Gemma: “Mijn man wil onze embryo’s niet doneren”

Het krijgen van onze prachtige dochters Stella, Linde en Jinthe heeft veel tijd, injecties, tabletten, operaties, inwendige onderzoeken en tranen gekost. Ik droomde altijd al van een groot gezin. Mijn man Jeroen is enig kind en had ook graag een broertje of zusje gehad. Toen we er eenmaal voor wilden gaan, bleek zwanger worden niet zo makkelijk te zijn.

De dubbele jackpot

We noemden onze diagnose de dubbele jackpot. Jeroen zijn zaadkwaliteit was niet in orde en ik bleek vervroegd in de overgang. Hoeveel pech kun je hebben? Nou blijkbaar genoeg. De eerste ICSI-poging leverde ook nog niks op. Het laatste embryo hield een dag voor het terugplaatsen op met doorontwikkelen.

Een succesvolle oogst

De tweede poging bleek wél succesvol te zijn. De opbrengst van mijn eicellen alleen al. Waar ze de eerste poging maar drie eicellen konden ‘oogsten’, waren dit er nu zes. Na dagen vol spanning kon er deze keer gelukkig wel een embryo worden teruggeplaatst. Twee dagen later hoorden we dat er zelfs ook nog drie embryo’s ingevroren konden worden.

De dagen kropen voorbij

De wachtweken voordat we eindelijk een zwangerschapstest mochten doen leken eindeloos. Bij elk krampje en pijntje dacht ik: is dit iets? Of komt dit door de medicatie? Slopend was het. We hadden het verder ook met niemand gedeeld, dus ik kon er ook niks over zeggen tegen mijn vriendinnen. De dagen kropen voorbij en ik deed ’s nachts geen oog dicht.

Zie ik nou echt twee streepjes?!

De dag van het testen brak aan, ein-de-lijk. Het was 05:00 en toen vond ik het mooi geweest. Ik moest het weten. Trillend dipte ik de test in het potje met urine. “En nu nog 5 minuten wachten..”, zei ik tegen Jeroen. Sinds wanneer duren 5 minuten zó lang? Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat die timer ging. Na het horen van het welbekende deuntje mochten we dan eindelijk kijken. “Ik durf niet.. kijk jij?”, zei ik tegen Jeroen. “Nee, we kijken samen! Ik tel tot drie. 1…2…3!”, riep hij. Daar stonden ze: twee lijntjes. En duidelijk ook. De tranen rolden over onze wangen. “We worden eindelijk ouders”, riep ik.

Van een slopend traject naar een zorgeloze zwangerschap

Hoe lastig het was om zwanger te worden, zo zorgeloos was de zwangerschap. Eindelijk verliep iets een keer voorspoedig. Ik had niet veel last van kwaaltjes, alleen af en toe misselijk en gevoelige borsten. Na 20 weken kregen we te horen dat onze baby een meisje bleek te zijn. Eindelijk konden we aan de slag met de babykamer waar we al jaren van droomden. Ook deed ik er alles aan om fit te blijven. Een week voor de bevalling stond ik nog vrolijk mee te doen met cross-fit. Wel in een iets aangepaste vorm, maar I did it! Na een zwangerschap van 39 weken kwam onze dochter Stella ter wereld. Eindelijk waren we een gezin.

Na een jaar begon het weer te kriebelen

Afgezien van de reflux de eerste weken en de standaard sprongen en slaapregressies, hadden we niks te klagen. Na een jaar begon het dan ook weer te kriebelen om voor een broertje of zusje te gaan. Gelukkig hadden we nog drie embryo’s van de tweede ICSI-poging. We lieten de kliniek weten dat we graag een embryo wilden laten terugplaatsen. Na een gesprek moesten we ons weer melden rondom mijn eisprong. Ik kreeg een prikpen mee naar huis voor het opwekken van de eisprong, zodat ze de terugplaatsing perfect konden timen. De terugplaatsing verliep weer goed. Een lichtgevend bolletje sprong op de echo in beeld.

Ik wist de uitslag eigenlijk al

De wachtweken waren weer zenuwslopend, maar deze keer waren we ook druk met Stella. Zij zat in een slaapregressie en eiste veel aandacht. Daardoor wist ik soms even niet meer welke dag het was. Niet fijn, maar de dagen leken daardoor wel sneller te gaan. Toen de testdag aanbrak wist ik de uitslag eigenlijk al. Ik had al bloedverlies gekregen en dit leek niet op een innestelingsbloeding. Dat tweede streepje bleef dan ook uit.

Ik had er direct een goed gevoel bij

We besloten er een cyclus later direct weer voor te gaan. We hadden tenslotte nog twee embryo’s in de vriezer. Er werd weer een prachtig embryo teruggeplaatst. Ik had er direct al een goed gevoel bij. En dat gevoel bleek ook te kloppen. Op de testdag verscheen “zwanger 1-2” op de test en de eerste echo liet een kloppend hartje zien. Deze zwangerschap was wel wat pittiger, maar ik was zo dankbaar dat er nog een kleintje bij kwam. Met nog twee dagen tot de uitgerekende datum kwam onze tweede dochter Linde ter wereld. Wat een plaatje en wat was Stella trots.

Toch voelde het alsof we nog niet compleet waren

Twee gezonde dochters, wat een rijkdom. Toch voelde het ergens alsof ons gezin nog niet compleet was. Dat verlangen naar een kindje kwam weer om de hoek kijken toen Linde twee jaar werd. Jeroen stond daar eerst anders in, maar aangezien we toch nog een embryo ingevroren hadden wou hij er toch nog voor gaan. Vol goede moed gingen we weer richting de kliniek voor hetzelfde riedeltje.

Dubbel verdriet

We kregen weer een foto van een blastocyst embryo mee naar huis. Zou dit embryo ons gezin compleet maken? Gedurende de wachtweken zocht ik naar signalen die op een zwangerschap zouden wijzen, maar ik voelde niks. Op de testdag bevestigde de zwangerschapstest mijn gevoel: niet zwanger. Naast een verdrietig gevoel van een niet geslaagde terugplaatsing, kwam er deze keer ook een ander gevoel bij kijken. We moesten weer een nieuwe poging opstarten als we nog een kindje wilden. Waar Jeroen voor de terugplaatsing nog zei dat we alleen nog dit embryo gingen terugplaatsen, keek hij ook al uit naar een broertje of zusje voor de meiden. Zodra je er weer voor gaat, is dat gevoel er.

De wens was te sterk

We besloten toch weer de medische molen in te gaan, de wens was te sterk. Ik was even vergeten wat de fertiliteitshormonen allemaal met mij deden en ook die naalden leken scherper dan voorheen. Maar alles voor nog een kindje. De punctie was echt geen pretje, sommige follikels wilden niet meewerken. Al dat extra duwen leverde wel wat op. Ruim acht eicellen!

Het verlossende telefoontje

De dagen na een punctie zijn zo zenuwslopend. Je weet gewoon niet wat er overblijft. Het is altijd zo’n afvalrace. Zelfs een grote hoeveelheid eicellen hoeft nog niks te betekenen. Gelukkig kregen we na drie dagen het verlossende telefoontje dat er een terugplaatsing kon worden ingepland voor de volgende dag. 24 uur later lag ik weer in de welbekende stoel en verlieten we de kliniek een half uur later weer met een foto van ons ‘kindje’.

Jeroen verklaarde me voor gek

Ik trok deze keer alles uit de kast om het te laten slagen. Ook al was het niet bewezen en had het misschien helemaal geen invloed. Warme sokken, warme voeding, geen parfum, gezond eten, innestelingsthee; al was het maar voor het idee. Jeroen verklaarde me voor gek. Maar die ‘gek’ bleek na twee weken wel zwanger te zijn. We waren door het dolle heen.

Na een inleiding van 38 uur werd onze dochter geboren

Deze zwangerschap was wel de meest pittige van de drie. Ik kreeg last van zwangerschapshypertensie en moest vaak op controle vanwege het hoge risico op zwangerschapsvergiftiging. Ook kreeg ik medicatie waar ik me slecht door voelde. Uiteindelijk werd ik met 38 weken ingeleid. De bevalling verliep deze keer ook minder voorspoedig dan de spontane bevallingen. Na een inleiding van 38 uur werd onze dochter Jinthe geboren. Zij maakte ons gezin compleet.

Maar wat doen we met de embryo’s?

Nadat Jinthe was teruggeplaatst in mijn baarmoeder kregen we te horen dat er nog drie embryo’s waren doorontwikkeld en werden ingevroren. Op dat moment wisten we nog niet dat het net teruggeplaatste embryo een blijvende zwangerschap zou worden en uiteindelijk onze derde dochter. Na de kraamperiode kwam het weer ter sprake: wat gaan we met de overgebleven embryo’s doen?

Overgebleven embryo’s. Het klinkt eigenlijk zo naar. Alsof deze embryo’s niet gewenst zijn, terwijl je er zoveel voor hebt gedaan. Maar naast dat ons gezin compleet voelde, zag ik nog een zwangerschap niet zitten na de laatste ervaring. Je hebt diverse opties wanneer er embryo’s overblijven. Je kunt ze doneren aan een ander stel, afstaan aan de wetenschap of ze laten vernietigen. Ik kreeg buikpijn van optie twee en drie. Ik heb hier zoveel voor moeten doen en dan gaan we ze gewoon vernietigen of ermee laten experimenteren? Nee.

“Dan loopt er straks ergens een kind rond dat biologisch gezien van ons is”

Dan bleef er eigenlijk maar één optie over: de embryo’s doneren aan een ander stel. Dat voelde ergens ook weer gek, maar tegelijkertijd ook weer fijn. Hiermee kunnen we een ander stel helpen. Wij weten als geen ander hoe het is als het niet lukt om een kindje te krijgen. Maar mijn man Jeroen stond hier anders in. “Dan loopt er straks ergens een kind rond dat biologisch gezien van ons is, dat voelt ergens niet goed.” Ik begreep hem wel, genetisch gezien zijn het dan onze kinderen. Maar ik zou liever willen dat de embryo’s een kans krijgen en tegelijkertijd een wens van een ander stel kan laten uitkomen, dan dat we de embryo’s moeten vernietigen.

Ik doneer ze met alle liefde, maar Jeroen wil er niets van weten

We kregen onlangs weer een brief van de kliniek. Of we het invriezen van de embryo’s weer willen verlengen. Maar we weten het gewoon niet. Ik doneer ze met alle liefde aan een ander stel, maar Jeroen wil daar niks van weten. Het begint ook echt een ding te worden tussen ons en dat is het laatste wat ik wil. Voor nu verlengen we het invriezen dan maar weer en stellen we deze keuze maar weer uit.. In de hoop dat we er volgend jaar wel samen uitkomen.

GEMMA