Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Mijn zoon is nu mijn dochter
Mijn zoon, die nu mijn dochter is, heeft op 12-jarige leeftijd de moed gevonden om haar ware zelf te laten zien. Voorheen was ze Julian, maar vanaf het nieuwe schooljaar heet ze Elin. Ze zit nu in groep 8 en voor het eerst in lange tijd voelt ze zich echt goed in haar vel. Maar waar dit voor haar en voor mij als een bevrijding voelt, is het voor mijn man een zwaar proces. En dat maakt het voor mij als moeder ongelooflijk moeilijk en ik denk voor Elin niet veel anders.
De eerste signalen waren al op jonge leeftijd te zien
Elin was altijd al anders dan andere jongens. Toen ze nog Julian heette, wilde ze het liefst meisjeskleren dragen. Ze ging op in spelletjes die in de ogen van de meeste mensen ‘meisjesachtig’ waren, en ik zag al vroeg dat ze niet gelukkig was met hoe anderen haar zagen. Aanvankelijk probeerde ik haar daarin de ruimte te geven. Thuis kon ze de jurken dragen die ze wilde, en we speelden samen met poppen en schreven verhaaltjes over sprookjesprinsessen. Voor haar verjaardag en de feestdagen koos ze speciiek meisjes speelgoed: een prinsessenjurk en een barbieauto. Maar buitenshuis was het moeilijker. Als ze meisjesachtige kleding aan had, maakten andere kinderen opmerkingen. Ik merkte dat haar zelfvertrouwen hieronder leed.
Mijn man begreep het allemaal niet
Mijn man, daarentegen, kon er vanaf het begin niet mee omgaan. Hij is een stoere man, met een gespierd lichaam en getatoeëerde armen, ik denk dat hij voldoet aan het typische beeld van een stoere man in onze maatschappij. In zijn ogen moest Julian nog opgroeien om een ‘echte man’ te worden, hij zou wel bijdraaien zei hij aanvankelijk. Hij begreep niet waarom Julian meisjeskleren wilde dragen of waarom hij niet geïnteresseerd was in voetbal of andere jongensachtige bezigheden. Hij snapte ook niet waarom ik het wel toe liet. Hij vond het maar moeilijk te accepteren en dat gaf vaak spanningen thuis.
We gingen naar een gespecialiseerde psycholoog
Naarmate Julian ouder werd, groeide haar onbehagen. Ze voelde zich niet meer thuis in haar eigen lichaam, en dat brak mijn hart. Ik wist dat er iets moest veranderen. Op aanraden van een vriendin zijn we begonnen met het zoeken naar begeleiding bij een psycholoog die gespecialiseerd is in genderdysforie. Die begeleiding was een zegen voor ons allebei. Het werd steeds duidelijker dat Julian eigenlijk Elin was. Het was een proces waarin ik langzaam maar zeker mijn zoon losliet en mijn dochter verwelkomde. Uiteraard ging mijn man ook mee naar de gesprekken, hij heeft ingestemd met alle keuzes maar bewaard toch zijn afstand tot het hele proces.
Julian is sinds dit schooljaar Elin
Aan het begin van dit schooljaar hebben we besloten dat Elin voortaan als meisje door het leven zou gaan. Dit op advies van de psycholoog. De school was fantastisch, de leerkrachten reageerden begripvol en de kinderen in de klas hebben haar zonder problemen geaccepteerd. Elin is nu gelukkig. Ze is zelfverzekerder, lacht meer en gaat met plezier naar school. Dat was voor mij een enorme opluchting. Het gevoel dat ik mijn kind eindelijk zag bloeien, gaf me rust en zekerheid dat we de juiste keuze hadden gemaakt.
Mijn man blijft ermee worstelen
Maar waar Elin en ik nu onze draai hebben gevonden, blijft het voor mijn man moeilijk. Hij kan het niet accepteren dat zijn zoon nu zijn dochter is. Hij ziet Elin niet als wie ze is, maar blijft haar zien als Julian, de jongen waarbij hij hoopte dat hij ooit een ‘echte man’ zou worden. Zijn opmerkingen zijn soms kwetsend. Hij kan soms sarcastische opmerkingen maken over de kleren die Elin draagt, over haar lange bruine haar, over de manier waarop ze zich gedraagt. Hij trekt zich steeds meer terug naar haar en richt zich volledig op onze oudste zoon, die wel voldoet aan zijn beeld van mannelijkheid.
Elin bloeit op maar er ontstaat steeds meer afstand met haar vader
Dat vind ik als moeder het moeilijkst. Ik zie hoe Elin opbloeit, maar ik zie ook hoe haar vader steeds verder van haar verwijderd raakt. Hij ziet niet wat ik zie: een prachtig, dapper kind dat eindelijk zichzelf kan zijn. Het doet pijn om hem zo gesloten en afstandelijk te zien, en ik voel me verscheurd. Enerzijds wil ik Elin alle steun geven die ze nodig heeft, maar anderzijds wil ik mijn man ook niet kwijtraken. We zijn al zo lang samen, maar dit onderwerp dreigt ons uit elkaar te drijven.
Ik zou graag in de toekomst willen kijken
Er staan ons als gezin en voornamelijk Elin nog een hoop uitdagingen te wachten in de puberteit. Uiteraard worden we goed begeleid maar in the end moet je het zelf met je gezin waar maken. Ik hoop dat mijn man op een dag zal kunnen inzien hoeveel kracht het kost voor Elin om zichzelf te zijn, en dat hij trots kan zijn op het kind dat we samen hebben opgevoed.
SANDRA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Wat een nare reacties sommigen. Transgender is geen woke of psychiatrische aandoening. Als verpleegkundige heb ik heel wat 80 plussers verpleegd die zichzelf ook meer vrouw of man voelde. Alleen deze mensen bleven ongehuwd, onbegrepen of weggestopt in psychiatrisch klinieken. Het is een misvatting dat dit tegenwoordig wordt aangepraat. Ook in de jaren 50 en 60 kwam transgender voor bij 1 op de 25. Dat is niet veel anders dan nu. Wel denk ik dat het goed moet worden begeleid en definitieve operaties pas na 18 of 21 jaar omdat een puberbrein nog heel wat kan veranderen en de ontdekking wie je bent nog kan veranderen. .Maar eruit slaan of bestempelen als een psychiatrische stoornis vind ik echt nonsens.
Genderdysforie is een psychische aandoening en hoort thuis bij de psychiater en niet bij de chirurg. Genderdysforie staat beschreven in de DSM IV en V. Kinderen worden tegewoordig gehersenspoeld en ja, ook op school. Het is niet erg dat een jongen speelt met meisjesspeelgoed of een meisje met jongensspeelgoed, dat is een fase. Maar het is wel verkeerd om een jongen te stimuleren om steeds met jurken rond te lopen!
Ook zijn er van die oerdomme ouders die vragen aan hun kind of ze jongen of meisje willen zijn?!?! Je bent wat je geslacht is! Geen enkele operatie ter wereld kan het feit veranderen dat je in al je lichaamscellen twee X chromosomen hebt ( XX meisje ) of één X en één Y chromosoom in al je lichaamscellen hebt ( XY jongen )
De meesten hebben helemaal geen genderdysforie. Het wordt gewoon aangepraat! Het is tegenwoordig (erg genoeg) “trendy” om WOKE te zijn. Velen krijgen later spijt ervan dat ze omgebouwd zijn met alle catastrofale gevolgen vandien. En degene die spijt hebben en hun verhaal willen doen worden door de media volledig gecensureerd.
Ouders moeten niet meegaan in al deze WOKE waanzin en het vooral niet stimuleren. Dat is de grootste fout die ouders maken, erin meegaan!
Wat een nare reacties. Transgender is geen woke of psychiatrische aandoening. Als verpleegkundige heb ik heel wat 80 plussers verpleegd die zichzelf ook meer vrouw of man voelde. Alleen deze mensen bleven ongehuwd, onbegrepen of weggestopt in psychiatrisch klinieken. Het is een misvatting dat dit tegenwoordig wordt aangepraat. Ook in de jaren 50 en 60 kwam transgender voor bij 1 op de 25. Dat is niet veel anders dan nu. Wel denk ik dat het goed moet worden begeleid en definitieve operaties pas na 18 of 21 jaar omdat een puberbrein nog heel wat kan veranderen en de ontdekking wie je bent nog kan veranderen. .Maar eruit slaan of bestempelen als een psychiatrische stoornis vind ik echt nonsens met je woke.
Lang verhaal kort, rond de 1 op 25 mensen ervaart volgens de cijfers genderdysforie. dat is sinds 2012 enorm toegenomen. Culturele druk kan invloed hebben dus.
Kinderen mogen niet drinken, geen tattoos laten zetten of gokken. Dit omdat hun hersenen niet volledig ontwikkeld zijn. Wel mogen ze vanaf 11 jaar puberteitsremmers. Vanaf 16 jaar cross-hormonen. Dit omdat de zelfmoord neigingen bij mensen met genderdysforie disproportioneel hoog zijn. Dit daalt echter niet significant na het starten van de behandelingen, dus moeten we ons dan niet afvragen of wat er doen wel goed is?
Ik ben niet voor en niet tegen situaties zoals omschreven in dit artikel. Wat het belangrijkste doel zou moeten zijn is gezondheidszorg verlenen aan wie dit nodig heeft. Al lijkt het kind in alles met doen en laten helemaal van een ander geslacht te zijn, het feit blijft dat we wetten en regels hebben met betrekking tot alles wat hun fysieke en mentale gezondheid treft, die zijn ingericht om een ieder volwassen keuzes te kunnen laten maken met een zo veel mogelijk ontwikkeld brein. Dit artikel laat zien dat we als maatschappij deze verantwoordelijkheid op dit onderwerp volledig negeren. Therapeuten zouden volgens do no harm moeten richten op voorkomen van depressie en zelfdoding. Kinderen stimuleren om “trans” te worden lijkt me niet wenselijk, nog overigens het ontkennen van dat dit bestaat of op latere leeftijd een optie is. 18 jaar is een prima leeftijd om te starten met deze optie serieus overwegen. Voor die tijd is alles wat niet om te keren is of onbekende invloeden heeft op het menselijk lichaam een handeling die volledig in strijd is met medische ethiek. Helaas is hier in deze tijd te weinig aandacht voor.
Genderdysforie…
Het is voor ieder gezinslid en het hele systeem een bijzonder en ook ingrijpend proces. Vooral ook omdat er zoveel van gevonden wordt door mens en maatschappij. Dat blijkt maar weer uit de reacties hier met kant en klare diagnoses en oordelen.
Ik heb ook een prachtige zoon die in een meisjes lichaam is geboren. En mijn hemel wat was ik blij met een dochter! Daarna kregen we nog een prachtkind, een jongen.
En nee onze oudste was geen typisch meidenmeisje, maar een zachtaardig gevoelig kind dat genoot van de natuur, ravotten en playmobil. Toen hij steeds stillen en ongelukkiger werd rond zn 12e dachten we dus niet direct aan genderdysforie, maar aan andere factoren. Hij durfde pas op zijn 14e naar ons te uiten wat hij voelde en hoe hij worstelde met zijn lijf, en het leven op deze manier. Als je het zelf niet hebt ervaren of van dichtbij meemaakt, heb je echt werkelijk geen idee van het leed! Automutilatie, suïcide gedachten, jezelf buiten aards en waardeloos voelen….
Godzijdank hebben wij wel geluisterd naar onze zoon en hem met zijn gevoel en verlangens verwelkomd. En dan begint een lange lange weg van wachtlijsten van jaren (!!!) overleven, diagnose krijgen en groen licht voor een medische traject. Keuzes, voor een toekomst waarvan hij ook niet kan voorspellen hoe dat gaat zijn en voelen, hij kent het immers alleen zoals het gegeven is…
Dat vraagt enorm veel moed! En ja, het is een levend rouwproces als ouder. Ook voor mij. stap voor stap je dochter loslaten en alles wat je daar bewust en onbewust aan hebt verbonden. Confronterend, verdrietig, pijnlijk ja. Maar alles waard, omdat ik kan zeggen dat ik nu, 5 jaar later, mijn kind zie LEVEN in plaats van overleven. Vorig jaar is hij geopereerd, borst en baarmoeder verwijderd. En hij voelt zich bevrijd en zo veel meer gelukkig, elke dag dat hij in de spiegel kijkt en zichzelf meer herkent. Gelukkig steunt zijn vader en zijn vrouw hem ook en de hele familie. Ieder op de eigen manier. Ieder heeft ook recht op zn eigen visie en proces, maar ik hoop dat het tot mensen doordringt dat dit echt niet een bevlieging is, of een vrijwillige keuze. Ja een ziel kiest een levenservaring als je het mij vraagt, en dit is een ingrijpend pad.
Offer je hand, niet je oordeel…is een Lakota gezegde. Zo wijs en waar. Op elke situatie en mens van toepassing.
mbt dit verhaal… In gesprek met elkaar blijven gaan, met een open hart en kijken wat vader raakt. Het is een stuk in hem dat lijkt te maken dat hij zijn kind nog niet kan zien en ontmoeten in wie ze is. Dat is voor elk kind enorm belangrijk, maar niet altijd mogelijk.
Als vader begrip ervaart voor zijn beleving, kan hij mogelijk ook verder in zijn verwerkingsproces.
Succes en sterkte.
Gisteren kwam ik een bericht op LinkedIn tegen van Eline Janssen. Ze schreef samen met Dies van Reemst en Janine Verduin het boek “Als je kind trans is – Gids voor ouders” (ISBN 9789024465156). Dit boek is net uit.
begrip voor de vader ja maar die vader heeft dus geen begrip voor zijn kind die hij nu verdriet doet en sorry hoor maar bij mij gaan kinderen voor en kan best begrip tonen voor dat hij het moeilijk vindt maar maar heb je het goed gelezen hij kan zijn nu dochter niet accepteren sorry hoor voor mij een softie. hoe dan ook het is je kind waar je onvoorwaardelijk van moet houden. xxxx
R,
Er wordt hier een fout gemaakt. Kijk eerst eens naar het kind. Ik kan erover meepraten, in de jaren 60 geboren, heb me altijd vanaf 4 jaar een meisje gevoeld.
Altijd gewild en aangegeven, werd er aggressief uitgeslagen, zeker toen ik in de jaren 70 ( jongens met lang haar, super vond ik het ) betrapt werd met 2 vlechten in mijn haar. Mijn hele leven lang heb ik me diep ongelukkig gevoeld. Nu, eindelijk geef ik eraan toe. Veel te laat, weet ik.
Deze vader moet zich beseffen dat het gevoel en de drang om een meisje te willen zijn zo waanzinnig groot is, dat is niet voor buitenstaanders te bevatten en ook niet te beìnvloeden. Besef wel dat de vader nu een gelukkig kind heeft, dat is veel meer waard dan een ongelukkig kind. En aan alle critici…je kan er pas over meepraten als je hetzelf hebt ondervonden. Voor mij te laat…maar voor Elin op tijd. Natuurlijk..voor de vader een proces van rouw..hij heeft een zoon verloren..maar heeft een vrolijke dochter er voor terug. Een rouwproces kan zwaar zijn maar is meestal tijdelijk.
Daarna moet de knop om en wordt het tijd om je dochter te omarmen. Ze verdient het.
Hey, wat apart, mijn eerdere reactie over de steeds wisselende foto is weggecensureerd. Waarom altijd maar weghalen en niet gewoon eens inhoudelijk reageren?
het is zo ontzettend bijzonder dat een kind van 12 jaar al jaren weet dat ie in het verkeerde lichaam is geboren. soms lijkt het haast wel gestuurd door een ouder. een jongen kan prima meisjesachtig zijn, een meisje ook jongensachtig.
maar dat bestaat tegenwoordig niet meer; gelijk het jonge lijfje, dat al veel meemaakt, volstoppen met hormonen en medicijnen. en nu of later ook een mes in het gezonde lijfje.
ik zou hetzelfde reageren als de vader. het wordt allemaal maar zo makkelijk gezien, maar de vader heeft eerst 12 jaar een zoon, en dan ineens een dochter. het lijkt mij meer dan normaal dat je er moeite mee hebt. iedereen moet het maar knap en bijzonder vinden voor een transgender, maar voor de ouders is de impact net zo heftig.
U noemt het een gezond lijfje, maar kijken niet verder dan het fysieke. Iemand die in het verkeerde lichaam is geboren, heeft daar mentaal wellicht last van; dat u het niet ziet maakt niet dat het er niet is, hè? En denk maar niet dat een geslachtsverandering van de ene op de andere dag plaatsvindt.
ik lees dat ook zo. de moeder in mijn ogen wilde geaag een dochter… mijn dochter soeelde miet met poppen. of meisjesfingem. jurkjes bah. maar dat wil niet zeggen dat ik haar meteen omtover tot een jongen. okk was se ongelukkig op school. en werd gepest. maar niet de rede dat ze een jongetje wilde zijn. mu ern jonge vrouw van 32 jaar. ik zag ik haar hoe ik vroeger was. en ook ik ben jog steeds blij dat ik een vrouw ben. ondanks dat ik meer een boeretrien ben. vandaag de dag wordt er meteen een stempel geplakt. voordat de persoon volwaasen is.
sorry typefoutje s
Exact! psychiatrische stoornis wat vaak komt door inderdaad 1 ouder (soort munchhausen by proxy, wacht naar die horror verhalen horen we over 20 jaar!!) moet BEHANDELD worden en de jongere moet niet aangemoedigd worden!!
ik kende vroeger een jongen die van lippenstift en nagellak hield. we zagen hem als meisjesachtige jongen. Ik was overtuigd dat hij homoseksueel was qua geaardheid. Nee hoor, hetero, getrouwd en vader. Alleen hield hij van die dingen toen hij klein was. Een jongen mag van “meisjesachtige” dingen houden, hou hem niet voor dat hij daardoor een meisje is! Vooral moeders, schaam jullie! Verwoest jullie mooie kinderen niet omdat het nu trendy is om transgender te zijn (de transTrenders), de munchhausen by proxy dames Kappen met jullie onzin en ga zelf naar de psychiater!! En de naïeve moeders, denk aub na.
Denk dat jij zelf naar een psychiater moet!!!!! Met je Proxy, Proxy voor je harses!!! Transgender is geen trent is er altijd geweest. maar dat jij onder een steen leeft is lekker jou probleem.
Het is wel een trend tegenwoordig. Het wordt van alle kanten aangepraat.
Ik geef je groot gelijk.
amen
Ik vind dat het fijn is voor je dochter dat ze nu zig zelf kan zijn. Voor de vader snap ik dat die het daar heel moeilijk mee heeft. Hij dacht 2 zonen te hebben en heeft er nu een dochter voor in de plaats gekregen. Het kost tijd om daaraan te wennen. Een dochter is toch een heel verschil en misschien nog een beetje onwennig en hij verdient de tijd te krijgen die hij nodig heeft. Misschien met hulp van een psychiater. Veel sterkte. ik denk dat hij een gevoel van verlies heeft voor de zoon die hij verloren heeft.
Wat een pittige tijd voor jullie allemaal. En wat fijn voor Elin dat ze haar plek lijkt te vinden. Ik hoop dat jullie hier samen uit gaan komen. Ieder op z’n eigen moment. Veel liefs gewenst!
Ik wens jullie veel wijsheid. Het was een dapper besluit.
Als vader zijn houding niet verbeterd is gezinstherapie misschien een idee want dit kan natuurlijk niet.
Ik zou persoonlijk de sarcastische opmerkingen niet pikken. Dat is echt over de grens.
Heel veel sterkte.
@Lotte.
Klopt, sarcastische opmerkingen hoeft idd niet. Maar iedereen gaat wel anders om met gevoel en verdriet. Deze vader heeft zijn kind dan nog wel maar heeft wel te maken met het verlies van zijn zoon. En iedere keer als hij naar zijn dochter kijkt wordt hij daar mee geconfronteerd. In de wereld waar we nu in leven MOET je alles maar (grofweg gezegd) pikken. Alles MOET kunnen. Alles MOET mogen. MAAR als je het daar moeilijk mee hebt tja jammer dan want dat mag dan weer niet. Als je het moeilijk hebt wordt er gezegd , kom op het is 2024 stel je niet aan. Nou ik ben van mening dat deze vader een proces door maakt waar niemand op zit te wachten.
exact. de gekken runnen het asylum
precies, iedere ouder heeft een beeld bij zijn kinderen als ze geboren worden. En als je zoon heb je niet het idee dat je na 12 jaar een dochter hebt. En ik vind het ook belachelijk dat vaders er géén probleem mee mag hebben. Ik weet niet hoe ik zelf zou zijn hierin denk dat je er in groeit maar ik wil ook niet alles accepteren.
In deze tijd kan idd , bijna, alles. En daar heb ik helemaal niks op tegen. Als iemand zich niet lekker in zijn of haar vel voelt dan mag en kun je daar wat mee. Helemaal goed. Maar waar ik niet tegen kan is dat er ook mensen zijn met een andere mening. Of andere gevoelens. Deze moeder mag wel haar oordeel hebben over haar man. (hij is gespierd hij heeft tatoeages op zijn armen hij is een typisch voorbeeld van een stoere man) Maar deze man mag duidelijk zelf geen eigen mening of gevoel hebben. Want nee alles draait om de moeder en dochter. Hoe goed moeder het wel niet doet. En hoe knap van de dochter. En hoe moeilijk het allemaal nog gaat worden voor de dochter dan. Want dat vader het moeilijk heeft daar geeft niemand wat om. Want kom op paps het is 2024, stoere kerel, stel je niet aan. Wat was er nu zo bijzonder aan dat jij , toen je kind geboren werd, zo trots als een pauw bij de burgerlijke stand stond om aangifte te doen van jullie zoon? Daar denkt toch niemand meer aan. Kom op mensen beetje meer begrip voor deze vader. Gevoel kun je niet dwingen.
ik bedoel ik kan er niet tegen dat er ook mensen zijn met een andere mening of gevoelens en dat mag dan weer niet.
@Rachel: Nee, gevoel kan je niet dwingen. Maar sarcastische opmerkingen maken naar je kind en alle aandacht op je oudste zoon vestigen, dat zijn keuzes hoe je met je gevoel om gaat. En in dit geval bar slechte keuzes waarmee je je dochter kwetst.
en waar is de moeder voor haar oudste zoon??????
deze Munchhausen by Proxy idioot wilde duidelijk een dochter! Het is haar mooi gelukt. Waarom je homoseksuele zoon niet gewoon accepteren en hem meisjesachtige dingen laten doen en dragen zonder hem zijn echte identiteit te ontnemen!! je bent dat wat je geboren bent, diegene zal zichzelf moeten accepteren! waarom mag een jongen niet gewoon een homoseksuele jongen zijn?! kappen met die Transgender Trend!!
Ilse jij schrijft waar is moeder voor de oudste zoon. Ikzelf zat aan de oudste zoon te denken…waar is hij in dit verhaal.
Hoe staat hij hierin. Daar hoor je niks van .
Ook voor hem is het een grote verandering.Ik vraag mij af of moeder dit wel beseft. Het lijkt nu net of moeder denkt mijn oudste red zich wel terwijl hij ook begeleiding nodig heeft
@Rachel helemaal mee eens!
Mooi verwoord! Tegenwoordig moet alles maar kunnen en mogen. Zodra je er iets van vindt of zegt wordt je weggezet als lhbtq-foob.
absoluut. terwijl er zovelen op YouTube aangeven dat ze spijt hebben van hun transitie!! Munchhausen by proxy en transtrenders wieren telig en vele ouders en beïnvloedbare pubers willen een interessant verhaal hebben
Sluit me aan bij Rachel. Dapper en top en fijn voor jouw zoon/dochter en heel prettig dat jij als moeder het accepteert, maar niet iedereen kan en hoeft alles maar oke te vinden alleen omdat dat de boel makkelijk maakt. Zo werkt het niet en afdwingen kan ook niet. Dit is een proces dat je man zelf zal moeten doorlopen, al dan niet met het gewenste resultaat. In deze maatschappij moet alles van iedereen maar geaccepteerd worden en normaal gevonden worden. Op het dwingende en manipulerende af, want anders ben je niet begripvol of empathisch of wat dan ook genoeg.
Fijn dat jij en jullie dochter gelukkig zijn met de keuzes die er gemaakt zijn. In deze tijd mag je lekker jezelf zijn. En vooral gelukkig zijn met jezelf.
Maar waarom MOET altijd iedereen het maar oke vinden? Het is niet niks als je zoon niet lekker in zijn vel zit en besluit om als meisje ,en later als vrouw, door het leven te gaan. Niet iedereen kan hier even goed mee om gaan.
wat wens ik jullie veel wijsheid en liefde. het is voor iedereen in jullie gezin moeilijk, wat vindt jullie oudste zoon er van dat hij nu een zusje heeft.
ik hoop dat je man zijn verdriet los kan laten en jullie dochter kan steunen en lief hebben.
Denk dat je eens een goed gesprek met je man moet aan gaan als jullie samen zijn en hem vragen waar de schoen wringt. Het is heel dapper van jullie kind om te zeggen ik zit in het verkeerde lichaam ik ben een meisje en dat zij zo stoer is om ook zo naar school te gaan goed zo meisje ik ben super trots op jou. En dat zou je man ook moeten zijn komop zeg het is 2024 hij moet juist een steun voor haar moeten zijn . trouwens ik ben 73 jaar en als ik het al kan aanvaarden moet hij het zeker kunnen Pffff
Ja, als jij als 73-jarige buitenstaander het verhaal van een onbekende kunt accepteren, dan moet papa dat ook kunnen. Nee dus, die man mag er ook zijn met zijn verdriet.
dan moet papa het zeker kunnen Elsbeth want wat ia meer waard een gelukkige dochter of een ongelukkige zoon. en ja verdriet mag maar dat gaat over als je ziet dat je kind nu gelukkig is. maar ja jij als onbekende weet het zeker beter
Blijkbaar nog nooit rouw ervaren. Rouw gaat in fases en ontkenning, is een fase. Moeder kan vader helpen naar de volgende fase en tegelijkertijd dochter vertellen dat papa van haar houdt.
Jij als buitenstaander bentin ieder geval duidelijk in je veroordeling. Denk je dat dat helpt?
nou ik veroordeel niemand hoor denk dat jij leest hoe jij het wil lezen want jij weet mijn leeftijd en wat zeg je nog nooit rouw onder vonden nou meer dan jij denkt maar jij lijkt op een kennis van mij ook een Elsbeth weet je fam naam niet zou bijna denken ik ga verder niet in discussie . hou niet van bedweters
Die Corrie…. Mijn een betweter noemen en intussen een vader veroordelen die moeite heeft met het feit dat zijn zoon nu een dochter is. Wat zijn sommige boomers toch erg.
Precies Elsbeth, dat dus.
Ik snap die papa wel, het lijkt mij ook verdomd moeilijk om maar te accepteren dat je nu een papa bent van een transgender. Hij hoeft zijn gevoelens toch niet overboord te gooien.
@corrie fijn voor je dat jij het kan accepteren. maar jij kunt nooit weten hoe het voelt als je eerst 12 jaar een zoon hebt gehad, en ineens een dochter hebt.
wat meer begrip voor de vader lijkt mij hier juist op zijn plaats.
je kunt zeggen dat het 2024 is, maar de meest bizarre dingen gebeuren er, en de “simpele” dingen zoals verdriet, pijn en depressie slaan we over.
exact. die gevoelens mogen er niet zijn!! en madame munchhausen by proxy voelt zich SUPERIEUR. en dat is wel oké… achterlijke wereld
Nee Corrie, de vader moet helemaal niets. Zoals hierboven al eerder gezegd is, tegenwoordig MOET alles maar kunnen, moet alles maar geaccepteerd worden en telt je mening alleen als je pro-woke bent. En ironisch genoeg wordt dat gedaan onder de vlag van “verdraagzaamheid en liefde”. Ja maar alleen verdraagzaamheid en begrip voor mensen die hetzelfde denken. Dus eigenlijk helemaal geen verdraagzaamheid, maar manipulatie en leugens.
Vader mag hier gewoon moeite mee hebben en dit op zijn eigen manier verwerken.
gaan jullie nog naar die psycholoog. misschien kan je dat daar aankaarten. misschien tips of deze is geschikt om de gesprek te leiden dat je dit ziet
Super dappere keuze van jullie kind!
Ik hoop dat je man dit uiteindelijk ook ziet.
Het is logisch dat hij tijd nodig heeft om hieraan te wennen en het te accepteren.
Jullie hebben samen dit dappere kind groot gebracht die zich toch veilig genoeg voelt om hiervoor uit te komen en volledig zichzelf durft te zijn bij jullie, dus het komt vast goed.
Ik wens jullie gezin veel geluk!