Edith: “mijn kinderen zeggen: ‘Ik bel je later terug’ maar meestal hoor ik niets”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Drie volwassen kinderen, ik had het mij heel anders voorgesteld

Ik herinner me hoe ik vroeger droomde van deze fase in mijn leven. Drie kinderen grootgebracht, allemaal volwassen, zelfstandig en hun eigen leven leidend. Ik dacht aan lange gesprekken aan de keukentafel, spontane bezoekjes en het delen van hun dromen, zorgen en successen. Het leek me een prachtige beloning na alle jaren van opvoeden, troosten, begeleiden en onvoorwaardelijk liefhebben. Maar nu we hier zijn, voelt het leeg. Anders. Niet zoals ik me had voorgesteld.

Ik voel me soms buitengesloten als moeder

Mijn kinderen zijn 28, 25 en 20 jaar oud. De oudste, mijn dochter, verwacht binnenkort haar eerste kindje. Dat nieuws was een moment van pure vreugde. Maar terwijl ik me probeer voor te stellen hoe ik als oma zal zijn, merk ik dat ik me ook zorgen maak. Want als moeder voel ik me soms al buitengesloten. De middelste heeft net haar diploma behaald en is gaan samenwonen met haar vriend. De jongste studeert nog en lijkt vooral bezig met vrienden, feestjes en zijn toekomst. Geen van hen woont nog thuis, en dat is natuurlijk hoe het hoort, maar de afstand tussen ons voelt groter dan ik ooit had verwacht.

Ze bellen me vaak niet terug

Ik probeer er voor ze te zijn. Maar als ik bel, lijk ik altijd het verkeerde moment te kiezen. Als ik mijn oudste vraag hoe het met haar zwangerschap gaat, krijg ik een kort antwoord: “Goed hoor, mam, maar ik ben nu even druk. Ik bel je later terug.” Dat “later” blijft vaak uit. Mijn middelste heeft haar agenda volgestopt met werk, sporten en sociale activiteiten. Een kopje koffie samen plannen voelt bijna als het regelen van een werkafspraak. En mijn jongste? Als ik vraag hoe het met zijn studie gaat, is zijn standaardantwoord: “Ja, prima, maar ik moet nu echt weg.”

Ik zoek op allerlei manieren contact

Het zijn kleine momenten die pijn doen. Zoals toen ik een appje stuurde met een foto van een oud kinderboek dat ik tegenkwam op zolder. Geen reactie. Of toen ik voorstelde om een zondagmiddag bij mij thuis door te brengen, gewoon met z’n allen, en de reacties waren een mix van “ik kijk wel even” en “volgende keer misschien”.

“Mam, je moet begrijpen…”

Laatst heb ik het besproken met mijn oudste twee. Ik wilde het niet in een verwijtende toon brengen, maar ik kon het niet langer voor me houden. “Ik mis jullie,” zei ik eerlijk. “Ik weet dat jullie druk zijn, maar soms voelt het alsof er meer niet vanaf kan dan een kort bezoekje.” Hun reactie trof me hard. “Mam, je moet begrijpen dat we ontzettend druk zijn. We werken fulltime, proberen onze carrières op te bouwen, sporten, onderhouden onze vriendschappen. Het is gewoon echt veel.” Ik begrijp het. Echt. Maar ergens doet het ook pijn. Want ik vraag me af of ik iets verkeerd heb gedaan. Heb ik ze te veel ruimte gegeven? Of juist te weinig? Of hoort dit gewoon bij het ouder worden?

Het is een stille leegte thuis

Mijn dagen zijn stiller geworden nu ze er niet meer zijn. Natuurlijk heb ik mijn eigen leven. Ik werk nog een paar dagen per week, heb vriendinnen met wie ik koffie drink, en ik lees eindelijk die stapel boeken die al jaren op me wacht. Maar niets vult de leegte die mijn kinderen achterlaten. Ik had gehoopt dat we nu op een andere manier verbonden zouden zijn. Dat ik als moeder een nieuwe rol zou krijgen in hun volwassen leven. Niet meer degene die alles regelt, maar wel degene die ze opzoeken voor een goed gesprek, een luisterend oor of gewoon een gezellige middag.

EDITH

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen