Mijn vliezen breken
Op 12 januari rond 03.15 uur moet ik naar het toilet en ga vervolgens terug mijn bed in. Terwijl ik terug het bed in stap, voel ik warm water langs mijn benen lopen. Ik denk nog bij mezelf: “Ik ben toch net naar het toilet geweest?!”,, maar al snel komt het in mij op dat dit vruchtwater is. Snel doe ik het licht aan en zie dat het vruchtwater helder is. Volgens de afspraken met de verloskundige hoef ik hun niet gelijk te bellen, pas als ik regelmatige weeën heb. Ik loop naar beneden waar mijn partner op de bank ligt te slapen, en vertel hem vanuit de deuropening dat mijn vruchtwater is gebroken. Even baalt hij, omdat hij liever klachtenvrij was geweest tijdens de bevalling, maar staat op en begint het huis schoon te maken en de was te doen. Hij is klaar om onze zoon te ontmoeten. Tijdens de bevalling doet hij een mondmasker op en handschoenen aan. Waar kan, houdt hij zoveel mogelijk afstand. Ondertussen bel ik mijn moeder wakker en vertel haar dat mijn vruchtwater is gebroken. Ook zij vindt het super spannend en baalt tegelijkertijd, omdat zij ook Corona heeft en helaas daardoor niet bij de bevalling kan zijn.
De weeën worden steeds heftiger
Rond 03.45 starten de weeën rustig. Om de 10 minuten heb ik een wee, die nog niet lang duurt. Zo gaat het een paar uur door. Vanaf 06.00 beginnen de weeën echt pijn te doen en besluiten mijn partner en ik om de verloskundige te bellen. Lisanne neemt op en vraagt mij of de pijn nog houdbaar is, waarop mijn antwoord ja is. De afspraak is dat ik 2 paracetamol inneem en onder de warme douche ga. Wij spreken af dat ik weer contact opneem wanneer de weeën dichter op elkaar zitten. Om 7.30 besluiten wij om de verloskundige weer te bellen, omdat de weeën erg dicht op elkaar zitten en minimaal een minuut aanhouden. De verloskundigen zitten net in de overdracht en er wordt mij beloofd dat er rond 8.30 uur iemand bij mij komt kijken. Om 8.30 uur staat Rebecca bij ons op de stoep. Zij trekt snel haar beschermende kleding aan, want ondanks dat ik geen Corona heb, moet zij deze toch dragen.
Ik heb al 7 cm ontsluiting!
Bij binnenkomst van Rebecca sta ik mijn weeën weg te puffen en krijg ik lovende woorden van haar. Dit geeft mij nog extra kracht om zo door te gaan. Wanneer mijn wee voorbij is, besluiten we te checken hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. Ik heb altijd gezegd dat ik thuis wil bevallen, maar op dat moment is de pijn zo erg, dat ik denk: “Als ik rond de 4 cm zit, wil ik naar het ziekenhuis voor pijnstilling”. Boven verwachting vertelt zij mij dat het erg goed gaat, waarop ik vraag: “Wat is goed?” “Je hebt al 7 centimeter ontsluiting”, antwoordt ze. Op dat moment gaat er een knop om en denk ik: “Die 3 cm red ik thuis nog wel”. Daar ga ik voor. Mijn partner is zo lief met lieve woorden en of hij nog iets voor mij kan doen. Rond 10.30 uur starten de persweeën, maar is er nog geen 10 cm ontsluiting. Op dat moment komt onze kraamverzorgster binnen om te assisteren bij de bevalling, ook helemaal in pak.
Dan moet ik ineens met de ambulance naar het ziekenhuis
Om 11 uur mag ik volledig meepersen. Ik vind het moeilijk en moet wat sturing krijgen. Na driekwartier persen lijkt het dat onze zoon in het vruchtwater heeft gepoept en binnen 15 minuten lig ik in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis. Onderweg zucht ik de persweeën weg. Wat een karwei. Binnen 20 minuten ben in ik het ziekenhuis en word ik aan de CTG gelegd. Gelukkig, alles gaat nog goed met onze zoon. Na ongeveer een halfuurtje persen komt onze mooie zoon om 12.54 uur ter wereld. Hij heet Vinzz. Hij blijkt achteraf niet in het vruchtwater te hebben gepoept, maar na de bevalling verlies ik bijna 2 liter bloed. Ik ben heel erg blij dat ik in het ziekenhuis ben. Na verschillende medicatie is het nog de vraag of ik geopereerd moet worden om het bloeden te stoppen. Gelukkig hoeft dit uiteindelijk niet en doet de medicatie zijn werk.
De volgende ochtend heb ik zelfstandig gedoucht en werd er nog bloed geprikt om te kijken wat mijn bloedwaarden zijn na het hevige bloeden van gisteren. De uitslag is voldoende om met medicatie naar huis te gaan. Na een nachtje in het ziekenhuis mogen wij met zijn drieën naar huis en start onze kraamweek. Niet wetende wat mij daar nog te wachten staat.
