Hoe verder we in de zwangerschap kwamen hoe meer je gaat nadenken over de bevalling
Tenminste ik als vrouw zijnde dacht hier heel vaak over na. “Hoe wil ik bevallen, waar wil ik bevallen, met wie wil ik bevallen?” Je creëert een heel beeld in je hoofd van hoe je het voor je ziet. Eenmaal richting de 40 weken begon mijn lijf echt op te raken. De straat uit lopen was al te ver en ik had ontzettend veel pijn. Ik was op…
Na een strippoging bij de verloskundige, gebeurde er niks
Met de dag werd het zwaarder en zwaarder. Ik wilde graag nog energie behouden voor de bevalling zelf. Met 40.4 had ik een gesprek in het ziekenhuis over inleiden. Ik besloot dat te doen. Ik kon niet meer en het was goed zo. Ze mocht komen. De gynaecoloog bekkeek of er die vrijdag plek was om het ballonnetje te plaatsen. Toen ze terug kwam gaf ze aan dat er ook nu gelijk plek was. “Uhm… ja, oke, doe maar dan”, dacht ik. “Wat maken die twee dagen uit. Ik ben er nu toch.” De ballon werd gezet.
Ik belde mijn partner of hij naar het ziekenhuis kon komen
Ik vond het wel spannend en ik wilde hem er natuurlijk graag bij hebben. Het gesprek deed ik in eerste instantie alleen, omdat ik dacht dat er niets zou gebeuren, maar ineens ging het snel. Mijn moeder werd opgepiept om mij te komen halen. Ik durfde niet meer naar huis te rijden, Ik wist niet hoe ik zou reageren op de geplaatste ballon. Ik nam het zekere voor onzekere: gewoon niet meer rijden.
En dat was maar goed ook
Want in de auto spuugde ik alles onder. Ik kreeg gelijk lichte weeën. Eenmaal thuis kroop ik op de bank en probeerde ik te rusten, maar ik had erg veel reactie op de geplaatste ballon. ’s Nachts viel ik in slaap. De weeën waren wat afgezwakt. De volgende ochtend moesten wij ons in het ziekenhuis melden om 7:00 uur. Daar werd de bevalling verder in gang gezet met pilletjes om de ontsluiting te bevorderen. De weeën werden steeds regelmatiger en heftiger, maar ze waren nog goed op te vangen. Toen ze even later de ontsluiting meetten, kwam ook gelijk de ballon los en was het tijd om de vliezen te breken.
Hier ging alles voor mijn gevoel mis…
Er kwamen enorme vlagen vruchtwater uit bij elke wee. Ik heb ontzettend veel overgegeven. Ik zag mijn vriend heen en weer rennen om schone bakjes en matjes te pakken. Ik vroeg mij af waarom er niemand op mijn kamer was om te helpen. Ik voelde mij alleen. Ik was in paniek.
Sommige delen van de bevalling ben ik kwijt
Ik weet niet meer wat er precies gebeurde. Ik herinner me wel dat ik even in bad ben gegaan om tot rust te komen. Ik zei toen: “Ohh, dit is echt zo fijn. Die warmte!” Dat werd vervolgd door: “Ik moet weer spugen!”. Ik was zo leeg dat er niks meer uit kwam. Toch kwam het braakgevoel uit mijn tenen. Overgeven tijdens weeën was echt niet fijn.
De gynaecoloog kon ondertussen de hartslag van mijn baby niet meer traceren
Ik bewoog teveel, daarom moest ik uit bad. Ik herinner me dat ik op bed lag met een enorme weeën. De gynaecoloog zei nog: “Zo, zij heeft echt een heftige weeënstorm”. Blijkbaar bleven mijn weeën in de piek hangen. Er zat letterlijk geen seconde rust tussen. Manou haar hartslag dipte nu enorm. Ik kreeg weeënremmers, maar dit deed niets. Het enige wat ik nog weet is dat ik lag te huilen van de pijn. Ik riep: “Doe iets! Ik kan niet meer! Ik wil niet meer! Ik trek het niet meer”. Ik zat echter pas op 4 cm ontsluiting. Ondertussen waren ze hard bezig om Manou te traceren. Ze plaatsten een schedelelektrode bij haar.
Ik was niet meer aanspreekbaar
Ik herinner mij weinig van wat hierna gebeurde. De gynaecoloog vroeg op een gegeven moment of ik een keizersnede goed vond, maar ik gaf geen direct antwoord. Ik zei alleen maar: “Schiet maar op!” We gingen in de lift naar boven, omdat Manou direct gehaald moest worden. Haar hartslag daalde te veel door mijn heftige weeën. De rit duurde voor mijn gevoel te lang.
Eenmaal op de OK lag de ruggenprik klaar
“Je moet ontspannen”, werd er gezegd. Hoe doe je dat in een weeënstorm zonder pauze? En die buik zat ook in de weg. Eenmaal toen de prik zat, kwam ik langzaam bij. Ik dacht: “Ohh, daar ben ik weer” en ik voelde me langzaam rustig worden. Alles ging zo snel, dat het mij allemaal overkomen is. Ik liet het maar gebeuren, want er was sprake van spoed.
Plotseling was ze daar
Onze Manou. Alles ging goed met haar. Ik kreeg haar snel bij mij.
De bevalling is mij ontzettend zwaar gevallen
Ik heb er echt enorm veel last van gehad en zelfs nu soms nog steeds. Je hebt een bepaald beeld in je hoofd van hoe je graag wilt bevallen en dan loopt het allemaal anders. Dit is mij erg zwaar gevallen. Ik heb mij ook maanden lang schuldig gevoeld: “Had ik die inleiding wel moeten doen? Had ik niet beter kunnen wachten tot ze zelf kwam? Heb ik niet te snel besloten om die dag gelijk de ballon te laten zetten? Hadden we ons niet beter kunnen voorbereiden?” Met een geboortegewicht van 4180 gram was het achteraf toch wel een slimme keus, want als ze nog langer was blijven zitten, was ze nog zwaarder, met ook daar risico’s van dien. Ook was mijn lijf echt op. Lopen ging bijna niet meer en de pijn werd alleen maar erger.
Ik heb de bevalling steeds meer een plekje kunnen geven
De bevalling heeft echter nooit “af” gevoeld, omdat ze voor mijn gevoel eruit gerukt is. Ik heb het niet zelf kunnen doen. Het voelt een beetje als falen. Ook heb ik mij altijd afgevraagd hoe persdrang voelt of het moment dat je kindje uit je lichaam komt en je het zelf aanpakt. Ik heb dit nooit ervaren vanwege de spoedkeizersnede. Natuurlijk heeft de gynaecoloog gedaan wat het beste was voor mij en Manou. Ze gaf van tevoren aan dat we nog konden wachten, maar dan moest ik zeer waarschijnlijk onder algehele narcose en had ik helemaal niks meekregen. Ze hebben geprobeerd de bevalling te remmen met weeënremmers, maar dat deed niks.
Het personeel is echt de hele tijd lief en rustig gebleven
Alles is in goed overleg gegaan, maar omdat ik delen kwijt ben en vanuit paniek en stress naar de bevalling keek, voelt het voor mij ontzettend traumatisch. Ik kon zelf niet rustig blijven en ik heb zelf geen keuze kunnen maken en dat valt me zwaar.
SASKIA
