We hadden er maanden naar uitgekeken: onze eerste verre reis met z’n drieën. Mijn man Maarten en ik droomden al jaren van een vakantie naar Thailand, en nu Thijmen twee was, leek het een mooi moment. De heenreis viel me alles mee. Natuurlijk had ik nachten liggen piekeren over hoe we zo’n lange vlucht met een peuter zouden overleven, maar Thijmen deed het geweldig. Hij keek filmpjes, at een hoop koekjes en viel uiteindelijk in slaap op mijn schoot. Tegen het einde van de vlucht begon hij wel wat te zeuren, maar ach, dat leek me logisch. Zo’n vliegtuigstoel is ook niet bepaald een peuterparadijs.
Na een paar dagen zaten we in een fijn ritme
Thailand was prachtig. De eerste dagen waren we allemaal een beetje van slag door het tijdsverschil. Thijmen werd om vier uur ’s nachts klaarwakker en besloot dat het tijd was om te spelen. Maar na een paar dagen zaten we in een fijn ritme. We sliepen met z’n drieën in een schattig huisje aan het strand. Thijmen rende over het zand, gooide stenen in de zee en lachte om de gekke geluiden van de lokale dieren. Overal waar we kwamen, werd hij bewonderd door de Thaise mensen. Zijn blonde haar en blauwe ogen waren hier blijkbaar bijzonder.
Thijmen keek zijn ogen uit
We maakten uitstapjes naar tempels, marktjes en kleine dorpjes. Thijmen keek zijn ogen uit. Hij wees enthousiast naar alles wat hij zag: felgekleurde visjes, tuk-tuks, dansende mensen. Natuurlijk waren er ook moeilijke momenten – een peuter blijft een peuter – maar over het algemeen ging het goed. Het voelde alsof we als gezin even in een bubbel zaten, weg van alles. En dan, na drie weken genieten, was het tijd om naar huis te gaan.
Het jammeren begon al bij het inchecken
De terugvlucht begon al niet best. Thijmen was moe. Hij had in de taxi naar het vliegveld een hazenslaapje gedaan en zat bij het inchecken al te jammeren. Ik zag de blikken van andere reizigers en voelde meteen de druk om alles perfect te laten verlopen. Maarten en ik hadden ons voorgenomen om alles zo soepel mogelijk te laten gaan. We hadden een tas vol speelgoed, snacks en een iPad met filmpjes. “Dit moeten we kunnen,” fluisterde ik tegen mezelf.
We trokken alles uit de kast, maar niets hielp
Maar nog voor we opstegen, begon Thijmen te huilen. Niet een beetje jengelen, maar echt huilen. Ik probeerde hem te troosten, gaf hem zijn speen, bood hem een knijpfruitje aan. Niets hielp. De stewardess kwam met een mandje speelgoed aanzetten. Even leek het te werken, maar toen gooide hij het vliegtuigje met een dramatisch gebaar op de grond. “Nee!” schreeuwde hij. Ik zag de man in de rij voor ons zijn hoofd schudden.
Thijmen krijste zo hard dat ik mijn eigen gedachten niet kon horen
Toen we eenmaal in de lucht waren, bleef het drama doorgaan. Thijmen wilde niet zitten, niet slapen, niet eten. Hij wilde één ding: eruit. Hij schopte tegen de stoel voor hem, worstelde zich los uit mijn armen en krijste zo hard dat ik mijn eigen gedachten niet meer kon horen. Maarten probeerde hem over te nemen, maar ook dat was geen succes. “Wat wil je dan, jongen?” zuchtte hij, terwijl hij Thijmen probeerde vast te houden.
“Ik kan dit niet meer”, fluisterde ik tegen mijn man
We probeerden écht alles. We liepen met hem door het gangpad, we zongen liedjes, we probeerden hem af te leiden met filmpjes en spelletjes. Maar Thijmen wilde er niks van weten. Op een gegeven moment zat ik met hem op schoot, terwijl hij zijn hoofd tegen mijn borst bonkte van frustratie. Ik voelde de tranen in mijn ogen branden. “Ik kan dit niet meer,” fluisterde ik tegen Maarten.
Andere passagiers werden ook boos: “Kunnen jullie hem niet stil krijgen?”
En de andere passagiers? Die waren er ook klaar mee. Een vrouw achter ons zuchtte overdreven hard. Een oudere man draaide zich om en zei: “Kunnen jullie hem niet stil krijgen?” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Natuurlijk wilden we hem stil krijgen. Natuurlijk probeerden we alles. Maar wat verwachtte hij van ons? Dat we een knopje omzetten en onze peuter ineens een modelkind werd?
Even leek het beter te gaan
Na uren huilen, krijsen en worstelen viel Thijmen eindelijk in slaap. Ik keek op mijn horloge: we hadden nog twee uur te gaan. Voorzichtig legde ik hem neer op de stoel tussen Maarten en mij. Ik durfde nauwelijks te ademen. Maar toen, twintig minuten later, werd hij weer wakker. En het begon opnieuw.
Probeer dit maar eens uit te leggen aan een vliegtuig vol vermoeide mensen
Ik voelde me schuldig tegenover iedereen om ons heen, maar ook boos. Dit was niet mijn schuld. Ik deed dit niet expres. Thijmen deed dit niet expres. Hij was gewoon een uitgeputte peuter die het moeilijk had. Maar probeer dat maar eens uit te leggen aan een vliegtuig vol vermoeide mensen.
“Dit nooit meer!”, zei ik tegen mijn man
Toen we eindelijk landden, was ik kapot. Mijn rug deed pijn van het gesjouw, mijn hoofd bonsde van het huilen. Thijmen lag als een slappe pop in mijn armen, eindelijk stil. “Dit nooit meer,” zei ik tegen Maarten. Hij knikte. “Dit nooit meer.”
Deze vlucht vergeet ik – maar ook de medepassagiers – nooit meer
Op de terugweg naar huis in de auto keek ik naar Thijmen, die inmiddels vredig in zijn autostoeltje lag te slapen. Hij zag eruit alsof er niets was gebeurd. Maar ik wist wel beter. Deze vlucht zou ik nooit meer vergeten.
TESSA
Zelf ben ik met mijn man en kindje van 2 jaar met het vliegtuig naar Curaçao gereisd.
ja, ik was zenuwachtig, ik heb een rustig kindje die heel soms ook hysterisch kan worden.
maar ik wilde graag nog een mooie reis maken, omdat alles zo duur wordt en we dit over 10 jaar misschien niet meer kunnen doen.
dus ik begrijp beide kanten!
ja je mag gewoon met je kindje reizen.
en ja je mag hier ook tegen zijn. zeker met grote reizen. mensen zijn al moe en willen slapen.
Ik woon zelf in het binnenland (van Thailand) en hoewel het er leuk uit kan zien is het eigenlijk niet geschikt voor zulke kleine kinderen. Ik kan wel 100 redenen opgeven waarom. Idd de muggen, de enorme duizendpoten, spinnen,bloedzuigers,22 soorten gifslangen, zonnesteken,verkeersongevallen, voedselvergiftiging,foute agenten, box kwallen, en ga zo maar door. Beter paar jaar wachten. Dan kunnen ze wel 12 uur vliegen aan en kunnen ze het ook nog herinneren. Oh en buiten de privé klinieken een ziekenhuis wel eens goed bekeken.? Van binnen? De.meeste hebben niet voor niks een inpandig crematorium. Thailand is eigenlijk meer voor bikkels. Niet voor kleintjes. Of vegetariërs of woke volk. En dat zeg ik omdat ik hier al tig jaar woon. Ik hou van het land maar let op……
thanks Dirk voor je reactie. ik wist dit namelijk niet!
Kom op zeg, je gaat toch niet met zo’n dreumes zo’n halve wereldreis maken…..Dat is gewoon vragen om problemen, weet zo’n kind veel hoe hij of zij zich zou moeten gedragen tijdens zo’n lange reis. Ik had het ooit met een reis van Cairns naar Hong Kong, lag een baby een stuk door te krijsen. Laat dat kreng d’r kop.houden , dacht ik keer op keer, ik wilde slapen. En ik was al zo moe ! Eigenlijk lag de schuld vooral bij de ouders, die hadden voorzorgsmaatregelen moeten treffen. Maar die deden niks, die lieten het gebeuren. Mijn conclusie : neem nooit, nóóit baby ’s en hele kleine kinderen mee op zo’n lange vliegreis, dar is niks voor hen !
fijn voor jou Alexandra dat alles bij jou goed gaat
Als we geen familie hadden in Indonesië, dan zou ik nooit met mijn kleine kinderen zo’n lange vluchten/reizen maken. Precies om de eventuele overlast.
Wat heeft een kind van 2 aan een reis naar Thailand? Niks kan ik je vertellen. Die heeft daar later geen actieve herinnering aan.
ik begrijp het niet dat er mensen zijn die een peuter mee neemt naar dat soort landen. ik ben zelf 9 keer naar Thailand geweest en heb daar 3 keer een infectie opgelopen door muggenbeten ect. Ook heb ik een longontsteking gehad door waarschijnlijk een vuile airco. Van het eten ben ik gelukkig nooit ziek geweest. Maar een arts die mij behandeld heeft in Thailand die tegen mij gezegd dat er daar bacteriën zijn waar wij niet tegen kunnen als blanken(vooral in de bin̈nenlanden). dus ik geef je 1 tip je kunt beter wachten totdat je kind wat ouder is
Ik ben er ongeveer even vaak geweest. De helft van de keren als stel en de andere helft als gezin, in oplopende groepsgrootte met kinderen in de leeftijd tussen < 1 jaar en 10 jaar. Volledig geënt, de adviezen van de GGD opgevolgd, gezond verstand en met geen van ons is ooit wat gebeurd qua muggen, infectie, bacteriën. Zowel stedelijke gebied als natuurgebieden en binnenland waar men zelden een farang ziet.
Ik woon hier al jaren en kan niets anders doen dan je helemaal gelijk geven. De grote steden zullen wel wat beter zijn maar daarvoor ga je niet op vakantie
wauw, wat gedurfd van jullie met een peuter zo’n lange terug aangaan. ik kan het alleen maar toejuichen.
als ik in hetzelfde vliegtuig had gezeten, had ik mij misschien ook kunnen opwinden over het feit dat hij zoveel huilde, maar wat heb ik er aan?
ik zou komen helpen. misschien moest hij wat afleiding van een vreemde hebben. zo’n lief klein mannetje, daar kun je toch niet boos op worden omdat hij gefrustreerd is? 🥰
terug= reis
Precies. Vreemde ogen dwingen. Al had de persoon voor hem maar even achterom gekeken en even met hem gespeeld, had al kunnen helpen. Chapeau voor je reactie.
Oh oh wat een reacties.. zie er gelukkig ook een hele lieve tussen.
Jammer dan als iemand had willen slapen in het vliegtuig, dat had jij ook wel gewild! Je hebt keihard je best gedaan. Was het fijn voor jullie, Thijmen of de andere passagiers? Nee, totaal niet.
Maar hee, jullie hebben wel deze reis gemaakt met fantastische herinneringen! Het is afwachten hoe een peuter erop reageert en terugweg was helaas niet zoals gehoopt.
Toen ik naar Bangkok vloog had ik een vreselijk irritant kind (ja zo zag ik het echt haha) achter me, te trappen tegen de stoel en aan mn trui trekken. En die was 8 jaar ofzo hè! Omdat papa en mama er niks van zeiden heb ik het maar gedaan. Maar die heeft ook heel veel gehuild en woede aanvallen gehad.
Dus de leeftijd zoals iemand in de comments beweerd zegt niet altijd wat.
Dan gaan de andere passagiers maar een keertje lekker vroeg naar bed 😉 je hebt het goed gedaan hoor!
Ik zal wel de halve wereld over mij heen krijgen met deze reactie, naar dat is dan maar zo 🙂
Hoe bedenk je het, om met een peuter van twee, net iets meer dan een uit de kluiten gewassen baby, naar Bangkok te vliegen. Beetje bizar, vinden jullie niet? Het is een godswonder dat hij het de heenweg zo goed deed, maar iedereen weet dat een kleine het niet comfortabel en dus niet naar de zin heeft in een vliegtuigstoel. En zeker niet ZO LANG! Net als dat iedereen weet dat het dan een krijspartij wordt totdat hij moe is en in slaap valt. en kennelijk had hij de dagen ervoor goed geslapen, want niet moe hoor de hele vlucht. Fijn ook dat je daar vooruit zo goed over nagedacht had, met het welzijn van enkele honderden medepassagiers in gedachten.
Dus het had voor de hand gelegen om nog even te wachten tot hij 4 of 5 was, of kleine man lekker bij oma laten logeren tijdens de vakantie.
Voor de volle 100% met u eens. Waarom zou je zo’n klein kind naar de andere kant van de wereld slepen. Gewoon naar een park van centerparcs en het kind is helemaal blij en maar kort in de auto.
Omdat het eten daar lekkerder is dan in een willekeurige Center Parcs restaurant? Omdat het blauwe zeewater daar chiller is dan het subtropisch zwembad van een vakantiepark? Omdat de ouders ook wat willen? Omdat het kan.
Och, ik ben met jonge kinderen die kant op gegaan. Dubai, Thailand, Maleisië, Singapore. De jongste was nog geen jaar. Het kan allemaal en gelukkig ging het bij ons beter dan bij de geïnterviewde.
Helemaal met je eens. Ik heb met vliegreizen gewacht tot mijn kinderen ouder waren. Toen ze klein waren gingen we lekker naar een camping. Spelen met vriendjes en vriendinnetjes, knutselen, zwemmen etc., ze wilden nooit meer naar huis. Wat moet een kind van 2 in godsnaam in Thailand? Kan het zich straks totaal niet herinneren en voor het kind is er geen bal aan. Typisch mensen die vooral aan zichzelf denken en hip willen doen.
Je hebt het goed gedaan lieve mama. Je deed je best, Thijmen deed zijn best. Deze mensen in het vliegtuig zijn geen haar slechter geworden, hebben niks overgehouden aan de vlucht en je ziet ze toch nooit meer terug. Hopelijk kan je het een beetje loslaten en weerhoudt het jullie er niet van in het vervolg lekker op reis te gaan!
Hou je er even rekening mee dat velen een lange vlucht gebruiken om te slapen? Ik zelf vlieg regelmatig voor werk lange afstanden, en plan het zo dat ik in het vliegtuig slaap. Dat lukt mij aardig in de stoel en dan kan ik de dag ervoor nog werk doen en de aankomst dag is dan niet geheel verloren.
Als ik dan in zo een situatie beland waarin mensen alleen aan zichzelf denken ben ik op zijn minst gezegd niet blij!
Volgens mij denk jij hier ook alleen maar aan jezelf toch? Dit hele gezin moet volgens jou niet meer in een vliegtuig stappen/herinneringen voor het leven maken omdat mensen zoals jij willen slapen.. ? Heel raar om zoiets te reageren.
typische reactie van een man. dus omdat jij plant dat je dan wil slapen mag zij haar kind niet meenemen op vakantie, hahahaha. te triest voor woorden jouw 2 berichten nog wel op deze post. waarschijnlijk heb je vanacht ook niet zo goed geslapen.
Typische reactie van een vrouw. Ik moet en zal mijn kind meenemen ook als anderen er last van hebben!
PS: meen ik niet echt hoor, maar die eerste zin schreeuwde gewoon om een reactie.
Misschien je werkgever dan maar vragen om lekker business class of beter nog first class te mogen vliegen. De kans dat je daar kleine kinderen tegenkomt is een stuk kleiner. Kun je lekker werken in de lounge en het slaapt ongetwijfeld ook beter dan zo’n stoel in de economy tussen de vakantiegangers. Succes.