Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Kerst voelt anders dit jaar. Zo anders. Zelfs de lampjes in de boom kunnen de kou in huis niet verdrijven. Er is een leegte die ik niet kan beschrijven, een stilte die te hard klinkt. Maar ik probeer het niet te laten merken. Niet voor mijn kinderen, Lola (5) en Lino (2). Ze zijn te jong om alles te begrijpen, maar ze merken het. Ze voelen het.
Slecht toneelstuk
Lola kijkt me vaak aan met een blik die veel te volwassen is voor haar leeftijd en Lino vraagt elke keer met zijn kleine stem: ‘Mama, komen?’ Ik weet dat hij niet echt begrijpt wat er gebeurd is, maar hij voelt de leegte in ons huis. Dezelfde leegte die ik voel elke keer als ik naar de plek kijk waar Senna altijd zat.
Senna overleed drie maanden geleden. Het was zo snel gegaan. Alles veranderde binnen een paar weken. Ze was ziek en voor ik het wist, was ze weg. Ze was altijd de spil van ons gezin, degene die de feestdagen tot iets magisch maakte. Haar kersttradities waren heilig voor ons. Elke kerstbak, elke versiering die ze zorgvuldig ophing, alles had haar handtekening. Maar dit jaar… Dit jaar ben ik degene die probeert het ‘normale’ te bewaren. En het voelt als een slecht toneelstuk.
Zonder poespas
Je denkt misschien: maar waarom ben je dan alleen met je kids deze kerst? Nou, Senna’s familie woont in Spanje en hoe verdrietig ook, ik heb geen zin in kerst zoals ik dat gewend ben te vieren. Elk moment herinnert me aan wat we niet meer hebben. Haar warme lach, de manier waarop ze altijd het laatste beetje wijn uit de fles schonk voor iedereen, de geur van haar heerlijke kerstkoekjes… Het is er niet meer. En de gedachte om naar mijn familie te gaan, voelde als een soort verraad. Dus ik besloot deze eerste kerst zonder Senna samen met mijn kinderen te vieren. Op onze manier. Zonder poespas, maar wel met liefde.
Brok in mijn keel
Lola helpt me de tafel dekken. Haar kleine handen dekken zorgvuldig het bestek, alsof ze het helemaal alleen moet doen. Ze heeft haar mooiste jurk aangetrokken – een rode jurk met glittertjes, want ‘dat zou mama mooi vinden’. Terwijl ik haar aankijk, slik ik de brok in mijn keel weg. ‘Goed zo, schat’, zeg ik zacht. Lino speelt ondertussen met zijn autootjes op de grond, zijn blik af en toe opzij werpend, maar hij is zo klein dat hij niet precies weet wat er ontbreekt.
Aan tafel
Het is tijd om te eten. Pasta pesto met kip. Heel simpel, maar het voelt goed. Senna zou lachen als ze me hier zo zag zitten, met de kinderen aan tafel en een bord pasta dat eigenlijk niet past in het kerstplaatje dat zij altijd in haar hoofd had. ‘Echt kerstig, Luca’, zou ze zeggen met een plagerige glimlach. Ik probeer te lachen, maar de lach komt niet. De kinderen eten wel, maar niet zoals ze normaal zouden doen. Lola kijkt verdrietig naar haar bord en Lino speelt met zijn vork. Het is stil, te stil.
Cadeautjes en gemis
Na het eten gaan we bij de kerstboom zitten. Onder de boom liggen de cadeautjes die ik snel op het laatste moment heb ingepakt. Ze zitten in felgekleurde zakken, niet zoals Sofia ze had gewild, maar het is alles wat ik kon doen. Lino pakt een autootje uit en zijn gezicht klaart op, zijn ogen glinsteren van vreugde. Lola krijgt een pop en ook op haar gezicht komt een voorzichtige glimlach tevoorschijn. Het lijkt allemaal eventjes perfect. Maar dan kijkt ze me aan, serieus, haar blik vast. ‘Papa, ik mis mama,’ zegt ze zachtjes. Haar woorden vallen als een steen in het stille water en ik voel de lucht in de kamer veranderen.
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wil haar vasthouden, haar alles vertellen, maar de woorden blijven steken. Ik trek haar tegen me aan en fluister dat ik mama ook mis. Lino komt naast me staan en drukt zijn kleine hoofd tegen mijn schouder. Hij snuift zachtjes, als een soort stille troost.
De kerst die ik vreesde
Die avond, terwijl de kinderen eindelijk slapen, blijf ik nog even op de bank zitten. Het is donker, op de lichtjes van de kerstboom na. Ik staar naar de glimmende bolletjes, naar het kalme flikkeren van het licht in de stilte. Dit is de kerst die ik vreesde. Geen gelach, geen warmte van een vrouw die altijd het leven vulde met licht. Het is niet zoals vroeger. Maar het is alles wat ik nu kan geven.
Volgend jaar wordt het beter, beloof ik mezelf.
LUCA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
