Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
De eeuwige strijd tegen de rommel
Iedere dag is het hetzelfde liedje. Waar ik ook kijk in huis, overal ligt wel iets wat niet hoort. Blokjes onder de bank, een pop zonder hoofd op de trap, en waarom ligt er überhaupt een sok in de fruitmand? Het opruimen door de kinderen voelt als een onmogelijke uitdaging, als je het mij vraagt. Ik heb van alles geprobeerd, echt waar, maar niets lijkt te werken. En eerlijk? Ik ben er helemaal klaar mee.
Ik verschillende manieren ingezet om het gezellig op te lossen
Het begon allemaal vrij onschuldig. Toen de kinderen kleiner waren, maakte ik er een spelletje van. “Wie kan er het snelst vijf dingen opruimen?” riep ik enthousiast. Dat werkte… een week. Daarna kwam de stickerkaart. Voor iedere opgeruimde taak mochten ze een sticker plakken, en bij tien stickers was er een kleine beloning. Je zou denken dat het motivatie genoeg was, maar ook dat hield niet lang stand. Toen kwam de tactiek van praten en uitleggen. “Als je je speelgoed niet opruimt, kunnen anderen erop stappen en breken je mooie dingen.” Ik ben een expert geworden in vreedzame onderhandelingen, maar mijn kinderen hoorden me aan met grote ogen en gingen vervolgens gewoon door met spelen alsof ik lucht was.
Ik heb ook geprobeerd er humor in te gooien. “Oh nee, de opruimrobot komt eraan! Opruimen, anders stopt hij alles in de vuilnisbak!” Ze lachten hard, maar geen van hen voelde zich aangespoord om daadwerkelijk iets op te ruimen.
Ik ben er zo klaar mee
Na al die mislukte pogingen ben ik eerlijk gezegd uitgeblust. Het opruimen kost me niet alleen fysiek energie, maar ook mentaal. Iedere keer dat ik weer speelgoed van de vloer raap, voel ik de irritatie opborrelen. Waarom moet ík dit doen? Het voelt soms alsof ik hun persoonlijke huishoudelijke hulp ben, en dat is precies wat ik níet wil zijn. Maar het allerergste is dat ik die irritatie steeds moeilijker kan verbergen. Ik hoor het in mijn stem als ik hen weer eens aanspreek. Ik zie het in hun gezichten, hoe ze schrikken van mijn toon. En dat breekt mijn hart. Want dit verdienen ze niet.
Ik bedacht een totaal nieuwe methode
Op een avond, na een lange dag waarin het huis opnieuw was omgetoverd tot een slagveld, brak er iets in me. Ik stond daar met mijn handen vol rondslingerend speelgoed en dacht: Dit is klaar. Genoeg is genoeg. Toen kwam ik op een idee. Ik pakte een grote vuilniszak en kondigde aan: “Alles wat vanavond nog in de kamer stond ligt, gaat in deze zak. En het blijft daar voorlopig ook.” De kinderen keken me aan alsof ik een grap maakte. Maar ik deed het. Auto’s, poppen, piratenschepen – alles wat ze niet hadden opgeruimd, verdween in de zak.
Ik merkte meteen effect
De volgende ochtend merkte ik meteen de effecten. Mees, mijn oudste, vroeg naar zijn piratenzwaard. “Mam, waar is mijn zwaard?” Ik antwoordde rustig: “In de vuilniszak. Het lag op de vloer, en dat is de nieuwe regel. Als je iets niet opruimt, ben je het voorlopig kwijt.” Hij keek me ongelovig aan. “Maar ik wil hem nú!” Ik bleef kalm: “Dat gaat niet. Misschien volgende week.”
Het missen van spullen maakt de kinderen emotioneel
In het begin waren ze boos en verdrietig. Mees heeft letterlijk bij de vuilniszak gestaan en gesmeekt of hij zijn zwaard terug mocht. Maar ik bleef bij mijn standpunt. Wat ik al snel merkte, is dat het gemis ze bewuster maakte. De volgende avond was de woonkamer ineens een stuk leger. De kinderen liepen rond, druk bezig met het terugbrengen van speelgoed naar de kast. Natuurlijk was het niet perfect (ik vond nog steeds wat Lego onder de tafel), maar het verschil was groot.
Iedereen schiet in actie zodra ze de vuilniszak zien
Nu, een paar weken later, zie ik de vruchten van mijn aanpak. De vuilniszak heeft inmiddels een bijna mythische status gekregen. Als ik hem erbij pak, schiet iedereen direct in actie. Mees weet dat hij zonder zijn piratenzwaard geen stoere avonturen kan beleven. En mijn dochter? Die bewaakt haar knutselspullen alsof haar leven ervan afhangt.
Ik heb een grens gesteld die ik ook handhaaf
Ik weet dat deze methode niet voor iedereen werkt, maar voor mij is het een opluchting. Het is niet alleen een praktische oplossing voor de chaos, maar het heeft ook iets in mij veranderd. Ik voel me minder gefrustreerd, omdat ik eindelijk een grens heb gesteld en die ook handhaaf. De kinderen weten nu dat er consequenties zijn als ze hun spullen niet opruimen, en dat geeft mij weer ademruimte. Het huis is nog steeds geen showroom, en dat hoeft ook niet. Maar de vuilniszak heeft ons allemaal iets geleerd: een beetje verantwoordelijkheid kan wonderen doen. En eerlijk? Ik ben een veel relaxtere moeder geworden.
TERRI
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Herkenbaar. Hier liep het toen ze jonger waren ook regelmatig uit de hand. Sindsdien moet opgeruimd worden waarmee gespeeld is vóór er ergens anders mee gespeeld is. Dus eerste de puzzel in de doos en dán pas de klei. Zo blijft het opruimen behapbaar, want steeds een klein beetje. Toen dat eens misging, verdwenen spullen weleens tijdelijk op de kast (buiten handbereik). Toen dat regelmatig niet bleek te helpen, is er één keer een deel in de kliko beland (zeg maar de permanente versie van de vuilniszak) en sindsdien wordt er structureel opgeruimd. Ze hebben grenzen nodig en consequentheid. Iedereen weet wat er gebeurd als het een teringbende wordt. Gedrag en keuzes hebben consequenties. Niet opruimen? Prima, dan doe ik het.