Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik wil dit stukje uit mijn opvoeding meegeven
In een tijd waarin tradities steeds meer naar de achtergrond verdwijnen, blijf ik vasthouden aan een gewoonte die ik van huis uit heb meegekregen: mijn kinderen spreken mij aan met ‘u’. Voor velen klinkt dit misschien ouderwets of zelfs afstandelijk, maar voor mij is het een teken van respect en een belangrijk stukje van mijn opvoeding dat ik wil doorgeven.
Hoe mijn visie is ontstaan
Ik ben zelf opgegroeid in een gezin waar respect naar ouders en ouderen centraal stond. Mijn ouders waren duidelijk: we spraken hen aan met ‘u’ en noemden hen nooit bij hun voornaam. Dat was simpelweg hoe het hoorde. Het was geen kwestie van angst of autoriteit, maar van waardering voor de rol die zij in ons leven speelden. Die waarde is me altijd bijgebleven en ik merkte dat ik, toen ik zelf moeder werd, deze ’traditie’ wilde voortzetten.
Voor mij is het niet slechts een formaliteit
Het gebruik van ‘u’ geeft een zekere erkenning van de ouder-kindrelatie. Het laat zien dat er een vorm van hiërarchie is in huis, een structuur waarbinnen mijn man en ik de gezaghebbende rollen hebben. Het betekent niet dat mijn kinderen geen eigen mening mogen hebben of dat onze band kil is. Integendeel, ik zie het als een manier om respect te combineren met liefde.
Mijn kinderen vonden het eerst maar raar
Natuurlijk zijn mijn kinderen van een andere generatie. In het begin vonden ze het heel vreemd. “Maar mama, niemand noemt zijn ouders meer ‘u’!” Dat heb ik vaak gehoord. Vooral op school viel het hen op dat vriendjes hun ouders gewoon tutoyeren. Het gaf soms zelfs aanleiding tot kleine discussies, vooral toen ze jonger waren.“Maar waarom dan, mama?” vroegen ze vaak.
We hebben er veel gesprekken over gevoerd
Ik legde het uit: het is een stukje cultuur, een manier om te laten zien dat je je ouders waardeert en respecteert. Ik maakte duidelijk dat het niet betekende dat ik minder van ze hield, maar dat ik het belangrijk vond om deze gewoonte voort te zetten. Inmiddels zijn ze eraan gewend, al rollen ze soms nog met hun ogen als een vriendje verbaasd reageert. Toch merk ik dat ze, hoe ongemakkelijk ze het soms vinden, het ook begrijpen. Ik zie het als een stukje opvoeding dat hen later zal helpen om respectvol met anderen om te gaan, ook buiten ons gezin.
De reacties uit onze omgeving zijn gemengd
Familieleden van mijn kant begrijpen het volledig; zij zijn immers zelf ook zo opgevoed. Mijn schoonfamilie kijkt er anders tegenaan. Mijn schoonzus zei ooit: “Waarom doe je dat? Het klinkt zo afstandelijk. Je bent toch gewoon hun moeder?” Ik snap dat deze visie bestaat, want in veel gezinnen is ‘U’ inderdaad verdwenen.
Vriendjes weten er soms niet goed mee om te gaan
Bij vriendjes van mijn kinderen krijg ik soms verbaasde blikken, vooral als ze me zelf aanspreken en twijfelen of ze ook ‘u’ moeten zeggen. Dat hoeft natuurlijk niet; ik verwacht dit alleen van mijn eigen kinderen. Sommigen van hun ouders zien het als iets bijzonders, iets wat bijna niet meer voorkomt. Een enkele keer merk ik dat mensen denken dat ik ouderwets ben of mijn kinderen te streng opvoed. Dat raakt me soms, maar ik blijf achter mijn keuze staan.
Ik wil mijn kinderen respect leren
Het gaat mij absoluut niet om een machtsspel of om ‘de baas’ te zijn. Het gebruik van ‘u’ is voor mij een klein maar krachtig symbool van hoe we met elkaar omgaan. Ik wil mijn kinderen leren dat respect in kleine dingen zit: hoe je iemand aanspreekt, hoe je naar een ander luistert, hoe je je dankbaarheid toont. Het moderne leven draait steeds meer om gelijkheid en dat is mooi, maar ik geloof ook dat het waardevol is om verschillen te erkennen. Kinderen zijn geen vrienden van hun ouders; ze hebben een andere rol. Het gebruik van ‘u’ helpt hen (en mij) om dat onderscheid te maken.
Het is niet de norm, maar voor ons de juiste weg
Uiteindelijk is onze keuze om hen ‘u’ te laten zeggen misschien niet de norm, maar het voelt voor mij wel als de juiste weg. En ik hoop dat mijn kinderen, als ze later volwassen zijn, terugkijken en begrijpen waarom ik deze traditie in stand wilde houden. Het is niet zomaar een woord; het is een stukje waardering, dat, in mijn ogen, nooit uit de tijd zou moeten raken.
HISKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
ik mocht altijd “je” tegen mn moeder zeggen. sommige vriendinnetjes moesten “u” zeggen tegen hun moeder en ik vond dat altijd al een beetje raar.
máár doe waar jij je goed bij voelt! als jij dat wil, dan moet je dat lekker doen.
ik zelf vind het erg fijn als er gewoon “je” wordt gezegd. ik leer haar verder om met respect met iedereen, vooral ons, om te gaan.
Wij hebben het onze kinderen ook geleerd. Ook ik vond het als jong meisje al respectvoller als kinderen hun ouders met u aanspreken.
Soms ben ik ook wel bang geweest dat het voor afstand zou kunnen zorgen. Maar uit ervaring weet ik inmiddels dat dat absoluut niet het geval. Respect en een goede band kunnen prima samen gaan.
Nu de oudsten kinderen volwassen worden merk ik dat ik het ook prima zou vinden als ze ons nu wel met je gaan aanspreken. Maar dat vinden de kinderen zelf lastig, omdat ze zo gewend zijn om u te zeggen. Ik heb daarom weleens getwijfeld of we er goed aan gedaan hebben. Maar één van de kinderen reageerde heel verontwaardigd toen ik dat aangaf, hij zei dat hij het juist heel goed vindt dat we hen dat geleerd hebben en dat hij het stukje respect dat je ermee toont heel belangrijk en waardevol vindt. Sinds dat moment is mijn twijfel helemaal weggenomen. Ik laat hen er vrij in als ze volwassen zijn, of ze u of jij zeggen. Maar tot nu toe is het nog steeds u. De oudste is nu 22. En de band is met allemaal nog steeds heel goed
Ik denk dat je vooral moet doen wat je zelf/samen het beste vindt. Ik geloof niet dat het ene beter is dan het andere. Maar respect naar ouderen vind ik wel echt heel belangrijk, en daae kan dat ene woordje wel net iets aan bijdragen.
Respect zit toch niet in een woordje? ik heb mijn ouders altijd met je aangesproken, en zelfs met de voornaam. Dat heeft nooit betekent dat ik geen respect voor hen had.
Wat ik in mijn omgeving als kind wel zag, was dat kinderen die hun ouders met u aanspraken, ook verder een grotere afstand hadden. De verhouding was dan zelden zo dat die kinderen uit eigen beweging hun vragen en problemen makkelijk met hun ouders bespraken. In het geval van mijn man was de relatie met zijn ouders redelijk kil te noemen en het is misschien geen wonder dat de jongste, die zijn moeder wel met je aansprak, ook de warmste herinneringen aan haar heeft.
U was geen respect, maar vooral een teken van afstand: kom mij als ouder niet te na. Maar is dat respect?
Als dit voor jullie werkt is het goed.
wat ik je wil meegeven is het volgende. Ik kom uit een gezin van 8 (ben nu 66). De drie jongsten zeiden je en jij tegen mijn ouders, de rest U.
Altijd viel me op dat de jongsten, zelfs toen we zelf volwassen waren, veel dichter bij mijn ouders stonden dan de oudsten. Wel degelijk respectvol maar met minder afstand. Ik heb dat altijd toegeschreven aan het u of je zeggen.
zelf ken ik een Belgisch gezin, waar ouders en kinderen tegen elkaar U zeggen. Zelfs de peuter wordt met U aangesproken. Is een leuk en gezellig gezin.
Belgen zeggen sowieso sneller u.
Wat een reacties, iemand gebruikt zelfs het woord truttig sorry maar dat zegt iets over die persoon en niet over Hiske. Verdiep je eerst in haar cultuur en oordeel dan. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik sprak en spreek ook tegen mensen in U vorm uit respect of omdat ik ze niet ken. In mijn familie sprak ik mensen aan met U omdat ze veel ouder waren en ik hele warme gevoelens voor deze mensen. Ouders kunnen een goed contact hebben met hun kinderen ook al worden ze met U aangesproken. Maar vrienden met je kinderen tot op zekere hoogte er zijn toch zaken die je niet bespreekt met je kinderen. Afstand met je kinderen zit niet in de aanspreekvorm maar in de liefde en warmte die je je kind geeft ook bij het aanspreken met U. Maar laten we elkaar ook hier met respect benaderen.
Hoe kan ik me in haar cultuur verdiepen als ze niet vertelt wat die cultuur is?
ik vermoed Indonesisch of Surinaams
Wellicht, maat die aanname is wel wat dun om vanuit te gaan.
ik vind dat meer dan normaal als je kinderen met u de mensen leert aanspreken, want zo zijn wij ook opgevoed niet veranderen moeder u bepaald dat zelf als dat moet ja of nee, u zeggen wij ook tegen ouderen mensen soms zeggen ze wel wil je jij tegen me zeggen zeggen ze dan,
Respect zit hem niet in u zeggen. Respect moet je verdienen. Je kinderen zullen ook respect voor je hebben gehad als ze jij mogen zeggen. En al zeg je u, ook daarin kan iemand heel respectloos overkomen al nooit hij iemand 100x u in het gesprek.
Ieder zijn keuze, de mijne zou het niet zijn. Ik vind dat het namelijk wel een gigantische afstand creëert. Mijn kind en ik zijn gelijk. Dat betekent overigens niet dat zij bepaald hoe en wat, want soms weet je het als ouder simpelweg beter omdat je ouder bent en meer levenservaring hebt, maar onze beide meningen tellen en ik sta niet boven haar.
Maar ach ieder zijn opvoeding, het is maar u zeggen, niet alsof het iets vreselijks is, de kinderen worden niet slechter van u zeggen lijkt me. Wel vind ik het raar dat je wel u eist van je eigen kinderen maar niet van andere kinderen die komen spelen. Je hebt het over respect tonen want dat zou u zeggen zijn, hoeven die kinderen dat dan niet? Trek het dan op zijn minst gelijk.
Je kind en jij zijn niet gelijk. Dat kan niet. Nooit.
Daar gaat wel iets gruwelijk mis in de redenering.
Zo, dat is eruit. Je lijkt het érg goed te weten, maar ik denk dat het best wel helpend kan zijn om je eigen verhaal eens door de ogen van deze moeder te lezen. En dan echt proberen te begrijpen hoe ze is en wat ze haar kinderen wil bijbrengen.
źelf ben ik nu 75 en heb mijn overleden vader altijd met Willem en jij aangesproken, simpelweg omdat hij niet luisterde als ik pa riep. ook mijn moeder was jij, maar haar noemden wij wel ma, ook simpelweg omdat zij daar wel naar luisterde. respect hadden wij sowieso voor allebei en voor alle mensen om ons heen, dus dat heeft niets met het woord U te maken. het niet met elkaar in de zandbak gespeeld te hebben heeft daar ook niets mee te maken. mijn kinderen noemen mij ma, mijn kleinkinderen divers, de ene zegt oma Woef, de anderen zeggen oma Katja. laten ze oma weg???? voor mij geen enkel probleem. ik heb nl een voornaam gekregen en niet voor niets. mamma, ma of moeder zie ik niet als een soort van erenaam, dat word je (of niet). maar mijn voornaam is in liefde uitgezocht door mn ouders, dus wat kan ik er op tegen hebben als mijn kinderen of kleinkinderen die naam gebruiken?
Doen wij ook, echt nog nooit discussie of opmerkingen over gehad, niet met/van de kinderen, niet met/van anderen.
veel bij Surinaamse families is dit normaal en zijn ze daarom ook bang voor de slipper! Dus ik snap het wel als je dit wilt, want zo ben jij zelf op gegroeit. Je man daarintegen die doet mee omdat jij het wilt. mooi ieder zijn eigen opvoeding! bij mij is het papa, pap, mama of mam want zoals ik hier ook bij sommigen zie in de buurt dat ze met de voornaam worden aangesproken, dat vindt ik dus te ver gaan
Achterlijk gedoe ! Uit respect u tegen je ouders zeggen? ??? Respect kun je niet afdwingen, dat moet je verdienen.! ik heb NOOIT u tegen mijn ouders hoeven zeggen. Veel van mijn neven en nichten moesten dat we, maar mijn ouders , dan vooral mijn vader was daar fel op tegen. Hij vind het niet meer van deze tijd en.nu kan het al helemaal niet meer.. Dus Hiskr, doe moet zo truttig en laat kinderen gewoon jij zeggen ( ik zeg het nu mooi wel tegen je ) .
aan je antwoord kun je zien dat je beter wel “u” had kunnen zeggen. je bent gewoon onbeleefd opgevoed….Hiske , niets mis met het ouderwetse U…mijn kleinkinderen zijn België en zeggen tegen iedereen U….een zalving voor de oren.
achterlijk? dat zou zij hetzelfde tegen en over jouw mening kunnen zeggen.
mijn kinderen, ikzelf doen dat uit respect naar een oudere persoon of naar vreemden. Respect verdien he ook niet met jij of voornamen.
Je leert mjjn inziens omgaan met beleefdheidsvormen en is met u tegen een volwassene niets mis.
Ik ben niet achterlijk, mijn kinderen ook niet, mbt mijn ouders dito.
afstand schept het niet. Dat is nonsens
Als kind kreeg ik klappen als ik geen u zei. Dat gebeurde soms als ik enthousiast ergens over aan het vertellen was. Ik heb dus geleerd dat ik met nul respect u kan zeggen en .et veel respect jij. Dus ja, ik ben het met Sandra eens. Succes met je denkwijze dat respect in het woord u zit.
Ze dwingt het ook niet af hè. Het wordt de kinderen gewoon bijgebracht: zo hoort het.
Soms moet je hen eraan herinneren. Dat hoort er ook bij. Ook dan is het geen afdwingen.
wat een negatieve reacties.. ik ben zelf ook opgevoed om mijn ouders met u aan te spreken en dat zorgde niet voor afstand, ik ben juist heel hecht met mijn ouders. ik ben een volwassen vrouw met 2 kinderen en krijg ook commentaar als ze merken dat ik mijn ouders met u aanspreek, zelf begrijp ik daar niks van. Mijn kinderen spreken ook met u en is voor ons gewoon heel normaal, eigenlijk meer een stukje beleefdheid..heeft niks met respect te maken.
Ben het eens met de meeste reacties hier, het creëert meer afstand en heeft niet direct met respect te maken, dat is natuurlijk veel breder. Ik ben grotendeels in de jaren 80 opgegroeid en er werd gewoon door iedereen getutoyeerd naar ouders, grootouders sprak ik wel met U aan.
Nooit begrepen waarom je niet bevriend kunt zijn met een leider. Mijn 4 (nu volwassen) kinderen volgden mijn leiding over het algemeen graag, ook in de tienerjaren. Ik zette geen onnodige macht in, bewaakte wel de grenzen die er nodig waren om een voor iedereen veilige sfeer te scheppen, maar redeneerde met ze en leef(de) verder zoveel mogelijk voor waar ik voor sta. Hierdoor zagen ze de vruchten van mijn visie. Dat voorleven is veel belangrijker, dan taaltrucjes. En ja, we zijn ook bevriend, al vanaf dat ze klein zijn. Ze noemen mij zelfs een van hun beste vrienden. Ik heb respect voor hun en zij voor mij. Ik wilde altijd graag dat ze mijn leiding volgden, omdat ze het zelf ook zó voelen en niet omdat het “moest”. Leuk hoor, als kinderen dat doen en sommige mensen hebben niet meer nodig dan dat. Maar als je die intrinsieke motivatie aan kan boren is dat juist zo waardevol! Omdat we vrienden zijn helpen we elkaar altijd, niet omdat ik “nu eenmaal de ouder ben”. Als zij U tegen mij zouden zeggen, zou ik het ook tegen hun willen zeggen, want ik respecteer hun net zo goed (en eigenlijk iedereen, ook mensen waar ik het niet mee eens ben). Respect werkt twee kanten op en juist het zelf voorleven en ook aan hún geven, levert een diepe vriendschap en wederzijds respect op, waarbij ik degene ben die het meeste levenservaring heeft. Er zijn weinig ouders die dagelijks bedankt worden voor het koken van de avondmaaltijd. Ze doen het hier altijd na afloop, terwijl ik er nooit om gevraagd heb. Als ik mezelf had geprofileerd als “de ouder” die respect verdient, had ik die waardering nooit zo spontaan ontvangen. “Ouders” koken nu eenmaal voor hun kinderen, je maakt hiermee een rol van jezelf, zonder dat je er erg in hebt. Je kinderen U laten zeggen, voelt voor mij dus als een trucje, ik ben er niet perse tegen, maar de diepere lagen mis ik hier een beetje, waardoor het voelt als een weinig doordacht laagje vernis. Als jullie je daar allemaal lekker bij voelen, is dat natuurlijk prima, maar je ontzegt jezelf iets heel bijzonders. Werk juíst aan jullie vriendschap zou ik zeggen, combineer het gewoon, want vriendschap kan prima samengaan met sterk leiderschap. Zoals jij het schrijft klinkt het als óf/ óf, maar geloof me: het kan allebei! Mét of zonder het woordje “U”. Dat wordt dan eigenlijk bijzaak.
Bah!!! klinkt of je kind heel ver weg van je staat.
En laatste reactie’s….wat een gelul!!
Ik ben opgevoed met…..iedereen die ouder is dan jij bent, spreek je aan me U.
Prima niets verkeerds aan. Dus ook de jufvrouw en de meester!
Maar je eigen ouders?????
Ik weet nog (en ben nu 42) dat wij vroeger een klasgenootje hadden die ook haar ouders met U moest aanspreken. Alle kinderen en ik ook vonden dat wel zo raar. Wij mochten onze ouders gewoon met “je” aanspreken en andere ouders spraken wij netjes met U aan. Maar zoals met dit verhaal….hoever wil je je kinderen van je vandaan hebben?!
Ben het geheel eens met jou!
Je doet het goed Suzanne,
niks aantrekken van de negatieve reacties hier, we leven in een wereld waarin alles normaal is/word, maar hoe je het omschrijft geeft je duidelijk aan dat het niks met afstandelijkheid etc. te maken heeft, maar gewoon een stukje respect naar de ouders toe! echt zo mee eens! en hej, je kinderen hebben echt geen slechte jeugd nu hoor!!! GA ZO DOOR, ONDANKS AL HET NEGATIEVE TEGENGELUID.
Lachwekkend dit. Dan kun je je maar weinig inleven in een ander zeg, als je dit zo schrijft.
Wij, Mijn broer en ik, 56 en 57 jaar oud, mochten juist absoluut NIET ‘U’ zeggen (in die tijd best wel apart) en dat heeft niets met respect te maken. Als wij op een verkeerde toon onze ouders aanspraken werd daar gewoon iets van gezegd. U, je, jij, het of hoe dan ook aanspreken op de juiste toon en manier heeft pas met respect te maken. Daarbij natuurlijk nog vele andere normen en waarden maar dat even buiten beschouwing gelaten.
Precies!! Het is de toon en manier,waarop je u en jij zegt,is mij als kind ook bijgebracht.Ik heb ook altijd mijn moeder getotyeerd en haar soms bij haar voornaam genoemd met de warme intensie haar te bedanken/complimenteren met bijvoorbeeld een lekkere maaltijd dat ze heeft klaargemaakt!
Het zal wel in onze naam zitten, dat we elkaar zo goed begrijpen,hihihi
Ik vind het wel leuk. Mijn kinderen zeggen geen u maar in het Fries zeg je geen jij. “Mem mag ik water?” Dit vind ik super mooi! Bij ons thuis zijn familie en goeie vrienden ook ooms en tantes, dit geeft aan dat het contact veilig is en ze spreken volwassenen niet aan als Willem of Pietje. We hebben niet met elkaar in de zandbak gespeeld. U alleen geeft geen respect zoals in de reacties al aangegeven wordt. Het zit ook in de omgang. Fatsoenlijk vragen en bedanken en dat gaat 2 kanten op. Goed voorbeeld.doet goed volgen. Verbaasde mij wel hoeveel mensen mij hierin willen passeren. “Van mij hoeft het niet”, hoor ik vaak. Ik vind het heel goed dat kinderen wat respect bij gebracht krijgen naar volwassenen toe. Mis ik wel eens bij de jeugd van tegenwoordig
Helemaal mee eens Janna, hier ook een Fries en wij zijn ook zo opgevoed. Mem mag ik een koekje, wat vindt heit hiervan. Ook familieleden worden met oom en tante aangesproken. Ben 40 spreek mijn ooms en tantes nog steeds zo aan. Ook wanneer iemand veel ouder dan mij is of de leeftijd van mijn ouders hebben, dan zeg ik wat zei en dan de voornaam van die gene of als ik die gene niet ken zeg ik u.
Ik vind dat ook respectvol en dat geef ik mijn kinderen ook mee.
“maar mama, waarom moet ik u met “u” aanspreken?”
“Vanwege de hiërarchie. Het is belangrijk dat ik me verheven voel en dat jullie beseffen dat ik belangrijk ben en dat jullie ondergeschikt zijn.”
“ok mama, eh, ik bedoel, ok uwe Majesteit.”
Het idee dat je aangesproken wilt worden met “u” omdat dit ze normen en waarden meegeeft is gewoon lariekoek. Je dwingt respect niet af, je moet respect verdienen. “U” of “je/jou/jouw” maakt geen verschil.
Toen ik jong was had ik een klasgenoot die zijn ouders met “u” aansprak en het was toevallig de grootste pestkop van de klas. Maar gelukkig zei hij “u” tegen zijn ouders, dat maakt alles weer goed.
Hoe je je kinderen opvoedt moet je natuurlijk helemaal zelf weten, maar ik zie wel wat tegenstrijdigheden in je artikel. Het heeft niks met autoriteit te maken, maar het geeft wel aan dat er hiërarchie is? En het is prima als vriendjes van je kinderen je tutoyeren, maar zij zelf mogen dat niet? Dat lijkt me verwarrend voor je kinderen.
Respect zit niet in het gebruik van een woordje, maar in de manier van met elkaar omgaan. Daarbij werkt respect twee kanten op. Helaas zijn er nogal wat mensen die vinden dat ze recht hebben op respect (omdat ze ouder zijn, hoog op de sociale ladder staan, een hogere functie bekleden of een bepaalde rol in de familie vervullen), terwijl zij zelf wel respectloos met anderen omgaan.
Ik moest vroeger ook u zeggen. Het respect wat ik voor mij ouders heb, komt niet daardoor. Respect krijg je voor je ouders door hum duidelijke grenzen en de veilige ruimte die.ze bieden. Helaas kreeg ik dat niet van één van mijn ouders. Daar had ik geen respect voor, maar angst en lipe ik voor op mijn tenen. Nu heb ik ook geen respect voor die ouder. Maar ik zeg nog steeds netjes u. U is beleefd, voor wanneer je iemand (nog) niet kent. Of uit een oudere generatie.
Wat n onzin. Mijn kinderen noemen ouderen en ouders van vriendjes altijd u en hebben veel respect voor ouderen. Dat heeft niks te maken met hoe ze ons als ouders noemen. Ik ken een jongetje dat thuis u tegen ze ouders zegt en mijn dochter uitscheldt voor alles wat mooi en lelijk is (incl ziektes) dus het gaat meer over opvoeden dan over u zeggen
Oke, ik ga je even uit de droom helpen: U zeggen tegen je ouders heeft echt niks maar dan ook niks met respect te maken. Ik moest vroeger ook U zeggen tegen mijn ouders, omdat ‘het zo hoorde” volgens hun…… maar ondertussen was het bij ons één grote onverzorgde bende, zowel lichamelijk als geestelijk. Heb ik nu (godzijdank!!) géén contact meer met hun, al is dat laatste niet vanwege het verplicht U moeten zeggen, maar vele ergere dingen wat maakt dat je niet eens respect voor ze op kan brengen, en laat stáán ze nog aan kan spreken met U….
ik heb nu zelf een zoon van 6 jaar en hij hoeft mij en zijn vader echt niet met U aan te spreken, zolang hij maar respectvol met ons omgaat en wij met hem.
Dus beter leer je je kinderen wat het echt inhoud om respect te hebben voor jullie en andere mensen, door zelf op de goede manier voor te leven hoe dat is. Daar hebben ze meer aan dan persé verplicht U te moeten zeggen tegen jullie…
precis zo is het! lijkt alsof deze moeder bang is dat ze niet genoeg control over hun kinderen heeft en dat wil ze met “u” steunen. ik zou niet trots erop zijn als ik geen andere mannier voor goed opvoeden zou weten en hun respect en social gedraag te leren als zo een ouderwetse regel. kinderen moeten voorbereid worden voor het leven en omstandigheden vandaag en dat kun je niet met zo wereldvreemde regels van ergisteren. respect moet je wel verdienen. ben nu bijna 50 en heb b.v. geen respect voor mijn vader waarvoor ik genoeg reden heb. je respecteerd en mens niet gewoon door zijn status of hierarchielevel, maar voor wat hijj doet en voorleved en hoe hij met jij en anderen omgaat. onze jeugd misst wel vaak waarden en respect voor andere mensen. belangrijke taak het ons kinderen te leren, maar zo werkt het vast wel niet. ff wachten of ze “u” ook nog als pubers accepteeren.
Voor mij zit respect tonen niet in vousvoyeren of tutoyeren. In mijn werk merk ik vaak dat mensen zelfs respectvoller kunnen zijn wanneer ze ‘je’ zeggen dan dat ze ‘u’ zeggen. Het is de manier van omgang waaruit respect blijkt.
Voor mij persoonlijk zou u genoemd worden juist afstandelijk zijn en zou ik me er zeer onprettig bij voelen. Maar iedereen moet doen wat hij of zij prettig vindt.
Hier zeggen ze ook ‘u’. Op school worden jufs en meesters met u en achternaam aangesproken. Ik denk dat het bijdraagt aan een stukje respect wat veel jongeren helaas niet meer hebben.
Uw reactie had mijn reactie kunnen zijn..
Waardering en respect zit niet in het aanspreken met u of je.
En ik ben vaker respectloos behandeld door een ouder persoon dan een jongere.
Mijn kind zegt gewoon je, tegen mij en opa en oma’s. Dat mocht ik ookal toen ik op groeide. Ik vond het ook raar bij vriendjes die U moesten zeggen thuis. Het ging vanuit mij ook weleens mis. Ik merkte binnen dat gezin ook zeker meer afstand dan ik thuis had.
Persoonlijk hoop ik dat U helemaal uit de tijd raakt. Dan creëren we zo’n afstand in de samenleving naar elkaar en maakt het onnodig moeilijk. In het Engels heb je ook geen vorm van U en dat werkt ook prima in die taal, hoef je er ook niet zo over na te denken. Van mij mag het woordje dus helemaal verdwijnen uit onze taal!
afstand? nonsens. U is heel normaal en mijn kinderen van boven 30 zijn ook zo opgevoed en van afstand geen sprake.
Beleefdheidsnorm, niet nmeer, niet minder