Edith: “Mijn kinderen zeggen: ‘Ik bel je later terug’ maar meestal hoor ik niets”

| ,

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Drie volwassen kinderen, ik had het mij heel anders voorgesteld

Ik herinner me hoe ik vroeger droomde van deze fase in mijn leven. Drie kinderen grootgebracht, allemaal volwassen, zelfstandig en hun eigen leven leidend. Ik dacht aan lange gesprekken aan de keukentafel, spontane bezoekjes en het delen van hun dromen, zorgen en successen. Het leek me een prachtige beloning na alle jaren van opvoeden, troosten, begeleiden en onvoorwaardelijk liefhebben. Maar nu we hier zijn, voelt het leeg. Anders. Niet zoals ik me had voorgesteld.

Ik voel me soms buitengesloten als moeder

Mijn kinderen zijn 28, 25 en 20 jaar oud. De oudste, mijn dochter, verwacht binnenkort haar eerste kindje. Dat nieuws was een moment van pure vreugde. Maar terwijl ik me probeer voor te stellen hoe ik als oma zal zijn, merk ik dat ik me ook zorgen maak. Want als moeder voel ik me soms al buitengesloten. De middelste heeft net haar diploma behaald en is gaan samenwonen met haar vriend. De jongste studeert nog en lijkt vooral bezig met vrienden, feestjes en zijn toekomst. Geen van hen woont nog thuis, en dat is natuurlijk hoe het hoort, maar de afstand tussen ons voelt groter dan ik ooit had verwacht.

Ze bellen me vaak niet terug

Ik probeer er voor ze te zijn. Maar als ik bel, lijk ik altijd het verkeerde moment te kiezen. Als ik mijn oudste vraag hoe het met haar zwangerschap gaat, krijg ik een kort antwoord: “Goed hoor, mam, maar ik ben nu even druk. Ik bel je later terug.” Dat “later” blijft vaak uit. Mijn middelste heeft haar agenda volgestopt met werk, sporten en sociale activiteiten. Een kopje koffie samen plannen voelt bijna als het regelen van een werkafspraak. En mijn jongste? Als ik vraag hoe het met zijn studie gaat, is zijn standaardantwoord: “Ja, prima, maar ik moet nu echt weg.”

Ik zoek op allerlei manieren contact

Het zijn kleine momenten die pijn doen. Zoals toen ik een appje stuurde met een foto van een oud kinderboek dat ik tegenkwam op zolder. Geen reactie. Of toen ik voorstelde om een zondagmiddag bij mij thuis door te brengen, gewoon met z’n allen, en de reacties waren een mix van “ik kijk wel even” en “volgende keer misschien”.

“Mam, je moet begrijpen…”

Laatst heb ik het besproken met mijn oudste twee. Ik wilde het niet in een verwijtende toon brengen, maar ik kon het niet langer voor me houden. “Ik mis jullie,” zei ik eerlijk. “Ik weet dat jullie druk zijn, maar soms voelt het alsof er niet meer vanaf kan dan een kort belletje en soms een kort bezoekje.” Hun reactie trof me hard. “Mam, je moet begrijpen dat we ontzettend druk zijn. We werken fulltime, proberen onze carrières op te bouwen, sporten, onderhouden onze vriendschappen. Het is gewoon echt veel.” Ik begrijp het. Echt. Maar ergens doet het ook pijn. Want ik vraag me af of ik iets verkeerd heb gedaan. Heb ik ze te veel ruimte gegeven? Of juist te weinig? Of hoort dit gewoon bij het ouder worden?

Het is een stille leegte thuis

Mijn dagen zijn stiller geworden nu ze er niet meer zijn. Natuurlijk heb ik mijn eigen leven. Ik werk nog een paar dagen per week, heb vriendinnen met wie ik koffie drink, en ik lees eindelijk die stapel boeken die al jaren op me wacht. Maar niets vult de leegte die mijn kinderen achterlaten. Ik had gehoopt dat we nu op een andere manier verbonden zouden zijn. Dat ik als moeder een nieuwe rol zou krijgen in hun volwassen leven. Niet meer degene die alles regelt, maar wel degene die ze opzoeken voor een goed gesprek, een luisterend oor of gewoon een gezellige middag.

EDITH

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

25 gedachten over “Edith: “Mijn kinderen zeggen: ‘Ik bel je later terug’ maar meestal hoor ik niets””

  1. Aan de ene kant snap ik de gevoelens, aan de andere kant komt e.e.a. ook behoorlijk over als een stuk zelfmedeleiden zonder actie. Ik krijg best wel een passieve indruk. Zij moeten veranderen … Als ouder zou je als geen ander moeten weten hoe van alles op je af komt en neem je als jongeling de familie een beetje voor “granted”. Nodig ze uit voor eten, kost hun het minste tijd als het eten al op tafel staat of ga voor ze koken bij hun thuis … daar mag je best wat druk op zetten. Aan de andere kant, je oogst wat je zaait en als je er nu achter komt dat je in het verleden fouten hebt gemaakt waardoor zij nu geen familiegevoel hebben,geef die dan ook eerlijk toe. Er mist te veel context voor een gewogen antwoord.

    Beantwoorden
  2. Best Edith, jouw verhaal is zo herkenbaar, eerlijk gezegd vind ik het een opluchting te lezen dat ik niet de enige ben. Ik heb me vaak afgevraagd wat ik verkeerd heb gedaan. De enige tip die ik je lan en wil geven is: doe, net als ik. alsof je gek bent en blijf bellen en appen in de hoop op een omslag. Ik leef met je mee.

    Beantwoorden
  3. Dit lijkt me ook erg jammer en ik kan me voorstellen dat dit niet is wat je hoopt.

    Wat tips:
    Maak het makkelijk. komen ze kort: prima. Komen ze spontaan: prima. Willen ze mee eten: prima.
    Ga bij hun langs. (Een van de irritaties naar ouders is dat ik altijd naar hun toe moet komen. Ze hebben een veel rustiger agenda dus kom gewoon ook mijn kant op.)

    En maak het gezellig.
    Deel leuke dingen uit je leven.
    Kook een keer uitgebreid, doe een wijnavondje, speel hitster, of doe wat anders wat bij jullie past. Houdt een kind van theater, ga naar het theater. Of winkelen, of..wat je kind leuk vindt.

    En heb gezellif contact tussendoor. Kijk bijv allemaal Wie is de Mol en probeer van elkaar te winnen of kijk de voetbalcompetitie en maak een poule.

    Start een familieweekend eens per jaar, en ga dan in een huisje met alle kinderen. Nodig ze uit om even langs jullie vakantieadres te komen. etc Of maak gezamenlijk een mooie reis.

    Maak een familieapp als je die niet hebt etc

    Beantwoorden
    • ook ik mis mijn(klein)kinderen, komen zelden op bezoek, wil ik bij hen.op de koffie…geen tijd, drie weken later…
      helaas is het contact met de andere kant heel close.
      weet niet goed hoe ik verder mee moet

      Beantwoorden
  4. Natuurlijk zijn ze druk; ze zijn opgegroeid tot volwassen mensen met een eigen leven. Ze werken (of studeren) fulltime, sporten, ontspannen en hebben sociale contacten. Wat verwacht je dan als je een foto stuurt van een gevonden boek? Een diep gesprek daarover? Misschien een cursus loslaten volgen?

    Beantwoorden
    • Beste Joris, dit is wel heel kort door de bocht. Enige empathie mag je toch wel verwachten van je kinderen als ze deze “volwassen” leeftijd hebben. De reactie van hen, of liever gezegd géén reactie, over dat boek is ronduit bot. En nee, loslaten leer je niet makkelijk door dan maar een cursusje te volgen, maar leer je door vallen en opstaan.

      Beantwoorden
  5. Het is jammer het westerse samenleving. Godzijdank dat ik een moslim ben. ik ben er voor mijn ouders en ik geniet van elk moment dat ik met hen doorbreng.

    Beantwoorden
  6. ja mam ik bel je later ,dat ken ik.
    ik heb zelf twee jongens van 54 en 52.
    het is verleden anders geweest ,dan kwamen ze meer bij mij.
    waren kinderen klein.
    oppassen en nog meer.
    mijn schoonmoeder had ook jongens.
    zei altijd dat jongens naar de schoonfamilie trekken .
    ze heeft gelijk gehad.
    de jongens doen alles met schoonfamilie.
    ik voel mij vergeten.
    vind het jammer.
    heb het ooit gezegt.
    maar het ligt aan mij zeggen ze.

    Beantwoorden
  7. Mijn zoon reageert pas na een paar dagen op mijn app maar mijn schoondochter appt dezelfde dag nog terug. Zij zorgt ook altijd dat ze langskomen.
    Het is geen onwil van mijn zoon maar hij heeft zijn vrouw nodig om hem eraan te herinneren.
    Misschien kunnen de partners of vrienden iets betekenen. Leef anders je eigen leven waarin je kinderen een bijrol spelen. Succes.

    Beantwoorden
  8. Ik denk dat dit mettertijd weer verandert. Als ze ouder zijn en zich gaan realiseren dat je er niet altijd bent. Dat merk ik iig richting mijn ouders wel. De leeftijd van jouw kids is een leeftijd van inderdaad drukte en zelf ontdekken en ontplooien. En bedenk: Jij hébt in ieder geval kinderen.

    Beantwoorden
  9. Ja ik leef mee met je, als buitenlandse moeder zijn onze connecties steviger, moeder heeft een centrale rol in alles ook met een zekere bemoeizucht, sorry, ook zo grootgebracht. verder laat ik ze t liefst los, zij hebben me alleen niet losgelaten. dat heb je ook nl. maar soms moet je echt loslaten, ga lekker op vakantie naar het buitenland, ga genieten, maak je geld op, ze wachten misschien nu op je erfenis, geniet ervan dan zul je zien hoe snel ze op je af rennen.
    Ik heb mijn moeder vroeg verloren, als kind, maar bij mijn schoonouders heb ik het verlies ingehaald, ze waren top. weekendd veel op bezoek, ook toen ze alleen kwam te zitten. Is de liefde voor je moeder, dat je terug brengt bij haar , ook al ben je t huis uit. druk zijn , werken, maakt hun behandeling naar jou, niet goed. never!!

    Beantwoorden
  10. Net het bericht hieronder in de groepsapp geplaatst van ons gezin.

    Mijn hart is verdrietig voor deze vrouw. Ik merk dat papa en mama niet de band met oma hebben als die ik met mijn mams had. Ik belde elke dag vanaf werk even met mijn moeder. Maar dat was wellicht ook iets te veel van het goede. Toch hoop ik dat wij met jullie een middenweg vinden.

    De kinderen zijn 18 en 20, wonen thuis en werken. Ik zie ze amper en een afspraak is niet te maken. Ze worden afgezegd en de oudste komt gewoon niet beneden als ik haar heb laten kiezen, speciaal voor ons 2 gekookt heb, omdat de mannen aan het werk zijn.

    Mijn mams is 25 jaar geleden overleden op 54 jarige leeftijd en met haar had ik een relatie die ik iedereen gun.

    Beantwoorden
  11. snap je verdriet…ik lees alle appjes van mijn 2 dochters …zij niet alle van mij…er komt veel op ze af, drukke baan, eigen huishouden , studie, vrienden, hobbies, ik plan dagjes uit met ze, apart met 1 dochter tegelijk, verder zien we ze met verjaardagen en feestdagen, ik had t ook anders verwacht terwijl ik altijd heb gezegd tegen mezelf: projecteer niet jouw dromen en wensen op hun leven maar laat ze los…loslaten is een houvast…dat kaartje hangt boven mijn bureau, valt bijna v d muur vanwege slechtplakkende buddies..heb t zo gelaten, veel sterkte en succes met loslaten…weet zeker dat je dan heel veel zult gaan ontvangen!

    Beantwoorden
  12. Tja, de tijden zijn veranderd, ik heb precies hetzelfde met mijn 3 volwassen kinderen. druk, druk, druk met iedereen behalve met de ouders. Ik ben nu zelf , na een operatie, afhankelijk van hulp maar ook nu hebben ze geen tijd en het enige wat ik krijg is af en toe een app met de vraag hoe het gaat, ik doe nu dus alles zelf, tegen het advies van de artsen in. Het is zoals het is. Ik neem het ze ook verder niet kwalijk, denk terug aan de tijd toen ik zelf net ging starten en minder tijd had voor mijn ouders. Had ik het graag anders gezien en anders verwacht , jazeker wel, maar de ervaring leert dat verwachtingen altijd anders uitpakken. Probeer te genieten van de keren dat ze uit zichzelf komen en ga verder, net zoals dat dat zij doen, je eigen leven leiden.

    Beantwoorden
    • ik ken het ook twee kinderen ik ben oma van 5 kleinkinderen .maar ik hoor ze alleen maar als ze een oppas nodig hebben verder ook niet .heel jammer

      Beantwoorden
  13. lieve moeder.
    wat ik mis is, hoe vaak dat je met je kinderen contact zou willen hebben?
    bellen is niet van deze tijd, stuur een appje. dan kunnen ze zelf kijken wanneer ze dit beantwoorden. bellen kost tijd en appen kun je tussendoor. laat op deze manier voelen dat je betrokken bent bij hun leven. maak een gezamenlijke app groep aan waarin jullie dingen kunnen delen. wij hebben ook 3 kids. 31, 28 en 27. niets moet alles mag. Ik mis ze ook wel eens, maar door de appjes heb ik toch het gevoel deel uit te maken van hun leven. nu we een kleinkind hebben waar ik 1x per week op pas zien we onze dochter vaker.
    de middelste is altijd al veel op zichzelf geweest. onze zoon woont in de buurt en loopt vaak even binnen. kinderen heb je niet voor jezelf genomen, maar om ze op te zien groeien tot volwassen fijne zelfstandige mensen. probeer dat te zien en te voelen dat je het goed hebt gedaan. wat je beschrijft is het lege nest gevoel… hoe meer aandacht je daaraan geeft hoe meer je het ook voelt.
    je zult je dagen zelf invulling moeten geven. en ja. veel liefs.

    Beantwoorden
  14. Jeetje, dit komt me zo bekend voor!
    Altijd sta je voor ze klaar , ook nu ze volwassen zijn, maar een bezoekje of belletje kan er idd niet af.

    Ik word er boos en verdrietig van eerlijk gezegd.
    Maar je, moeders zeuren altijd schijnbaar 🙂

    Beantwoorden
  15. Ook hier waren de verwachtingen zoals jij die omschrijft. Mijn kinderen, zijn verhuisd toen ze volwassen waren en wilden in de grote stad gaan wonen. Helaas te ver om even langs te wippen voor een bakkie. Ze zijn druk met werk en sociale verplichtingen. Nu is het wel zo dat tegenwoordig onze kinderen beiden fulltime moeten werken voor de hypotheek. Wij konden dat op 1 salaris en dat gaf meer ruimte voor onze ouders.
    Nu er bij ons een van mijn kinderen een baby is gekomen komt er weer meer contact, ik denk dat ze dan pas beseffen dat moeder zijn heel veel vergt. En dat je voor elkaar belangrijk bent. Noem het maar voortschrijdend inzicht. Geef het tijd, het komt goed. Ik bied vaak mijn hulp aan en geniet nu van mijn oma rol het vaker zien van mijn oudste dochter.

    Beantwoorden
  16. Wat verdrietig voor jou. Misschien kan je ze eerlijk zeggen wat je verwachtingen waren en dit in een langer berichtje aan ze voorleggen. En dat je hoopt dat ze toch wat vaker contact zoeken of een leuke middag met je willen doorbrengen.
    Als het toch niet lukt komen ze waarschijnlijk later toch weer terug bij jou, in een later stadium van het leven. Maar je mag ze best aangeven dat er zomaar iets met elkaar kan gebeuren en dat jullie elkaar niet voor lief moeten nemen.
    Natuurlijk begrijp ik ook dat ze druk zijn. Ze geven aan dat ze contact moeten onderhouden met vriendinnen. Als ze daar tijd voor hebben, moeders zijn ook belangrijk, misschien belangrijker. Vooral als hun jeugd met jou liefdevol was en je er voor hun bent geweest. Als je dat niet was, begreep ik hun reactie wel.

    Beantwoorden
  17. wees eens eerlijk…ging jij op hun leeftijd veel naar je ouders? ze hebben hun eigen leven en jij dat van jou. het is toch veel leuker dat als ze langskomen het met hun volle goesting doen dan opv omdat jij ze wat verplicht om te komen toch? dat doen ze toch niet. zoek zelf nog een hobby dan krijg je er vanzelf nog wel vriendinnen bij en maak plezier met hen. je bent je kinderen hun moeder niet hun vriendin.

    Beantwoorden
  18. Ze hebben het druk met wat? Werk ja dat kan maar een telefoontje met je moeder kan er niet bij? Sorry maar later zitten ze van hadden we maar. Een moeder is niet belangrijk wat een flauwekul. Zijn vrienden belangrijker dan je moeder. Ze heeft ze opgevoed tot sociale mensen maar blijkbaar niet naar hun moeder toe. Straks als er opgepast moet worden dan is ze misschien wel.weer nodig, jammer dat dit gebeurt met moeders die goed voor hun kinderen zorgen.

    Beantwoorden
  19. Tja, zo zie je maar weer….dromen zijn bedrog. Leef je eigen leven en laat de kinderen met rust. De oudste zal je straks wel weer weten te vinden als ze een oppas nodig heeft, want ja dan is het eigen belang. Ga je dan niet in allerhande bochten wringen als het niet uitkomt ” Nee” is ook een antwoord. Hoeveel goede gesprekken had je zelf met je ouders?

    Beantwoorden
  20. het is idd wennen maar je moet het nemen zoals het is! En waarschijnlijk hebben ze het ook druk! ik weet niet wat de afstanden zijn maar dat kan er ook mee te maken hebben! En ja die diepe en goede gesprekken die hebben ze waarschijnlijk liever met iemand van hun eigen leeftijd. sterkte met het opvullen van de leegte

    Beantwoorden

Plaats een reactie