Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Mijn zwangerschapsverlof zat erop op 1 maart, en ik moest weer aan het werk. Onze kleine baby J. ging voor het eerst naar de opvang met slechts drie maandjes oud. Ik vond het behoorlijk spannend, vooral omdat onze oudste pas met zeven maanden naar de opvang ging. Het was duidelijk een verschil in leeftijd en ervaring.
Wat begon als een verkoudheid…
Baby J. leek zich de eerste week goed aan te passen aan de opvang. Alles leek prima te gaan en we gingen die vrijdag met oma winkelen. Ik moest nog een warm pakje voor baby J. halen, want het weerbericht voorspelde kou. Oma merkte echter op dat hij al behoorlijk verkouden leek en een vervelend hoestje had ontwikkeld. Ik stelde mezelf gerust door te denken dat dit vrij normaal was voor kinderen die naar de opvang gaan, waar allerlei virussen ronddwalen.
Die avond ging ik naar de kapper, zonder te vermoeden dat papa ook zijn zorgen begon te uiten over de gezondheid van baby J. Hij vond de verkoudheid en het hoestje wel erg naar, maar toen ik hem vroeg of hij zich zorgen maakte, antwoordde hij van niet.
Het weekend brak aan
We besloten om af te wachten. We hadden geleerd van eerdere ervaringen met onze dochter dat baby’s al snel ziek konden worden. Bovendien wilden we niet dat ons verkouden mannetje in de kou terecht zou komen, om na een halfuur alweer buiten te staan. Het weekend begon dus met het idee om gewoon binnen te blijven en te zien hoe het zou gaan.
Mijn intuïtie vertelde me dat ik niet moest wachten
Zaterdagochtend werden we wakker en begon mijn gevoel te veranderen… De eerste zonnestralen vielen onze slaapkamer binnen, maar de sereniteit werd ruw verstoord door het aanhoudende gehoest en gehijg van ons kleine mannetje. Hij had een onrustige nacht achter de rug en dat was ongewoon voor hem. Zijn slaperige ogen en benauwde blik maakten mijn bezorgdheid alleen maar groter.
Zonder aarzeling begon ik hem uit te kleden, in de hoop dat dit hem wat verlichting zou geven. Zijn ademhaling was snel en moeizaam, maar er waren geen duidelijke tekenen van RSV. Mijn intuïtie vertelde me echter dat ik niet moest wachten, dus belde ik meteen de huisartsenpost.
RSV staat voor Respiratoir Syncytieel Virus. Het is een veelvoorkomende en zeer besmettelijke virusinfectie die vooral bij jonge kinderen en baby's voorkomt. Bij de meeste kinderen veroorzaakt het slechts milde klachten, zoals een verkoudheid, maar bij kwetsbare groepen, zoals baby's jonger dan zes maanden, premature baby's of kinderen met een zwak immuunsysteem, kan het leiden tot ernstigere aandoeningen, zoals Bronchiolitis (ontsteking van de kleine luchtwegen) en een longontsteking.
Moederinstinct
We werden naar de post gestuurd en zonder terughoudendheid uitte ik mijn zorgen. Baby J. had amper geslapen en zijn gehoest en gehijg leek steeds erger te worden. Maar het antwoord dat we kregen, was niet geruststellend. ‘Dat hoort erbij met baby’s’, zei de arts. Maar ik wist dat dit niet normaal was voor onze zoon. Een zetpil werd voorgeschreven als oplossing, maar vanbinnen was ik al gefrustreerd en boos. Mijn moederinstinct vertelde me dat er meer aan de hand was.
Pseudokroep?
De dag verliep chaotisch en we besloten om naar de dierentuin te gaan, in de hoop dat de frisse lucht onze kleine man zou helpen. Zijn zus had eerder pseudokroep gehad (een aandoening van de luchtwegen door een virale infectie), dus we overwogen dat als een mogelijkheid. Bij thuiskomst had hij hoge koorts, maar ik durfde niet nogmaals te bellen naar de huisartsenpost, wetende dat we waarschijnlijk weer zouden worden afgewimpeld.
Met het verstrijken van de dag zagen we onze zoon achteruitgaan. Hij sliep veel, weigerde borstvoeding, omdat hij zo benauwd was en we raakten gefrustreerd en bezorgd. Hij sliep die nacht zoals altijd bij ons in bed, zodat we snel konden handelen als er iets gebeurde. We gingen opnieuw een onzekere nacht in, twijfelend aan ons eigen gevoel. Wat zou de nacht ons dit keer brengen?
Innerlijke tweestrijd
Zondagochtend, toen we wakker werden, hingen de zorgen om onze kleine vriend nog altijd als een donkere wolk boven ons. De zetpil leek slechts een druppel in de oceaan, zijn drinkgedrag was minimaal en zijn plasluiers schaars. Een nieuw belletje naar de huisartsenpost volgde, maar zelfs de toestemming om langs te komen, voelde als een strijd. De tijd die we onderweg waren, overschreed de tijd die aan onze bezorgde blik op onze kleine man werd besteed.
Beslissend om de dag rustig door te brengen en nauwlettend te observeren, zagen we hem verder aftakelen. Een innerlijke tweestrijd begon: mijn zoon sliep buitengewoon veel, iets wat normaal is voor een baby, maar die dag was hij amper één uur wakker geweest. Bij het verschonen ontdekte ik echter dat hij ernstig benauwd was. Alles in mij schreeuwde dat er iets goed mis was.
Mijn zoon zakte weg
Zonder aarzeling belde ik weer, maar de reactie aan de andere kant van de lijn was onthutsend. ‘Mevrouw, u bent al meerdere keren geweest, we kunnen u niet opnieuw toelaten.’ Ik was verbijsterd. Terwijl ik nog moest beginnen met FaceTimen, concludeerde de stem aan de telefoon dat er niets bijzonders aan de hand was.
Ik tilde mijn zoon op omdat hij begon te miepen en op het moment dat ik mijn verhaal deed, zakte hij weg in mijn armen. In paniek begon ik in zijn gezicht te blazen en probeerde ik hem bij bewustzijn te brengen. Een schrikreactie volgde, maar al snel viel hij opnieuw weg. En nog steeds bleef de persoon aan de telefoon beweren dat er niets ernstigs aan de hand was. Ik verbrak de verbinding.
Het heft in eigen handen nemen
Ik gaf mijn partner de kleine en nam zelf het initiatief. Bellen, spullen pakken en weg. Het maakte niet uit waarheen, maar iemand moest naar mijn kind kijken. Een ander ziekenhuis aan de lijn gaf me meer vertrouwen.
Vijftien minuten later belde het eerste ziekenhuis terug. Ze zeiden dat we konden komen op aandringen van het ander ziekenhuis. Mijn scepsis weerhield me niet om mijn twijfels uit te spreken. Een andere arts belde terug en gaf me het gevoel dat ze ons serieus namen. Op weg naar het ziekenhuis, weer een onzekere reis.
Rollercoaster
Binnen de muren van het ziekenhuis hoefde de arts niet eens te kijken. ‘Jullie komen nu mee’, zei ze resoluut. Daar lag hij, omringd door slangen, sondes en medische apparatuur. Elke arts die volgde, benadrukte de ernst van de situatie: dit had niet langer mogen duren, hij heeft het al heel zwaar gehad. Uiteindelijk heb ik mijn zoon vijf keer slap in mijn armen gehad, elke keer vrezend voor het ergste. Die angst blijft, als een schaduw die niet verdwijnt.
Het is ongelooflijk hoe je als moeder kunt worden afgewimpeld: een baby van drie maanden oud die wegvalt en nóg aarzelen ze. In een volgend blog deel ik onze dagen in het ziekenhuis en hoe ik dit als moeder heb beleefd. Een rollercoaster van emoties: van wanhoop naar hoop en van onbegrip naar erkenning…
ROMY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Insta: @familie.kruys
kindjes van die leeftijd mogen helemaal geen hoge koorts hebben!
ik heb het ook meegemaakt met de hap. mijn dochtertje was 5 maanden oud en spuugde de hele dag elke 5 minuten. ik was die dag op bezoek bij familie op 2 uur afstand van huis. belde mijn huisarts op en maakte een afspraak voor de volgende dag om 9.00 maar hij zei dat als ze achteruit ging ik de hap moest bellen voor de avond. savonds kreeg ze diaree en haar fontanel was ingedrukt. ze had geen plasluier meer gehad en ik was ongerust. na aandringen mochten we toch komen naar de hap. nou zei de arts dit is uw 1ste kindje he?
kinderen in Afrika zijn uitgedroogd, dit kind kan nog wel, kom maar terug als ze slap is! de hele nacht ehb ik gewaakt en de volgende ochtend naar mijn huisarts gegaan waarvan ik meteen door moest naar het ziekenhuis. totaal uitgedroogd was ze en slap! infuus in haar hoofdje en 2 weken ziekenhuis, rota virus!
de arts in het ziekenhuis was boos en zei dat ze de vorige avond opgenomen had moeten worden en de hap een fout gemaakt had.
heb mog een klacht ingediend maar de arts zei van de hap dat hij me had willen geruststellen met zijn antwoord over de uitgedroogde kinderen in Afrika. belachelijk gewoon! mijn baby was er echt aan toe dankzij hem maar zoiets win je nooit van zo’n arts.
goed dat je je moeder gevoel gevolgd hebt want dat klopt altijd!