Sofia, mijn dochter van 10, kwam thuis van school met een gekke blik
Ze had iets geheimzinnigs over zich, iets wat haar anders maakte dan normaal. Normaal gesproken was Sofia een open boek, vol verhalen over school, haar vriendinnen en de meester. Maar deze keer voelde ik het anders. Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Ze gooide haar rugzak neer, veel harder dan normaal, en liep zonder iets te zeggen naar de woonkamer. Dat was op zich al raar. Meestal kwam ze meteen kletsen, vertelde ze over wat er op school was gebeurd, wie wat had gezegd, wie met wie ruzie had gehad. Lekker roddelen. Maar vandaag was ze stil. En als Sofia stil was, dan zat er meestal iets flink fout.
Ik voelde mijn moederinstinct meteen aanslaan
Iets in me zei dat ik haar moest laten komen wanneer ze er klaar voor was, maar een ander deel van me brandde van nieuwsgierigheid. Ik wist dat ik moest wachten, haar de ruimte geven, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk ging ik toch maar naar de woonkamer. Ze zat op de bank, haar knieën tegen haar borst, en staarde naar een hoek van de kamer. Vreemd. “Gaat het goed?”, vroeg ik voorzichtig. Ze haalde haar schouders op. Dat was een duidelijk teken dat ze ergens mee zat. Ik voelde bezorgdheid opkomen. Was er iets gebeurd op school? Had ze ruzie met een vriendin? Of was er iets anders aan de hand?
Ik legde mijn arm om haar heen en voelde hoe ze zich tegen me aan drukte
Wat het ook was, het moest iets groots zijn. Na een tijdje kwam het eruit. “Mama, ik heb een geheim…Ik heb iets gedaan”, begon ze twijfelend. Wat kon er zo erg zijn dat ze zich zo voelde? Ik liet haar praten, voelde hoe ze in zichzelf moest zoeken om de juiste woorden te vinden. En toen zei ze het, zacht en aarzelend: “Ik heb iets meegenomen uit de boekwinkel.”
Mijn eerste gedachte was dat ze het had over een pen of een gum
Iets kleins. Maar er was iets aan haar toon, iets in haar blik, dat me waarschuwde dat het veel groter was dan dat. “Wat heb je meegenomen?”, vroeg ik. Ze stond op, liep naar haar rugzak en haalde er iets uit wat ik totaal niet verwachtte: een boek. Ik was stomverbaasd. Ze gaf het aan me. “Het is een boek over origami”, zei ze zachtjes. “Ik zag het in de winkel en ik wilde het zo graag hebben… Maar ik had geen geld, en ik durfde het niet te vragen… Dus…” “Shit, mijn dochter heeft gestolen. Shit, shit, shit”, dacht ik. Ik schaamde me een beetje. Zo had ik haar niet opgevoed, toch?
Ik pakte het boek aan
Toen ik er doorheen bladerde, zag ik meteen waarom ze het had willen hebben. Het stond vol met prachtige papieren kunstwerken, stap voor stap uitgelegd. Maar dat was niet het punt. Mijn dochter had een boek gestolen. Zonder er verder bij na te denken. Gewoon meegenomen, alsof het niks was. Ik keek haar met grote ogen aan. “Waarom heb je dit gedaan, Sofia?”, zei ik een beetje boos.
Ze begon weer te huilen
“Ik weet het niet, mam. Ik wilde het gewoon zo graag. En ik dacht dat het niemand iets zou uitmaken. Maar toen ik het eenmaal had gepakt, durfde ik het niet meer terug te leggen. En nu weet ik niet wat ik moet doen.” Ik kon het niet bevatten. Mijn dochter van 10 had een boek gestolen, zomaar, omdat ze het graag wilde. Wat moesten we nu doen? Wat als iemand het had gezien? Wat als de winkel het zou merken? Mijn gedachten sloegen op hol, maar ik bleef kalm, ook voor haar.
“Waarom? Waarom heb je dit gedaan?”, vroeg ik nogmaals
Ze snikte in mijn armen, en ik voelde me verscheurd tussen boosheid, angst en medelijden. Ze was nog zo jong, en had geen idee van de ernst van wat ze had gedaan. “Ik dacht dat ik het terug kon brengen als ik het had gelezen”, zei ze zachtjes. “Maar toen ik het eenmaal had, durfde ik niet meer. En nu ben ik bang dat iemand het ontdekt.” Ik slikte en wist even niet wat ik moest zeggen. Wat kon ik zeggen? Dat het goed kwam? Dat we dit konden oplossen? Ik had geen idee hoe we hier ooit uit zouden komen. Maar een ding wist ik wel: dit moest rechtgezet worden, hoe dan ook.
“Oké,” zei ik uiteindelijk, “We gaan het terugbrengen
Morgen ga je het terugleggen in de winkel, precies zoals je het gevonden hebt. En we gaan hier met niemand over praten, begrepen?” Ze knikte snel, opgelucht dat ik een oplossing had bedacht. Sommige moeders zouden samen met hun dochter het boek teruggeven aan de medewerkster. Dat vond ik te ver gaan. Sofia had duidelijk enorme spijt, dat was voor mij genoeg. Ik had geen strenge blik en preek van de caissière erbij nodig en al helemaal geen politie. De volgende dag, terwijl ik haar naar school bracht, was ik zenuwachtig. Het sloeg nergens op. Sofia had het boek in haar tas. “Ik ga het goedmaken, mam”, zei ze stilletjes. Ik knikte. Zo gingen wij het doen.
De uren die volgden duurden lang
Ik was op mijn werk, maar mijn gedachten waren bij Sofia , bij dat boek. Ik kon me niet concentreren, maakte fouten, en uiteindelijk belde ik me ziek af en ging naar huis. Ik kon niet rustig zitten zonder te weten of het goed was gegaan. Toen ik haar die middag ophaalde van school, keek ze me met een glimlach aan. “Het is gelukt! Niemand heeft iets gemerkt en het boek ligt weer in de kast.” Ik voelde opluchting, maar ook een knoop in mijn maag. Ze dacht dat het nu voorbij was, dat alles weer normaal zou zijn. Maar ik wist beter. Sofia moest een gepaste straf krijgen.
Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten
Die avond, nadat we gegeten hadden en ze op bed lag, ging ik naast haar zitten. Ik pakte haar hand en keek haar aan. “Je hebt iets heel fouts gedaan, weet je dat?” Ze knikte, tranen in haar ogen. “Ik weet het. En ik ga het nooit meer doen. Echt niet.” Ik begreep dat, maar zei dat ze wèl straf kreeg. Ze mocht twee weken niet op een scherm, en moest iedere dag de tafel afruimen. Ze deed het zonder klagen. Ik hoopte dat ze haar lesje had geleerd.
JUNE
ik snap echt niet waarom je haar straf geeft. ze is 10! en ze zag haar fout en had veel spijt. ze wou het aan het aan het begin terug brengen. en ze was eerlijk tegen jou geweest. ze verdient geen straf!
nou ik heb zoiets meegemaakt met mijn jongste, maar die heb ik meegenomen om sorry te zeggen. hier leert je dochter nog niks van.
Wat een waanzinnige oplossing. Ik kan me moeilijk voorstellen dat de winkel de politie zou bellen als een tienjarig kind aan de hand van een ouder een gestolen boek komt terugbrengen met evident spijt en excuses. Maar nee, je laat je dochter het boek in haar eentje ongemerkt terugleggen, je meldt je ziek van werk én verbied haar erover te praten. In één woord ridicuul. Wat voor voorbeeld ben je dan?
https://www.kidsenkurken.nl/2024/09/23/june-sofia-10-kwam-thuis-maar-had-een-hele-geheimzinnigs-blik/
Hieronder wat gedachten, min-of-meer samenhangend en naar aanleiding van het verhaal van June & Sofie.
Mijn bod: “Doe er vooral je voordeel mee”.
In het verhaal zou het Sofia wel ’s kunnen sieren dat zij zwaar onder de indruk was van het strafbare feit dat zij had gepleegd; het stelen van een boek.
Maar … begrijpt zij wat zij voelt?!
Ze heeft misschien al wel een vorm van geweten ontwikkeld als tien jarige. Echter, welke vorm?!
Mijn eigen vorm heeft zich tot het volgende ontwikkeld.
Normaliter hou ik mij aan “de regels”. Daarmee bedoel ik alle geschreven en ongeschreven regels. Bijvoorbeeld: maatschappelijke wetten, regels, normen en waarden en de ongeschreven cultuuraspecten binnen een leefomgeving.
Ik hou mij aan “de regels” omdat ik mij bewust ben dat ik onze leefomgeving anders geweld en onherstelbare schade aan zou kunnen doen.
Exact om diezelfde reden, leg ik “de regels” soms naast me neer en handel naar wat mijn geweten mij ingeeft (en ik blijf op m’n hoede voor gevoelens van eer).
En, natuurlijk ben ik bang voor straf of “hoe anderen mij zullen veroordelen” wanneer ik “de regels” negeer, maar beslist niet altijd, want dan weet ik waarvoor ik het doe.
In dit verhaal van June en Sofia, houdt June zich logischerwijs vooral met zichzelf bezig: “Ik schaamde me een beetje. Zo had ik haar niet opgevoed, toch?” en ”.. ik voelde me verscheurd tussen boosheid, angst en medelijden.”
Logischerwijs, want zo hebben we dat geleerd/zijn we gegrilld in onze “beschaving”.
Echter, hoe houdt June zich bezig met de gevoelens van Sofia en heeft zij enig idee wat Sofia voelt?
Kan dat überhaupt, want puur inleven wordt ons nauwelijks tot niet geleerd!
“Puur” betekent hier: het bewust onderscheid kunnen maken tussen wat je denkt dat je zelf voelt en denkt dat een ander voelt.
June vraagt wel een beetje boos “Waarom heb je dit gedaan, Sofia?”.
Ze had ook kunnen vragen: “Wat is ‘t nou waardoor jij je niet goed voelt na het stelen van het boek?” en “Waardoor deelde je niet in eerste instantie uit jezelf met mij wat er was gebeurd?”.
Op basis van de antwoorden van Sofia had June dan passend kunnen reageren in plaats van in paniek een oplossing te verzinnen waar het eigenlijk volkomen onduidelijk is wat daarmee wordt opgelost en of er überhaupt iets is opgelost. Óf, dat de kans op erger zelfs alleen maar is gegroeid.
O ja, er moest nog wel een passende straf zijn, want ”Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten”.
“Prachtig” dat soort vuistregels voor de opvoeding van kinderen.
Voor mij toont het verhaal van June & Sofia in dat opzicht aan hoever “volwassen” mensen zijn afgedreven van hun geweten. Om als ouders feitelijk te proberen om “jouw zin te krijgen”, werkt straffen namelijk alleen maar voor de korte termijn. Ook het verleiden tot gewenst gedrag werkt alleen zolang er wordt verleid. Als de verleiding direct gerelateerd is aan het beoogde doel van de opvoeding tot een gezond en gewetensvol mens, dan vergroot dat wel de kans voor de toekomst.
Bijvoorbeeld, stel dat je een kind wilt verleiden om minder te snoepen en je biedt als ouder extra zakgeld om wat anders te kopen dan snoep. Stopt daarmee dan de behoefte aan snoep?! Nee! Het is beter om een kind te verleiden om te wennen aan gezond voedsel.
Straffen op het (stiekem) snoepen?! Tja … ik hoop dat ik dit nu niet meer hoef uit te leggen.
Getoetst aan mijn eigen geweten vind ik het prima dat June haar dochter niet direct over levert aan de willekeur aan “brave” reacties van de boekwinkel, de politie en justitie.
Ik zou Sofia in deze situatie wel het volgende duidelijk maken door aan haar te vragen:
• Welke gevolgen heeft stelen op onze maatschappij en jouw directe leefomgeving?
• Hoe gaat onze maatschappij doorgaans om met mensen die stelen?
• Welke gevangenisstraffen zijn hoger: die voor financiële delicten of mishandeling en moord?
• Wat vind jij daarvan?
Die vragen lijken ingewikkeld. Echter, onderschat kinderen van tien niet! Ze worden volgepompt met allerhande “regels” op school om de kans te vergroten dat ze in de toekomst volwaardige productiemiddelen kunnen zijn ten behoeve van de economische groei van enkelen. Dat is niet eenvoudig en gegeven de historie van het onderwijs lukt dat toch nog best aardig.
Zorg dus voor tegenwicht!
Leer kinderen zo vroeg mogelijk de verschillen tussen integer, ethisch en gewetensvol handelen en leer ze over causaliteit (“over oorzaken en gevolgen”), en synchroniciteit (“over gebeurtenissen die op hetzelfde moment plaatsvinden en op een betekenisvolle manier met elkaar lijken te zijn gerelateerd, maar geen ontdekte oorzaak-gevolg relatie hebben”).
Maak ze er bewust van dat naast “goed en slecht” er “onbekend” is. Dat is “noch goed, noch slecht” en onbekend of het op termijn óf “goed” ‘ff “slecht” zal uitpakken. Overigens is het uiteindelijk überhaupt “onbekend” of iets nou goed uitpakt of later ontaard in slecht. Juist doordat destijds die “goede” keuze is gemaakt, kan iets toch “slecht” uitpakken en andersom. Hoe dan ook, het leven blijft altijd een gok.
Eén voorbeeld vanuit de tien geboden is gebod nummer acht: “gij zult niet stelen”. De geboden lijken al eeuwen een goed besluit maar het heeft helaas anders uitgepakt. Het is namelijk geen gebod maar een verbod. Het bevat het woord “niet”. En juist bij opgroeiende mensen wordt dat woordje “niet” wel ’s een beetje over het hoofd gezien. Ze doen doorgaans juist wat ze eigenlijk niet moeten doen.
Daarom is het belang om te “bieden” in plaats van te “verbieden”. Het achtste bod zou dan kunnen bijvoorbeeld als volgt kun worden geformuleerd: ”Wanneer jij iets in gebruik hebt dan is het anderen duidelijk dat zij dat niet zullen afpakken, tenzij jij dat gebruikt op manier die zeer ongewenst is”.
Met zo’n bod is het daarmee eigenlijk een beetje dom om het begrip eigendom te handhaven.
Tenslotte: “Leef je in, in jouw medemensen en de rest van de natuur en check je aannames”.
Juist kinderen zijn goed in het onbewust bekwaam manipuleren. Daar kunnen zij trouwens zelf niet zoveel aan doen. Vooral niet wanneer de ouders onbewust bekwaam dat manipulatieve gedrag voeden, terwijl het hun taak is om bewust bekwaam kinderen te trainen in gewetensvol en gezond te zijn en daarnaar te handelen.
En, te leren dat de waarheid niet zwart/wit is. De waarheid is een persoonlijk waarneming van de leefomgeving. De kunst is om deze waarneming zoveel mogelijk te beschouwen zoals het lijkt te zijn en wanneer men ernaar vraagt, er niet omheen te draaien of er onwaarheden bij verzinnen, zeker niet willens en wetens.
Vind samen een waarheid en een weg en leef in het nu, want het verleden is voorbij (en het menselijk geheugen is veel minder betrouwbaar dan men had gedacht) en de toekomst maakt niet uit. Want, wanneer je in het hier en nu telkens jouw waarnemingen accepteert zoals je denkt dat ze zijn om daar zelf – met of zonder hulp – jouw weg in te vinden, dan groeit je vertrouwen in jezelf, los van wat er allemaal om je heen gebeurt.
Rob, ik denk dat u een baan moet gaan zoeken! Duidelijk veel te veel tijd over om zo’n verhaal te maken.
Ik ben het er ook zeker niet mee eens hoe June dit aangepakt heeft. Maar dan……hier bij deze!!
Hi Mien,
Bedankt voor jouw reactie.
N.a.v. “Ik ben het er ook zeker niet mee eens hoe June dit aangepakt heeft”, heb ik twee inhoudelijke vragen.
1. Waarmee ben je het wel eens en waarom?
2. Waarmee ben je het niet eens en waarom?
Bij voorbaat dank voor jouw antwoorden.
Met vriendelijke groet,
Rob
Get a live!
Als een kind iets steelt, is de oplossing niet ‘stiekem laten terugleggen’, maar samen naar de winkel gaan en laten opbiechten. Je leert nu eigenlijk dat je er mee weg kunt komen. Een passende straf is haar op de blaren te laten zitten.
Oh en als je ergens mee zit en je kunt je daardoor niet concentreren op het werk, dan neem je verlof, maar je meldt je niet ziek. Wat een voorbeeld.
Of het komt uit de duim van de redactie. Kan ook.
Hallo Jan,
Die laatste opmerking: “Of het komt uit de duim van de redactie. Kan ook”, hoe kom je daarbij?
Wat zou het belang zijn van de redactie?
De werkelijkheid is doorgaans meer verbazingwekkend dan wat mensen/ een redactie zou kunnen bedenken.
Desondanks, misschien is jouw opmerking toch ook zo’n werkelijkheid.
Daarom, bedankt voor jouw antwoorden.
Met vriendelijke groet,
Rob.
En wat heeft ze nu geleerd? Je steelt wat en een dag later leg je het gewoon terug..no biggie. Mijn dochter heeft ooit een K3 ding gestolen die ze mooi persoonlijk met mij, aan de kassa kon teruggeven. Geen politie wel een preek. En of ze onder de indruk was. Voor zover ik weet is er nooit meer iets voorgevallen.
nounou, wat weet iedereen het weer mooi te vertellen allemaal, lekker kritiek geven op een ander! toppie👍
nou wat een heilige
hier allemaal
zou de FBI bellen wat een onzin
Foei meneer R.
Het zal je maar gebeuren dat jouw eigen kind een steen gooit die belandt op de achterklep van een geparkeerde auto.
Auto bezitter komt naar jou toe om de schade te laten zien.
Dan krijgt autobezitter te horen in bijzijn van zijn meegenomen kind:
All risk verzekerd toch…!?
Schade €800.
Wát een prachtig voorbeeld van hoe het niet moet qua opvoeding van je kinderen lijkt mij.
zo leer je dochter ook niet wat goed is en wat fout is want nu heeft ze het boek terug gezet en zei denk dat ze wat goed heeft gedaan terwijl dat niet zo is vindt Ik hoor jij had haar sinds dag 1 moeten straffen voor haar fout want als het mijn dochter dat had gedaan dan waren we de zelfde dag terug gegaan naar de winkel toe
Ik vind het alles bijelkaar een vaag verhaal. Hoe kan een kind van 10 jaar alleen in een boekwinkel zijn tijdens schooltijd en ook nog eens de andere dag alleen het boek terugleggen tijdens schooltijd? Of mogen lagere schoolkinderen tegenwoordig in de pauze gaan winkelen?
onze zoon had ook iets meegenomen zonder te betalen wij zijn samen naar de winkel gegaan hij moest het woord voeren en van zijn zakgeld betalen wat hij had meegenomen toen was het voorbij
niet alleen de dochter heeft gestolen, de moeder ook en wel van haar werkgever. Ziek naar huis gaan van de spanning of je kind heeft gedaan wat afgesproken is???? dat is niet ziek zijn. moeder zou haar eigen advies moeten opvolgen en de gestolen tijd aan haar werkgever teruggeven. en dan niet stiekem.
Ziekmelden???? Je kon toch vrijnemen? Ook niet zo eerlijk.
ze had samen met haar dochter het boek moeten gaan betalen …dan leert ze er vast wel wat van…!!
Dochter steelt stiekem een boek, moeder laat stiekem terugleggen. Eh? Wat voor les leert dit kind? En daarna thuis een veilige “straf”?
Dochter had wel een geweten, gelukkig.
Maar dit is typisch een oplossing voor de prinsjes en prinsesjes van tegenwoordig.
Alles verzachten en geen eigen verantwoordelijkheid laten nemen.
Opbiechten bij de winkel was beter geweest. Dat betekent “door schade en schande wijs worden”.
Moeder kiest voor de makkelijke weg. Stel je toch voor dat de winkelier weet dat haar dochter heeft gestolen! Wat zullen de mensen wel niet denken! Prinsesje van het voetstuk gevallen!
Dit kind heeft niets geleerd. Ja, dat je ergens mee weg komt als niemand het merkt; en dat “stiekem” goed is. Want mama vindt dat goed…
ik heb zoiets dergelijks meegemaakt toen ik 6 jaar was.
ik had een gummetje gestolen bij de boekwinkel.
ik vertelde dit later aan mijn moeder waar zij boos op reageerde. ik moest het terug gaan leggen. mijn moeder zou niets zeggen in de winkel. maar heeft ij wel gewaarschuwd dat dit niet meer mag gebeuren. dat heeft zoveel indruk gemaakt dat ik mijn lesje wel geleerd had.
ik ben nu 65jr en weet het mij nog zo goed te herinneren.
prima gedaan hoor! als jeniets doet gaat het van kwaad tot erger.
Wat een ophef. Moeder doet alsof er een moord gepleegd is , of haar dochter een oude dame heeft gerold. Nee stelen mag niet. En dat had dochterlief ook wel begrepen. Haar geweten functioneert prima als ik het zo lees.Ik had mijn dochter meteen verteld dat we allemaal wel eens iets doen wat niet ok is.en dat je dat ook weer goed kunt maken. Vervolgens meteen samen de fiets gepakt om het bij de cassiere terug te brengen. Eerlijkheid duurt tenslotte het langst. Stiekem terug leggen is niet verantwoordelijkheid nemen voor je gedrag. Dat zou ik dan aan mijn kind willen leren. En dan niet nog even achter achter af een straf uitdelen. Dat was al straf genoeg.
Helemaal meeeens. Geweldig meisje van 10 eerlijk oprecht. En nu een achterbakse ervaring meegekregen van mama. Zo creeer je eerlijke mensen. NOT. En allemaal onder het mom van wat zullen anderen wel niet denken. En zijn hele volksstammen stiekem. Brrrr
nou, de moeder heeft het goed heeft gereageerd en terecht dat ze gestraft is geworden. De dochter is ook goed opgevoed, dat ze begreep dat ze fout zat en dat je zo reageert dat ze niet gestraft hoeft te worden snap ik echt niet, vroeger had je een pijnlijke kont.
wat een gekkigheid sommige reacties dat het niet zoo erg was en dat mams haar niet had moeten straffen en dat het erbij hoort. Tuurlijk ieder kind heeft wel eens iets gestolen maar het is zeker wel een deel van je opvoeding om daar een gepaste oplossing en straf voor te geven!. ik vind het een super gepaste oplossing, terugbrengen zodat je niet meer schuldig bent en straf omdat je gestolen hebt. het is niet niks hè een boek is tussen de 10 en 25 euro en niet een paaseitje uit een bakje. gelukkig had ze veel spijt, maar ze kwam er niet gelijk zelf mee hè. wel iig goed opgevoed dat ze het opbiecht.
Het is kind is niet fout maar stiekem terugleggen wat leer je er dan van? Helemaal niets alleenstaand je moeder wel stiekem met jou mee liegt. Kijk even dieper in de situatie. Ze is niet vrij omdat ze bij de winkel ieder keer weer aan dat boek gaat denken en dat ze stiekem weer heeft teruggelegd, op aanraden van haar moeder. Die ziek naar huis is gegaan van de spanning van haar eigen oplossing. Dat buikgevoel van moeder zegt genoeg. San is het niet goed. Vervolgens probeert ze haar gezicht te redden door dochter lief straf te geven omdat het erbij hoort???? Als ze samen met haar dochter naar de winkel was gegaan en haar dochter had laten uitleggen lees “eigen verantwoording nemen,”, Dan had dochterlief geleerd dat de mevrouw meneer heel fijn had gereageerd en haar een compliment had gegeven over haar eerlijkheid. En daar zou dochterlief geen slecht gevoel aan over hebben gehouden. Wat denk jij?
niet alleen de dochter heeft gestolen, de moeder ook en wel van haar werkgever. Ziek naar huis gaan van de spanning of je kind heeft gedaan wat afgesproken is???? dat is niet ziek zijn. moeder zou haar eigen advies moeten opvolgen en de gestolen tijd aan haar werkgever teruggeven. en dan niet stiekem.
Mijn kind heeft jaren terug met vriendjes flippo’s uit – door hun opengescheurde zakken chips – uit de zakken “ gepakt “ ?!?!
Die ouders gebeld ; de ene moeder praatte Turks , de andere Nederlands moeder vo nu het “ een bak “ de kids waren 7 , 8 jaar , IK / WIJ vonden het géén bak !!!
Ik kwam er achter , heb de winkel gebeld , de chef gesproken en afgesproken dat hij die zakken chips moest betalen , de hele winkel doo moeten lopen om naar het kantoortje van de chef gegaan , en mijn zoon van zijn eigen zakgeld laten betalen .
De chef nam me even apart en gaf me een compliment dat we dat kwamen doen . Ik schaamde me ervoor , zei ‘ als ik er nu al niks aan doet wat hangt er dan nog meer boven ons / mij hoofd ‘ ?
Onze zoon heeft naar mijn weten daarna nooit meer iets gestolen !
Super actie. Top blij voor jou zoonndat hij zo een moeder heeft.
Super Els, ik zou hetzelfde doen.
Een prima oplossing, hij weet dan meteen dat wat hij heeft gedaan heel fout was. Dit was een goede les voor hem. Top gedaan
terug geven in de winkel had mijn inziens de beste straf geweest. de schaamte die je dochter dan had gevoeld was genoeg geweest om nooit meer te stelen. schermtijd afnemen en de tafel doen hebben niets te maken met de fout die ze heeft gemaakt.
Het verbaast mij dat er mensen zijn die vinden dat het meisje geen straf verdient. Natuurlijk is het begrijpelijk dat dit kan gebeuren maar het meisje moet toch weten dat er consequenties volgen op een gemaakte fout? Ik zou wel met mijn kind terug zijn gegaan naar de winkel en haar zelf laten vertellen wat ze gedaan had. Zo leert het kind hoe je een fout zelf herstelt en dat een fout gevolgen heeft.
Precies dat, dat is waar de m naden zich aan storen. De oplossing die moeder bedenkt die is belachelijk. Jou manier is juist
Perfekte reactie Yvonne. Zo hebben het destijds opgelost.
Een goed voorbeeld voor je kinderen zijn is ook opvoeden tot een eerlijk mens.
Er zijn mensen die tijdens Sinterklaastijd bij Intertoys boodschappen gaan doen op drukste momenten.
Zij gaan er prat op dat meer dan de helft van het speelgoed voor hun kinderen niet door de cassière wordt aangeslagen zodat zij heerlijk goedkoop Sinterklaasavond kunnen vieren. Kinderen uitzinnig blij.
Tja…..da’s niet mijn schuld dat de cassière het zó druk heeft.
Schandalig!
FOUT.
Ik had haar niet gestraft omdat ik vanuit gaat dat dit de eerste keer is. Die kleine heeft zelf aan moeder verteld. Ik vind het knap dat zij zelf dat boek terug heeft gezet en dat denk ik dat de eigenaar dat echt wel gezien hebt. Ik had haar niet gestraft omdat zelf mee zat..
Als de eerste keer niet adequaat wordt benaderd zit de kans op herhaling er goed in. Vergeet dat niet. Bij mij zou het zo hebben gewerkt. O het is niet erg want het is de eerste keer en ik heb het boek. Dat is dan de beloning. Naaah echt niet
wees blij dat moeder een oplossing heeft gezocht
het lijkt er op Sylvia dat jij nooit oplossingen hebt gehad waarvan je later dacht dat had ik beter anders kunnen doen,sommige mensen zijn perfect NOT
waarom meteen, shit shit shit mijn dochter heeft gestolen …! is er ooit bij je opgekomen om te bedenken shit shit shit we worden al meer bestolen, zelfs onze kids worden gestolen. vreemd genoeg is iedereen tegenwoordig altijd maar tevreden met wat ze hebben, en dus niet instaat om het nog beterder te krijgen, dan net als nu al slechter…! als het mijn dochter was zou ik zeggen, ik ben trots op je…! nu ga je ook leren wat daarvan de consenquenties van zijn…bij het terug brengen.
zal vast niet voor t eerst zijn dat er gestolen wordt en dat moeder en kind t komen terugbrengen. De winkelier weet dat je t kind straft, die gaan heus de politie niet bellen.
Aan haar verhaal te lezen had ze er echt spijt van ik ben nu 74 jaar toen ik ern jaar of 6 was had ik paaseitjes gepikt van de toonbank niemand had het gezien buiten liet ik ze aan mijn moeder zien die vroeg hoe ik er aan kwam dus ik vertelde dst herl netjes mijn moeder ging met mij terug heeft het uitgelegd en de eitjes betaald ik kreeg een strandje met de mededeling dat nooit meer te doen mijn pa en ma namen thee met eitjes ik kreeg alleen thee nooit meer gedaan trouwens. je hebt het goed opgelost chapo.
En dan ga ga je ziek melden om thuis nagel bijtend af te wachten of je dochter het boek terug brengt. Dat vindt ik pas het verkeerde voorbeeld zijn! Je had gewoon op je vrije middag met je dochter terug moeten gaan en het eerlijk moeten teruggeven nu heb je haar nóg een keer iets stiekems laten doen én je leert je dochter dat je fouten niet hoeft toe te geven als je het stiekem weer zelf oplost.
Ik zou het anders aangepakt hebben.
Ik begrijp dat ze door alle emoties flink van de kaart was. Het wegnemen waarvan ze wist dat het niet goed was. Verder weer de spanning het alleen weer terug te zetten. Was denk ik fijner geweest als je samen naar de winkel was gegaan en het uit had gelegd. Of toch het boek te kopen en dat ze daarvoor in de plaats evt zakgeld in mocht leveren, of klusjes doen..Om vervolgens haar nog zo enorm te gaan straffen is nogal wat. Zo creëer je misschien wel dat ze de volgende x je niet in vertrouwen neemt als er iets is voor gevallen waar ze geen raad mee weet.
waar mensen zich ziek voor melden op het werk …(!)
Het is inderdaad geen halsmisdaad. Mijn kind heeft ook een keer iets gestolen. Ik ben wél met hem naar de winkel gegaan, en heb er voor betaald. De verkoper vond het geloof ik raar dat ik er voor kwam betalen, maar dat hoort bij de opvoeding. Daarna heeft hij deels van zijn eigen zakgeld en deels met klusjes het geld aan mij terugbetaald. Het leek namelijk een klein ding, maar het was wel een duur klein ding. Voor zover ik weet heeft hij daarna nooit meer gestolen, les geleerd en door.
Ik heb dit meegemaakt met onze dochter,toen 9 jaar. Ze waren naar 2 winkels geweest met een stel meiden. Een speelgoedwinkel en een boekhandel. Ik moest over mijn eigen schaduw heenstappen en we hebben het samen terug gebracht. Bij de boekhandel vroeg de meneer wat ik een passende straf vond. Ik zei, een maand een winkel verbod en dat ze alleen onder toezicht nog mocht komen en dat een jaar lang. En zo gebeurde het. Zo ook bij de speelgoedwinkel. Een zware straf vond iedereen maar ze heeft er van geleerd. En vooral omdat haar broer en zus dat wel mochten. Gemeen? nee hoor helemaal niet want zo wist iedereen in het gezin wat ze aan mij hadden.
mooi dat je kind zo eerlijk is dat ze het vertelt!
zo erg is het nu allemaal ook weer niet… ik denk dat heel veel kinderen de verleiding niet kunnen weerstaan en dat zegt niets over de opvoeding. het is mooi dat ze in haar opvoeding mee heeft gekregen dat dit niet goed is. ik denk dat ik in jouw plaats gewoon met haar naar de winkel was gegaan. daar bellen ze voor een kind heus de politie niet en ik denk niet dat ze nog een preek toe zullen geven. het belangrijkste bis dat je dochter het goed oplost en dat is moedig. ook jullie oplossing is een goede. wat ik wel wat akelig voor jou vind is de gedachte ‘ wat zullen ze denken.’ ze denken meestal niet zoveel en niet zo lang over je hoor en zullen hooguit denken dat je dochter bezig is met het leren van een belangrijke les. tenzij je hele nare plaats genoten hebt natuurlijk.
mooi gezegd 🙂👍
zo is het, geen big deal van maken hoor. zo te lezen heb je een geweldige dochter, om trots op te zijn.
Ik denk toch dat je je daarin vergist. dat ze voor een kind de politie niet gaan bellen. ik heb het vaak anders gezien. de detailhandel is het jatten spuugzat en het maakt ze niks uit hoe oud diegene is die het heeft gedaan.
de eerste keer sta je op camera, de tweede keer laten ze je gewoon oppakken. straf bij bureau halt en een jaar lang een winkel(straat) verbod. (of langer)
Ik weet niet waar jij woont maar je hebt zoiets als kinderrecht. Mijn zoon heeft ooit buiten zijn schuld met vals geld betaald. En ja hij was dertien en de politie is gebeld en is hij meegenomen, eerst zijn ze naar zijn huis gereden om mij te someren op bureau te komen. Op bureau aangekomen hebben ze ons uitgelegd wat er was gebeurd. Daarop melde de agent maar deze jongen is geen klein crimineeltje. Dat wist ik ook maar heb de agent toch gevraagd om een stevige indruk te maken op hem. Omdat ik wist dat hij het allemaal heel interessant vond. En gellulkig was enorm onweder de indruk en was toch van mening dat criminaliteit niet zo leuk is als hij had verwacht. Hahaha ja kinderen geweldig zijn ze.