Tijs zit op ballet
Ja, ballet. Dat was niet iets wat ik ooit voor hem had bedacht. Toen hij me vorig jaar na een filmpje op de tv enthousiast vertelde dat hij ‘later’ net zo wilde dansen als de jongen in die voorstelling, dacht ik dat het een fase zou zijn. Net zoals toen hij op judo wilde en na drie lessen geen zin meer had. Maar deze keer was het anders. Hij bleef erover praten, wekenlang.
“Mama, ik wil echt op dansen,” zei hij op een dag terwijl hij door de woonkamer draaide
“Niet judo, niet voetbal. Dansen.” Ik glimlachte, en zei dat ik het zou regelen. Stiekem dacht ik dat hij na een paar lessen wel weer iets anders zou willen. Maar dat gebeurde niet.
We vonden een balletschool in de buurt
Vanaf de eerste les was hij verkocht. Elke maandagmiddag liep hij stralend de dansstudio binnen, in zijn zwarte leggings en witte shirt. De eerste paar keer zat ik op een bankje in de hoek te kijken hoe hij zich tussen de andere kinderen door bewoog. In zijn groep zaten alleen maar meisjes. Tijs ging er helemaal in op. Ik zag hoe hij lachte, hoe geconcentreerd hij naar de juf luisterde, hoe hij alles probeerde precies zo te doen als voorgedaan.
Na een maand vroeg de juf of ik even kon blijven
“Tijs heeft echt talent,” zei ze. “Hij heeft een natuurlijke souplesse en ritmegevoel. En hij geniet er zo van. Ik denk dat hij hier echt verder in kan komen.” Ik voelde een mengeling van trots en ongemak. Tijs, mijn Tijs, een natuurtalent? Maar het ongemak bleef hangen. Ik wist niet precies waarom.
Thuis praatte hij over weinig anders
“Mama, kijk eens wat ik heb geleerd!” riep hij dan, en voor ik het wist, deed hij een pirouette midden in de woonkamer. Ik moedigde hem aan, klapte als hij klaar was, en toch… ergens knaagde er iets. Ik wilde niet dat hij zou stoppen met iets waar hij zo blij van werd, maar ik maakte me zorgen. Hoe zouden andere kinderen reageren als ze erachter kwamen dat hij op ballet zat? Hij was pas 7, en kinderen konden hard zijn.
Tijs bleef dromen over dansen
Hij vertelde iedereen die het horen wilde over de sprongen die hij had geleerd, over hoe de juf hem complimenteerde en hoe blij hij werd van de muziek. Maar mijn zorgen namen alleen maar toe. Elke keer als hij iets nieuws probeerde in de woonkamer en enthousiast vroeg “Mama, moet je kijken!” voelde ik een knoop in mijn maag. Hij was zó’n open, stralend kind. Hoe kon ik hem beschermen tegen een wereld die dat misschien niet zou waarderen?
Ik begon me steeds meer te verstoppen achter praktische bezwaren
“Tijs, misschien moeten we kijken of het ballet niet te veel tijd inneemt met school,” zei ik een keer. Of: “We kunnen altijd nog iets anders proberen, iets wat minder… intensief is.” Hij keek me dan aan, zijn hoofd schuin. “Maar mama, ik wil helemaal niets anders.” En ik zweeg.
Ergens voelde ik me schuldig
Waarom wilde ik dat hij stopte met iets waar hij zo gelukkig van werd? Maar het was alsof er een stem in mijn hoofd zat die me steeds vertelde dat dit niet ‘normaal’ was. Wat als andere kinderen hem zouden pesten? Wat als ouders op het schoolplein zouden fluisteren? Elke keer als ik hem naar de balletschool bracht, voelde ik de blikken van andere ouders. Misschien verbeeldde ik het me, maar ik hoorde bijna de gedachten: “Waarom zit hííj op ballet?”
Een keer, tijdens een verjaardag van een klasgenootje, vroeg een andere moeder wat Tijs eigenlijk deed aan sport
“Hij zit op ballet,” antwoordde ik. Haar wenkbrauwen gingen een fractie omhoog. “Oh, wat apart,” zei ze. “Dat hoor je niet vaak.” Haar stem klonk vriendelijk, maar het maakte me onzeker. Ik voelde mijn gezicht warm worden en mompelde iets over dat hij het gewoon leuk vond. Thuis kon ik het niet loslaten. “Zie je wel, mensen vinden het raar,” zei ik tegen mijn man. Maar hij schudde zijn hoofd. “Wie interesseert dat nou? Tijs is blij, dat is toch het belangrijkste?” Hij had gelijk, maar de angst bleef.
Ik maakte me ook zorgen over wat er zou gebeuren als Tijs ooit teleurgesteld werd
Hij was zo enthousiast, zo vol vertrouwen. Wat als dat ooit omsloeg? Wat als iemand hem vertelde dat jongens niet horen te dansen? Hoe zou hij daarmee omgaan? Ik voelde me verscheurd tussen de wens om hem te beschermen en het besef dat ik hem juist moest laten groeien.
Op een avond zat ik op de bank terwijl Tijs in zijn kamer muziek opzette
Hij oefende stilletjes zijn sprongen en pirouettes. Ik kon hem horen neuriën. Hij was zo gelukkig in zijn eigen wereldje. En ik? Ik voelde me gevangen in mijn eigen angsten. Wat als ik de verkeerde keuze maakte? Wat als mijn zorgen uiteindelijk meer schade zouden aanrichten dan de buitenwereld ooit zou kunnen doen? De opmerkingen, de blikken, het mogelijke verdriet. Hoe kon ik hem beschermen tegen een wereld die soms zo hard was, zonder hem klein te houden?
Die nacht lag ik wakker
Ik wist dat ik niet voor altijd een schild om hem heen kon houden. Maar loslaten? Hem blootstellen aan alles wat misschien zou komen? Het voelt alsof ik faal, welke keuze ik ook maak.
MAUD
Waarom kunnen meisjes wel voetballen en jongens niet op ballet? Het gaat erom dat je zoon iets doet waar hij gelukkig van word, heerlijk toch dat hij dat gevonden heeft in deze sport! Lekker genieten en laten kletsen als er al gekletst wordt…
Onze zoon schaatst hoor ik ook zelden (en nee we wonen niet in Friesland) word hij heel blij van kost me elke week 3,5 uur met heen en weer rijden maar kan me niks schelen als hij het maar leuk vind! Als hij er talent voor heeft fantastisch toch; stel je voor de ballet academie ze staan er te springen om mannelijke dansers! Iets om trots op te zijn hoor echt!
Waarom maak je je zo druk om wat anderen zullen zeggen of denken?mijn moeder vertelde me vroeger al: luister nooit naar wat anderen over je zeggen, ze hebben altijd wel iets om over te praten en als ze niets kunnen vinden verzinnen ze wel wat! kom op joh, laat tijs lekker genieten van zijn hobby en geniet er zelf ook oprecht van. waar je nu mee bezig bent is jezelf en tijs straffen en dat lijkt me niet de bedoeling. gelukkig dat zijn vader er wel relaxed mee is, nu mamma dr mindset nog even veranderen.
ik denk dat het waard is om je hier over heen te zetten, ik denk dat het hele sterke en oude denkpatronen zijn en een goed bedoelde neiging om.hem te beschermen. Maar ga eens samen naar het zwanenmeer of een andere voorstelling en dan zie je ook ballet mannen in overvloed en ze hebben geen kleine zijrol. zoek een leuke en indrukwekkende voorstelling uit en geniet! 😀
Oke, burgertrut is wel weer hard, maar ik begrijp de reactie wel. Ik heb zelf een zoon van 7 jaar oud en ik zou willen dat hij zich zo zou verliezen in iets als ballet en muziek. Weet je hoe zwaar die trainingen zijn naarmate hij verder komt?
Waarom maak je je zo druk over wat anderen denken? Je hebt een keuze, of je kiest ervoor om te genieten van je zoon en zijn passie, want zo klinkt het en schijt te hebben aan wat anderen denken, wat je trouwens niet onder controle hebt. Of je schikt je naar wat je denkt dat anderen vinden, en bent zelf gerust, maar dan heb je wel een ongelukkige zoon die later nog zal zeggen dat ballet niet mocht van mama.
Ten eerste, het lijkt meer erop dat je het zelf raar vindt en daar zelf niet mee kan omgaan. Ten tweede, wat anderen vinden heb je niet onder controle en ‘ ze’ vinden altijd wel wat. Ten slotte als andere kinderen willen pesten, dan vinden ze altijd wel een stok om mee te slaan. De vraag is dan hoe jij je geweldige zoon gaat leren zich daartegen te weren en hem weerbaar te maken. Zeker gezien dat je daartoe zelf niet in staat bent, gelukkig heeft je man geen moeite met ballet en zijn zoon.
de grootste angst zit in jou ga jij met jezelf aan de slag met je kind is niks mis,
je projecteert je eigen angst op de buitenwereld, laat dat jong gelukkig zijn neem hem zelf zoals hij is want dat bevalt je blijkbaar niet.
mi ik ben het helemaal eens met je. als deze jongen graag danst laat hem lekker genieten. mijn zoon zat ook op ballet en nu treed hij zelfs op voor publick. en zoals je zeg laat mensen lekker kletsen mensen hebben altijd wel ergens over te zeggen. laat ze lekker kletsen
als die jongen gelukkig is met wat hij doet is alleen fijn
Ballet kun je als je er echt verder mee gaat vergelijken met topsport. Tijs heel veel plezier en geef tijdens de gym maar eens een voorstelling.
Burgertrut!
Zoek de musical Billy Elliot eens op. Er gaat een wereld voor je open. Het heeft mij in ieder geval mijn zoons liefde voor dansen en anders zijn te accepteren.