Het begon allemaal bij zwangerschapsgym. Daar ontmoette ik een andere moeder, Simone. Iemand die er altijd piekfijn uitzag, zelfs in haar derde trimester. We raakten aan de praat en wat zij zei, klonk haast te mooi om waar te zijn: “Baby’s worden zindelijk geboren,” zei ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik knikte, maar deed er niet veel mee.
Zou het toch kunnen werken?
Fast forward naar het moment waarop Julian begon te lopen. Hij was energiek, nieuwsgierig en vooral koppig. Luiers verschonen werd steeds meer een worsteling. Elke keer moest ik hem bijna in een houdgreep houden om hem schoon te krijgen. Op een dag herinnerde ik me ineens Simones woorden. Zou het kunnen werken?
Ach, waarom niet? Proberen kan geen kwaad
Ik dook het internet in en las alles wat ik kon vinden over babyzindelijkheidscommunicatie. Het concept was simpel: je let op de signalen van je baby, zoals een bepaalde blik, een geluidje of onrustig bewegen. Vervolgens breng je hem naar een potje of de wc en moedig je hem aan met bijvoorbeeld een plasgeluid. Het klonk logisch, maar ook ontzettend intensief. “Ach, waarom niet,” dacht ik. “Als het niet werkt, ben ik hooguit een paar weken verder.”
Ik vergeet de eerste keer nooit meer
De eerste keer dat ik het probeerde, zat Julian bij me op schoot. Ik had een bak onder ons gezet, want eerlijk gezegd durfde ik hem nog niet op een potje te zetten. Hij keek me verbaasd aan toen ik het plasgeluid maakte. Een paar seconden gebeurde er niets, maar toen hoorde ik het straaltje in de bak. Ik vergeet nooit meer hoe hij keek. Zijn gezicht lichtte op, alsof hij dacht: “Je begrijpt eindelijk wat ik wil!” Mijn hart smolt.
Soms miste ik de signalen volledig
Vanaf dat moment was ik om. Natuurlijk ging het niet altijd vlekkeloos. De eerste weken was het vooral een kwestie van experimenteren. Soms leek hij helemaal geen zin te hebben om mee te werken, en andere keren miste ik de signalen volledig. Maar na een paar weken begon ik steeds beter te begrijpen wat hij nodig had. Het viel me bijvoorbeeld op dat hij vaak moest plassen na zijn dutje. Dus zodra hij wakker werd, bracht ik hem naar het potje. Ik maakte het plasgeluid — een soort zachte “pssssss” — en meestal werkte het. Hij leek zelfs trots op zichzelf. Het was alsof hij begreep dat we samen iets bijzonders aan het doen waren.
Op sommige dagen dacht ik: waarom doe ik dit?
Overdag gebruikte ik nog wel luiers, maar steeds vaker bleef die droog. Ik begon steeds meer vertrouwen te krijgen in het proces. Zelfs mijn man, die in het begin sceptisch was, begon te zien hoe goed het werkte. “Hij is echt een slim kereltje,” zei hij trots toen Julian voor het eerst op het potje plaste zonder dat ik hem eraan hoefde te herinneren.
Maar eerlijk is eerlijk: het was ook zwaar. Er waren dagen waarop ik dacht: “Waarom doe ik dit eigenlijk? Een luier aandoen is zoveel makkelijker.” Bijvoorbeeld die keer dat we bij mijn schoonouders op bezoek waren. Julian had net gegeten en begon ineens onrustig heen en weer te wiebelen. “Ik denk dat hij moet plassen,” zei ik snel, terwijl ik opstond om hem mee naar de wc te nemen.
“Hij wordt vanzelf wel zindelijk”, zei mijn schoonmoeder
Mijn schoonmoeder keek me aan alsof ik gek was. “Wat doe je?” vroeg ze verbaasd. “Ik probeer hem zindelijk te maken,” legde ik uit. “Hij geeft signalen als hij moet.” Ze trok haar wenkbrauwen op. “Ach meid, waarom die moeite? Hij wordt vanzelf wel zindelijk. Dat gaat vanzelf als hij vier is.” Ik voelde mijn wangen rood worden. Het was niet de eerste keer dat iemand me vreemd aankeek vanwege onze aanpak. Maar ik wist dat het werkte, en dat was alles wat telde.
Alleen nog een luier tijdens een lange autorit
Nu Julian anderhalf jaar is draagt hij alleen nog een luier voor de zekerheid als we lange autoritten maken. Overdag en zelfs ’s nachts gaat het vrijwel altijd goed. Het voelt alsof we samen iets bijzonders hebben bereikt. Het heeft onze band zelfs versterkt, omdat ik nog beter naar hem heb leren luisteren.
Sommige mensen kijken me aan alsof ik gek ben
Als ik andere moeders over onze ervaring vertel, krijg ik vaak verbaasde blikken. Sommigen kijken me aan alsof ik gek ben. Maar er zijn ook moeders die nieuwsgierig worden. En soms, heel soms, hoor ik ze weken later zeggen: “We hebben het ook geprobeerd, en het werkt echt!” Dat is misschien wel het mooiste compliment dat je kunt krijgen.
KAREN
vreemd, dat er zo raar naar je gekeken wordt. voor het pampertijdperk was het nl heel gewoon je kinderen met 1½ jaar dag en nacht zindelijk te hebben. ik ben moeder van 3 en ze waren alle3 rond die tijd dag en nacht zindelijk, net zoals neefjes, nichtjes, buurkinderen enz. natuurlijk waren er enkele uitzonderingen, maar die zijn er altijd op elk gebied.