Brenda: “Ik wil graag borstvoeding geven, maar mijn man vindt het te veel gedoe”

Ik had me voorgenomen om deze keer meer van mijn zwangerschap te genieten

Het is al hectisch genoeg met een peuter van twee die constant mijn aandacht opeist. “Mama, appel!” roept Luca enthousiast. Mijn gedachten dwalen af naar die eerste weken na zijn geboorte. Ik had me er zo op verheugd om borstvoeding te geven. Het zou het meest natuurlijke ter wereld moeten zijn, toch? Maar wat een worsteling was het. Mijn tepels waren constant kapot, Luca hapte niet goed aan, en ik voelde me schuldig. Schuld omdat ik het niet volhield, omdat ik na een paar weken al overstapte op flesvoeding.

Borstvoeding: zo’n sprookje dat nooit werkelijkheid werd

“Het is ook niet voor iedereen weggelegd,” had Frank toen gezegd terwijl hij me een kop thee bracht. Zijn stem klonk lief, maar ik voelde de teleurstelling. Niet in mij, maar in het hele proces. Alsof borstvoeding zo’n sprookje was dat nooit werkelijkheid werd.

“Beter kiezen we direct voor de fles”

Nu, met baby nummer twee op komst, heb ik besloten: ik wil het weer proberen. Maar toen ik dat gisteren aan Frank vertelde, kreeg ik een reactie die me totaal overrompelde. “Dat levert zoveel gedoe op. Beter kiezen we direct voor de fles,” had hij gezegd, alsof het een praktische beslissing was. Hij bedoelde het vast niet verkeerd, maar het voelde alsof hij me niet steunde. Ik had verwacht dat hij zou zeggen: “Tuurlijk schat, als jij dat graag wil.” Maar nee.

Ik kan het niet loslaten

Ik voel een steek van frustratie. Waarom begrijpt hij niet hoe belangrijk dit voor me is? Misschien omdat hij de nachten niet heeft doorstaan zoals ik. Of omdat hij nooit heeft gevoeld hoe het is om als moeder te falen in iets wat zo natuurlijk zou moeten zijn. “Brenda, laat het los,” fluister ik tegen mezelf. Maar dat lukt natuurlijk niet.

“Ik snap niet waarom je jezelf dat weer aan wil doen”

Die avond, nadat Luca eindelijk in bed ligt en ik uitgeput op de bank plof, brengt Frank het onderwerp weer ter sprake. “Ik snap gewoon niet waarom je jezelf dat weer aan wil doen,” zegt hij terwijl hij een biertje opentrekt. Ik kijk hem verbaasd aan. “Nou ja, de vorige keer was het toch een drama? Je was kapot, Luca was niet tevreden, en uiteindelijk ging het met de fles veel beter. Waarom zou je dat risico weer nemen?”

Ik wil het zo graag een kans geven

Ik voel mijn wangen rood worden. “Omdat ik het belangrijk vind. Omdat het deze keer misschien wel lukt. Omdat ik het een kans wil geven, Frank. Het gaat niet alleen om wat praktisch is.” Hij haalt zijn schouders op. “Ik probeer je alleen te beschermen. Voor je het weet zit je weer in die vicieuze cirkel, en dan heb je straks twee kinderen om voor te zorgen. Denk daar ook eens aan.”

Is het zo gek dat ik het wil proberen?

Zijn woorden blijven hangen, en ik weet dat hij ergens een punt heeft. Maar toch. Is het zo gek dat ik dit wil proberen? Dat ik wil voelen hoe het is als het wel lukt? Ik besluit om er niet verder over te discussiëren. Voor nu. Maar in mijn hoofd blijft het malen. De dagen erna voel ik steeds meer twijfel opborrelen. Frank’s woorden echoën in mijn hoofd. Is het echt de moeite waard? Kan ik dit aan?

“Mannen zien fles als een makkelijke oplossing, ze begrijpen niet wat het voor een vrouw betekent”

Terwijl ik door een folder van de borstvoedingsvereniging blader, weet ik dat ik het aan iemand anders moet vragen. Mijn beste vriendin, Sanne, is altijd eerlijk en recht door zee. Misschien weet zij wat ik moet doen. “Bren, je moet het gewoon proberen,” zegt ze zonder aarzelen als we samen een kop koffiedrinken. “Laat Frank maar even, hij snapt het wel als het zover is. Mannen zijn gewoon praktisch ingesteld. Ze zien alleen de fles als makkelijke oplossing, maar ze begrijpen niet wat het voor jou betekent.”

“Het is jouw lichaam, jouw baby”

“Maar wat als het weer misgaat? Wat als ik weer helemaal kapot ben?” Sanne glimlacht en legt haar hand op mijn arm. “Dan heb je het geprobeerd. En dat is al meer dan genoeg. Het gaat erom dat jij het gevoel hebt dat je alles hebt gedaan wat je kon. Het is jouw lichaam, jouw baby. Dat mag Frank ook wel eens beseffen.”

Ik wil dit nog een keer proberen, punt uit

Haar woorden geven me een klein beetje moed. Toch voelt het alsof ik een soort strijd moet voeren, niet alleen met Frank maar ook met mezelf. Die avond besluit ik om er met hem over te praten. Echt praten, zonder verwijten of boosheid. “Frank, ik wil even iets zeggen,” begin ik terwijl ik naast hem op de bank ga zitten. “Ik snap dat je het praktisch wil houden, en ik weet dat je het goed bedoelt. Maar dit is echt belangrijk voor mij. Ik wil dit nog een keer proberen, en ik wil dat jij achter me staat, ook als het moeilijk wordt.”

“Oké, als jij het echt wilt..”

Hij zucht en kijkt me aan. “Ik wil je echt steunen, Bren. Maar ik zie gewoon hoe zwaar het vorige keer voor je was. Ik wil niet dat je jezelf kwelt.” “Maar het kan deze keer anders gaan. Misschien lukt het wel. En als het niet lukt, dan is dat ook oké. Maar ik wil het in ieder geval proberen. Kun je me daarin steunen?” Er valt een stilte, maar dan knikt hij. “Oké. Als jij het echt wil, dan sta ik achter je. Maar beloof me dat je het aangeeft als het niet gaat, oké? Dan maken we een nieuwe keuze.” Ik voel de opluchting door mijn hele lichaam stromen.

Die nacht slaap ik beter dan ik in weken heb gedaan. Het voelt alsof er een last van mijn schouders is gevallen. Het idee dat ik het mag proberen, dat ik de ruimte krijg om het op mijn manier te doen, is genoeg om me rust te geven.

BRENDA