Rosy is 11 jaar en bemoeit zich werkelijk overal mee
Het begon subtiel, een opmerking hier en daar. Maar de laatste tijd lijkt ze overal een mening over te hebben, of het nou gaat om welke film we moeten kijken, wat Cyril (haar broertje) moet aantrekken, of — erger nog — hoe Bastiaan en ik onze discussies voeren. Het is alsof ze zichzelf heeft uitgeroepen tot rechter, jury en bemiddelaar van het gezin.
Laat ik je een voorbeeld geven
Laatst hadden Bastiaan en ik een meningsverschil over, geloof het of niet, de nieuwe gordijnen. Hij wilde grijs, ik wilde iets met kleur. Het was geen grote ruzie, maar zo’n discussie waarin je allebei net iets te fel probeert je punt te maken. Terwijl ik midden in mijn betoog zat, hoorde ik ineens een zucht van de bank. Rosy.
“Papa heeft eigenlijk wel gelijk hoor,” zei ze vanuit haar hoekje, waar ze met haar telefoon zat te scrollen alsof ze niet luisterde
Maar blijkbaar had ze elk woord opgepikt. Ik draaide me om en keek haar aan. “Sorry, wat?” vroeg ik, half lachend, half verbaasd. Ze legde haar telefoon neer, leunde achterover en begon alsof ze een complete presentatie had voorbereid. “Nou, ik bedoel, grijs past beter bij de rest van de kamer. Als je kleur kiest, gaat het misschien vloeken met de bank en de vloer. Bovendien ziet het er rustiger uit. Toch, papa?”
Bastiaan keek haar even verbaasd aan en toen naar mij
Hij kon zijn lach bijna niet inhouden, de verrader. “Ja, precies,” zei hij. “Dat bedoel ik.” Ik voelde mijn wenkbrauwen omhoog schieten. “Pardon?” vroeg ik. “Sinds wanneer ben jij de interieurstylist hier?” Rosy haalde haar schouders op en keek me aan met die zelfverzekerde blik van haar. “Ik zeg gewoon hoe ik het zie. Dat mag toch?”
Wat moest ik daarop zeggen?
Ik stond met mijn mond vol tanden, terwijl Bastiaan het nauwelijks meer kon houden van het lachen. Uiteindelijk besloot ik het maar te laten gaan, maar diep vanbinnen kookte ik. Hoe durfde ze zich zo met onze discussie te bemoeien? En erger nog, waarom had ze eigenlijk een punt?
Maar dat was nog niets vergeleken met hoe ze met Cyril omgaat
Cyril is 8 jaar oud en een typische jongste: ondeugend, eigenwijs en vooral niet gediend van zijn zus’ bemoeienissen. Toch laat Rosy geen kans onbenut om hem te vertellen wat hij moet doen. Laatst stond hij in de gang, zijn schoenen half aan, toen Rosy ineens vanuit de keuken riep: “Cyril, je jas hangt nog op de kapstok. Trek die eerst aan, anders doe je alles weer in de verkeerde volgorde.” Cyril draaide zich om en keek haar aan met een blik die boekdelen sprak. “Jij bent niet mijn moeder,” zei hij fel, terwijl hij zijn schoenen gewoon verder aantrok. Ik zeg ook wel eens: “Cyril heeft één moeder, en ook één vader, meer niet.”
Ik hoorde het vanaf de woonkamer en besloot deze keer even af te wachten
Misschien konden ze het zelf oplossen. Maar natuurlijk gaf Rosy niet op. Ze kwam de gang in gestormd en ging vlak voor hem staan. “Ik probeer je alleen te helpen,” zei ze, met haar handen in haar zij. “Je doet het verkeerd. Eerst je jas, dan je schoenen. Dat weet iedereen.” Cyril stampte zijn voet in zijn schoen en keek haar woedend aan. “Laat me met rust! Als ik mijn schoenen eerst aan wil doen, doe ik dat gewoon.” “Je luistert nooit,” beet Rosy terug. “Daarom duurt alles bij jou altijd zo lang.”
Ik besloot in te grijpen voordat het echt uit de hand liep
“Rosy, bemoei je er niet mee,” zei ik, terwijl ik de gang in kwam lopen. “Cyril kan prima zelf beslissen hoe hij zijn schoenen en jas aantrekt.” Ze keek me aan met een mengeling van frustratie en onbegrip. “Maar mama, hij doet het verkeerd!” “Dat maakt niet uit,” zei ik. “Hij leert het vanzelf. Laat hem gewoon zijn eigen ding doen.” Met tegenzin liep ze terug naar de keuken, maar ik kon zien dat ze het er niet mee eens was. Cyril keek me dankbaar aan en mompelde: “Dank je, mama.”
Het meest frustrerende is dat Rosy zich niet alleen bij ons gezin bemoeit
Zelfs haar vriendinnen hebben er blijkbaar last van. Laatst kwam ze thuis en vertelde ze nonchalant dat haar vriendin Lotte tegen haar had gezegd: “Bemoei je er niet mee, Rosy.” “Wat had je dan gezegd?” vroeg ik. “Oh, niks bijzonders,” zei ze schouderophalend. “Ze wilde iets doms doen, en ik zei gewoon hoe ze het beter kon doen. Maar ja, sommige mensen kunnen daar niet tegen.”
Ik moest mijn best doen om niet te lachen
Het was zo typisch Rosy om haar eigen bemoeizucht goed te praten. Maar ergens begon ik me ook zorgen te maken. Wat als ze hiermee problemen krijgt als ze ouder wordt? Mensen vinden het niet altijd leuk als je overal je mening over geeft, hoe goed bedoeld het ook is.
Toch lijkt het haar niet te deren
Rosy blijft zich met alles bemoeien, alsof het haar persoonlijke missie is om de wereld een betere plek te maken — of in ieder geval een plek waar alles volgens haar regels verloopt. Ik weet niet of iedereen hier op zit te wachten. Het lijkt in haar karakter te zitten en dus niet te veranderen.
LOES
Ingrijpen! Duidelijk zijn naar je kind. Pas op de plaats, soms moeten kinderen gewoon de mond dicht houden en luisteren naar ouders. Als dit zo doorgaat heeft ze straks geen vriendinnen.
Klinkt voor nu hard, maar het is pas echt hard als ze straks niemand meer heeft.
opvoeden is niet altijd leuk. Streng en duidelijk zijn is soms vreselijk, maar doe het in belang van jouw dochter.
Tegen die tijd kotst iedereen haar al uit.
Hoi Loes,
Wat een lastige situatie voor jullie.
Ik herken in haar iets van mezelf. Dit hoeft uiteraard niet voor jullie dochter te gelden.
Zelf heb ik ADD en ik denk heeeel snel in mijn hoofd. Leg heel snel verbanden en wilde ook altijd dat alles goed ging volgens patronen. En inderdaad van kinds af aan in gesprekken invallen en adviezen geven.
Alle gesprekken in de omgeving hoor(de) ik, zonder dat ik bewust luisterde, ik moest echt leren om me af te sluiten van geluiden/gesprekken. Of beter gezegd: om te gaan met hoe mijn hoofd werkt.
Ik heb vroeger heel erg moeten leren dat alle mensen anders denken in hun hoofd. En nu ben ik rustig in gesprekken of kan ik mij inhouden. Ik heb dit als volwassenen pas echt geleerd.
Ik zeg absoluut niet dat jou dochter dit ook heeft, maar ik moest er gewoon even aan denken.
Dat je haar kan proberen uit te leggen dat niet iedereen alles op dezelfde manier doet, ervaart of bedenkt, omdat iedereen anders is.
Succes met jullie situatie. En ik hoop dat ze later hier geen last van krijgt.
Groetjes, een andere Loes
Lijkt me mogelijk problematisch met het oog op sociale contacten in de toekomst. Opletten dat ze niet “uitgekotst” wordt want dat zou niet leuk zijn.
ik krijg al vraagtekens bij de reactie van schrijfster over de jassen discussie.
1 moeder geeft aan dochter aan laat het zitten hij leert het vanzelf ipv kop dicht bepaal jij niet dat bepaalt hij zelf.
Maar punt 2 wat moet hij leren? Dat moeder dus ook een bepaalde volgorde wil aanleren wat helemaal niet relevant is en hem dus ook niet laat bepalen anders. Waardoor ik denk dat dochter meer op moeder lijkt dan moeder beseft.
Ook een “verhitte” discussie over kleur gordijnen zegt al genoeg over de omgang met elkaar.
Vader heeft een mening maar moeder moet er verhit overheen, en dan als iemand vader steunt reageren met ” hallo ben je ook al stylist”.
Nee dat is troefkaarten spelen om gelijk te halen.
Hoogstwaarschijnlijk is het kopieergedrag van dochter en heeft moeder een bord voor de kop.
“Karen” in de dop…
Niet vervelend bedoeld, maar die bemoeien zich ook overal mee, alles moet op hun manier en ook zij hebben geen zelfinzicht als anderen er wat van zeggen…
Hoop voor haar en jullie dat ze er (anders) mee om leert gaan, anders kan ze het nog wel eens erg lastig krijgen als de hele wereld in haar ogen alles fout doet…
Een kritische jongedame dus die over dingen nadenkt. Voor een moeder is dit lastig. Je begrijpt wat anderen zeggen over het bemoeien van Rosy, maar het is je kind en daar hoeft niet iedereen kritiek op te hebben.
Herkennen de leerkrachten dit stukje van haar gedrag ook op school? Hebben zij nog tips?
Wat dit meisje misschien zou kunnen helpen om meer zelfinzicht te ontwikkelen is als moeder met haar vaker het gesprek aangaat rondom deze momenten. Zodat ze in contact haar eigen gedachten en gevoelens kan verdiepen, in plaats van enkel te worden weggezet als een bemoeial waar niemand op zit te wachten.
ik snap je vervelende gevoel. Wij hebben ook zo een dochter, die bemoeit zich juist met haar oudere zus maar ook met heel veel andere dingen. We hebben al een gevraagd of ze niet naar een bejaardenhuis moet 🤭. Het is een stukje karakter. Wij proberen het al jaren wat te buigen. Helemaal veranderen kan je zoiets niet. Het is natuurlijk per situatie verschillend, maar ook per kind. Wij hebben op een gegeven moment ook uitgelegd hoe vervelend het is voor andere andere mensen. Daarna wat losgelaten, genegeerd en als het de spuigaten uit loopt dan zeggen we wat. Ik snap je gevoel heel goed, vooral tegenover anderen. Maar uiteindelijk zal ze er zelf achter komen.
Rosy moet er uiteindelijk gewoon vanzelf achter komen dat haar bemoeienissen niet altijd op prijs gesteld worden. Je kunt het een miljoen keer tegen haar zeggen maar ze zal het uiteindelijk zelf in moeten zien.