Mijn dochter Lexi zit nu een paar maanden in groep 1
Ze vindt het fantastisch. Elke ochtend springt ze bijna uit haar bed, klaar om haar tas te pakken en naar school te gaan. En eerlijk? Ik ben blij dat ze het zo naar haar zin heeft. Maar er is één ding waar ik een beetje moe van word: die eeuwige speeldates.
Begrijp me niet verkeerd, ik gun Lexi al het plezier van de wereld
Maar met 4 kinderen in huis is het hier al druk genoeg. Silvijn zit in de brugklas en heeft elke dag weer een ander drama over huiswerk of gymspullen die hij kwijt is. Bjorn is elf en denkt dat hij al een tiener is. En Leslie, nou ja, Leslie is een negenjarige tornado die nooit stilzit. Dus nee, ik zit niet te wachten op extra kinderen in huis, hoe lief ze ook zijn.
In het begin dacht ik slim te zijn door speeldates bij anderen te laten plaatsvinden
Toen Lexi na een paar weken thuiskwam met de vraag of ze bij Sanne mocht spelen, zag ik mijn kans schoon. “Dat is een geweldig idee, Lexi! Vraag maar aan Sannes mama of ze dat ook leuk vindt,” zei ik. Nog diezelfde avond kreeg ik een berichtje van Sannes moeder. “Wat leuk dat ze willen spelen! Lexi kan donderdag na school met Sanne mee.” Perfect. Ik stuurde een enthousiast “Helemaal goed, dankjewel!” terug en voelde me opgelucht.
Lexi had de tijd van haar leven bij Sanne, en ik genoot van een rustige middag thuis
Maar ik wist dat ik het niet eindeloos kon blijven afschuiven. Toen een paar weken later een andere moeder op het schoolplein vroeg of haar dochter mee mocht naar huis, voelde ik me minder zeker. “Ah, dat zou Lexi vast leuk vinden,” zei ik. “Maar deze week is het zo druk. Misschien kunnen we eerst bij jullie afspreken? Lexi vindt het altijd spannend om ergens naartoe te gaan, en dat is goed voor haar.” Het werkte weer. Maar voor hoe lang?
De echte uitdaging begon toen Lexi steeds vaker vroeg of er iemand bij ons mocht spelen
Een keer kwam ze enthousiast de klas uit. “Mama, mag Lisa mee naar ons huis? Ze wil heel graag mijn speelgoed zien!” Ik voelde de paniek opkomen, maar wist mezelf snel te herpakken. “Oh, lieverd, dat klinkt heel leuk. Maar weet je wat nog leuker is? Als jij eerst bij Lisa mag spelen. Vraag haar mama maar of dat mag!” Het werkte, en weer was ik een middag ‘vrij’.
Maar vorige week kwam het gesprek dat ik niet langer kon vermijden
Lexi zat aan tafel en keek me aan met een serieuze blik. “Mama, waarom mogen mijn vriendinnetjes nooit hier spelen?” vroeg ze. Ik zuchtte en ging naast haar zitten. “Lieverd, het is niet omdat ik het niet wil. Maar het is thuis al zo druk met je broers en zus. Het is soms gewoon een beetje veel voor mij.” Ze keek me even aan en knikte toen. “Maar mag het dan over een tijdje wel?”
“Ja,” zei ik
“Als iedereen weer een beetje gewend is op school en het thuis iets rustiger is, dan mag je zeker een vriendinnetje meenemen. afgesproken?” Haar gezicht klaarde op. “Afgesproken!”. De volgende dag kwam een moeder op het schoolplein naar me toe. “Isa, mijn dochter Emma wil echt zo graag bij Lexi spelen. Kunnen we niet iets afspreken?”
Dit keer besloot ik eerlijk te zijn
“Wat leuk dat Emma dat wil! Lexi zou het ook heel leuk vinden. Maar ik moet eerlijk zeggen, het is thuis nu best druk met 4 kinderen. We hebben nog niet echt de ruimte gehad om dit soort dingen te plannen. Maar over een paar weken, als alles weer een beetje rustiger is, spreken we iets af. Is dat goed?” De moeder leek even verrast, maar knikte toen begripvol. “Dat klinkt logisch. Laat maar weten wanneer het jullie uitkomt.”
Ik voelde me opgelucht
Geen smoesjes meer, gewoon eerlijk zijn. Voor nu is het even genoeg zo. Lexi weet dat ze binnenkort iemand mag meenemen, en ik heb de tijd om me daarop voor te bereiden. Met 4 eigen kinderen is het hier al een speelpaleis, en dat is voorlopig genoeg voor mij.
