeuwigheid. Ik was nerveus, maar ook ontzettend blij. Elke ochtend keek ik naar mijn buik, in de hoop al iets te zien. Maar natuurlijk was daar nog niets. Pepijn plaagde me ermee. “Geef het de tijd, Fabienne. Het groeit niet ineens overnacht!” Ik sloeg hem lachend op zijn arm, maar ergens had hij gelijk. Geduld was nooit mijn sterkste kant geweest.
Het voelde alsof ik in een achtbaan zat
Eindelijk was het zover. De afspraak bij de verloskundige stond gepland. We waren wat vroeg, dus moesten we in de wachtkamer nog even zitten. Mijn handen waren klam, mijn maag voelde alsof ik in een achtbaan zat. Pepijn kneep even in mijn hand. “Het komt goed, schat,” zei hij geruststellend. Maar ik zag dat ook hij zenuwachtig was.
Ik voelde een golf van opluchting en geluk
“Fabienne?” hoorde ik een stem. Het was de verloskundige. Ze stelde zich voor, vroeg hoe ik me voelde en leidde ons naar de kamer waar de echo gemaakt zou worden. “Voor de duidelijkheid doen we een inwendige echo,” legde ze uit. “Dan kunnen we het beter zien.” Ik knikte, voelde een lichte spanning door mijn lichaam gaan, maar concentreerde me op de monitor. “Kijk,” zei ze na een paar seconden. “Hier is een kloppend hartje.” Ik voelde een golf van opluchting en geluk. Pepijn keek me aan met tranen in zijn ogen. We zagen ons kindje! Of ja, een klein stipje dat blijkbaar een kindje zou worden.
Even checken of het er echt één is
De verloskundige bewoog de echo iets heen en weer. “Even goed checken of het er echt één is,” mompelde ze. Pepijn en ik moesten lachen. “We zullen onze handen al vol hebben aan één,” zei hij plagend.
“Nou, ik zie hier toch echt twee kloppend hartjes”
De verloskundige keek ons ineens wat serieuzer aan. “Nou,” begon ze. “Ik zie hier toch echt twee kloppende hartjes.” Het was even stil. “Twee?” herhaalde ik, alsof ik het niet goed gehoord had. Ze draaide het scherm iets meer naar ons toe en wees. “Kijk, hier is het ene hartje, en hier is het andere.” Pepijn en ik keken elkaar aan. Zijn ogen waren groot van verbazing. “We krijgen een tweeling?” vroeg hij zacht.
Ik wist niet of ik moest lachen of huilen
“Dat lijkt er wel op,” zei de verloskundige met een glimlach. “Twee…” fluisterde ik. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Mijn hoofd tolde van de gedachten. Twee baby’s. Twee wiegjes. Twee alles. Toen we weer buiten stonden, keken we elkaar aan en begonnen tegelijk te lachen. “Hoe gaan we dit in hemelsnaam doen?” vroeg Pepijn, terwijl hij zijn hand door zijn haar haalde. “Geen idee,” zei ik, “maar het komt vast goed.”
FABIENNE
