Mirjam: “Ik word een egoïstische moeder genoemd, het raakt mij enorm”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Ik had niet verwacht dat iedereen zo ongevraagd zijn mening zou geven

Sinds zeven maanden hebben we een tweeling. Twee prachtige wezentjes die ons leven volledig hebben veranderd en verrijkt op een manier die ik nooit had kunnen voorspellen. Het is druk, chaotisch, en vermoeiend, maar bovenal is het genieten. Toch is er één ding dat ik niet had verwacht: hoe iedereen in onze omgeving lijkt te denken dat ze recht hebben op een mening over hoe wij ons leven en werk verdelen.

Mijn man en ik hebben namelijk heel bewust keuzes gemaakt in de zorgverdeling

Ik heb een uitdagende baan waar ik ontzettend veel voldoening uit haal. We hebben samen besloten dat ik 36 uur blijf werken, met één middag per week vrij om bij de kinderen te zijn. Daarnaast werk ik één dag per week vanuit huis, waardoor ik op deze dag alsnog veel meekrijg van de tweeling. Mijn man is een dag minder gaan werken én heeft nu 1,5 papadag per week. Het is, voor ons, een mooie verdeling. Wij zijn hier blij mee, en belangrijker nog: onze kinderen zijn gelukkig. Maar blijkbaar is dat niet genoeg.

Een man die ‘zijn steentje bijdraagt’ wordt geprezen

Wat ik misschien nog wel het meest frustrerend vind, is hoe verschillend we worden beoordeeld. Mijn man wordt voortdurend geprezen. “Wat geweldig dat hij zoveel tijd met de kinderen doorbrengt!” of “Wat mooi dat hij zijn carrière even op een lager pitje zet.” Hij is een held, een voorbeeld van het moderne vaderschap. En begrijp me niet verkeerd: hij ís een fantastische vader, en ik ben trots op hoe betrokken hij is. Maar waarom zou dit iets uitzonderlijks moeten zijn?

Ik krijg juist kritiek

Aan de andere kant krijg ik juist regelmatig een scheve blik of ongezouten kritiek. “Vind je het niet moeilijk om zo veel te werken?” “Mis je de kinderen niet?” “Moet je carrière echt zo belangrijk zijn?” Het gaat zelfs verder. Sommige mensen noemen me “egoïstisch”. Te carrièregericht. Nog niet klaar voor kinderen. Een moeder die haar prioriteiten niet op orde heeft.

Naar mijn mening is er géén competitie

Het voelt alsof ik continu moet bewijzen dat ik een goede moeder ben, terwijl mijn man wordt opgehemeld om keuzes die wij sámen hebben gemaakt. Hoe krom is dat? Niemand lijkt te beseffen dat onze verdeling gebaseerd is op wat werkt voor ons gezin. We hebben gekeken naar onze banen, onze ambities, onze financiële situatie en vooral onze wensen als ouders.

Dit is de balans die voor ons werkt

Wat daarbij misschien extra steekt, is dat ik onze verdeling juist heel evenwichtig vind. Het is niet alsof mijn man zijn carrière heeft opgegeven; hij werkt officieel nog steeds vier dagen per week. Ik heb het ouderschapsverlof en overige verlofuren geplakt aan mijn verlof, maar daar hoor je niemand over. En ik ben niet alleen maar “de werkende moeder”; ik ben minstens twee volledige dagen per week met onze kinderen plus mijn vrije middag, en in die tijd ben ik volledig aanwezig. Dat is onze balans, en die werkt voor ons. Waarom zou ik me daar dan schuldig over moeten voelen?

Ik vind de verwachtingen maar ouderwets

Het probleem zit, denk ik, dieper dan alleen meningen over ons gezin. Het is de hardnekkigheid van ouderwetse rolpatronen die maar niet lijken te verdwijnen. Een moeder hoort in de ogen van velen nog steeds de primaire verzorger te zijn. Als ze dat niet is, wordt ze gezien als minder betrokken. Een vader daarentegen hoeft maar een klein beetje af te wijken van het traditionele kostwinnersmodel, en hij wordt de hemel in geprezen.

Kunnen we onze verwachtingen wel aanpassen?

Die dubbele standaard stoort me enorm. Het lijkt erop dat we wel willen geloven in gelijkheid, maar niet echt bereid zijn om onze verwachtingen aan te passen. We noemen vaders die een dag minder werken “modern”, maar zodra een moeder haar carrière belangrijk vindt, wordt ze “egoïstisch”. Waar is de gelijkwaardigheid in dat oordeel?

Ik zeg hard tegen mezelf dat het goed is zo

De mening van anderen is niet de maatstaf voor ons leven, dat zeg ik hard tegen mezelf. We doen het goed, op onze eigen manier. Ik werk met liefde en ben tegelijkertijd een betrokken moeder. Mijn man is een fantastische vader en zet zich in voor zijn carrière én ons gezin. Daar ben ik trots op, en dat is wat telt. Maar het is wel erg frustrerend dat er nog zoveel vooroordelen bestaan. Ik moet gaan stoppen met mezelf constant te verantwoorden. Wij hebben keuzes gemaakt die passen bij ons leven, onze dromen en onze kinderen. En dat is genoeg.

Misschien is dit wel de grootste les die ik de afgelopen tijd heb geleerd

Misschien is dit wel de grootste les van het ouderschap: dat je niet iedereen tevreden kunt stellen. Het gaat erom wat werkt voor je eigen gezin. Dus als iemand me weer eens vraagt of ik niet te veel werk, glimlach ik en zeg: “Wij doen het op onze manier.” En meer woorden zeg ik er niet over. 

MIRJAM

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen