Rosy is 11 jaar en bemoeit zich werkelijk overal mee
Het begon subtiel, een opmerking hier en daar. Maar de laatste tijd lijkt ze overal een mening over te hebben, of het nou gaat om welke film we moeten kijken, wat Cyril (haar broertje) moet aantrekken, of — erger nog — hoe Bastiaan en ik onze discussies voeren. Het is alsof ze zichzelf heeft uitgeroepen tot rechter, jury en bemiddelaar van het gezin.
Laat ik je een voorbeeld geven
Laatst hadden Bastiaan en ik een meningsverschil over, geloof het of niet, de nieuwe gordijnen. Hij wilde grijs, ik wilde iets met kleur. Het was geen grote ruzie, maar zo’n discussie waarin je allebei net iets te fel probeert je punt te maken. Terwijl ik midden in mijn betoog zat, hoorde ik ineens een zucht van de bank. Rosy.
“Papa heeft eigenlijk wel gelijk hoor,” zei ze vanuit haar hoekje, waar ze met haar telefoon zat te scrollen alsof ze niet luisterde
Maar blijkbaar had ze elk woord opgepikt. Ik draaide me om en keek haar aan. “Sorry, wat?” vroeg ik, half lachend, half verbaasd. Ze legde haar telefoon neer, leunde achterover en begon alsof ze een complete presentatie had voorbereid. “Nou, ik bedoel, grijs past beter bij de rest van de kamer. Als je kleur kiest, gaat het misschien vloeken met de bank en de vloer. Bovendien ziet het er rustiger uit. Toch, papa?”
Bastiaan keek haar even verbaasd aan en toen naar mij
Hij kon zijn lach bijna niet inhouden, de verrader. “Ja, precies,” zei hij. “Dat bedoel ik.” Ik voelde mijn wenkbrauwen omhoog schieten. “Pardon?” vroeg ik. “Sinds wanneer ben jij de interieurstylist hier?” Rosy haalde haar schouders op en keek me aan met die zelfverzekerde blik van haar. “Ik zeg gewoon hoe ik het zie. Dat mag toch?”
Wat moest ik daarop zeggen?
Ik stond met mijn mond vol tanden, terwijl Bastiaan het nauwelijks meer kon houden van het lachen. Uiteindelijk besloot ik het maar te laten gaan, maar diep vanbinnen kookte ik. Hoe durfde ze zich zo met onze discussie te bemoeien? En erger nog, waarom had ze eigenlijk een punt?
Maar dat was nog niets vergeleken met hoe ze met Cyril omgaat
Cyril is 8 jaar oud en een typische jongste: ondeugend, eigenwijs en vooral niet gediend van zijn zus’ bemoeienissen. Toch laat Rosy geen kans onbenut om hem te vertellen wat hij moet doen. Laatst stond hij in de gang, zijn schoenen half aan, toen Rosy ineens vanuit de keuken riep: “Cyril, je jas hangt nog op de kapstok. Trek die eerst aan, anders doe je alles weer in de verkeerde volgorde.” Cyril draaide zich om en keek haar aan met een blik die boekdelen sprak. “Jij bent niet mijn moeder,” zei hij fel, terwijl hij zijn schoenen gewoon verder aantrok. Ik zeg ook wel eens: “Cyril heeft één moeder, en ook één vader, meer niet.”
Ik hoorde het vanaf de woonkamer en besloot deze keer even af te wachten
Misschien konden ze het zelf oplossen. Maar natuurlijk gaf Rosy niet op. Ze kwam de gang in gestormd en ging vlak voor hem staan. “Ik probeer je alleen te helpen,” zei ze, met haar handen in haar zij. “Je doet het verkeerd. Eerst je jas, dan je schoenen. Dat weet iedereen.” Cyril stampte zijn voet in zijn schoen en keek haar woedend aan. “Laat me met rust! Als ik mijn schoenen eerst aan wil doen, doe ik dat gewoon.” “Je luistert nooit,” beet Rosy terug. “Daarom duurt alles bij jou altijd zo lang.”
Ik besloot in te grijpen voordat het echt uit de hand liep
“Rosy, bemoei je er niet mee,” zei ik, terwijl ik de gang in kwam lopen. “Cyril kan prima zelf beslissen hoe hij zijn schoenen en jas aantrekt.” Ze keek me aan met een mengeling van frustratie en onbegrip. “Maar mama, hij doet het verkeerd!” “Dat maakt niet uit,” zei ik. “Hij leert het vanzelf. Laat hem gewoon zijn eigen ding doen.” Met tegenzin liep ze terug naar de keuken, maar ik kon zien dat ze het er niet mee eens was. Cyril keek me dankbaar aan en mompelde: “Dank je, mama.”
Het meest frustrerende is dat Rosy zich niet alleen bij ons gezin bemoeit
Zelfs haar vriendinnen hebben er blijkbaar last van. Laatst kwam ze thuis en vertelde ze nonchalant dat haar vriendin Lotte tegen haar had gezegd: “Bemoei je er niet mee, Rosy.” “Wat had je dan gezegd?” vroeg ik. “Oh, niks bijzonders,” zei ze schouderophalend. “Ze wilde iets doms doen, en ik zei gewoon hoe ze het beter kon doen. Maar ja, sommige mensen kunnen daar niet tegen.”
Ik moest mijn best doen om niet te lachen
Het was zo typisch Rosy om haar eigen bemoeizucht goed te praten. Maar ergens begon ik me ook zorgen te maken. Wat als ze hiermee problemen krijgt als ze ouder wordt? Mensen vinden het niet altijd leuk als je overal je mening over geeft, hoe goed bedoeld het ook is.
Toch lijkt het haar niet te deren
Rosy blijft zich met alles bemoeien, alsof het haar persoonlijke missie is om de wereld een betere plek te maken — of in ieder geval een plek waar alles volgens haar regels verloopt. Ik weet niet of iedereen hier op zit te wachten. Het lijkt in haar karakter te zitten en dus niet te veranderen.
LOES
