Fiona: “Ik vond een vreemd object tussen het speelgoed in onze speelhoek”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Zoals elke avond stond ik in de speelhoek. Mijn drie meiden hadden weer flink huisgehouden. Barbiepoppen lagen verspreid over de vloer, Playmobil-poppetjes stonden halverwege hun avonturen stil en het keukentje leek na een denkbeeldig kookfeestje volledig geplunderd. Ik zuchtte diep en begon de chaos op te ruimen. Dit was mijn routine: overdag chaos, ’s avonds weer orde.

Vader en moedertje spelen

Terwijl ik een stapel boeken rechtzette en wat duploblokjes in de mand gooide, viel mijn oog op de poppenwagen. Het mintgroene wagentje stond midden in de kamer met een roze dekentje over de rand. Sophie had er die middag nog mee gespeeld. Ze had me zelfs een ‘kopje thee’ gebracht tijdens haar rollenspel als ‘moeder Sophie’. Een glimlach trok over mijn gezicht toen ik me dat herinnerde. Ze had zo serieus gekeken, alsof ze echt een klein gezinnetje runde.

Wat ik daar zag, liet mijn adem stokken

Ik tilde het dekentje op, klaar om te zien welke van de poppen er deze keer onder lag, maar wat ik zag, liet mijn adem stokken. Daar, keurig ingestopt onder het dekentje, lag iets wat daar absoluut niet hoorde. Het was… mijn speeltje. Mijn hart begon sneller te kloppen, mijn wangen werden rood en ik voelde een paniek opkomen die ik niet kon onderdrukken. Hoe in hemelsnaam was dit hier terechtgekomen?

Had mijn schoonmoeder dit gezien?

Ik keek snel om me heen, alsof ik bang was dat iemand me zou betrappen. De meiden lagen al op bed en mijn man was in de badkamer. Mijn schoonmoeder had vanmiddag opgepast…. De gedachte sloeg in als een bom. Had zij dit gezien? Was dit… gevonden terwijl ze hier was? Ik voelde hoe de schaamte me overspoelde. Mijn god, dit kón toch niet?

Net doen alsof er niks is gebeurd

Met trillende handen pakte ik het speeltje op en stopte het achter mijn rug. Voorzichtig liep ik naar boven, alsof het ding elk moment een alarm kon laten afgaan. Eenmaal in de slaapkamer propte ik het snel in de lade van mijn nachtkastje en gooide ik de lade dicht. Mijn hart bonkte in mijn keel. “Rustig blijven,” mompelde ik tegen mezelf, maar mijn gedachten maalden door. Hoe had dit kunnen gebeuren? Had had ze dit gevonden in onze slaapkamer? Ik probeerde de schaamte van me af te schudden. Morgen zou ik alles wel even rustig op een rijtje zetten. Nu was het belangrijk om gewoon te doen alsof er niks gebeurd was.

Een doodnormale ochtend

De volgende ochtend begon als altijd. Drie meiden die tegelijkertijd kleren wilden uitzoeken, ruzie maakten over wie het laatste beetje hagelslag mocht en die opeens allemaal hun haren gevlochten wilden hebben. Ik zette de boterhammen op tafel en nam een slok koffie, hopend dat de cafeïne mijn slaapgebrek zou compenseren.

“Waar is mijn microfoon?”

Sophie zat vrolijk te kletsen over haar plannen voor de dag. Opeens keek ze me aan met haar grote, nieuwsgierige ogen en zei: “Hé, waar is mijn microfoon gebleven?” Mijn adem stokte. “Welke microfoon, liefje?” vroeg ik zo nonchalant mogelijk, terwijl mijn hart opnieuw begon te racen.

“Ik had ermee gezongen gisteren”

“Die roze! Die in de poppenwagen lag,” zei ze. “Ik had ermee gezongen gisteren. Maar nu is ‘ie weg.” Ze keek me verontwaardigd aan, alsof ik haar favoriete speelgoed had weggegooid. Ik voelde het zweet op mijn rug. Hoe ging ik dit in hemelsnaam uitleggen? “Oh, die… ja, die is stukgegaan, denk ik,” loog ik. Sophie trok een pruillipje, maar voordat ze verder kon vragen, begon Annemijn over iets wat ze op school had geleerd en was Sophie’s aandacht alweer ergens anders.

Ik voelde me intens opgelaten

Maar mijn gedachten bleven hangen bij die opmerking. Zingen? Met dít? Ik kon het me amper voorstellen. Ik moest me inhouden om niet keihard te lachen, maar tegelijkertijd voelde ik me intens opgelaten. Had ze echt…? En wat als mijn schoonmoeder…?

Hij spoot bijna zijn koffie uit van het lachen

Later die dag, toen de meiden op school zaten, besloot ik het onderwerp voorzichtig bij mijn man aan te snijden. Terwijl hij zijn koffie dronk, zei ik: “Zeg, heb jij toevallig iets van… onze lade naar beneden gebracht?” Hij keek me verbaasd aan. “Nee? Waarom?” Ik voelde mijn gezicht rood worden. “Nou, er lag iets in de poppenwagen. Iets wat daar absoluut niet hoorde.” Ik keek hem veelbetekenend aan. Het duurde even voordat het kwartje viel. Toen het zover was, spoot hij bijna zijn koffie uit van het lachen. “Nee! Serieus?”

Hij viel bijna van zijn stoel

Ik knikte, niet in staat om mee te lachen. “Ik weet niet hoe het daar is gekomen. Maar Sophie… ze dacht dat het een microfoon was.” Hij viel bijna van zijn stoel van het lachen. “Dit meen je niet! Heeft mijn moeder dat niet gezien?” “Ik weet het niet!” zei ik wanhopig. “Ze heeft niets gezegd, maar wat als…?” Hij veegde een traan van zijn wang en probeerde serieus te kijken, maar zijn mondhoeken bleven omhoog krullen. “Nou, dan heeft ze een goede pokerface, want ik heb niks gemerkt toen ik thuiskwam.”

We hebben in ieder geval dit jaar een goed verjaardagscadeau voor Sophie

Ik zuchtte. Dit zou nog lang in mijn hoofd blijven spoken. Maar terwijl ik die middag de meiden ophaalde van school en Sophie vrolijk naast me huppelde, voelde ik de spanning langzaam wegebben. Ja, het was gênant. Ja, het was een verhaal dat ik nooit met mijn schoonmoeder zou delen. Maar uiteindelijk was het ook weer typisch ons gezin. Chaotisch, vol onverwachte momenten en vaak ook om te lachen. Die lade? Die heb ik diezelfde avond nog van een extra slot voorzien. En Sophie? Die krijgt een microfoon voor haar verjaardag.

FIONA