Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Daen had vanaf zijn derde al een hekel aan water
Dat was niet zomaar een lichte afkeer, zoals veel kinderen die even moeten wennen aan spetteren. Nee, Daens reactie op water was een pure angst. Vooral spetters in zijn gezicht waren het ergst. Als er maar één druppel water op zijn neus kwam, begon hij al te huilen. “Ik wil niet nat worden, mama! Niet in mijn gezicht!” zei hij telkens weer, met die trillende lip en grote, angstige ogen.
Op zijn 4e dacht ik nog: dit komt wel goed
Kinderen moeten gewoon wennen aan nieuwe dingen. Maar Daen was anders. Douchen was elke avond een drama. Zodra ik het woord “shampoo” liet vallen, zette hij het op een krijsen. Hij hield zijn hoofd stijf achterover en klemde zijn handjes over zijn gezicht alsof het leven ervan afhing. Zelfs het zachtste straaltje water was al te veel. Hij moest altijd met z’n hoofd uit het water en een washand bij het haren wassen. Kinderen mogen bij ons op zwemles met 4 jaar oud, maar ik wist dat het beter was om nog even te wachten.
Toen Daen 5 werd, wist ik dat het tijd was voor zijn eerste zwemles
Iedereen in Nederland moet leren zwemmen, dat is nou eenmaal zo. Met al dat water overal is het gewoon te gevaarlijk om niet te kunnen zwemmen. Maar ik voelde aan alles dat dit een zware strijd zou worden. Toch schreef ik hem in. “Hij moet er klaar voor zijn,” zei ik tegen mezelf. Maar diep vanbinnen wist ik wel beter: Daen zou er nooit klaar voor zijn.
De eerste zwemles was een nachtmerrie
We kwamen het zwembad binnen en Daen werd meteen stil. Totaal onder de indruk. Zijn ogen werden groot en hij bleef als aan de grond genageld staan. Om ons heen klonk het gegil en gespetter van enthousiaste kinderen. Maar Daen keek ernaar alsof hij midden in een horrorfilm stond. “Kom op, schat. Het komt goed,” zei ik, terwijl ik hem een duwtje gaf. Maar hij zette geen stap.
“Ik wil niet,” zei hij zachtjes, terwijl hij zijn hoofd schudde
Toen de zwemjuf naar hem toe kwam om hem mee te nemen, begon hij te huilen. Niet zomaar huilen, maar echt ontroostbaar. “Nee, ik ga niet! Ik wil niet nat worden!” riep hij, terwijl hij zich aan mijn been vastklampte. Ik voelde me zo machteloos. De juf probeerde hem rustig over te halen, maar Daen bleef nee schudden. Uiteindelijk gaf ze het op. “Misschien moet hij eerst even wennen aan het water,” zei ze. Maar dat “wennen” kwam er niet van. Zelfs als we samen naar het zwembad gingen om “gewoon te spelen”, bleef hij ver weg van de rand. Ik liet de jaren voorbij gaan.
Toen Daen 9 werd, besloot ik dat het niet langer kon
Hij moest leren zwemmen, punt uit. Niet alleen omdat het onveilig was, maar ook omdat hij steeds ouder werd. Hoe langer ik wachtte, hoe moeilijker het zou worden. Maar toen we hem opnieuw inschreven voor zwemles, kwamen de oude problemen meteen weer naar boven. Dit keer kwam er nog iets bij: hij voelde zich vreselijk opgelaten. “Ik ga echt niet bij al die kleintjes staan,” zei hij boos, terwijl hij naar de groep keek. De meeste kinderen waren 4 of 5 (enkele 6), en Daen, met zijn lange benen en brede schouders, stak met kop en schouders boven hen uit.
“Maar Daen, iedereen moet ergens beginnen
Dit is gewoon hoe het gaat,” probeerde ik uit te leggen. Maar hij weigerde. Hij ging niet naast die kleintjes staan en hij ging zéker niet het water in. En daar stond ik dan, midden in het zwembad, met een boze jongen en een juf die me hulpeloos aankeek. Elke les opnieuw probeerde ik hem over te halen, maar Daen was niet te vermurwen. Hij bleef koppig nee zeggen, en uiteindelijk besloot de juf opnieuw dat het geen zin had. “Zonder zijn eigen motivatie komen we nergens,” zei ze. En ze had gelijk. Ik kon hem niet dwingen om het water in te gaan.
Maar wat nu?
Hoe moest dit verder? Kopzorgen. Slapeloze nachten. Zwemmen was niet alleen een vaardigheid, het was een kwestie van veiligheid. Ik zag het al helemaal voor me: een ongeluk tijdens een vakantie, een moment van onoplettendheid bij een sloot. Het idee alleen al maakte me gek. Maar wat kon ik doen als hij pertinent weigerde? Ik kon hem toch niet letterlijk het zwembad in duwen?
Thuis probeerde ik het gesprek met hem aan te gaan
“Daen, waarom wil je het water niet in?” vroeg ik op een avond, terwijl ik naast hem op de bank ging zitten. Maar hij haalde alleen maar zijn schouders op. “Ik haat water. Ik haat het gewoon.” Meer kreeg ik er niet uit. Lodewijk, mijn man, probeerde het ook. Hij zette zich naast Daen en legde rustig uit waarom zwemmen zo belangrijk was. “Je moet het echt leren, jongen. Niet voor ons, maar voor jezelf. Stel dat er iets gebeurt? Stel dat je in het water valt?” Maar Daen keek hem alleen maar aan met die koppige blik van hem. “Dan ga ik niet in de buurt van water,” zei hij simpel. En daarmee was voor hem de kous af.
Ik voelde me zo gefrustreerd
Hoe kun je een kind iets laten doen wat hij pertinent weigert? Ik kon hem niet vastpakken en het water in gooien. Dat zou zijn angst alleen maar groter maken. Maar hem vrijlaten voelde ook verkeerd. De zomervakantie naderde, en ik maakte me nu al zorgen. We hadden een camping geboekt met een groot zwembad. Hoe ging dat ooit goedkomen? Ik zag het al voor me: Daen die koppig op een handdoek bleef zitten terwijl de andere kinderen zich vermaakten. En ik, die met een brok in mijn keel toekeek, niet wetend wat ik moest doen. Nee, hij wilde niet zwemmen. En nee, ik kon hem niet dwingen. Maar wat dan?
SALLY
ik zou eerst hulp inschakelen van een psycholoog (dit valt onder de jeugd ggz vanuit de gemeente) die hem helpt met zijn waterangst en dan een goede privé instructeur vinden voor de zwemles. Mss is er zelfs een instelling waar beide gecombineert kunnen worden.
mijn dochter was ook zo bang. zomers zwembadje in de tuin en zelf laten proberen. met haar naar het zwembad op speciale tijden. soms zelfs onder schooltijd. 2x prive les geprobeerd en de 3de keer lukte het. 13 jaar was ze en een certificaat inplaats van een diploma, omdat ze niet door de ring durfde te duiken. ze is nog steeds geen zwemmer. maar ze kan zich redden. niet opgeven. mijn schoonmoeder heeft haar diploma gehaald toen ze 50 was 🙂
goedenmiddag..mijn dochter wilde nooit met hoofd onder stralen..spatten..ze had vaak oorontstekingen heeft autisme…op dat mkment wust ik dat niet..ik ben zelf zweminstructrice omdat ik water wel fijn vind..ik zou proberen hem wat video.s te laten zien .hoe je uit het water komt met kleren aan..hoe je kunt blijven drijven..en misschien vindt hij het interessant..uiteindelijk gaat het erom wat je doet als je in het water belandt..ook kun je hem met kleren aan laten douchen..van licht gekleed tot spijkerbroek ..regenjas laat hem dan de handelingen doen om bv spijkerbroek uit te doen..knoop erin (drijf product omdat er lucht inzit) scoen omdraaien blijf je ook drijven
weet niet waar je woont maar zou hem graag iets willen leren hierover..of evt kleine lesjes evt in ondiep bad..want op rug drijven dat is ook belangerijk
vrgr Susanne
wat ontzettend vervelend. ik weet niet waar jullie wonen. maar zwemschool henny de groot is heel goed in angst. onze dochter heeft privéles gehad gewoon 1 op 1. en dat werkte super. Dan hoeft hij niet tussen de kleintjes te staan. deze zwemjuffen zijn super lief en hebben heel veel geduld.
Ik lees niets over angst voor water van vóór z’n vierde jaar. Als dat jong zo panisch is voor water dat douchen (of zelfs een druppel water op z’n neus) van kleins af aan een probleem is, hoe bestaat het dan dat er tot heden (in elk geval ogenschijnlijk) geen professionele hulp gezocht is?
hele goede vraag. zo een extreme fobie, daar ga je toch mee aan de slag. kann altijd dat dat niet helpt, maar proberen is toch echt het minste