Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Mijn dochter Ninette is altijd een pittige geweest
Vanaf het moment dat ze kon praten, liet ze luid en duidelijk weten wat ze wel en vooral niet wilde. Eerst was het nog schattig, die kleine driftbuitjes als ze haar zin niet kreeg. Maar naarmate ze ouder werd, veranderde het schattige in een dagelijkse strijd die ons allebei uitputte. Vooral Jarno, mijn man, wist zich er geen raad mee.
Het begon eigenlijk toen Ninette tweeënhalf was
Ze wilde nooit slapen, nooit eten wat ik gekookt had, en haar speelgoed opruimen? Vergeet het maar. Het was alsof alles wat wij als ouders wilden, per definitie niet goed was. Jarno, die altijd wat korter van stof en geduld is, verloor steeds vaker zijn kalmte. “Ze haalt het bloed onder mijn nagels vandaan Maribel,” zei hij dan. Ik kon hem geen ongelijk geven. Maar ik wist ook dat dit een fase was. Tenminste, dat hoopte ik.
Toen Ninette vier werd, ging het echt de spuigaten uitlopen
Haar nee-fase was inmiddels een ja-maar-fase geworden. Elk verzoek werd gevolgd door een stortvloed aan argumenten waarom ze het niet zou doen. “Ninette, trek je schoenen aan, we moeten naar school.” “Ja maar mama, ik wil geen schoenen aan, ik wil mijn laarzen!” En zo ging dat de hele dag door. Haar driftbuien waren intens en onvoorspelbaar. Een keer stond ze schreeuwend midden in de supermarkt omdat ze geen lolly mocht. Iedereen keek ons aan alsof we de slechtste ouders ooit waren.
Jarno werd steeds prikkelbaarder
Hij werkte lange dagen en wilde thuis rust, maar met Ninette in huis was rust een illusie. Ik probeerde te bemiddelen, maar vaak voelde ik me een scheidsrechter tussen twee kampen. “Je moet harder optreden,” zei Jarno tegen me. “Ze moet gewoon luisteren. Punt.” Ik geloofde niet in ‘harder optreden’. Ik las opvoedboeken, volgde forums, probeerde positieve beloningen, time-outs, alles. Maar niets leek echt te werken. Ninette ging gewoon door. Tot die ene avond.
Het was een gewone maandagavond
Jarno kwam thuis van zijn werk en was duidelijk moe en chagrijnig. Ninette had de hele middag al lopen klieren. Ze had haar speelgoed door de woonkamer gegooid, haar bord pasta van tafel gegooid (“Ik lust dit niet!”), en nu wilde ze absoluut niet naar bed. Ik had al drie keer gevraagd of ze haar tanden wilde poetsen. Jarno, die alles vanuit de keuken had aangehoord, kwam de kamer binnenstormen.
“En nu is het klaar,” zei hij met een stem die zelfs mij deed rillen
“Ninette, naar boven. Nu.” Ninette keek hem aan met die brutale blik die ze had als ze wist dat ze iemand aan het uitdagen was. “Nee,” zei ze simpelweg, alsof ze een koning was die haar troon niet wilde verlaten. Ik zag hoe Jarno’s kaak verstrakte. “Ik tel tot drie,” zei hij. “Een… twee… drie!” Maar Ninette bleef zitten. Geen beweging. Ik stond daar, bevroren, niet wetend wat ik moest doen. Voor ik het wist, pakte Jarno haar op, gooide haar over zijn schouder en liep naar de badkamer. Ik rende achter hem aan.
“Jarno, wat ga je doen?” riep ik
Maar hij reageerde niet. In de badkamer zette hij Ninette op de grond en draaide de koude kraan van de douche open. “Misschien dat dit helpt,” zei hij, terwijl hij haar richting de douche trok. “Jarno, nee! Dit doe je niet!” schreeuwde ik. Maar hij was vastbesloten. Ninette begon te gillen. Niet zomaar gillen, maar een oorverdovend gegil dat door merg en been ging. Ze vocht, trapte en sloeg met haar kleine vuistjes, maar Jarno was sterker. Hij zette haar onder de koude straal.
Het leek een eeuwigheid te duren, maar het waren misschien maar tien seconden
Toen haalde hij haar eruit, druipend en snikkend. “Zo,” zei hij. “Misschien luister je nu wel.” Ik pakte haar meteen van hem over, haar natte lijfje bibberend tegen mijn borst gedrukt. “Wat doe je? Hoe kun je dit doen?” schreeuwde ik naar hem. Maar Jarno liep de badkamer uit, zonder iets te zeggen.
Die nacht sliep ik nauwelijks
Ninette viel uiteindelijk uitgeput in mijn armen in slaap, maar ik bleef wakker, mijn hoofd vol schuldgevoelens en woede. Hoe kon hij dit doen? Hoe konden we dit toelaten? Dit was toch niet normaal? De dagen daarna praatten we nauwelijks. Jarno leek geen spijt te hebben. “Ze moet leren luisteren, Maribel. Het werkt. Kijk maar, ze heeft geen kik gegeven sinds die avond.” Hij had gelijk, ergens. Ninette was… veranderd. Ze was stiller, volgzamer. Maar kweekten we geen angst of wantrouwen?
Elke keer dat Jarno haar toesprak, kromp ze een beetje ineen
Mijn hart brak. Dit kon toch niet de manier zijn? Maar aan de andere kant… het werkte. Voor het eerst in maanden hadden we geen driftbuien, geen ruzies, geen eindeloze discussies. Het huis was… rustig. Maar tegen welke prijs? Nu, maanden later, luister ik naar Ninette’s zachte stem terwijl ze speelt met haar poppen. Jarno zit op de bank, zijn blik op zijn telefoon. De spanning tussen ons hangt nog steeds in de lucht, onuitgesproken maar voelbaar. Ik vraag me af hoe we hier zijn beland. Wat had ik anders kunnen doen? Wat hadden wij anders moeten doen?
Die avond blijft als een schaduw boven ons gezin hangen
Ninette is volgzamer, ja, maar ik mis haar oude zelf. Haar brutale glimlach, haar felle opmerkingen. Het was niet altijd makkelijk, maar ze was zichzelf. En nu? Nu lijkt ze een klein vogeltje dat bang is om te vliegen. Ik heb geprobeerd met Jarno te praten, maar hij wuift mijn zorgen weg. “Je moet niet zo overdrijven, Maribel. Kinderen hebben grenzen nodig. Discipline. Kijk naar haar, ze doet precies wat we vragen.” Maar het voelt niet goed. Dit is niet hoe opvoeden hoort te zijn. Het zou om liefde moeten gaan, niet om angst.
Wat gebeurd is, is gebeurd.
Toch wil ik een manier vinden om dit recht te zetten. Voor haar. En voor ons.
MARIBEL
Hoewel ik het zeker niet helemaal eens ben met de plotse actie van vader, is het wel heel duidelijk dat moeder er eerder helemaal niks aan heeft gedaan (de meeste die zeggen opvoedboeken te lezen en time-outs hebben geprobeerd hebben dit doorgaans nooit goed gedaan, nooit lang genieg volgehouden of zijn hier niet consequent mee).
Vader heeft dit duidelijk vaker aangekaart bij moeder die er, van hoe het er staat, duidelijk geen verandering teweeg heeft kunnen brengen in 2-3 jaar tijd. En vader heeft wel gelijk, kinderen hebben grenzen en discipline nodig. En soms ook een koude douche (hoewel een waarschuwing met het gevolg duidelijker had moeten zijn). Het feit dat het voor het kind zo verrassend was laat alleen maar zien dat ze altijd overal mee weg is gekomen en er nooit consequent is geweest met straf voor slecht gedrag. En dat moeder direct in verdediging schiet laat ook maar zien dat zij de ruggengraat mist om haar eigen kroost te straffen voor het gedrag (nog een teken dat zij nooit consequent is geweest).
Kinderen van die leeftijd willen keuzes maken, maar sommige dingen zijn geen discussie over mogelijk. Dit valt doorgaans prima te combineren.
We moeten weg: “Kom lieverd we moeten gaan, wil je deze schoenen of je laarzen aan?”
Het is bedtijd: “Tijd voor bed, wil je eerst tanden poetsen en dan pyjama aan, of wil je je eerst omkleden en dan tandenpoetsen?”
Je geeft een keuze zonder ruimte vrij te laten voor discussie.
Daarbij moet dan een (gepast) gevolg gebonden zijn. Bijvoorbeeld als het kind zich niet wil onkleden en tandenpoetsen voor bed, dan wordt er geen verhaaltje voorgelezen voor het slapengaan.
Brutaal gedrag, er moet een speeltje ingeleverd worden of geen tv (om maar een voorbeeld te noemen).
In de winkel niet luisteren als het kind loopt, dan moet het kind de wagen vasthouden of gaat die in de wagen voor x minuten en daarna mogen ze weer lopen. Als ze dan gillen, gillen ze maar, dat negeer je.
Deze kleine dame heeft duidelijk geleerd dat zij met die driftbuien haar zin krijgt omdat mama er niets aan doet en haar zal troosten als ze er maar hard genoeg om huilt.
Kleuters zijn veel slimmer dan veel mensen denken en ze gaan zo met je aan de haal als je ze die kans geeft.
wat een heftige kortzichtige reactie,s zeg.
daar heb je echt wat aan.
opvoeden is een kunst en daar moet je goed samen over communiceren op een positieve manier.
1 rustige maar duidelijke liefdevolle lijn trekken naar je kinderen maar
vooral samen zonder oordeel.
laten we niet zo oordelen.
pas later weet iedereen of zijn of haar opvoeding wel zo geweldig of de juiste was.
De moeder heeft het gezag van haar man ondermijnd, door meteen het kind te troosten. Daarmee heeft ze partij voor het kind gekozen, heel zwak. Ik zou als ik haar man was hier pissig over zijn. De koude douche heeft het kind doen beseffen dat ze echt te ver gegaan is in haar gedrag. Mijn man had als kind erge driftbuien en werd ook wel eens onder de koude douche gezet door zijn moeder, ze hebben een hele goede band met elkaar.
Van het merendeel van de reacties draait mijn maag zich om. Het meiske is 4 jaar, top reactie van een volwassen man die zich niet kan beheersen. Geweld waar het veilig hoort te zijn. En reken maar dat zij een trauma heeft op gelopen. Waarom vraagt geen van beide wat ze wel wil. beperk de keuze tot 2 dingen. En als ze verschillende kleuren aan wil hebben die wel of niet bij elkaar passen of andere dingen wil eten is dat erg? We willen toch zelfredzaamheid, zelf waarborgen van autonomie. kortom dst ze een eigen ik vormt. straf of beloning heeft nog nooit gewerkt( lees punisched by reward van Alfie Kohn). Laat ik het zo zeggen wanneer iemand sterker is en Jarno onder de koude douche had gezet, wat voel jij dan Jarno.
Daarnaast haar brein is nog niet volledig ontwikkeld, wat verwacht je empathie van een 4 jarige, omdat jij moe bent en een lange dag hebt gehad. Jou meisje is nu bang voor je. Mijn advies probeer positive dicipline uit om samen met haar de opvoeding aan te gaan..
Ik wens jullie sterkte toe.
Fijn dat jij het wel snapt Gert, mijn nekharen gaan ook overeind bij een hoop van de reacties hier. Fysiek straffen is nooit, nooit de oplossing.
Wanneer een volwassene een andere volwassene slaat is het mishandeling, maar als een volwassene een kind slaat is het ineens opvoeden, ik kan daar zo niet bij met mijn hoofd.
Kinderen snappen straf want dat gebeurt b.v. op school ook. Ze zoeken de grenzen op en zijn eerder verbaasd wanneer je niet straft dan wanneer je wel straft. Je kunt een softe aanpak proberen bij bange of gevoelige kinderen maar anders werkt het alleen maar averechts. Mijn 18-jarige dochter spreekt me nog wel eens aan over een draai om de oren die ik haar soms gaf maar in werkelijkheid was het niet meer dan dat: een draai om de oren…
Er zijn al veel goede tips gegeven maar ik maak ook niet op hoe oud je dochter is dat was wel fijn geweest voor de beeldvorming. er had inderdaad een gesprek moeren plaatsvinden met het kind en ouders de dag erna, uitleggen wat er was gebeurd en dat dit niet zo ver had mogen komen. Nu lijkt dochter angstig en dat is niet goed, denk dat ze het ook niet goed begrijpt. Een koude douche vind ik te heftig, grenzen stellen. is wel degelijk heel belangrijk zeker bij een kind die niet luistert. Ouders liggen. duidelijk niet op één lijn dus daar moet ook over gesproken worden, wellicht is opvoedkundige hulp hierbij erg nuttig.
Zo erg is dat niet.
Ik kreeg vroeger regelmatig een flink pak slaag.
Dus ff onder de koude douche om af te koelen was misschien ff nodig.
En blijkbaar heeft het gewerkt.
Zoals je het beschrijft, heb je gezorgd dat ze totaal geen respect heeft geleerd.
Misschien nu wel.
Ik zou je man alleen maar dankbaar zijn.
Je man verdient een medaille!
Ik heb geen goed woord over voor jouw veel te softe aanpak!
Maribel is totaal niet geschikt als moeder, de actie van haar man is doeltreffend geweest.
Lees eens je eigen woorden goed. Wat vind je hier van? Lees je ook dat het kind jou helemaal heeft ingepakt of zie je dit allemaal anders?
Jarno heeft gelijk; er moeten grenzen gesteld worden.
Uit machtloosheid doet ieder ouder wel eens rare acties en vind ik zijn actie ook niet de juiste. Hij had het ook anders kunnen aanpakken maar zoek trauma verwerking of ander hulp voor njezelf anders gaat je relatie aan de knoppen en in belang voor je kind.
Zoek bij de basis. Was het een schreeuw van je kind om vragen naar grenzen en kreeg zij dit te weinig? Met alleen maar softe aanpak word je kind niet gelukkig. Duidelijkheid en structuur met afgebakerde grenzen moet het hebben. Gaat het over de grens heen dan zit er een consequentie aan vast en daarbij vind ik slaan of in dit geval een koude douche niet goed. Je bent te soft en dat doe je uit liefde maar uiteindelijk maak je je kind er ongelukkig mee en doet het ook wat betreft de relatie met je partner. Zoek profesionele hulp voor begeleiding.
Probeer wat er is voorgevallen los te laten want anders heb jij jezelf ermee en uiteindelijk het hele gezin. Kortom advies: zoek profesionele hulp en vertel je verhaal.
Het doet me denken aan een ander meisje dat van een extraverte brutale aap on een introvert muisje veranderde. Kylie Jenner. De grenzen zien er zwart-wit uit, maar tussen zwart en wit zit een gebied waarin we willen dat mensen zich begeven. Vrijheid, gelijkheid, broederschap. Een mix van allerlei politieke kleuren. En dus gaat een extravert meisje dat niet wil luisteren in een keer van vechten naar bevriezen. Balans is noodzakelijk, en beiden kunnen elkaar niet vinden. Omgaan met een kind dat onhandelbaar is, is moeilijk, omdat een verkeerde ingreep als ouder een nog onhandelbaarder kind betekent. Zeker een getraumatiseerd kind is een kwalijke zaak.
Maribrl, je bent bezig een kind op te voeden wat ongedisciplineerd, arrogant, eigenzinnig en egocrnttisch is. IS.
Dat IS al zo. Maar er kan nog veel bijgestuurd worden. Die koude kraan kan geen kwaad. Dat jij niet snapt waarom jouw man dit doet is erg. Dat hij er vervolgens niet met jou over praat noch met je dochter is erger. Iemand adviseert een therapeut. Onzin. Grbruik de opmerkingen hierboven, maar gebruik bovenal je GEZONDE VERSTAND. Terecht wordt ge,rgd dat je niet haar vriendin bent. Daar heeft ze er (hoop ik) genoeg van. Je bent haar moeder en daar heeft ze er maar 1 van. Gun haar dan ook een moeder die liefde geeft, trouw is, haar regels leert zodat ze een fijn medemens word en gun haar een vader en een moeder waar ze zich veilig bij weet en die als één muur om haar heen staan
Veel te veel oordelen in de reacties, en ook simpelweg niet behulpzaam voor de moeder in kwestie die hier komt met een vraagstuk. Je kan niet zo afwijzend oordelen over iets waar je het fijne niet van weet en waar je zelf niet bij was, dat is gemeen en kortzichtig.
Als de moeder zo’n slecht gevoel bij deze gebeurtenis heeft, lijkt het mij verstandig hier een therapeut bij te halen. Klinkt alsof het voor haar een traumatische ervaring was, wellicht ook voor het kind, wellicht niet, die de onderlinge relaties in het gezin langdurig al dan niet permanent beschadigd hebben. Dat moet uitgesproken en verwerkt worden als ze samen verder willen, en begeleiding om dat in goede en veilige banen te leiden lijkt mij daarbij essentieel.
Pluim voor vader!!!
Kinderen hebben regels nodig.
Dit is weer een duidelijk voorbeeld dat de moderne softe opvoeding NIET werkt.
Grenzen stellen is belangrijk en begint al op jonge leeftijd..
Als de moeder vanaf het begin duidelijker had opgetreden , had het niet zo ver gekomen dat de vader moest ingrijpen.
Zo te lezen was die ingreep hard nodig en heeft het geholpen om haar gedrag te veranderen.
De dochter zal er echt geen trauma aan over houden.
Hopenlijk gaat moeder dat ook inzien.
zo niet , dan wens ik haar veel suuces.
Zo denk ik er ook over. Ik was echt geen strenge moeder, maar er waren wel vaste, duidelijke regels, die ik ze heel jong heb geleerd, maar waar ze zich, toen ze ouder waren, wisten dat ze zich er aan moesten houden. Ik denk dat de moderne opvoeding, de moeder het voor zichzelf moeilijk maakt. Alsof ze allemaal een trauma hebben overgehouden aan hun opvoeding? Nee, dat is bij de meeste niet zo.
Op mij komt het over alsof dit meisje vreselijk verwend is. Een kind heeft duidelijkheid en grenzen nodig. Dit geeft ook veiligheid voor je kind. Ik denk dat je als moeder veel meer grenzen aan je dochter moet geven, zodat je man niet alleen de boeman is en dan zullen zulke extreme maatregelen als een koude douche totaal niet nodig zijn. Je kunt grenzen stellen en tegelijkertijd veel liefde geven. Het hoeft niet dat je kind uit angst reageert. Maar als je geen grenzen aan je dochter gaat stellen, vrees ik dat je een klein monster creëert. En je man afvallen waar je dochter bij is, lijkt me ook niet heel pedagogisch verantwoord.
Ja, ga maar lekker door met dat ‘gentle parenting’.
Ze heeft jou helemaal ingepakt.
Jarno heeft gelijk; er moeten grenzen gesteld worden.
“Haar snikkend lijfje”. jaja, ze heeft je precies waar ze je wil hebben.
Tel eens 10 jaar op bij dit gedrag?
Dan weet je wat je te wachten staat als ze een puber is. Succes.
Het was duidelijk de druppel uit de spreekwoordelijke emmer die deze moeder had laten vollopen.
De reactie van vader was heftig maar liever dit dan het karakter verpestende gedrag van deze moeder.
Absurd dat ze zelfs na de koude douche niet inzag dat het tolereren te ver was gegaan .
De volgende dag had moeder het kind kunnen duidelijk maken wat betreft het hoe en waarom. In een rustig gesprek.
De verwijtende houding die ze nu aan de dag legt is voor het kind funester dan de koude douche van de vader.
Misschien is moeder zelf erg onzeker en vond ze stiekem dit ( te) zelfverzekerde, overheersende gedrag van het kind wel prettig.
Voer voor psychologen….
Kinderen die op zoek zijn naar de grenzen, zijn letterlijk op zoek naar de grenzen. Ze willen weten waar ze liggen, ze snakken naar duidelijkheid. Straffen vind geen enkele ouder leuk (als het goed is), maar als je echt van je kind houdt, moet je ervoor zorgen dat gedrag in ieder geval consequenties heeft. Dat is naar mijn idee pas echt liefdevol opvoeden Misschien is straffen niet altijd nodig en onder de koude douche is misschien ook wel wat extreem. Maar gedrag moet zeker wel consequenties hebben. In het echte leven is dat ook zo.
Ik denk dat het goed is om met je man te overleggen wat passende consequenties zijn. En dat jullie daarna samen met jullie dochter gaan bespreken wat er gebeurt is. Waarom papa haar onder de koude douche heeft gezet. Dat het misschien wel, misschien niet vaker gaat gebeuren (dat is aan jullie) en daarbij ook duidelijk vertellen waar dan die grens ligt. En welke consequenties het vanaf nu gaat hebben als ze die grens niet accepteert.
Zodra ze weet of de koude douche weer kan gebeuren (en zo ja wanneer dan, of niet natuurlijk). Hoop ik dat ze wat minder het gevoel krijgt dat ze op eieren moet lopen. onzekerheid is onveiligheid. dus ik zou haar die veiligheid proberen terug te geven door haar duidelijkheid te geven. maar tegelijkertijd ook duidelijk zijn dat er vanaf nu wat moet veranderen. Dat er consequenties aan gedrag zitten, welke dat zijn en wanneer ze ze kan verwachten. ik denk dat jullie hele gezin daar baat bij zou kunnen hebben.
Verder lijk je een kind te hebben met een sterke eigen wil. die hoeft natuurlijk niet helemaal ingeperkt te worden. zoals bij het voorbeeld met schoenen aan trekken, kan je haar vragen wat ze aan wil: schoenen of laarzen. Daarmee blijft ze eigen regie houden alleen dan wel binnen jullie voorwaarden.
liefs
Kids hebben behoeft aan duidelijkheid en grenzen. je zegt zelf hoeveel rustiger ze nu is. Je hebt je uit laten spelen, nu is er ruis tussen jou en je man. Mijn vriend is ook duidelijk dan ik ben, harder. Ze huilen sneller, dat knelt ook even in mijn hart. maar ik weet dat ik soms te soft ben. Ik ben dankbaar dat mijn vriend meer doorpakt. Het heeft nl rust aan je kind als ze niet de hele tijd hoeven zoeken waar de grens ligt. Dat is ook liefde! Val hem niet weer af (in de nabijheid van je kind) als hij je dochter straft. Praat later over hoe het voelt omdat je dit lastig vind.
oh ja en natuurlijk is het goed dat ze zelf mogen meedenken maar geef ze de illusie van een keuze. Dit heb ik van het groepswerk geleerd en het helpt echt Laarzen of schoenen? Eerst tanden poetsen en dan een pyjama of andersom? Jij bepaalt waar ze uit kiezen. Als ze dat niet doen kies jij. Meer smaken zijn er niet. Blijf aan het roer! dat geeft kindjes rust en vertrouwen.
weer zo,n typische praatmoeder, haar eigen man afvallen en maar blijven zeiken. voor mij 3 x vreselijk trutwijf.
ik moet ster denken aan de junk in het inloophuis die zei”Hadden m’n ouders me maar eens een pak slaag gegeven, dan had ik hier nu niet gezeten.”
Of ze was al veel eerder in de goot geraakt.
Bizarre reacties lees ik hier. Een kind dat gestraft wordt met een koude douche leert daar helemaal niets van. Die vader moet leren zich te beheersen, debiel gedrag en wat mij betreft een vorm van pesten. Ik zou me gelijk ontzettend slecht voelen bij die relatie.
En ja, natuurlijk moet de dochter grenzen leren, maar dit is niet de manier. Consequent zijn zonder fysieke of emotioneel straffen, probeer die eens uit.
Ik schrik ook echt van de reacties. Echt niet normaal hoeveel mensen fysiek geweld (zo zie ik het) tegen een weerloos kind goedpraten of zelfs aanmoedigen. Onderzoek wijst keer op keer uit dat fysiek straffen niet of averechts werkt, maar dat wordt door velen afgedaan als ” ik ben vroeger ook geslagen en ik heb er niks aan overgehouden”
Het stellen van grenzen en regels kan prima zonder fysiek ingrijpen. Wat deze vader gedaan heeft zie ik dan ook niet als opvoeden, maar als onmacht. Als hij had geweten hoe hij zijn dochter moest opvoeden, had hij nooit gedacht dat hij dit moest doen.
Prima van Jarno, zou het ook zo opgelost hebben, moeder mag wat mij betreft op cursus, wat een minachting voor je partner, terwijl jezelf het probleem in stand houdt. En het princesje mag in mama’s armen in slaap vallen…. Grrrr gruwelijk fout. Zijn papa en mama nog samen?
ik snap jouw reactie maar een kind heeft regels nodig en moet weten wat wel en niet mag.
Dat betekend dat je consequent en duidelijk moet zijn.
Willen, schreeuwen en krijsen…prima dan ga je maar naar je kamer.
Speelgoed etc niet opruimen…prima dan speel je morgen niet.
Bord eten op de grond gooien…prima dan krijg je morgen een plak droog brood met een glas water.
Niet tandenpoetsen…Dan poets ik ze voor je en ga je daarna naar bed.
Jullie zijn de baas en niet een kind…
Voor een kind moet duidelijk zijn wat wel en niet mag en wat er gebeurt als ze zich er niet aan houdt.
Maar als ze het wel goed doet mag dat ook gezegd worden.
Doordat je er in mee gaat krijg je dus een kind dat driftbuien heeft en altijd haar zin wil hebben.
Als ze later ouder is verwacht ze dat ook want nee willen ze niet horen.
Dat is dus heel vaak de jeugd van nu…krijgen in alles hun zin, mogen alles en vreten van alles uit.
Niet alle jeugd is zo maar een heel groot deel wel. Krijgen alles wat ze willen hebben, doen waar ze zin in hebben en als dat niet kan dan slopen ze de boel of worden agressief.
Kinderen hoeven niet in alles hun zin te hebben, ze moeten ook leren dat niet alles kan en mag.
En dat moet jij als een van de ouders haar leren.
dit is nou precies de reden waarom deze huidige generatie jeugdigen zulke verschrikkelijke etters zijn…JIJ bent niet der beste vriendin van jou dochter jij bent haar moeder en ja kinderen hebben liefde nodig en een liefdevolle aanpak maar OOK REGELS tot hier en niet verder… als ik soms ziet dat moeders in discussie gaan met hun kinderen van waarom dit en dat nu niet mag dan schud ik alleen maar mijn hoofd..Regels bieden een kind houvast en duidelijkheid en hierdoor ook veiligheid, omdat het kind weet wat er van hem of haar verwacht wordt, maar het kind ook weet wat het van de ouders kan verwachten.Vooral jonge kinderen zoeken graag en veelvuldig de grenzen op. Het is aan de ouders om deze grenzen, ondanks de verwoede pogingen van hun peuter of kleuter de grenzen te verschuiven, te bewaken. Ouders die steeds weer grenzen stellen kunnen zeer frustrerend zijn voor een kind en tot een hoop verdriet of woede zorgen. Toch is het zaak om als ouder hier niet aan toe te geven, want ook het omgaan met frustratie is iets wat een kind moet leren. Wanneer de ouders de regels consequent blijven toepassen kan de sfeer in huis na enige tijd ook beter worden, omdat er geen strijd of discussie nodig is. De grenzen hoeven niet meer opgezocht te worden, omdat ze toch niet overschreden kunnen worden.
En grenzen stellen betekent ook niet alleen dingen verbieden maar ook aangeven wat wel mag.
In de eerste plaats moet een regel zinvol zijn. Het kind moet er iets van leren of de regels moeten het kind beschermen voor een gevaarlijke situatie.
In de tweede plaats moet de regel haalbaar zijn. Een regel stellen die niet haalbaar is, frustreert zowel de ouders als het kind.
Daarnaast is het ook belangrijk dat regels bij beide ouders het zelfde zijn. Wanneer iets van mama wel mag en van papa niet schept dit verwarring. Daarbij het kind ook de mogelijkheid met regels te schuiven door enkel de ouder te vragen die toestemming geeft. Ouders lopen hierdoor ook het risico tegen elkaar uitgespeeld te worden.
Wanneer een kind voortdurend de grenzen probeert te overschrijden en de regels aan zijn laars lapt, is een straf toepassen de enige oplossing. Het kind even apart zetten kan dan vaak een goede reactie zijn. Maar over het algemeen is het kind belonen voor gewenst gedrag, dus het respecteren van de regels, een effectievere manier die voor zowel de ouders als het kind veel prettiger is. Het is heel belangrijk om het kind te waarderen en te becomplimenteren wanneer het zich goed aan de regels houdt, ook al lijkt het heel vanzelfsprekend dat een kind zich aan de regels houdt. Waardering is heel belangrijk. Wanneer een kind zich heel goed aan de regels houdt, kunnen bepaalde regels ook wat versoepeld worden. Zo wordt het kind beloond en krijgt het het vertrouwen van de ouders. Ook voor één keertje van de regels afwijken kan een beloning zijn voor een kind, bijvoorbeeld een keertje een extra snoepje of later naar bed.
Bij het toepassen van zowel straf als een beloning is het het beste om een verband te laten zijn tussen de regel en de straf/ beloning. Een kind dat te laat thuis komt, kan als straf een week lang vroeger thuis moeten komen, terwijl een kind dat netjes op tijd komt, de volgende keer een half uurtje later mag thuis komen. Door de straf/ beloning wordt de regel nog eens extra duidelijk gemaakt. De straf/ beloning moet dan ook het liefst zo snel mogelijk op de overtreding of het naleven van de regel volgen, zodat ook hierdoor het verband tussen de regel en de straf/ beloning duidelijk is.het stellen van regels is het belangrijk dat het kind de regel begrijpt. Het is dan ook belangrijk het kind niet alleen de regels te leren maar ook het waarom van de regel (omdat het onveilig is, omdat je iemand daarmee pijn doet, omdat ik dat vervelend vind etcetera). En hoe simpel het ook klinkt, het is ook belangrijk na te gaan of het kind goed geluisterd heeft bij het stellen van de regel.
Het stellen van grenzen is noodzakelijk in de opvoeding. Zonder grenzen ontwikkelt het kind zich tot een onevenwichtige persoonlijkheid, die niet geleerd heeft rekening te houden met anderen. Zonder grenzen kan een kind zichzelf ook in gevaar brengen.
Jou man heeft zich gewoon even niet anders weten te helpen en niet bepaald de beste methode uit gekozen om te straffen maar het werkte.. Mischien zinvol dat jullie beiden medere strafen met elkaar bespreken welke jullie aan je dochter kunnen geven…..ruimt ze in de woonkamer haar speelgoed niet op..dan een week alleen op haar kamer spelen geen speelgoed meenemen naar de woonkamer…wil ze niet eten prima een keertje zonder eten naar bed is nog niemand aan gestorven.. MAAR JIJ MAMA… MOET konsekwenter worden en niet alles met de mantel der liefde bedekken.. daar doe jij jullie dochter geen plezier mee..dan wordt ze maar boos op jou of gaat schreeuwen ik haat je… maar dat bedoeld ze niet zo dat zijn dan haar emoties die ze anders nog niet kan verwerken en verworden,en dat komt heus wel weer goed..Ook het vertrouwen waar je bang van bent dat het nu in Angst om is geslagen..ook dat komt alles weer goed. Jullie mishandelen jullie dochter ja niet stelselmatig of geven haar een pak slag maar alleen maar regels en konsekwenties… Actie reactie zeg Ik altijd…En anders om moet jullie dochter ook leren dat jullie haar moeten kunnen vertrouwen..Regels zijn gewoon een nodig euvel.. Maar onze maatschappij draait om regels in de samenleving van kinderdagverblijf to school en werk…En opvoeden is niet altijd leuk en kinderen zijn niet zaligmakend maar als wij liefdevol met elkaar omgaan gaat het allemaal goed komen..veel succes met U rebelletje..
het is inderdaad wel een hele heftige manier om ze te laten luisteren.
ik snap dan ook echt je gevoel hierin maar aan de andere kant moet je kind ook leren dat nee nee is.
straf geven is oké maar een koude douche vind ik ook te ver gaan want zo maak je een kind bang voor z’n ouders.
dus zoek samen een .iddenweg qua opvoeden, straffen, op de gang zetten bijvoorbeeld of iets afpakken wat ze leuk vinden. en dit moet in verhouding zijn met de leeftijd.
blijf praten met elkaar als ouders!
ik ben vroeger ook wel eens onder de koude douche gezet.
En ik durf te zeggen dat ik ondanks dat echt een ontzettend goede band heb met mijn ouders.
Ik denk dat het ook heel afhankelijk is van het karakter van het kind.
en in dit geval heeft moeder het de spuigaten uit laten lopen, waardoor vader nog maar 1 oplossing had.
wat eigenlijk veel erger is dat moeder na het gebeuren door haar gedrag vader zijn actie compleet ondermijnt heeft maar ook haarzelf.
want het toont duidelijk dat zij geen gezag heeft
Idd..
dat is nou juist opvoeden grenzen stellen en dat doe je duidelijk niet jij bent de baas niet snotpork v 4 soms moet je hard zijn gaan ze echt niet dood aan hier waren zoon en pleegdochter jaar of 3 gillen en janken in de winkel alles teruggelegt naar huis en droge oude boterham met glas water ,toen ze vroegen waarom nou als julliezo doen kan ik geen boodschappen doen zijn beide 21 inmiddels en ze weten het nog steeds en nooit geen gezeik meer gehad in de winkel
Gentle parenting noemen ze dit.Ik zie het in de buurt kinderen die geen enkele grenzen hebben.Die op de auto’s van hun ouders staan te springen.Die ongevraagd je tuin binnen komen lopen om een voetbal te pakken en hun ouders uitschelden voor alles en nog wat en dat de ouders op nette toon zeggen “dat mag je niet zeggen liefje” Ook kinderen moeten grenzen leren.Een balans moet er zijn anders loopt het zoals hier helemaal de spuitgaten uit
het was in elk geval wel duidelijk. ze weet nu wie er naar wie hoort te luisteren. een kind van 5, 6? vragen of ze haar tanden wel gaan poetsen, terwijl je vooraf weer gaat ze dat niet gaat doen, heeft gewoon even duidelijkheid nodig. de liefde komt daarna vanzelf weer. het is niet dat ze mishandeld is of zo door 10 seconden koud water. maar ze weet nu bij je man wel waar ze aan toe is.
wat heb je er een drama van gemaakt, je man heeft haar niet mishandeld, een koude douche is heus niet erg hoor. en laten we eerlijk zijn door jouw zachte doen is dit ontstaan. ik zou z geen mekker niet zo en bied je excuus aan aan je man.