Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We besloten quality time voor ons samen in te plannen
Mijn man en ik hadden besloten voor het eerst sinds de geboorte van onze dochter Livia samen uit eten te gaan. Het was slechts vijf weken geleden dat ze ter wereld kwam, en sindsdien waren we continu met haar bezig geweest. Ergens hadden we ook weer behoefte aan tijd voor elkaar. Opa en oma, mijn ouders, hadden aangeboden op Livia te passen, en hoewel ik aanvankelijk twijfelde, besloot ik hun aanbod aan te nemen.
Wat een voorbereiding met zo’n kleintje
We bereidden ons voor alsof we op een lange reis gingen, terwijl we eigenlijk maar een paar uur van huis zouden zijn. Luiers, flesjes, reservekleertjes: alles werd tot in de puntjes klaargelegd. Livia leek rustig toen we haar bij mijn ouders achterlieten. Mijn moeder verzekerde me dat alles goed zou komen. “Ga genieten,” zei ze met een glimlach.
Onze gedachten dwaalden telkens af in het restaurant
We kozen een restaurant niet te ver van huis. Mijn man probeerde het luchtig te houden en maakte grapjes, maar ik merkte dat mijn gedachten telkens afdwalen. Hoe ging het nu? Zou ze slapen? Was ze misschien onrustig? Ik keek elke paar minuten op mijn telefoon, klaar om op te springen bij het eerste geluid van een melding. Het eten smaakte heerlijk, maar ik voelde weinig ontspanning. Mijn man was ook stilgevallen. Halverwege het hoofdgerecht keken we elkaar aan en zonder woorden wisten we wat de ander dacht: dit voelde niet goed. We vroegen de rekening en besloten direct terug te gaan.
Ik voelde meteen dat er iets niet klopte
Toen we bij het huis van mijn ouders aankwamen, voelden we meteen dat er iets niet klopte. Nog voordat we de deur hadden bereikt, hoorden we Livia huilen. Niet zomaar huilen, maar hartverscheurend krijsen. Mijn maag kromp ineen. We duwden de deur van de bijkeuken open (die stond altijd van het slot) en liepen naar binnen.
Livia lag helemaal bezweet in de gang
Daar, in de aangrenzende gang, lag onze kleine Livia in de kinderwagenbak. Haar gezichtje was rood, haar kleine lijfje bezweet, en ze huilde alsof ze de hele wereld kwijt was. Ik voelde mijn hart in duizend stukjes breken. In de woonkamer zaten mijn ouders. De deur was dicht, de televisie stond aan, en zij keken op van hun programma alsof er niets aan de hand was.
Mijn stem trilde van alle emoties
“Wat is er aan de hand?” vroeg ik, half in paniek terwijl ik Livia uit de kinderwagen pakte. Haar kleine armpjes klampten zich vast aan me, alsof ze smeekte om troost. Mijn moeder keek me met een kalme blik aan. “Ze had gedronken, haar luier was schoon,” zei ze. “We hebben haar laten huilen. Ze moet leren om in slaap te vallen.” Ik stond perplex. “Ze is vijf weken oud,” zei ik terwijl ik Livia probeerde te kalmeren. “Vijf weken! Ze heeft ons nodig, troost nodig. Dit is niet de manier.” Mijn stem trilde van boosheid en verdriet. Mijn vader haalde zijn schouders op. “Ze stopt vanzelf wel,” mompelde hij. Maar het enige wat ik kon denken, was dat mijn dochtertje daar alleen had gelegen, overstuur, terwijl haar opa en oma deden alsof het normaal was.
De rest van de avond probeerde ik haar extra nabijheid te geven
Mijn man en ik bleven niet lang. We pakten de tas met babyspullen en namen Livia mee naar huis. Die nacht sliep ze op mijn borst, dicht tegen me aan. Het beeld van haar rode gezichtje en die grote tranen spookten nog uren door mijn hoofd. Ik voelde boosheid, teleurstelling, en ergens ook schuld. Had ik niet aan moeten voelen dat dit kon gebeuren? Misschien had ik hen beter moeten instrueren, of misschien had ik die avond gewoon thuis moeten blijven. Wat voor moeder was ik ook om na 5 weken al een paar uur voor onszelf te willen pakken.
Ik zie huilen bij een kleine baby als pure behoefte
Livia is nog zo klein; haar huilen is haar enige manier om te laten weten dat ze iets nodig heeft. Dat is geen manipulatie of een slechte gewoonte, dat is pure behoefte. Het zal nog wel even duren voordat ik haar weer met een gerust hart achterlaat. Maar één ding weet ik zeker: haar behoeftes komen altijd op de eerste plaats. Je moet als moeder weten of de ander op dezelfde golflengte zit over wat een kindje écht nodig heeft. De stap naar de oppasdag van opa en oma en het kinderdagverblijf wordt vrees ik nog een grote uitdaging…
LENNEKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
