We hadden er maanden naar uitgekeken: onze eerste verre reis met z’n drieën. Mijn man Maarten en ik droomden al jaren van een vakantie naar Thailand, en nu Thijmen twee was, leek het een mooi moment. De heenreis viel me alles mee. Natuurlijk had ik nachten liggen piekeren over hoe we zo’n lange vlucht met een peuter zouden overleven, maar Thijmen deed het geweldig. Hij keek filmpjes, at een hoop koekjes en viel uiteindelijk in slaap op mijn schoot. Tegen het einde van de vlucht begon hij wel wat te zeuren, maar ach, dat leek me logisch. Zo’n vliegtuigstoel is ook niet bepaald een peuterparadijs.
Na een paar dagen zaten we in een fijn ritme
Thailand was prachtig. De eerste dagen waren we allemaal een beetje van slag door het tijdsverschil. Thijmen werd om vier uur ’s nachts klaarwakker en besloot dat het tijd was om te spelen. Maar na een paar dagen zaten we in een fijn ritme. We sliepen met z’n drieën in een schattig huisje aan het strand. Thijmen rende over het zand, gooide stenen in de zee en lachte om de gekke geluiden van de lokale dieren. Overal waar we kwamen, werd hij bewonderd door de Thaise mensen. Zijn blonde haar en blauwe ogen waren hier blijkbaar bijzonder.
Thijmen keek zijn ogen uit
We maakten uitstapjes naar tempels, marktjes en kleine dorpjes. Thijmen keek zijn ogen uit. Hij wees enthousiast naar alles wat hij zag: felgekleurde visjes, tuk-tuks, dansende mensen. Natuurlijk waren er ook moeilijke momenten – een peuter blijft een peuter – maar over het algemeen ging het goed. Het voelde alsof we als gezin even in een bubbel zaten, weg van alles. En dan, na drie weken genieten, was het tijd om naar huis te gaan.
Het jammeren begon al bij het inchecken
De terugvlucht begon al niet best. Thijmen was moe. Hij had in de taxi naar het vliegveld een hazenslaapje gedaan en zat bij het inchecken al te jammeren. Ik zag de blikken van andere reizigers en voelde meteen de druk om alles perfect te laten verlopen. Maarten en ik hadden ons voorgenomen om alles zo soepel mogelijk te laten gaan. We hadden een tas vol speelgoed, snacks en een iPad met filmpjes. “Dit moeten we kunnen,” fluisterde ik tegen mezelf.
We trokken alles uit de kast, maar niets hielp
Maar nog voor we opstegen, begon Thijmen te huilen. Niet een beetje jengelen, maar echt huilen. Ik probeerde hem te troosten, gaf hem zijn speen, bood hem een knijpfruitje aan. Niets hielp. De stewardess kwam met een mandje speelgoed aanzetten. Even leek het te werken, maar toen gooide hij het vliegtuigje met een dramatisch gebaar op de grond. “Nee!” schreeuwde hij. Ik zag de man in de rij voor ons zijn hoofd schudden.
Thijmen krijste zo hard dat ik mijn eigen gedachten niet kon horen
Toen we eenmaal in de lucht waren, bleef het drama doorgaan. Thijmen wilde niet zitten, niet slapen, niet eten. Hij wilde één ding: eruit. Hij schopte tegen de stoel voor hem, worstelde zich los uit mijn armen en krijste zo hard dat ik mijn eigen gedachten niet meer kon horen. Maarten probeerde hem over te nemen, maar ook dat was geen succes. “Wat wil je dan, jongen?” zuchtte hij, terwijl hij Thijmen probeerde vast te houden.
“Ik kan dit niet meer”, fluisterde ik tegen mijn man
We probeerden écht alles. We liepen met hem door het gangpad, we zongen liedjes, we probeerden hem af te leiden met filmpjes en spelletjes. Maar Thijmen wilde er niks van weten. Op een gegeven moment zat ik met hem op schoot, terwijl hij zijn hoofd tegen mijn borst bonkte van frustratie. Ik voelde de tranen in mijn ogen branden. “Ik kan dit niet meer,” fluisterde ik tegen Maarten.
Andere passagiers werden ook boos: “Kunnen jullie hem niet stil krijgen?”
En de andere passagiers? Die waren er ook klaar mee. Een vrouw achter ons zuchtte overdreven hard. Een oudere man draaide zich om en zei: “Kunnen jullie hem niet stil krijgen?” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Natuurlijk wilden we hem stil krijgen. Natuurlijk probeerden we alles. Maar wat verwachtte hij van ons? Dat we een knopje omzetten en onze peuter ineens een modelkind werd?
Even leek het beter te gaan
Na uren huilen, krijsen en worstelen viel Thijmen eindelijk in slaap. Ik keek op mijn horloge: we hadden nog twee uur te gaan. Voorzichtig legde ik hem neer op de stoel tussen Maarten en mij. Ik durfde nauwelijks te ademen. Maar toen, twintig minuten later, werd hij weer wakker. En het begon opnieuw.
Probeer dit maar eens uit te leggen aan een vliegtuig vol vermoeide mensen
Ik voelde me schuldig tegenover iedereen om ons heen, maar ook boos. Dit was niet mijn schuld. Ik deed dit niet expres. Thijmen deed dit niet expres. Hij was gewoon een uitgeputte peuter die het moeilijk had. Maar probeer dat maar eens uit te leggen aan een vliegtuig vol vermoeide mensen.
“Dit nooit meer!”, zei ik tegen mijn man
Toen we eindelijk landden, was ik kapot. Mijn rug deed pijn van het gesjouw, mijn hoofd bonsde van het huilen. Thijmen lag als een slappe pop in mijn armen, eindelijk stil. “Dit nooit meer,” zei ik tegen Maarten. Hij knikte. “Dit nooit meer.”
Deze vlucht vergeet ik – maar ook de medepassagiers – nooit meer
Op de terugweg naar huis in de auto keek ik naar Thijmen, die inmiddels vredig in zijn autostoeltje lag te slapen. Hij zag eruit alsof er niets was gebeurd. Maar ik wist wel beter. Deze vlucht zou ik nooit meer vergeten.
TESSA
Ik zal wel de halve wereld over mij heen krijgen met deze reactie, naar dat is dan maar zo 🙂
Hoe bedenk je het, om met een peuter van twee, net iets meer dan een uit de kluiten gewassen baby, naar Bangkok te vliegen. Beetje bizar, vinden jullie niet? Het is een godswonder dat hij het de heenweg zo goed deed, maar iedereen weet dat een kleine het niet comfortabel en dus niet naar de zin heeft in een vliegtuigstoel. En zeker niet ZO LANG! Net als dat iedereen weet dat het dan een krijspartij wordt totdat hij moe is en in slaap valt. en kennelijk had hij de dagen ervoor goed geslapen, want niet moe hoor de hele vlucht. Fijn ook dat je daar vooruit zo goed over nagedacht had, met het welzijn van enkele honderden medepassagiers in gedachten.
Dus het had voor de hand gelegen om nog even te wachten tot hij 4 of 5 was, of kleine man lekker bij oma laten logeren tijdens de vakantie.
Je hebt het goed gedaan lieve mama. Je deed je best, Thijmen deed zijn best. Deze mensen in het vliegtuig zijn geen haar slechter geworden, hebben niks overgehouden aan de vlucht en je ziet ze toch nooit meer terug. Hopelijk kan je het een beetje loslaten en weerhoudt het jullie er niet van in het vervolg lekker op reis te gaan!
Hou je er even rekening mee dat velen een lange vlucht gebruiken om te slapen? Ik zelf vlieg regelmatig voor werk lange afstanden, en plan het zo dat ik in het vliegtuig slaap. Dat lukt mij aardig in de stoel en dan kan ik de dag ervoor nog werk doen en de aankomst dag is dan niet geheel verloren.
Als ik dan in zo een situatie beland waarin mensen alleen aan zichzelf denken ben ik op zijn minst gezegd niet blij!