Het was een van die drukke dinsdagen waarop alles tegelijk leek te gebeuren
Mijn jongste, Noah (4), had zijn boterhammen niet opgegeten, en mijn oudste, Jolie (6), reageerde chagrijnig op alles wat ik zei. Ze was moe, dat was duidelijk. Na een lange schooldag kon ik me dat goed voorstellen, en eerlijk gezegd voelde ik me ook niet op mijn best. Terwijl ik in de keuken bezig was met het avondeten, hoorde ik een zacht geluid vanuit de speelkamer. Eerst dacht ik dat Noah aan het mopperen was, maar toen hoorde ik het weer. Een zacht gehuil. Ik herkende Jolie.
Ik liep naar de speelkamer
Daar zat Jolie, op de grond, met haar knieën opgetrokken en haar gezicht verstopt in haar armen. Het was zielig om haar zo te zien. Ze had verdriet. Ik ging naast haar zitten en legde mijn hand op haar rug. Haar wangen waren nat. Ze vertelde dat het op school niet goed ging. Ze voelde zich buitengesloten door twee meisjes, Kim en Demi. Ze renden weg als ze met hen wilde spelen en lachten haar uit.
Ze vertelde hoe ze zich elke dag opnieuw afvroeg waarom ze niet gewoon mee mocht doen
Ze legde uit hoe ze keer op keer werd afgewezen. Ze vroeg aan mij of ze raar was. Het deed mij deed pijn. Ik luisterde aandachtig naar alles wat ze zei, maar voelde tegelijkertijd een enorme machteloosheid. Hoe kon ik haar beschermen tegen een wereld die soms zo gemeen was? Iedere ouder wil dat. Maar dat lukt niet. En wat is wijsheid?
Ik lag in bed en dacht aan hoe kwetsbaar ze was
Hoe kinderen, zonder dat ze het doorhadden, zo hard konden zijn. En hoe vaak volwassenen, zoals ik, faalden om dat te zien. Mijn boosheid op Kim en Demi was groot, maar ergens voelde ik ook schuld naar Jolie toe. Had ik haar niet goed voorbereid op de harde realiteit van het leven? Had ik haar te beschermend opgevoed, waardoor ze nu niet wist hoe ze zich moest verweren?
De volgende ochtend, terwijl ik haar haren vlocht, praatte ik met haar over wat ze kon doen
Ik stelde voor om andere kinderen te benaderen, zoals Casja, een meisje dat ze wel aardig vond. Die middag kwam ze thuis met een sprankje hoop. Ze vertelde dat ze inderdaad met Casja had gespeeld, maar haar ogen verrieden dat dit niet was wat ze wilde. De afwijzing van Kim en Demi bleef aan haar knagen. Dit waren de populaire meiden. En zij wilde daarbij horen. Ze nam het zichzelf kwalijk. Jolie trok zich volledig terug.
In de dagen daarna bleef ik haar toch aanmoedigen om haar eigen weg te vinden
Maar steeds vaker zag ik dat ze geen zin had om erover te praten. Ze begon haar gevoelens in te slikken, en dat brak me nog meer. Ze vertelde wel eens dat Casja soms ook met andere kinderen speelde, dat ze dan alleen achterbleef op het schoolplein. Dit maakte haar nog verdrietiger. Ze kwam een beetje in een vicieuze cirkel. En ik wist niet zo goed hoe ze dit kon doorbreken.
De weken gingen voorbij
Jolie bleef steeds stiller. Ze was teleurgesteld in alles. Op een ochtend smeekte ze bijna om thuis te blijven, iets wat ze vroeger nooit deed. Ze klampte zich aan me vast bij de voordeur van de school. Mijn hart brak, maar ik wist niet wat ik moest doen. Ze moest naar binnen, dat wist ik. Maar alles in mij wilde haar mee naar huis nemen, haar beschermen. Alhoewel dat ook geen oplossing was.
Toen ik haar die middag ophaalde, zag ik aan haar houding dat de dag weer zwaar was geweest
Ze wilde naar huis, weg van de kinderen, van het schoolplein, van alles wat haar zo verdrietig maakte. Maar ik wist natuurlijk dat dit geen oplossing was. Ze moest terug, morgen weer, de dag daarna ook Ik wist echt niet meer wat wijsheid was. Hoe kan ik haar helpen? Hoeveel verdriet kan ze nog dragen voordat het te veel werd? En hoeveel kan ik nog dragen voordat ik zelf breek?
SOOF
Ga in ieder geval het gesprek aan met de docent(e). in de huidige tijd zijn er voldoende pest programma’s. De docent(e) moet hier echt mee aan de gang. Geen enkel kind behoort uitgesloten te worden.
Pesters zijn vaak kinderen van zeer zelfstandige ouders. Of eventueel enig kind. Weten niet wat delen betekent. Grote vraag of ze thuis zoveel aandacht krijgen als op school. Dit soort kinderen compenseren vaak de thuis situatie.
Ouders hebben geen tijd door werk etc. om tijd te maken voor deze kinderen.