Het was een doodgewone zaterdagochtend
Ik op de bank, de babykamer nog een keer in gedachten aan het herinrichten. Ik was inmiddels 37 weken zwanger en voelde me vooral groot, moe en een beetje ongeduldig. “Nog maar een paar weken,” zei ik tegen mezelf terwijl ik zacht over mijn buik wreef. Mijn man, Falco, was boodschappen doen en ik had geen plannen voor de dag. Of dat dacht ik tenminste.
Plotseling hoorde ik stemmen en gelach bij de voordeur
Ik fronste. Wie zou dat kunnen zijn? Toen ik opendeed, stond ik oog in oog met een hele groep van mijn vriendinnen. Met ballonnen, slingers en een enorme doos in hun handen stonden ze daar, breed glimlachend. “Surprise!” riepen ze in koor. Ik wist niet wat me overkwam. Een babyshower. Ik barstte in lachen uit, gevolgd door een paar tranen. “Jullie zijn echt gek!” bracht ik uit terwijl ik iedereen omhelsde.
“Kom, we hebben alles geregeld,” zei Hannah, mijn beste vriendin sinds de middelbare school
“Falco wist ervan, hij is expres de deur uitgegaan.” Er waren 6 vriendinnen. Eentje kon helaas niet meekomen. Ze hadden echt hun best gedaan. “We gaan naar een terras,” voegde Julia eraan toe. “Even wat frisse lucht en gezelligheid. Dat verdien je!” Ze hadden zelfs een taxi geregeld zodat ik me geen zorgen hoefde te maken over vervoer. Binnen no time zat ik in de auto, omringd door mijn vriendinnen en een bak energie waar ik bijna zenuwachtig van werd.
Het terras was prachtig
Midden in het groen, met schattige witte tafeltjes en een hoop zonlicht dat door de bomen scheen. We kregen een hoekje speciaal voor ons gereserveerd. Terwijl ik plaatsnam in een comfortabele stoel, voelde ik me echt een beetje een koningin. “Oké, tijd voor de eerste ronde!” zei Hannah terwijl ze een mand met enveloppen tevoorschijn haalde. “Dit is een quiz over Selina! Wie weet het meest over haar?”
Iedereen begon fanatiek mee te doen
Vragen als “Wat was Selina’s favoriete vak op de middelbare school?” en “Hoeveel kinderen wil ze eigenlijk?” zorgden voor veel gelach. Aimee wist verrassend veel goede antwoorden, maar daar had ze dan ook jarenlang mijn ziel en zaligheid mee gedeeld. Na de quiz kwamen er spelletjes waarbij luiers en babyvoeding een hoofdrol speelden. Er moest blind geproefd worden uit potjes (“Dit smaakt echt naar karton!” riep Jade) en mijn buikomtrek werd met lintjes geraden. Ik lachte zoveel dat mijn wangen pijn begonnen te doen.
Net toen ik dacht dat ik geen energie meer over had, voelde ik iets geks
Een felle steek laag in mijn buik. Het was niet zomaar een steek. Het voelde als een soort elektrische schok die mijn hele lijf wakker schudde. Ik kromp even ineen, maar probeerde het te negeren. Waarschijnlijk gewoon een oefenwee, hield ik mezelf voor. Ik wilde deze dag niet laten verpesten door mijn overactieve zwangere lijf. Maar na tien minuten voelde ik het weer. Dit keer langer en heviger. Ik pakte ongemerkt de leuning van mijn stoel vast en probeerde niet te laten merken dat er iets aan de hand was.
“Gaat het?” fluisterde Hannah naast me
Ze had het natuurlijk meteen door. “Ja hoor, gewoon een beetje last van m’n rug,” loog ik. Maar na nog een half uur kon ik het niet meer verbergen. De steken kwamen sneller en werden pijnlijker. Ik begon te zweten, ondanks de koele schaduw van de bomen. “Selina, dit ziet er niet goed uit,” zei Julia. Haar ogen stonden bezorgd. Hannah stond al op en greep haar telefoon. “Ik bel Falco. Dit is niet normaal meer. Als dit het begin van je bevalling is, moet je naar huis. Nu.”
Binnen tien minuten stond Falco met de auto voor het terras
Mijn vriendinnen hielpen me naar de auto, terwijl ze van alles tegen me riepen. “Laat je het meteen weten als er iets gebeurt?” “We denken aan je!” “Het komt goed, Selina!”. Ik knikte alleen maar. De pijn was inmiddels zo heftig dat ik geen woord meer uit kon brengen. De rit naar huis leek eeuwig te duren.
“Sel, we gaan direct naar het ziekenhuis,” zei Falco
Hij probeerde rustig te blijven, maar ik hoorde de paniek in zijn stem. Bij het ziekenhuis aangekomen, werd ik meteen naar de verloskamer gebracht. Een verloskundige controleerde me en knikte. “Je hebt al vier centimeter ontsluiting. Dit kindje komt vandaag nog.”
De uren die volgden waren een waas van pijn, ademhalingsoefeningen en bemoedigende woorden van Falco
Het ging sneller dan ik had verwacht. Voor ik het wist, hoorde ik de verloskundige zeggen: “Je mag persen.” Met alle kracht die ik in me had, zette ik door. En toen, om precies 22.47 uur, hoorde ik het. Het mooiste geluid ter wereld. Een luide, krachtige babyhuil. Mijn dochter was geboren. Ze legden haar op mijn borst en ik kon alleen maar huilen. “Welkom, kleine meid,” fluisterde ik. Falco stond naast me met tranen in zijn ogen. “Ze is perfect,” zei hij zachtjes. En dat was ze.
De volgende ochtend, toen ik eindelijk een beetje bijgekomen was, stuurde ik een foto naar de vriendinnen-groepsapp
Mijn dochter lag in een klein wit dekentje, met haar mini-handjes bovenop haar hoofdje. “Daar is ze dan,” typte ik. “Ons kleine wondertje: Isa Lilly. Geboren op 14 september om 22.47 uur. We zijn zo verliefd op haar.” Binnen een paar seconden stroomden de reacties binnen. “Wat een schoonheid!” “Gefeliciteerd, mama!” “Ik kan niet wachten om haar te ontmoeten!” Hannah stuurde een selfie van zichzelf met een dikke glimlach. “We wisten dat je babyshower memorabel zou zijn, maar dit slaat alles. Geniet van je meisje, Sel!”
De weken daarna stonden volledig in het teken van Isa
Elke dag voelde als een nieuwe ontdekking. Hoe haar gezichtje veranderde tijdens haar slaap, hoe ze haar kleine handjes naar mij uitstak als ik haar oppakte. Het was intens, vermoeiend en tegelijkertijd het mooiste wat ik ooit had meegemaakt. Twee weken na haar geboorte stond ineens een pakketje voor de deur. Op de doos stond “Van je girls”, en toen ik het opende, barstte ik in lachen uit. Het zat vol met herinneringen aan de babyshower. Een fotoboekje met kiekjes van die dag – mijn lach, de spelletjes, de momenten waarop ik nog probeerde mijn pijn te verbergen – en een klein doosje met Isa’s naam erin gegraveerd.
Onder in de doos lag een handgeschreven brief van Hannah
“Lieve Sel,” begon ze. “Wat een achtbaan was die dag. Van gezelligheid en spelletjes naar de komst van Isa . We zijn zo trots op je en kunnen niet wachten om haar op te zien groeien. Je bent een powervrouw. We houden van je.” Ik voelde de tranen prikken terwijl ik de brief las.
Een week later kwamen mijn vriendinnen voor het eerst Isa bewonderen
Het terras werd vervangen door mijn woonkamer, de quizvragen door verhalen over slapeloze nachten, maar de liefde en energie waren hetzelfde. Isa werd doorgegeven van arm naar arm. Ik zal mijn bijzondere babyshower, met bizarre afloop nooit vergeten.
SELINA
