Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Na jarenlang proberen moesten we concluderen dat we beter konden scheiden
Het is inmiddels een bijna een jaar geleden dat ik mijn handtekening zette onder de papieren die ons huwelijk officieel beëindigden. Een bewuste keuze, maar zeker niet een gemakkelijke. Jarenlang hadden mijn ex-man en ik ons best gedaan om samen te blijven, vooral voor de kinderen. Maar hoe harder we probeerden, hoe meer we leken te botsen. Kleine ergernissen werden grote ruzies, en uiteindelijk was er nog maar weinig over van de liefde die ons ooit verbond.
In het begin leek alles soepel te verlopen
De beslissing om te scheiden kwam meer vanuit mij, maar hij stemde ermee in. Het was duidelijk dat het voor ons beiden beter zou zijn. Hij bleef in onze gezamenlijke woning, en met het bedrag waarmee hij me uitkocht, kon ik een klein, maar fijn huisje kopen in een wijk dichtbij. In het begin verliep alles verrassend soepel. We verdeelden de meubels zonder veel gedoe, maakten afspraken over de zorg voor de kinderen en spraken af om alles zo harmonieus mogelijk te laten verlopen.
Toen ik hem dit vertelde sloeg de sfeer om
Maar toen ik na een half jaar voorzichtig liet weten dat ik een nieuwe vriend had, sloeg de sfeer plotseling om. Ik wist dat het voor hem confronterend zou zijn, dat begreep ik. Maar wat er daarna gebeurde, had ik niet zien aankomen…
Het leek alsof mijn ex mij wilde wissen uit zijn leven
De kinderen kwamen op een dag thuis en vertelden dat papa ineens alle meubels die we zo netjes hadden verdeeld, de deur uit had gedaan. De tafel waar we jarenlang met z’n allen aan hadden gegeten, de bank waarop we avonden films keken. Alles was verdwenen. Ik vroeg me af waarom hij dat deed. Was het een poging om mij uit te wissen, om alles wat aan ons leven samen herinnerde weg te gooien?
Ineens kwam zijn moeder de kinderen bij mij ophalen in plaats van hijzelf
Alsof dat niet genoeg was, begon hij zich steeds vreemder te gedragen. Zijn moeder kwam opeens de kinderen bij mij ophalen, omdat hij “te druk” was. Maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat hij gewoon mij niet meer wilde zien. Een paar dagen later stuurde hij een e-mail waarin hij schreef dat hij voortaan alleen nog maar via de mail wilde communiceren. Geen telefoontjes meer, en al helemaal geen face-to-face gesprekken.
In de maanden die volgden, werd het steeds gekker
Hij gaf de kinderen elk een eigen rugzak met schoolspullen die alleen tijdens de dagen bij hem 5 gebruikt mochten worden. Hij haalde op de dag van overdracht als ik de jongens uit school haalde, zelf de rugzak na zijn werk op van school. Totaal onlogisch en onpraktisch als je het mij vraagt. “Ik wil de spullen van jullie moeder hier niet in huis,” had hij tegen de jongens gezegd. Mijn hart brak toen mijn jongste vroeg of hij zijn lievelingspen en etui vanuit mijn huis mee mocht nemen. “Papa zegt dat dat niet mag,” zei hij zachtjes.
Dit ging alle grenzen over
Het toppunt hoorde ik afgelopen week van mijn oudste zoon. Zodra ze bij hem de drempel overstappen, moeten ze zich omkleden. Alles, van hun kleren tot hun sokken, moet worden vervangen door kleding die hij heeft uitgezocht. “Waarom, mam?” vroeg hij me. Ik had geen antwoord. Wat zeg je tegen je kinderen als hun vader zulke rigide regels opstelt?
Hij stelt regels totaal niet in het belang van de kinderen
Ik begrijp dat de scheiding moeilijk voor hem is. Dat hij moet wennen aan het idee dat ik verder ga met mijn leven, en dat ik een nieuwe partner heb. Maar wat er nu gebeurt, gaat veel te ver. Hij lijkt het belang van de kinderen volledig uit het oog te verliezen. In plaats van hen een veilige, warme plek te bieden, verandert hij zijn huis in een plek van regels en spanningen. Dit raakt mij niet alleen als moeder, maar ook als mens. Ik wil niets liever dan dat onze kinderen zich geliefd en geaccepteerd voelen, zowel bij mij als bij hun vader. Maar hoe zorg je daarvoor als de ander zo moeilijk doet?
Ik weet niet goed wat ik nu moet doen
De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht over wat ik moet doen. Een deel van mij wil alles op zijn beloop laten, hem de tijd geven, in de hoop dat hij vanzelf tot inzicht komt. Maar hoe lang duurt dat? En hoeveel schade richt dit gedrag aan bij de kinderen Ik overweeg nu om hulp in te schakelen. Misschien een mediator, iemand die tussen ons kan bemiddelen en hem kan helpen inzien wat dit gedrag met onze kinderen doet. Ook vraag ik me af of ik met de school moet praten, om ervoor te zorgen dat de kinderen daar in ieder geval een neutrale plek hebben waar ze zich veilig voelen.
Dit is totaal niet de nieuwe situatie die ik voor ogen had
Onze scheiding mag dan definitief zijn, maar we blijven altijd samen ouders van onze kinderen. En dat betekent dat we, hoe moeilijk het ook is, een manier moeten vinden om respectvol met elkaar om te gaan. Niet voor onszelf, maar voor de jongens die ons nodig hebben, allebei, en zonder rare regels of spanningen. Dit is niet het nieuwe begin dat ik voor ogen had, maar ik blijf geloven dat het beter kan. Voor mij, voor hem, en vooral voor onze kinderen.
LINDSAY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Dat hij de voorheen gezamenlijke meubels wegdoet, is natuurlijk aan hem en is hij geen verklaring over verschuldigd. De rest is natuurlijk een tikkeltje vreemd (al lezen we uiteraard maar één kant van het verhaal). Misschien moet je hem mailen met de vraag of hij open staat voor mediation. Ik verwacht er niet veel van, eigenlijk. En wat kun je dan verder? Ik denk vrij weinig, uitgaande dat hij niets doet dat tegen het ouderschapsplan ingaat. Sterkte!