Hoe vat je een ingrijpende gebeurtenis samen, met een aanloop van 5 jaar? Geen idee. Ik ga het proberen, want ik geloof dat onze ervaring anderen kan helpen. Ons verhaal gaat namelijk niet alleen over onze zoon, maar over hoe we als ouders, als mensen, met elkaar omgaan.
De ouders hadden zelfs een anti-Dax appgroep gemaakt
Toen Dax negen was, werd hij door een groep ouders letterlijk gecanceld. Wat begon met zorgen over zijn gedrag op school, ontaardde in heftige veroordelingen, (valse) beschuldigingen, belagingen en zelfs een “anti-Dax”-appgroep van ouders. Het doel: Dax moest weg. Begrijpelijk? Misschien. Juist? Absoluut niet.
Van geliefde peuter tot verafschuwde kleuter
Dax was van kleins af aan een jongen vol energie en levenslust. Hij viel op door zijn charme en oplettendheid. Op het kinderdagverblijf was hij geliefd; hij merkte het op als iemand naar de kapper was geweest en gaf onverwachte complimenten. Maar een ingrijpende gebeurtenis in onze familie toen Dax nog jong was, veranderde iets in hem. Zijn vertrouwen in de wereld werd geschonden, en hij leerde constant op zijn hoede te zijn. Dat dit vroegkinderlijke trauma (naar later bleek) zo’n enorme impact zou hebben op Dax’ leven, konden we ons destijds niet voorstellen.
Na de eerste weken op de basisschool begonnen de zorgen
Toen Dax naar de basisschool mocht, was hij door het dolle heen. Eindelijk naar de ‘echte’ school! Helaas was dat enthousiasme van korte duur. Binnen een paar weken kwamen de eerste zorgen van school: Dax was impulsief, bemoeizuchtig, ongeconcentreerd en soms fysiek. Zijn gedrag baarde zorgen bij leerkrachten én ouders. Als ouders namen we de signalen serieus, zij wisten tenslotte waar ze het over hadden, en schakelde we direct hulp in voor Dax. Niemand wil dat zijn/haar/hen kind de stoorzender is niet waar? Maar wat ons opviel, was dat het gedrag waarover werd geklaagd, thuis (en 4 jaar op het kinderdagverblijf) niet zichtbaar was.
Van een start in een plusklas, naar de laagste CITO score
Dax’ gedrag op school zorgde jarenlang voor spanning. Ook zijn leerprestaties holden achteruit. Daar waar hij begon in plusklassen, haalde hij nu de laagste CITO scores. Hij had moeite met grenzen en botste met leerkrachten en klasgenootjes. We begrepen de zorgen van school en andere ouders. Dax’ gedrag was niet altijd goed te praten, en hij heeft dingen gedaan die écht niet door de beugel konden. Het is logisch dat andere ouders opkwamen voor hun kinderen. Het probleem was dan ook niet dat ze zich uitspraken, maar de manier waarop: achter onze rug om, zonder context en zonder ons of Dax een kans te geven om zijn verhaal te vertellen. Ouders werden steeds vijandiger naar Dax (en ons) en lieten dit ook dagelijks duidelijk merken.
Dax was regelmatig schuldig aan dingen die hij onmogelijk gedaan kon hebben
Ouders wilden hun kinderen beschermen, wat logisch is. Maar die bescherming sloeg om in veroordeling. Het ging niet meer over zoeken naar een oplossing, maar over wie gelijk had. Dax werd de zondebok, hij was het probleem, en al snel namen de beschuldigingen absurde vormen aan. Dax was regelmatig schuldig aan dingen die hij onmogelijk gedaan kon hebben. Want hoe kon hij iemand fysiek aangevallen hebben als hij die dag niet op school was?
Na vele onderzoeken, zonder concrete ‘diagnoses’ gedurende de jaren, hadden alle specialisten wel 1 gemeenschappelijk thema: onveiligheid. Onafhankelijk van elkaar gaven ze aan dat zodra Dax’ zijn gevoel van onveiligheid groeide, zijn gedragsproblemen toe namen. Maar Dax was toch degene die het onveilig maakte voor anderen?
“Waarom ben ik zo, mama?”
Voor Dax voelde het alsof niemand hem mocht. Dit werd voor hem bevestigd, doordat de juf openlijk de uitslag van een sociogram deelde, die zien dat bijna niemand met hem wilde spelen. Deze boodschap bleef bij hem hangen: “Niemand vindt mij leuk.” Zijn gedrag verergerde, en thuis zagen we hoe het hem opvrat. Hij kreeg regelmatig “kortsluitingen,” waarin hij zichzelf pijn deed of vol onbegrip vroeg: “Waarom ben ik zo?” Van de energieke peuter vol levenslust was alleen een hoopje verdriet nog over.
Ik werd telefonisch uitgescholden en belaagd in het winkelcentrum
Als moeder werd ook ik doelwit. Ik werd telefonisch uitgescholden door ouders van klasgenootjes en zelfs belaagd in het winkelcentrum. Als ik me al onveilig voelde, hoe moest Dax zich dan voelen? Wat me het meest pijn deed, was de weigering van andere ouders om samen te praten. Wanneer vriendjes stiekem bij ons kwamen spelen (gezien zij dat wel wilde maar het niet van hun ouders mocht), nodigde ik hun ouders uit voor een kop koffie, om te laten zien hoe goed Dax het deed. Niemand kwam.
Langzaam kregen we weer vertrouwen, maar toen volgde weer een klap
We hoopten op verbetering toen Dax naar groep 6 ging. Zijn nieuwe juf zag hem voor wie hij was en gaf hem ruimte om te groeien. Daarbij zagen ook onze zorgverleners dat Dax grote stappen maakte. Langzaam kreeg hij meer vertrouwen en kwamen er weer vriendjes over de vloer. Maar net toen we dachten dat het tij was gekeerd, volgde de klap.
De escalatie die leidde tot een definitief besluit
Een groep ouders stuurde een brief naar het college van bestuur, achter de rug van de school om. Op deze dag werd duidelijk dat er geen weg terug was. Het ging al jaren niet meer om verbetering of samenwerking. Het ging om uitsluiting. We hebben aan de hand van de inhoud van de brief, die incidenten bevatte uit groep 1(!!), besloten dat Dax nooit, maar dan ook nooit meer 1 stap in die school hoefde te zetten. Opeens konden we alle punten met elkaar verbinden en realiseerden we: deze omgeving en dynamiek was de bron van Dax’ gevoel van onveiligheid.
Dax bloeide op en maakte nieuwe vrienden
Na een korte periode van thuiszitten vonden we een nieuwe school, die Dax met open armen ontving. Het verschil was direct merkbaar. Dax bloeide op, maakte op dag 1 nieuwe vrienden en werd gewaardeerd om zijn enthousiasme. Daar waar hij eerder werd bestempeld als ongemotiveerd, krijgt hij nu pluswerk en durft hij zijn talenten weer te laten zien.
Dax was niet het probleem, maar het systeem waarin hij zat
Het bevestigde wat we al wisten: Dax was niet het probleem, maar het systeem waarin hij zat. Een systeem waar de focus voornamelijk ligt op fysieke veiligheid en emotionele veiligheid veelal ondergeschikt blijft. De onveiligheid lag niet (alleen) bij hem, maar ook bij de groepsdynamiek waarin hij jarenlang gevangen zat. En laten we eerlijk zijn: het is nooit één kind dat een groepsdynamiek bepaalt. Stil of druk, rustig of impulsief – alle kinderen (en hun ouders/verzorgers) dragen verantwoordelijkheid voor de sfeer in een groep.
We krijgen eindelijk ons levenslustige kind terug
Als je me een jaar geleden had verteld dat het zo goed zou gaan met Dax en ons gezin, dan had ik je uitgelachen. Het is bizar om te zien dat we na 6 jaar ons levenslustige kind terugkrijgen. Ja, Dax is beschadigd en heeft nog een hele lange weg te gaan, maar wij, school en de specialisten hebben vertrouwen in een mooie toekomst. Dax is meer dan zijn verleden.
Verbinding in plaats van veroordelen
Als moeder wil ik dit zeggen: oordeel niet te snel. Als moeders (en vaders) begrijpen we allemaal de reflex om ons kind te beschermen. Maar in die reflex mogen we niet vergeten dat elke situatie meer lagen heeft. Weet dat gedrag vaak een verhaal vertelt. Laten we daarom elkaar vaker de hand reiken. Niet uitsluiten, maar begrijpen. Niet veroordelen, maar verbinden. Wees je ervan bewust dat een simpele vraag als ‘Hoe kan ik helpen?’, het leven van iemand compleet ten goede kan veranderen. Het kost niets, maar geeft je meer terug dan je ooit had gedacht.
SANNE
zo herkenbaar. mijn zoon in nu 27 maar werd in groep 7 en 8 compleet getraumatiseerd waar bij de juf zelfs het grootste deel van het pesten veroorzaakte en stimmuleerde. Zij noemde mijn zoon een straf van God. mijn zoon werd uren lang in een leeg hok gezet en zogenaamd vergeten terwijl andere kinderen buiten mocht. Tot op de dag van vandaag heeft dit zijn invloed. mijn zoon vertrouwd weinig mensen en houd veel mensen op afstand om eerst te zien hoe ze werkelijk zijn.
Herkenbaar.
Mijn dochter ook omdat ze autisme heeft en daardoor anders is. Ouders waren naar de directie gegaan om te eisen dat ze van school af moest. Was alleen wel lastig als het dan over het braafste kind van de klas gaat terwijl de kinderen van die ouders niet te handhaven waren in de klas.
Het schooljaar erop is ze op een nieuwe school gestart in een leuke klas. Met haar oude klas? Dat kwam niet goed, het werd een grote chaos in die klas. De appels vielen namelijk niet ver van de boom.
Wat een afschuwelijke ouders zijn dat!.Ze moesten zich echt schamen dat je zo met een kind omgaat en je medemens. Gelukkig zijn jullie naar een andere school gegaan waar hij gelukkig wel.fatsoenlijk wordt behandeld. Ik zou de andere school aanklagen als ik jou was. Wordt al boos als ik dit lees namelijk! Ongelooflijk!
Dit lijkt mijn verhaal wel. Al is mijn zoon bijna 6 hij wordt door veel ouders met de nek aangekeken. Ik word vermeden op het schoolplein. Als het ware een grote lege kring om mij heen.
Mijn zoon had 1 vriendje, maar mag nu niet meer met hem omgaan van zijn ouders. School gaf hem ook vaak de schuld, gelukkig hebben ze hem geobserveerd en wat bleek: mijn zoon werd net zo lang geprikt en uitgedaagd dat hij zou ontploffen, want zo konden ze naar hun juf of meester rennen keek eens wat hij gedaan heeft….
Blij dat mijn zoon wel word begrepen door school, maar ouders zien niet in wat hun zoon of dochter doet en wijzen snel naar de ander. Tuurlijk is het niet goed wat mijn zoon doet, maar kijk eens verder…..
Jeetje lieve mama wat een herkenning..
Mijn zoon heeft ADHD met autistische aspecten en werdt in groep 1 ook al enorm benadeeld. Hij was het ( de letterlijke woorden van de juf ) klere jong en de rest deed niks.
Na jarenlang knokken en vechten vond hij zijn plekje…. En jeetje hij is inmiddels uitgegroeid naar een 15 jarige puber die een kop groter is dan mij met een dosis humor waar je u tegen zegt, een zorgzame kant waar vele een voorbeeld aan kunnen nemen en een hartje zo ontzettend zacht en mooi!!!
Wij hebben de juf die hem specifiek die kans gaf een enorme bloempot met een grote plant ( mijn zoon had haar uitgehoord ) met de tekst lieve juf, bedankt dat jij mij hielp te groeien! gegeven nadat hij naar de middelbare school ging…
Gelukkig zijn jullie ook zover dat jullie manneke weer zichzelf kan en durft te zijn!!!!
wat heb je dat mooi geschreven. met tranen in mn ogen. wat een herkenbaarheid. op een mooie toekomst waarin de beschadigingen voor het leven kleine littekens mogen worden.