Het leven met 4 kinderen en een eigen bedrijf is allesbehalve rustig
Bess is 14 en zit middenin de puberteit. Ze wisselt van huilen naar lachen binnen vijf minuten, en haar kamer lijkt meer op een ontplofte tweedehandswinkel dan een slaapkamer. Rudi, onze elfjarige, heeft altijd honderd vragen. Daniek is 8 en zit in die fase waarin ze alles zelf wil doen, maar toch constant hulp nodig heeft. En dan is er Aron, onze jongste van 5, die met zijn lego in huis bouwwerken maakt. Overal ligt lego. Overal liggen blaadjes van school. Kortom Chaos.
Mijn man en ik runnen samen een bedrijf in servies
Het begon ooit als een kleine webshop vanuit onze garage, maar is inmiddels uitgegroeid tot een volwaardige zaak met een magazijn en 2 personeelsleden. We doen alles zelf: de inkoop, het contact met klanten, de social media, en natuurlijk de administratie. Het bedrijf is onze trots, maar het slokt ons ook volledig op. Vaak zaten we ‘s avonds aan de eettafel, tussen de boterhamkruimels van de kinderen, nog orders te verwerken. Weekenden? Die bestaan bij ons niet echt. Het is niet zoals bij in loondienst, dat je ècht vrij bent. De ene dag is het een beurs, de andere dag een grote bestelling die de deur uit moet. We proberen natuurlijk ook tijd vrij te maken voor de kinderen in de weekenden. Uiterst belangrijk. Dan blijft er weinig tijd over voor huisklusjes…
Het huishouden leed er onder
Ik was niet trots op hoe ons huis eruit zag, maar de werkelijkheid was dat ik het simpelweg niet allemaal kon bijhouden. Ook niet met mijn man. Hij was ook te druk. Er gaat maar 24 uur in een dag. De was stapelde zich op op de trappen. De vloer plakte omdat Aron weer eens limonade had laten vallen. En de badkamer… laten we het daar maar niet over hebben. Er lagen duizenden potjes en tubes van mij en Bess. Er waren dagen waarop ik met een zucht de stofzuiger pakte, maar na een kwartiertje gaf ik het op omdat er altijd wel iets dringenders was dat mijn aandacht nodig had.
Op een avond, terwijl ik uitgeput op de bank zat, keek mijn man me aan
“Dit gaat zo niet langer. Er moet iets gebeuren, straks krijgen we ongedierte”, zei hij. Er lag allemaal hagelslag en speelgoed tussen de kussennaden. Ik knikte alleen maar. Hij stelde voor om een schoonmaakster in te huren. Ik aarzelde even. Het voelde als toegeven aan het feit dat ik het niet zelf aankon, maar tegelijkertijd wist ik dat hij gelijk had. We konden het ons financieel veroorloven. Dus waarom niet?
We vonden via een vriendin een schoonmaakster: Eleni
Ze was midden dertig, werkte al jaren in de schoonmaak, en kwam professioneel over. Ze rekende 30 euro per uur en wilde twee keer per week 4 uur komen schoonmaken. Mijn eerste reactie was: wat veel geld! Maar toen ik de rekensom maakte en realiseerde dat het ons 960 euro per maand zou kosten, haalde ik diep adem en zei tegen mezelf dat dit een investering was in onze gemoedsrust.
De eerste dag dat Eleni kwam, voelde ik me ongemakkelijk
Terwijl zij de keuken poetste, stond ik in de woonkamer papieren te sorteren en voelde ik een mix van opluchting en schuld. Het voelde raar om iemand anders mijn werk te laten doen, terwijl ik er zelf gewoon was. Maar na een uur hoorde ik het geluid van een emmer die werd geleegd en zag ik hoe de keuken weer glom. Dat gaf een vreemd soort voldoening. Misschien had ik dit al veel eerder moeten doen.
Nu, een paar maanden verder, weet ik niet hoe we ooit zonder Eleni hebben kunnen leven
De badkamer is eindelijk weer toonbaar, de vloeren worden regelmatig gedweild, en de keuken voelt niet meer aan als een oorlogsgebied. Het heeft ook iets vreemds. Elke maand als ik haar salaris overmaak, denk ik aan hoe groot dat bedrag is. Ze verdient in een maand bijna net zoveel als een parttime medewerker bij ons in het bedrijf. En dat voor 8 uur per week schoonmaken.
Door Eleni worden we ook gedwongen op te ruimen
Want dat doet ze niet. Ze maakt schoon. Dus het huis moet netjes zijn, zodat zij overal bij kan. Anders zouden we het huis laten versloffen. Opruimen ‘kwam altijd later wel, ooit’. Nu doen we dat 2 keer per week met het hele gezin de dagen voordat Eleni komt. Muziek aan en opruimen.
We hebben Eleni haar nodig
Zonder Eleni zouden we verdrinken in de chaos. Ik zie het als een luxe die we onszelf gunnen. Elena geeft me wel ademruimte. En dat is onbetaalbaar.
LYNN
Prioriteiten stellen en doen wat voor jullie het beste werkt. Dus ook niet schuldig voelen want het is een hele verademing zeg je zelf. Al zou ik als ik toch moet opruimen ook gelijk maar zelf schoonmaken. muziekje aan en gaan 😉