Daantje zat al weken te zeuren
“Wanneer mag Tamar nou eens logeren, mama?” vroeg ze. Tamar was haar beste vriendin uit groep 3, en ze waren onafscheidelijk. Ik had het lang genoeg uitgesteld. “Goed dan,” zei ik uiteindelijk. “Ze mag vrijdag komen logeren, en dan gaan we iets leuks doen zaterdag.” Daantje sprong bijna een gat in de lucht van blijdschap.
Vrijdagmiddag stond Tamar al op de stoep met haar kleine roze rugzakje
Haar moeder, een keurige vrouw met altijd perfect gestyled haar, gaf me een hand en vertelde nog even wat Tamar wel en niet mocht eten. “Geen chocola voor het slapen gaan, daar wordt ze druk van,” zei ze vriendelijk. Ik knikte en glimlachte. “Komt goed.” De meiden hadden de grootste lol. Ze bouwden een tent van dekens en kussens in de woonkamer, speelden schooltje en giechelden tot het tijd was om naar bed te gaan. Het duurde natuurlijk veel te lang voordat ze echt sliepen, maar ik liet ze maar. Het hoorde erbij.
De volgende ochtend was ik al vroeg op
Ik hoorde voetstapjes op de gang en zachte stemmetjes. Toen ik de woonkamer in liep, zaten Daantje en Tamar al aan tafel, druk in gesprek over wat ze die dag wilden doen. “We kunnen naar de kinderboerderij gaan,” stelde ik voor. Dat vonden ze een geweldig idee. Bij de kinderboerderij renden de meiden direct naar de geiten. “Kijk, mama, deze heeft een scheve tand!” riep Daantje terwijl ze een stukje hooi aan een geit voerde. Tamar was minder enthousiast. “Hij likt aan mijn hand!” gilde ze, maar ze lachte er gelukkig om. Daarna gingen ze naar de speeltuin. Het had de avond ervoor flink geregend, dus het gras en de zandbak waren nat. Het duurde niet lang voordat de meiden modderige schoenen en broekspijpen hadden.
“Kijk uit voor de plassen, meisjes!” riep ik nog, maar het was al te laat
Ze waren in hun enthousiasme door de plassen gerend en zagen er niet meer uit. Modder op hun schoenen, op hun broeken, op hun handjes en zelfs in hun gezicht. Ik had ze moeten stoppen, maar eerlijk gezegd vond ik het ook wel schattig hoe ze samen plezier hadden. Thuis aangekomen zette ik ze allebei op een krukje bij de wasbak. “Eerst die handjes wassen,” zei ik terwijl ik een washandje pakte. Tamar stak haar handjes gehoorzaam uit, en ik boende de modder eraf. Daarna veegde ik hun gezichtjes schoon met een doekje. “Zo, klaar,” zei ik. Ze kregen allebei schone kleren. Tamar droeg een setje van Daantje – een roze legging en een T-shirt met een regenboog erop. Ze zag er weer uit om door een ringetje te halen.
De rest van de middag speelden ze rustig binnen
Tegen het einde van de middag kwam Tamars moeder haar ophalen. “Hoe was het?” vroeg ze terwijl ze haar dochter een kus op het hoofd gaf. “Heel leuk!” antwoordde ik enthousiast. “We zijn naar de kinderboerderij geweest, en ze hebben het ontzettend naar hun zin gehad.” Ik vertelde over de geiten, de speeltuin en hoe ze door de plassen hadden gerend. Tamars moeder trok haar wenkbrauwen op. “O, waren ze erg vies geworden?”. Ik keek haar aan. “Ja, best wel,” gaf ik toe. “Maar ik heb hun handjes gewassen, hun gezichtjes schoongeveegd en Tamar kreeg schone kleren van Daantje.” Ik lachte er een beetje bij, maar Tamars moeder glimlachte niet terug. “Ik had liever gehad dat ze even onder de douche was gezet,” zei ze, met een beleefd toontje dat eigenlijk geen ruimte voor discussie gaf.
Ik voelde mijn wangen rood worden
“Oh,” stamelde ik. “Nou ja, ik dacht dat dit wel genoeg was.” Ze glimlachte weer, maar het was zo’n strakke glimlach. “Fijn weekend nog,” zei ze, terwijl ze Tamars rugzak oppakte. Toen de deur dichtviel, bleef ik met een ongemakkelijk gevoel achter. Had ik ze moeten douchen? Ik keek naar Daantje, die vrolijk aan het kleuren was, zich van geen kwaad bewust. Misschien had Tamars moeder wel gelijk. Of misschien was ik gewoon te makkelijk. Maar ik wist ook: als ze echt vond dat haar dochter schoon onder de douche moest, kan ze dat toch zelf na het logeren doen?
De rest van de dag bleef ik erover nadenken
Was ik een slechte moeder? Had ik het verkeerd aangepakt? Maar ergens diep vanbinnen dacht ik ook: kom op, het zijn kinderen. Die horen vies te worden. En als een beetje modder het ergste is wat ze overkomt, dan valt het allemaal best mee. Daantje zat naast me en bladerde door een prentenboek. “Mama, wanneer mag Tamar weer logeren?” vroeg ze ineens. Ik moest lachen. “Eerst maar eens even kijken of Tamars moeder dat ook een goed idee vindt,” antwoordde ik. Daantje keek me verbaasd aan. “Waarom niet, mama? Het was toch heel leuk?”
Ik dacht aan Tamars moeder en haar strak afgemeten glimlach
Het voelde alsof ze me subtiel had veroordeeld, alsof mijn aanpak niet goed genoeg was. Maar hoe kon ik dat uitleggen aan Daantje? Voor haar was het een perfect weekend geweest. Ik besloot dat dit iets was wat ik met mezelf moest uitvechten. Ondertussen bedacht ik hoe vaak ik zelf vies was geworden als kind. Ik herinnerde me zomerdagen in de modder, mijn kleren onder het gras en mijn gezicht bedekt met zand. Mijn moeder had me ook niet altijd direct onder de douche gezet. Meestal was een washandje en schone kleren voldoende. Sterker nog: ik heb het weleens met nog minder moeten doen. Het was een geruststellende gedachte.
De volgende ochtend zag ik een appje van Tamars moeder
“Bedankt dat Tamar mocht logeren. Ze vond het heel leuk! Misschien volgende keer bij ons?” Ik zuchtte opgelucht.
MONA
