Toen ik Harry leerde kennen, wist ik dat hij al een dochter had
Maret was toen 2, een vrolijk meisje met dezelfde ogen als Harry. Ze was lief, nieuwsgierig, en ik voelde me al snel op mijn gemak bij haar. Maar haar moeder, Jet? Dat voelde in het begin ingewikkelder.
Jet en ik hadden niet veel contact
Niet omdat zij dat niet wilde, maar omdat ik niet goed wist hoe ik me moest opstellen. Ze leek zo zelfverzekerd, alsof ze alles onder controle had. Maar dat veranderde toen Vicky werd geboren. Het moederschap opende mijn ogen op manieren die ik niet had verwacht. Ineens zag ik Jet niet meer alleen als de ex van Harry, maar als een moeder die hetzelfde doormaakte als ik. En dat veranderde alles.
De eerste keer dat ik echt met Jet sprak, was een paar maanden na Vicky’s geboorte
Het was een zonnige middag, en ik stond Maret op te wachten bij de crèche. Jet kwam aanlopen met een brede lach en een grote tas over haar schouder. “Hoi Kae! Hoe is het met jou? En hoe is het met Vicky?” vroeg ze. Voor ik het wist, vertelde ik haar over de gebroken nachten, de eerste lachjes en de vermoeidheid die nooit leek weg te gaan. Ze luisterde aandachtig en knikte begrijpend. “Ja, dat herken ik,” zei ze. “Toen Maret een baby was, dacht ik soms dat ik nooit meer een normale nacht zou slapen.” We lachten samen, en vanaf dat moment voelde het alsof er een muur tussen ons wegviel.
Niet lang daarna stelde Jet voor om samen koffie te drinken
“We zitten allebei in hetzelfde schuitje,” zei ze lachend. Die eerste koffiedate voelde verrassend ontspannen. We praatten over de kinderen, over hoe Maret en Vicky elkaar steeds meer opzochten, en over hoe het leven soms een chaotische rollercoaster was. Ik merkte dat ik het fijn vond om met Jet te praten. Ze begreep dingen die anderen niet begrepen, simpelweg omdat ze er zelf middenin zat.
Onze band groeide snel
We begonnen elkaar regelmatig te zien, soms met de kinderen erbij, soms zonder. Jet kwam een keer bij ons eten, en ik zag hoe makkelijk ze met Vicky omging. Ze tilde haar op, maakte grapjes en zong liedjes om haar aan het lachen te maken. Het voelde zo natuurlijk. En toen Vicky haar armen naar Jet uitstak om vastgehouden te worden, voelde ik geen enkele jaloezie, alleen warmte.
We begonnen ook te appen
Het begon met praktische dingen (“Maret heeft haar knuffel bij jullie laten liggen, kun je hem meenemen?”), maar al snel ging het over van alles. “Heb jij ook het gevoel dat je hele dag draait om snacks maken?” vroeg ze een keer. “Serieus, ik ben meer kok dan moeder.” Ik stuurde een foto van mijn keuken vol lege verpakkingen en typte: “Welkom in de club.”
Een van mijn favo herinneringen is van een dag dat we met de kinderen naar de speeltuin gingen
Jet had een thermoskan koffie meegenomen en ik een stapel pannenkoeken. Terwijl Maret en Vicky in de zandbak speelden, zaten wij op een kleedje en praatten over alles en niets. “Het is zo fijn dat de meiden het goed met elkaar kunnen vinden,” zei Jet. “En dat wij dat ook kunnen,” voegde ik eraan toe. Ze glimlachte. “Ja, dat maakt alles een stuk makkelijker.”
Toen Vicky laatst ziek was, stond Jet onverwachts voor de deur met een pan soep
“Ik dacht dat je hier misschien wel aan toe was,” zei ze. Ik was zo verrast dat ik bijna begon te huilen. Het was precies wat ik nodig had. En toen Maret een keer bij ons bleef logeren omdat Jet een late werkafspraak had, voelde het alsof ze gewoon een deel van ons gezin was.
Ik had nooit gedacht dat het zo zou lopen
Dat ik een vriendschap zou opbouwen met Jet, dat we samen zouden lachen, klagen en elkaar zouden steunen. Maar nu kan ik me niet voorstellen hoe het zonder haar zou zijn. Ze is niet alleen de moeder van Maret, ze is ook mijn vriendin geworden.
KAE
