Lees hier de vorige blogs van Lieke:
Deel 1: De gynaecoloog kan het hartje van ons voldragen kindje niet vinden
Deel 2: Ik heb zoveel gehuild, dat het letterlijk pijn doet
Deel 3: Het is om onmenselijk om afscheid te nemen van ons kindje Elias
Een stilgeboorte, een moment dat ons leven voorgoed veranderde. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe intens die pijn was en hoe groot het gemis nog steeds is. De jaren verstrijken, maar de leegte die Elias achterliet, lijkt niet kleiner te worden. Sterker nog, het gemis wordt met de tijd soms juist zwaarder. Zeker nu het nieuwe jaar is begonnen, voel ik het extra. Ik moest huilen bij de gedachte dat het al vijf jaar geleden is, terwijl het tegelijkertijd voelt alsof het gisteren gebeurde. Elias wordt gemist. Elke dag.
We gaan het leven vieren, zoals Elias ongetwijfeld ook had gedaan
In de afgelopen jaren hebben we veel meegemaakt als gezin. Het leven heeft ons op allerlei manieren getest, maar het heeft ons ook laten zien hoe sterk we samen zijn. We hebben geleerd hoe belangrijk het is om momenten te koesteren, om te genieten van de kleine dingen. Daarom besloten we vorig jaar een camper te kopen, een camper uit 1991. Misschien niet de nieuwste of de meest luxe, maar voor ons is hij perfect. Het is een symbool geworden van vrijheid en avontuur, van de tijd nemen voor wat er echt toe doet. Samen eropuit, met z’n allen de natuur in, weg van alle drukte en afleiding. Het leven vieren, zoals Elias dat ongetwijfeld ook had gedaan.
Ik heb een hekel gekregen aan mensen die klagen over kleine dingen
Ik merk vaak hoe anders ik naar het leven ben gaan kijken na alles wat er is gebeurd. Ik heb een hekel gekregen aan mensen die klagen over kleine, onbenullige dingen. Het weer dat niet meezit, een foutje in een bestelling, of een paar minuten moeten wachten in de rij. Natuurlijk, iedereen heeft z’n eigen perspectief, maar ik kan het soms niet helpen om te denken: “Wees dankbaar. Je hebt zoveel om van te genieten.” Want dat hebben wij moeten leren: waarderen wat je wel hebt, omdat je nooit weet hoe snel het kan veranderen.
Een herinnering aan hoe sterk ik ben geweest na alles wat we hebben meegemaakt
Twee jaar geleden, besloot ik mezelf om te scholen. Het voelde als een enorme stap, maar ik wist dat ik een nieuwe weg wilde inslaan. Ik werd diabetesverpleegkundige, een beroep dat me niet alleen voldoening geeft, maar me ook trots maakt. Het is een herinnering aan hoe sterk ik ben geweest na alles wat we hebben meegemaakt. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk. Trauma’s verwerken kost tijd, en ik voel nog steeds de gevolgen. Drukke situaties of harde geluiden kunnen me soms overweldigen, alsof mijn lichaam me eraan herinnert wat we hebben doorgemaakt. Maar ik leer ermee omgaan, net zoals ik heb geleerd om met ons verlies om te gaan.
Door hem te missen, herinneren we ons elke dag aan hoeveel hij voor ons betekent
Elias heeft me veranderd, op manieren die ik nooit had kunnen voorzien. Zijn korte leven heeft mij en ons gezin zoveel geleerd over veerkracht, liefde en de waarde van het moment. Als ik naar onze kinderen kijk, zie ik niet alleen wie er zijn, maar ook wie er had kunnen zijn. Ik vraag me af hoe Elias zou zijn geweest. Zijn lach, zijn stem, de dingen die hem blij zouden maken. En hoewel dat soms ondraaglijk verdrietig is, probeer ik het ook te zien als een eerbetoon aan hem. Want door hem te missen, herinneren we ons elke dag hoeveel hij voor ons betekent.
Het begin van het nieuwe jaar brengt ook een scherp randje met zich mee
Het nieuwe jaar is altijd een moment van reflectie. Ik ben trots op hoe ver we zijn gekomen, op de stappen die we hebben gezet en de liefde die we blijven voelen voor elkaar. Maar het begin van het jaar brengt ook een scherp randje met zich mee. Het herinnert me eraan hoeveel tijd er voorbij is gegaan sinds Elias er niet meer is. En toch, ondanks de jaren, blijft zijn aanwezigheid voelbaar. In de kleine dingen: een zachte bries op een zonnige dag, de manier waarop de kinderen lachen, of zelfs in een rustige wandeling. Elias is bij ons, altijd.
Het verlies heeft me laten zien hoe kostbaar het leven is
Daarom heb ik een keuze gemaakt: ik wil genieten van het leven. Niet ondanks ons verlies, maar juist omdat het verlies me heeft laten zien hoe kostbaar het leven is. Onze avonturen met de camper, het plezier dat we halen uit simpele dingen zoals samen knutselen of een spelletje spelen, dat zijn de momenten die ertoe doen. Het is onze manier om de liefde voor Elias levend te houden.
Elias blijft onderdeel van ons gezin
Toch blijft het gemis. Soms ineens heel rauw, zoals bij de jaarwisseling, als ik besef dat de tijd verdergaat zonder hem. Maar tegelijkertijd is dat gemis ook een bewijs van hoeveel hij voor ons betekent. Elias is en blijft onderdeel van ons gezin, een deel van mij. En dat zal nooit veranderen.
Genieten van de kleine dingen, zelfs als iemand er niet meer is
Ik hoop dat ons verhaal anderen inspireert om stil te staan bij wat echt belangrijk is in het leven. Om te genieten van de kleine dingen, om te waarderen wat je hebt, en om lief te hebben met heel je hart. Want als er één ding is dat Elias me heeft geleerd, dan is het dat liefde nooit stopt. Zelfs niet als iemand er niet meer is.
Op naar nieuwe avonturen, met Elias in onze harten
En dus rijden we verder met onze camper, op zoek naar nieuwe avonturen, met Elias in onze harten en een diepe dankbaarheid voor het leven dat we samen mogen beleven. Want ondanks alles, blijven we hopen, dromen en genieten, voor hem, en voor onszelf.
LIEKE
