Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik wil dit stukje uit mijn opvoeding meegeven
In een tijd waarin tradities steeds meer naar de achtergrond verdwijnen, blijf ik vasthouden aan een gewoonte die ik van huis uit heb meegekregen: mijn kinderen spreken mij aan met ‘u’. Voor velen klinkt dit misschien ouderwets of zelfs afstandelijk, maar voor mij is het een teken van respect en een belangrijk stukje van mijn opvoeding dat ik wil doorgeven.
Hoe mijn visie is ontstaan
Ik ben zelf opgegroeid in een gezin waar respect naar ouders en ouderen centraal stond. Mijn ouders waren duidelijk: we spraken hen aan met ‘u’ en noemden hen nooit bij hun voornaam. Dat was simpelweg hoe het hoorde. Het was geen kwestie van angst of autoriteit, maar van waardering voor de rol die zij in ons leven speelden. Die waarde is me altijd bijgebleven en ik merkte dat ik, toen ik zelf moeder werd, deze ’traditie’ wilde voortzetten.
Voor mij is het niet slechts een formaliteit
Het gebruik van ‘u’ geeft een zekere erkenning van de ouder-kindrelatie. Het laat zien dat er een vorm van hiërarchie is in huis, een structuur waarbinnen mijn man en ik de gezaghebbende rollen hebben. Het betekent niet dat mijn kinderen geen eigen mening mogen hebben of dat onze band kil is. Integendeel, ik zie het als een manier om respect te combineren met liefde.
Mijn kinderen vonden het eerst maar raar
Natuurlijk zijn mijn kinderen van een andere generatie. In het begin vonden ze het heel vreemd. “Maar mama, niemand noemt zijn ouders meer ‘u’!” Dat heb ik vaak gehoord. Vooral op school viel het hen op dat vriendjes hun ouders gewoon tutoyeren. Het gaf soms zelfs aanleiding tot kleine discussies, vooral toen ze jonger waren.“Maar waarom dan, mama?” vroegen ze vaak.
We hebben er veel gesprekken over gevoerd
Ik legde het uit: het is een stukje cultuur, een manier om te laten zien dat je je ouders waardeert en respecteert. Ik maakte duidelijk dat het niet betekende dat ik minder van ze hield, maar dat ik het belangrijk vond om deze gewoonte voort te zetten. Inmiddels zijn ze eraan gewend, al rollen ze soms nog met hun ogen als een vriendje verbaasd reageert. Toch merk ik dat ze, hoe ongemakkelijk ze het soms vinden, het ook begrijpen. Ik zie het als een stukje opvoeding dat hen later zal helpen om respectvol met anderen om te gaan, ook buiten ons gezin.
De reacties uit onze omgeving zijn gemengd
Familieleden van mijn kant begrijpen het volledig; zij zijn immers zelf ook zo opgevoed. Mijn schoonfamilie kijkt er anders tegenaan. Mijn schoonzus zei ooit: “Waarom doe je dat? Het klinkt zo afstandelijk. Je bent toch gewoon hun moeder?” Ik snap dat deze visie bestaat, want in veel gezinnen is ‘U’ inderdaad verdwenen.
Vriendjes weten er soms niet goed mee om te gaan
Bij vriendjes van mijn kinderen krijg ik soms verbaasde blikken, vooral als ze me zelf aanspreken en twijfelen of ze ook ‘u’ moeten zeggen. Dat hoeft natuurlijk niet; ik verwacht dit alleen van mijn eigen kinderen. Sommigen van hun ouders zien het als iets bijzonders, iets wat bijna niet meer voorkomt. Een enkele keer merk ik dat mensen denken dat ik ouderwets ben of mijn kinderen te streng opvoed. Dat raakt me soms, maar ik blijf achter mijn keuze staan.
Ik wil mijn kinderen respect leren
Het gaat mij absoluut niet om een machtsspel of om ‘de baas’ te zijn. Het gebruik van ‘u’ is voor mij een klein maar krachtig symbool van hoe we met elkaar omgaan. Ik wil mijn kinderen leren dat respect in kleine dingen zit: hoe je iemand aanspreekt, hoe je naar een ander luistert, hoe je je dankbaarheid toont. Het moderne leven draait steeds meer om gelijkheid en dat is mooi, maar ik geloof ook dat het waardevol is om verschillen te erkennen. Kinderen zijn geen vrienden van hun ouders; ze hebben een andere rol. Het gebruik van ‘u’ helpt hen (en mij) om dat onderscheid te maken.
Het is niet de norm, maar voor ons de juiste weg
Uiteindelijk is onze keuze om hen ‘u’ te laten zeggen misschien niet de norm, maar het voelt voor mij wel als de juiste weg. En ik hoop dat mijn kinderen, als ze later volwassen zijn, terugkijken en begrijpen waarom ik deze traditie in stand wilde houden. Het is niet zomaar een woord; het is een stukje waardering, dat, in mijn ogen, nooit uit de tijd zou moeten raken.
HISKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Hoe je je kinderen opvoedt moet je natuurlijk helemaal zelf weten, maar ik zie wel wat tegenstrijdigheden in je artikel. Het heeft niks met autoriteit te maken, maar het geeft wel aan dat er hiërarchie is? En het is prima als vriendjes van je kinderen je tutoyeren, maar zij zelf mogen dat niet? Dat lijkt me verwarrend voor je kinderen.
Respect zit niet in het gebruik van een woordje, maar in de manier van met elkaar omgaan. Daarbij werkt respect twee kanten op. Helaas zijn er nogal wat mensen die vinden dat ze recht hebben op respect (omdat ze ouder zijn, hoog op de sociale ladder staan, een hogere functie bekleden of een bepaalde rol in de familie vervullen), terwijl zij zelf wel respectloos met anderen omgaan.
Wat n onzin. Mijn kinderen noemen ouderen en ouders van vriendjes altijd u en hebben veel respect voor ouderen. Dat heeft niks te maken met hoe ze ons als ouders noemen. Ik ken een jongetje dat thuis u tegen ze ouders zegt en mijn dochter uitscheldt voor alles wat mooi en lelijk is (incl ziektes) dus het gaat meer over opvoeden dan over u zeggen
Oke, ik ga je even uit de droom helpen: U zeggen tegen je ouders heeft echt niks maar dan ook niks met respect te maken. Ik moest vroeger ook U zeggen tegen mijn ouders, omdat ‘het zo hoorde” volgens hun…… maar ondertussen was het bij ons één grote onverzorgde bende, zowel lichamelijk als geestelijk. Heb ik nu (godzijdank!!) géén contact meer met hun, al is dat laatste niet vanwege het verplicht U moeten zeggen, maar vele ergere dingen wat maakt dat je niet eens respect voor ze op kan brengen, en laat stáán ze nog aan kan spreken met U….
ik heb nu zelf een zoon van 6 jaar en hij hoeft mij en zijn vader echt niet met U aan te spreken, zolang hij maar respectvol met ons omgaat en wij met hem.
Dus beter leer je je kinderen wat het echt inhoud om respect te hebben voor jullie en andere mensen, door zelf op de goede manier voor te leven hoe dat is. Daar hebben ze meer aan dan persé verplicht U te moeten zeggen tegen jullie…
Voor mij zit respect tonen niet in vousvoyeren of tutoyeren. In mijn werk merk ik vaak dat mensen zelfs respectvoller kunnen zijn wanneer ze ‘je’ zeggen dan dat ze ‘u’ zeggen. Het is de manier van omgang waaruit respect blijkt.
Voor mij persoonlijk zou u genoemd worden juist afstandelijk zijn en zou ik me er zeer onprettig bij voelen. Maar iedereen moet doen wat hij of zij prettig vindt.
Hier zeggen ze ook ‘u’. Op school worden jufs en meesters met u en achternaam aangesproken. Ik denk dat het bijdraagt aan een stukje respect wat veel jongeren helaas niet meer hebben.
Uw reactie had mijn reactie kunnen zijn..