Andrea: “Mijn dochter is geschorst en de reden verbaas ik mij ontzettend over” 

Het telefoontje kwam op een woensdagochtend

Ik stond net op het punt om een was in de machine te gooien toen mijn telefoon trilde op het aanrecht. De naam van Wendy’s mentor, verscheen op het scherm. Mijn maag draaide zich om. Hij belde nooit zomaar. “Met Andrea,” nam ik op, terwijl ik probeerde mijn stem kalm te houden.

“Goedemorgen, mevrouw,” begon hij formeel

“Ik bel over Wendy. Er is iets voorgevallen op school, en we hebben besloten haar voor de rest van de week te schorsen.” Ik verstijfde. “Schorsen? Wendy? Wat heeft ze gedaan?”. Ik kon het niet geloven. “Het is beter als we dit in een gesprek uitleggen,” zei hij, terwijl hij zuchtte. “Kunt u vanmiddag direct langskomen om dit te bespreken?”

Ik stemde in, maar mijn hoofd draaide overuren

Wendy, mijn Wendy, geschorst? Hoe dan? Tuurlijk, ze was flink aan het puberen en niet altijd even makkelijk, maar dit ging verder dan een grote mond. Dit was iets serieus. Ik was ontzettend benieuwd wat ze had uitgespookt. Ik was nu al boos op Wendy. Hoe kon ze zich zo in de problemen werken?

De middag van het gesprek

Ik liep het kantoor van de mentor binnen, Olaf mijn man zat naast me. We keken elkaar aan en probeerden woorden te vinden, maar de stilte tussen ons voelde zwaard. De mentor zat al klaar, met een strenge blik en een dossier voor zich. “Ik wil meteen ter zake komen,” begon hij. “Wendy is betrokken geweest bij een incident met een klasgenoot, Victoria. Het gaat om een video die ze heeft gemaakt en verspreid.”

Mijn mond viel open

“Een video?” vroeg ik. Mijn stem klonk scherper dan ik bedoelde. De mentor knikte. “Wendy en een paar andere meiden hadden tijdens de pauze een grap uitgehaald. Ze hadden een flesje water gevuld met sojasaus en azijn en aan Victoria gegeven, zogenaamd als een nieuw soort drankje dat op TikTok populair was. Victoria heeft een slok genomen en moest er flink van overgeven. Dat is al ernstig genoeg, maar Wendy heeft het gefilmd en op social media gezet.”

Ik voelde hoe het bloed uit mijn gezicht trok

Olaf snoof naast me. “Wendy? Dat meen je niet. Dit is toch niet iets wat ze doet? Ze is geen pestkop!” Hij was flink geschrokken, net zoals ik. Thuis had ze een enorme grote mond en sloeg ze met deuren, maar dit? “Het lijkt misschien als een grap bedoeld, maar het effect was pijnlijk en vernederend voor Victoria,” ging meneer de menotr verder. “De video is snel rondgegaan en heeft behoorlijk wat schade aangericht. We hebben met de ouders van Victoria gesproken en voelen ons verplicht om in te grijpen.”

Ik wist niet wat ik moest zeggen

Dit was zo ver buiten wat ik van Wendy kende. Ja, ze kon scherp uit de hoek komen en ruzies met ons hadden we genoeg, maar iemand zo publiekelijk belachelijk maken? Dit was een kant van haar die ik niet kende. Hoe durfde ze? Ik vond dit pestgedrag. Het kon niet door de beugel. Ik schaamde me voor Wendy. En ja, ook voor het feit dat ze geschorst was.

Toen we thuiskwamen, zat Wendy al op de bank, ons op te wachten

Haar gezicht stond strak, een mengeling van boosheid en angst. “Dus,” begon Olaf, “wil je uitleggen wat er in hemelsnaam in je hoofd omging?”. Olaf pakte haar flink bij de arm. Wendy rolde met haar ogen. “Het was een grap, pap. Iedereen doet dat soort dingen. Victoria weet toch wel dat het niet serieus was.”

“Dat lijkt me niet,” antwoordde ik scherp

“Ze heeft overgegeven en moest zelfs naar huis. En jij vond het een goed idee om dat te filmen en ook nog te delen?”. “Het was niet alleen ik!” riep Wendy nu fel. “Er waren meer meiden bij. Waarom ben ik de enige die geschorst wordt?” Ik haalde diep adem. Ik probeerde mijn woede in te houden. “Omdat jíj degene was die de video heeft gemaakt en verspreid, Wendy. Dit gaat verder dan een grap. Dit is vernederend. Dit is iemand kapot maken.”

Ze keek naar haar handen en zuchtte

“Ik wilde alleen maar stoer doen, oké? Iedereen vond het grappig. Niemand dacht dat het zo’n probleem zou worden.” Dit was het: de groepsdruk, de drang om erbij te horen. Ik wist dat Wendy het niet makkelijk had in haar klas. Ze wilde niet onderdoen voor de meiden die altijd populairder waren. Maar dit was niet de manier. Dit was niet goed te praten. Dit moest gelijk de kop ingedrukt worden.

De rest van die week bleef Wendy thuis

Ze kreeg ook straf van ons. Thuis. We legden haar strenge regels op: geen telefoon, geen sociale media, en ze moest een handgeschreven brief schrijven aan Victoria en haar ouders om haar excuses aan te bieden. Het was Olaf die dat bedacht had, en eerlijk gezegd was ik blij dat hij zo stevig optrad. Ik had het gevoel dat mijn emoties alle kanten opgingen. Ik was boos, teleurgesteld, maar ook verdrietig. Dit was mijn meisje, mijn Wendy, die ik altijd had willen beschermen. En nu bleek dat zij degene was die iemand pijn had gedaan. Ik kon er maar moeilijk mee om gaan.

Toen ze die brief uiteindelijk aan Victoria’s ouders gaf, zag ik voor het eerst een soort van spijt in haar ogen

Ze huilde stilletjes toen ze vertelde dat ze nooit had gewild dat het zo uit de hand zou lopen. Het was alsof ze eindelijk begreep wat haar actie had aangericht. Ik hoopte dat in ieder geval. Ze schaamde zich natuurlijk ook kapot tegenover die ouders.

De weken daarna probeerden we langzaam weer de balans te vinden

Wendy was stiller dan normaal, alsof ze iets te verwerken had. En hoewel het vertrouwen tussen ons een deuk had opgelopen, merkte ik ook dat ze opener werd. Ze vertelde over de druk die ze voelde op school, hoe ze soms gewoon wilde opvallen in plaats van altijd in de schaduw te staan. Wendy wilde stiekem heel erg graag populair zijn. Wie niet op de middelbare school? Ik vertelde Wendy dat ik dat snapte, maar ook dat ik erg teleurgesteld in haar was.

Ze keek me lang aan

Ik zag spijt. Maar het was al gebeurd. Ze kon het niet terugdraaien. Ze beloofde dit nooit, maar dan ook nooit meer te doen. Ik hoop het maar…