Ik voel mij steenkoud na het telefoontje van de arts; dit mag niet, dit kan niet zo zijn

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!

Deel 1: Mijn dochter heeft opgezette klieren in haar hals

Deel 2: Stiekem lees ik het formulier wat mee gaat naar de OK, ik schrik wat hier allemaal op staat

De uren voor het telefoontje sluipen voorbij

Dinsdag 14 november, deze dag begint zoals iedere andere dag. Gewoon normaal, vroeg, beetje saai. Niet wetende dat dit voorlopig onze laatste onbezorgde dag zal zijn. Die middag om 13.00 uur uur staat er een belafspraak met de infectioloog omdat hij dan de eerste uitslagen heeft van de verwijderde kliertjes. Stef (mijn man) is werken en de kinderen zijn gewoon alle drie naar school, ik rommel die morgen wat in huis. Een vriendin komt nog even onverwacht een kop koffie drinken, welkome afleiding.

Een vervelend rot stemmetje vol zorgen zit in hoofd

Ik heb steeds dat onbestemde zenuwachtige gevoel in mijn buik. En het stemmetje zingt zachtjes: “Bacterie? Welke dan? Kattenkrab? Toch gek want we hebben geen kat. Kwaadaardig… Kwaadaardig? Nee joh, dat is het niet. Zo vaak gehoord dat het dat niet kan zijn. Gewoon een bacterie, maar welke dan? Ze kan toch makkelijk een bacterie de baas. Zo’n sterk kind. Acht maanden borstvoeding gehad, gezonde eter, ze was nooit ziek. Toch kwaadaardig?” Ik zucht en probeer het uit mijn hoofd te krijgen, dat vervelend rot stemmetje. De tijd verstrijkt langzaam.

De tijd van de belafspraak is geweest, nog niets gehoord

Om 13:00 uur geen telefoon, 13:30 uur geen telefoon, 14:00 uur geen telefoon. Cato komt uit school en we drinken samen iets. De eerste appjes komen binnen. Al iets gehoord? Ik app dapper terug dat dat wel vaker is dat artsen later bellen. Geen bericht, goed bericht. En probeer mijzelf moed in te praten. Tuurlijk hij heeft vast een spoedgeval ofzo en hij belt zo echt wel. De minuten lijken nu wel uren en de tijd kruipt langzaam verder. 14:15 uur nog niet, 14:30 uur ook niet, niet te doen zeg.

Toch slecht nieuws, zeer slecht nieuws

Ineens gaat de telefoon het is 14:34 uur, anoniem, ja dat is de arts. Ik neem op, ik hoor zijn naam en dan zegt hij: “Ik had het totaal niet verwacht, maar het zijn toch maligne lymfomen.” Dus toch, kwaadaardig! Ik roep alleen maar: “Ik wist het, ik wist het!” Ik hoor verder niet meer wat de arts precies allemaal uitlegt. Iets van normaal nooit zulke diagnoses via de telefoon en iets van 75% overleeft, maar ik kan alleen maar denken: “Oh nee kanker.” Cato komt op mijn geroep af en ziet aan mijn reactie dat het foute boel is. De arts vraagt waar Cato is en ik zeg dat ze bij mij staat. Hij zegt dat ik mijn man eerst moet gaan bellen en dat hij later nog terugbelt om aan ons het een en ander even rustig uit te leggen. Ik ben steenkoud.

De achtbaan van kinderkanker is gestart

En nu? Dit kan toch niet echt waar zijn? Ik bel Stef (mijn man) en als ik hem de foute uitslag vertel, zit hij al in de auto op weg naar huis. Ik druk hem op het hart om voorzichtig te rijden. Ik bel mijn ouders en een goede vriend komt ook meteen onze kant op als hij mijn ouders paniekerig voorbij ziet rennen. We zijn allemaal in shock. We zijn zomaar uit het niets met z’n allen in de achtbaan kinderkanker gestapt. En moeten maar afwachten hoe lang deze duurt en hoe we hier weer uit gaan stappen.

Ik bel de juf en familieleden

Ik bel als een van de eersten de juf van Cato. Ze schrikt en zegt dat ze gaat overleggen met het team om een protocol in werking te zetten en mij dan nog even terugbelt. Klinkt voor mij een beetje overdreven, hoezo een protocol? Ik besef het niet helemaal, ook al weet ik heus wel dat het ernstig is. Met de juf spreken we af dat Cato het zelf samen met haar gaat vertellen aan je klasgenoten. Je bent verdrietig maar ook zo dapper. Dan ga ik iedereen zelf persoonlijk bellen. Eerst mijn nicht. Ze zit in de auto en ik zeg haar om de auto even aan de kant te zetten. Door haar schrik en later ook van anderen, komt het besef dat het echt mega erg is, ook al weet ik dat heus wel, maar het komt niet binnen ofzo. Later besef ik dat ik dan al in de overlevingsmodus zit. Dat je handelt zonder echt na te denken. Daarna bel ik vrienden en familie en vertel ik kort het verhaal. Stef (mijn man) belt ook familie en vrienden en gaat langs de buren om het slechte nieuws te vertellen. Ik vind dat dit niet iets is wat je zomaar op de app kan gooien, ook al weet ik dat mensen het best zouden begrijpen. Ik weet niet precies wat ik allemaal gezegd heb, maar iedereen was net als ons totaal in shock.

Cato moet over 2 dagen worden opgenomen

De arts belt ons ook nog terug en legt ons rustig het een en ander uit. En ook dat we twee dagen later worden verwacht op poli oranje in het Prinses Maxima Centrum. Ze wordt dan een aantal dagen opgenomen en ze gaan dan onderzoeken wat ze precies voor kanker heeft en waar het allemaal in haar lichaam zit. Ook belt de oncoloog ons die avond nog op en met haar hebben we ook een goed gesprek. Ze weet ons een beetje gerust te stellen. We gaan haar twee dagen later ontmoeten en zij gaat ons samen met een heel team van het Prinses maxima begeleiden.

Mijn lieve meisje wil niet dat we verdrietig zijn

Die avond komen er nog een aantal vrienden langs, ook dat gaat allemaal een beetje langs mij heen. Na nog even alleen met Stef te hebben gesproken, gaan we gesloopt en gebroken naar bed. Cato slaapt die avond bij mij in bed en Stef kruipt in die van haar. Er ligt een tekening met brief op mijn kussen met een groot getekend hart “I love you. Liefs van Cato!” Och meisje, wat voel je je ongelukkig dat wij allemaal zo verdrietig zijn om jou. Dat wil je helemaal niet. Je wilt ook helemaal niet zielig gevonden worden en al helemaal niet in de belangstelling staan.

Ik heb angst, veel angst

Hoe moe ik ook ben, ik lig de hele nacht wakker, kijkend naar mijn lieve jongste kind. Ik voel mij steenkoud en mijn hart lijkt wel bevroren. Wat ik al gedacht had en zelfs al vanaf dat je geboren bent, is uitgekomen. Ik had toen je een baby was al het idee dat er iets met je zou gebeuren. En het puzzelstukje is nu gevallen. Het puzzelstukje dat ik kwijt was, is ineens op z’n plek gevallen. De schok wat er op ons pad is gekomen. De angst hoe dit gaat aflopen en de angst om haar te kunnen gaan verliezen. Ik wil er helemaal niet aan denken dat dat zou kunnen gebeuren.

Hoop op een goede afloop

En dan staan we nog maar het begin van een lange en angstige weg. Een weg die niemand met z’n kind wil nemen. Maar het is niet anders. We moeten deze afslag nemen. We leggen de zorg in handen van een team specialisten die weten wat te doen. En we kunnen alleen maar hopen op een goede afloop. 

WORDT VERVOLGD

CAROLA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!