Het was een van die drukke dinsdagen waarop alles tegelijk leek te gebeuren
Mijn jongste, Noah (4), had zijn boterhammen niet opgegeten, en mijn oudste, Jolie (6), reageerde chagrijnig op alles wat ik zei. Ze was moe, dat was duidelijk. Na een lange schooldag kon ik me dat goed voorstellen, en eerlijk gezegd voelde ik me ook niet op mijn best. Terwijl ik in de keuken bezig was met het avondeten, hoorde ik een zacht geluid vanuit de speelkamer. Eerst dacht ik dat Noah aan het mopperen was, maar toen hoorde ik het weer. Een zacht gehuil. Ik herkende Jolie.
Ik liep naar de speelkamer
Daar zat Jolie, op de grond, met haar knieën opgetrokken en haar gezicht verstopt in haar armen. Het was zielig om haar zo te zien. Ze had verdriet. Ik ging naast haar zitten en legde mijn hand op haar rug. Haar wangen waren nat. Ze vertelde dat het op school niet goed ging. Ze voelde zich buitengesloten door twee meisjes, Kim en Demi. Ze renden weg als ze met hen wilde spelen en lachten haar uit.
Ze vertelde hoe ze zich elke dag opnieuw afvroeg waarom ze niet gewoon mee mocht doen
Ze legde uit hoe ze keer op keer werd afgewezen. Ze vroeg aan mij of ze raar was. Het deed mij deed pijn. Ik luisterde aandachtig naar alles wat ze zei, maar voelde tegelijkertijd een enorme machteloosheid. Hoe kon ik haar beschermen tegen een wereld die soms zo gemeen was? Iedere ouder wil dat. Maar dat lukt niet. En wat is wijsheid?
Ik lag in bed en dacht aan hoe kwetsbaar ze was
Hoe kinderen, zonder dat ze het doorhadden, zo hard konden zijn. En hoe vaak volwassenen, zoals ik, faalden om dat te zien. Mijn boosheid op Kim en Demi was groot, maar ergens voelde ik ook schuld naar Jolie toe. Had ik haar niet goed voorbereid op de harde realiteit van het leven? Had ik haar te beschermend opgevoed, waardoor ze nu niet wist hoe ze zich moest verweren?
De volgende ochtend, terwijl ik haar haren vlocht, praatte ik met haar over wat ze kon doen
Ik stelde voor om andere kinderen te benaderen, zoals Casja, een meisje dat ze wel aardig vond. Die middag kwam ze thuis met een sprankje hoop. Ze vertelde dat ze inderdaad met Casja had gespeeld, maar haar ogen verrieden dat dit niet was wat ze wilde. De afwijzing van Kim en Demi bleef aan haar knagen. Dit waren de populaire meiden. En zij wilde daarbij horen. Ze nam het zichzelf kwalijk. Jolie trok zich volledig terug.
In de dagen daarna bleef ik haar toch aanmoedigen om haar eigen weg te vinden
Maar steeds vaker zag ik dat ze geen zin had om erover te praten. Ze begon haar gevoelens in te slikken, en dat brak me nog meer. Ze vertelde wel eens dat Casja soms ook met andere kinderen speelde, dat ze dan alleen achterbleef op het schoolplein. Dit maakte haar nog verdrietiger. Ze kwam een beetje in een vicieuze cirkel. En ik wist niet zo goed hoe ze dit kon doorbreken.
De weken gingen voorbij
Jolie bleef steeds stiller. Ze was teleurgesteld in alles. Op een ochtend smeekte ze bijna om thuis te blijven, iets wat ze vroeger nooit deed. Ze klampte zich aan me vast bij de voordeur van de school. Mijn hart brak, maar ik wist niet wat ik moest doen. Ze moest naar binnen, dat wist ik. Maar alles in mij wilde haar mee naar huis nemen, haar beschermen. Alhoewel dat ook geen oplossing was.
Toen ik haar die middag ophaalde, zag ik aan haar houding dat de dag weer zwaar was geweest
Ze wilde naar huis, weg van de kinderen, van het schoolplein, van alles wat haar zo verdrietig maakte. Maar ik wist natuurlijk dat dit geen oplossing was. Ze moest terug, morgen weer, de dag daarna ook Ik wist echt niet meer wat wijsheid was. Hoe kan ik haar helpen? Hoeveel verdriet kan ze nog dragen voordat het te veel werd? En hoeveel kan ik nog dragen voordat ik zelf breek?
SOOF
Niet altijd makkelijk om de hele situatie te zien als ouder. Mijn dochter kwam met de vraag thuis van school of je vriend moet blijven met iemand die je pijn doet. Er zat bij hen in de klas een meisje dat heel manipulatief tewerk ging. Als ze samen speelden moest altijd alles verlopen zoals zij het wou. Toen mijn dochter haar creativiteit ook wou inbrengen in het spel zei het klasgenootje dat ze exact dat moest blijven doen wat zij zei . Mijn dochter vond daar niets leuk aan . Vervolgens maakte het klasgenootje een pop stuk en zei ze dat ze tegen de juf zou zeggen dat mijn dochter dat had gedaan als ze niet bleef doen wat zij wou. Daarna wou mijn dochter niet meer met haar spelen. Maar de juf verplichtte haar om samen te spelen, want niemand mocht uitgesloten worden. Als moeder vind ik niet dat mijn dochter met iemand moet omgaan die haar bedreigd en leugens verteld. Maar tegelijkertijd zag ik ook het gezin waarin haar klasgenootje opgroeide en begreep ik vanwaar haar gedrag kwam. Heel moeilijk vond ik dat, maar welke boodschap geef je aan je kind als je hen aanleert bevriend te blijven met mensen die jou bedreigen en manipuleren??
Hier in het verleden ook mee te maken gehad.
van de leerkracht kreeg ik weinig medewerking maar van de ouders van de pestkoppen des te meer!
Toen ik erachter kwam dat ik van de juf niet veel hoefde te verwachten heb ik zelf contact gezocht met de ouders van die kinderen en eigenlijk schrokken ze er allemaal van en beloofden zij om hun kinderen er mee te confronteren.
Er was de volgende dag direct verandering op te merken en daarna hielden we de lijntjes kort om herhaling te voorkomen.
Vaak zijn ouders zich er niet van bewust dat hun kind dit gedrag vertoont.
En nee het waren geen kinderen die (te) veel alleen waren of ouders die niet aanwezig waren maar ook zij hadden broertjes en/of zusjes en betrokken ouders.
Het is erg makkelijk om het direct daar op te gooien terwijl dit soort problemen vaak veel complexer liggen.
Plus dat veel mensen tegenwoordig wel moeten werken om het allemaal maar te kunnen redden dus begrip tonen is dan veel sympathieker dan veroordelen want ook deze mensen hadden het vaak heel graag anders gezien
Als ouders hier niet met je over in gesprek willen gaan kun je altijd bemidding van school vragen want en dit wordt vaak vergeten, iedere school heeft nl een pestprotocol.
Dit is bij wet verplicht en bij een melding zijn zij verplicht om hier iets mee te doen.
Wel is het van belang om eerst uit te zoeken of er echt sprake is van pestgedrag of dat een kind er gewoon graag bij wilt horen.
Pestgedrag is nooit oke maar als het een kwestie is er graag bij willen horen wordt het iets lastiger.
Je kunt nl niemand verplichten om bevriend te zijn met iemand of om iemand leuk te vinden.
Vriendschappen/verbondjes worden nu eenmaal gesloten en hoe vervelend ook daar moet een kind, hoe hard. naar en zielig het ook is uiteindelijk ook mee om leren gaan.
Hopelijk kun je hier iets mee en houdt het pesten snel op.
Toen mijn dochter gepest werd door een groep meiden zei ik op een dag:
ik ga die moeder even bellen vandaag en haar vertellen dat haar pestende dochter nu van jou klappen krijgt.
Ze heeft om zich heen heslagen met ” gebalde vuisten” Einde treiteren!
Bij veel kinderen zit dat er gewoon niet in en gelaat werkt het San caak averechts. fijn dat heg voor je dichter goed geholpen heeft.
ik snap niet zo goed waarom je dit zolang aankijkt als moeder zonder het gesprek op school aan te gaan. ik was allang naar de juf of meester gestapt om te vragen of zij kon gaan praten met de kinderen. ook zou ik met je dochter iets gaan doen aan weerbaarheid. daar heb je heel veel in tegenwoordig. Google helpt je zoeken wat bij je dochter en jou past of school biedt soms ook iets aan. maar je moet het niet zo ver laten komen zoals nu dat ze niet meer naar school wil gaan. succes!
inderdaad, ik begrijp niet dat ouders hun kind zo laten vernederen met zo’n pester.
Het probleem ligt niet bij uw kind (elk kind is UNIEK) maar bij de pester die om wat voor reden een slachtoffer gaat zoeken om zijn of haar probleem te vermijden, de pesters hebben over het algemee.n een aandachtstoornis.
Zij weten vaak niet wat dit met een klasgenootje doet dat afgewezen wordt.
Het is voor mij zo herkenbaar (mijn kinderen zijn ook gepest ondanks dat ik meteen bij de leerkracht stond) vooral op latere leeftijd, als ze die persoon tegenkomen, voelen ze zich zo gekleineerd.
Wat ook verstandig zou zijn, een weerbaarheids training laten volgen.
Heel veel liefs en Sterkte
Oma Anne
ik vind dat je gelijk hebt!!!hoezo zolang afwachten sorry hoor ik kan hier heel kwaad om worden…ik werd in de jaren 80 heel vaak gepest…school deed niks…de meester zei nadat mijn moeder voor de zoveelste keer bij hem aanklopte..:”Ja we kunnen niks doen, ze mag anders wel 1 minuut voordat de school uit is naar huis rennen” het was ook altijd 5 man die mij en mijn zusje op stonden te wachten…trapten mijn vaderdagkado kapot. mijn moeder was er helemaal klaar mee en heeft ze (ja vroeger “mocht” dat iets meer) al die jongens gegrepen …zo aan het kraagje voetjes vd vloer…ook ze naar hun huis gesleept en daar kregen ze aan de stok met hun vader. (die jongens zaten jaren later in de criminaliteit al verbaast mij dat niet) maar ik ben mijn moedertje eeuwig dankbaar
Heel simpel, gewoon de situatie met juf bespreken. Zij weet als het goed is precies hoe ze dit aan moet pakken.
Ik werk zelf ook in het onderwijs en ben heel scherp op buitensluiten of pestgedrag. Ik heb ook eens drie meiden in de klas gehad, die één buitensloten. Ik zorgde er dan voor dat ze om de beurt een opdracht/spel met dat meisje moesten doen. Zodat er van buitensluiten geen sprake meer was. Ook ging ik dan met de hele klas in gesprek over pesten en nam het voorbeeld van de appel. Als je de appel een paar keer laat vallen zie je aan de buitenkant niks, maar als je de volgende dag de schil eraf haalt dan zie je allemaal bruine vlekken. Dat doet pesten met iemand. Dat maakt altijd veel indruk.
Wat goed zeg!
Wat die met die sppel deed.
Ons drama is al bijna 40 jaar geleden. Beide zonen werden getreiterd, maar de school deed er weinig tegen. Wat ben ik als moeder gaan doen? Die treiterkoppen op straat hard uitlachen! Ze wisten niet hoe te reageren.
Totdat ik klagende moeders aan de deur kreeg. Waarop ik zei: “Heb jij je eigen kind al gevraagd wat die deed? Nee hé? Ga dat eerst maar doen en kom dan terug!” Dat hielp heel goed, ze kwamen niet nogmaals.
En die treiterkoppen ben ik blijven uitlachen tot ze ophielden.
Ik heb met iedereen te doen, die daar last van heeft. Ook de ouders.
Datzelfde doe ik ook met roddel want dat is eigen ellende van die persoon die roddelt.
Dat helpt ook heel goed!
ga i.ln gesprek met leerkracht. hier ook hetzelfde. maar door dat juf en meester het weten begeleiden mijn dochter ermee. zit nu in groep 6. ligt een beetje buiten maar doordat er aandacht voor is gaat ze met plezier naar school. (kleuterklas juf ging echt minder. vanaf groep 3 was er een klik en begeleiding)
onze dochter is altijd buiten gesloten geweest op de basisschool regelmatig een gesprek met leerkrachten en als ze er op werden aan gesproken dan werdt ze in elkaar getrapt de laatste 2 jaar is ze bijna niet op school geweest alleen als het echt moest voor een toets en met de eind musical
had zij de hoofdrol zij had de er varing wat de rest niet had zang , dans , toneel spelen en zelf geleerd zonder musical school
en voor nu volg ze een B ( vmbo) techniek opleiding waar ze niet wordt buiten gesloten en niemand van haar oude school zit en is het enige meisje in de klas met 11 jongens en dit vind ze prima zo ze gaat elke dag naar België naar en 60 min reistijd heen en terug naar huis
één van onze dochters geeft hypnotherapie en helpt heel veel kinderen die gepest worden. neem eens contact met haar op. ze heeft heel veel goede resultaten. website hypno&zo. kan het aanbevelen
Ga het gesprek aan met de leerkracht, heeft hij/zij door dat je dochter zich zo buitengesloten voelt op school
Kinderen pesten of sluiten een ander vaak buiten in het geniep, ( al hoewel ik ook wel een meisje ken waar het pestgedrag onder de neus van de juf plaats vond, en de juf er niks tegen deed)
Of misschien is het een idee dat ze haar verhaal doet voor de klas, als ze dat durft, maar dan wel met steun van de leerkracht
Zodat de kinderen kunnen zien wat het met haar doet, of een spreekbeurt houden over pesten, dan kan ze het verhaal op haar verhaal laten lijken
Ik snap dat het voor jou als moeder zijnde ook heel zwaar is om je kind zo te zien en natuurlijk wil je haar het liefst beschermen, maar hoe hard het ook is, dat kan nou eenmaal niet altijd
Toen mijn oudste zoontje heel moeilijk naar school ( hij vond de juf niet fijn, dus was elke dag een strijd) heb ik twee armbandjes gemaakt, 1 voor hem en 1 voor mij, waar hij naar kon kijken of mee kon friemelen als het niet goed ging, doordat we beide dezelfde armband hadden, had hij het idee dat ik er toch was en dat hij niet alleen was, dat heeft destijds wel geholpen
ja als je als kind al buiten de boot bent geweest heb je daar geen vertrouwen meer in, die moeder zal enig sinds met de juffrouw rond de tafel kunnen zitten om.een oplossing te bedenken maar als je het kind thuis laat dat werkt ook niet ze zijn leerplichtig ook al is wat gebeurd blijf ze toch stimuleren om naar school te gaan, als je ergens werkt en je wordt gepest kun je ook niet zeggen blijf maar een dag thuis dan wordt je baas er niet vrolijk van,
Ga in ieder geval het gesprek aan met de docent(e). in de huidige tijd zijn er voldoende pest programma’s. De docent(e) moet hier echt mee aan de gang. Geen enkel kind behoort uitgesloten te worden.
Pesters zijn vaak kinderen van zeer zelfstandige ouders. Of eventueel enig kind. Weten niet wat delen betekent. Grote vraag of ze thuis zoveel aandacht krijgen als op school. Dit soort kinderen compenseren vaak de thuis situatie.
Ouders hebben geen tijd door werk etc. om tijd te maken voor deze kinderen.
wat een onzin ik heb noch broers noch zussen en me never en nooit niet schuldig gemaakt aan pesten. u beschikt wel over erg veel vooroordelen. Anna en Nivea kent u kennelijk niet.
wat wel goed is is het gesprek met school aan gaaan. En als ze niks willen een andere school zoeken.
Misschien een andere school? of een leuke sport of hobby? dan kan ze buiten school vriendjes en vriendinnetjes maken. zelf heb ik geen kinderen maar zelf was ik als kind ook erg eenzaam tot dat ik van mijn vader op karten mocht ookal was ik het enige meisje ik voelde me er meteen welkom en eindelijk kreeg ik vrienden. ik was veel blijer toen ik vrienden had ookal was dat op school niet zo. het is echt het proberen waard. Misschien paardrijden? of zwemles? of voetbal voor meisjes? zat leuke hobby’s er zit vast wat bij wat ze leuk zal vinden. en als ze na school te moe is kun je kijken voor een weekend hobby dan is paardrijden een goede optie of zwemmen. en blijf met haar praten en laat zien dat je er voor haar bent zonder haar te dwingen te praten. en geef wel advies maar niet altijd. vraag een keer door hoe ze zich voelt en luister gewoon laat zien dat je het belangrijk vind dat ze met je praat. en doe ook zelf leuke dingen met haar na school al is het een film kijken die ze graag wil zien of een spelletje spelen zoals 4 op een rij. en als je hier allemaal geen geld voor hebt ga dan met haar naar de speeltuin in de omgeving Misschien maakt ze daar wel vrienden. of als dit kan koop een huisdier voor haar zodat ze zich niet eenzaam voelt want dieren kunnen echt een groot verschil maken vooral een hond is een goede optie maar zelfs een hamster hoe klein dan ook kan zo veel steun bieden voor een kind.