Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
In mijn vorige blog deelde ik het verhaal over de spannende en angstige momenten die we doormaakten toen onze baby J. ziek werd en nog maar drie maandjes oud was. Wat in eerste instantie leek op een verkoudheid en waarbij we niet serieus werden genomen, leidde het uiteindelijk tot een ziekenhuisopname en intensieve zorg. De weg naar herstel was allesbehalve makkelijk en zat vol onzekerheden.
Binnen een half uur volledig aan de beademing
Eindelijk kregen we de erkenning die we zochten en werd mijn moedergevoel gehoord. Binnen een halfuur na aankomst in het ziekenhuis lag onze kleine vriend volledig aan de beademing. Niet veel later ook aan de sonde, omdat hij volledig uitgeput was. Het voelde als een opluchting, maar tegelijkertijd was ik totaal overvallen door de ernst van de situatie.
Het ziekenhuis begon met tests om te onderzoeken of hij RSV, corona of een ander virus had. Toen de arts eindelijk kwam met het verlossende woord dat mijn gevoel juist was en ze blij was dat ik zo doorgedrukt had, viel er een last van mijn schouders. We werden snel naar de kinderafdeling gebracht, waar J. geïsoleerd lag. De zusters in beschermende pakken, hoewel ze kindonvriendelijk oogden, waren ontzettend lief en zorgzaam.
De eerste dagen waren zwaar, want J. was zo extreem slap dat hij niet eens bij me kon liggen. Dit kostte hem veel energie, wat leidde tot een dip in zijn zuurstof- en saturatieniveaus. Daarna viel hij urenlang in een diepe slaap.
Romy: ‘Mijn baby zakte weg in mijn armen, niemand nam me serieus’
Een achtbaan van emoties
We besloten hem zoveel mogelijk rust te geven en hem in bed te laten liggen om energie te sparen. Het waren heftige dagen, waarbij je echt zag dat hij op en neer ging. Het voelde alsof we in een achtbaan van emoties zaten, met momenten van opluchting en onzekerheid. Gelukkig was er steeds iemand om ons te ondersteunen, maar de momenten van twijfel en angst voelden eindeloos.
Niet altijd voelde ik begrip van het ziekenhuispersoneel. Op een dag hadden we een zuster die mij overrompelde en veel van ons mannetje vroeg. Gelukkig kon ik dit duidelijk maken bij een andere zuster, die mijn bezorgdheid begreep en het met me eens was dat het voor J. nog te veel was om hem te wassen of verplicht wakker te maken. Die kleine momenten van begrip waren voor mij van groot belang in die zware tijden.
We werden op zondag opgenomen en vrijdag leek hij iets de betere kant op te gaan. Mijn vertrouwen in zowel hem als het ziekenhuis was beschadigd. Het klinkt misschien heftiger dan ik bedoel, maar de angst om hem kwijt te raken, was groot. Het leek alsof alles wat we doorgemaakt hadden, nooit genoeg was om hem echt beter te krijgen.
De nacht dat de zuurstof bij J. werd afgekoppeld, was enorm zwaar. Het leek bijna alsof we weer een stap terug moesten zetten. Maar we moesten wachten, wachten op dat ene teken dat hij het zonder zuurstof zou redden.
De nacht dat het zuurstof eraf ging
Wanneer je je kindje zo slap in je armen hebt, voel je een diepe angst. Ik kan het niet goed beschrijven. Maar je hoopt dat hij snel weer opkrabbelt. Toen de zusters de zuurstofstop instelden, leek het alsof we echt een stap terug moesten doen. Het was moeilijk te geloven dat hij het zonder extra zuurstof stabiel zou blijven, maar we moesten wachten. Het waren 24 lange uren, waarin ik amper sliep. De gedachten aan wat er zou kunnen gebeuren, hielden me wakker. Maar toen de volgende ochtend aanbrak, leek het gelukkig iets beter te gaan. De artsen waren voorzichtig optimistisch, wat ons een sprankje hoop gaf.
Maar niet alleen J. voegde zich in een strijd, ook ik voelde de tol van het ziekenhuisleven. Gescheiden van onze oudste dochter, die steun zocht bij papa of grootouders, voelde ik me eenzaam en uitgeput. Gelukkig mochten we na die lange 24 uren naar huis, maar iedere kleine verandering in zijn toestand bracht nieuwe zorgen met zich mee. Het voelde alsof het herstel van J. geen eindpunt had, maar een doorlopend proces was. Het was moeilijk om het vertrouwen volledig terug te krijgen.
Baby J. mocht naar huis
Toen J. eindelijk stabiliseerde, besefte ik pas hoeveel het emotioneel van ons had gevraagd. We moesten in ons gezin een nieuw evenwicht vinden, terwijl we met de onzekerheid van J’s gezondheid leefden. Gelukkig werd de situatie langzaam beter. We mochten eindelijk naar huis, maar moesten wel goed in de gaten houden of J. niet opnieuw koorts kreeg. De angst begon geleidelijk plaats te maken voor hoop.
We moesten ons richten op wat komen zou, met een grote verandering op de horizon. De afgelopen maanden waren intens, maar we wisten dat er iets nieuws stond te gebeuren. Terwijl we hoopten op een rustiger leven, besloten we een stap te zetten die ons gezin voor altijd zou veranderen.
Zon, zee en emigratie
We gingen een compleet nieuw avontuur aan. We zetten ons huis te koop en ontvingen op 5 april een bod waar we ontzettend blij mee waren. Het voelde als een perfecte afsluiting van een roerige periode en het begin van een nieuw hoofdstuk voor ons gezin.
In september was het dan zover om ons koude kikkerlandje te verlaten. Samen met onze twee jonge kinderen en twee katten vertrokken we naar de zonnige kusten van Spanje. Het is nog steeds een avontuur vol onzekerheden, maar op dit moment voelt het als de juiste beslissing voor ons gezin. Via onze Instagram nemen we jullie mee in ons avontuur. Van het inpakken van dozen tot afscheid nemen van familie en vrienden en het ontdekken van onze nieuwe omgeving.
ROMY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
