Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Jaarlijks zitten er wel één of meerdere bijzondere leerlingen in de klas
Mijn leerling Jessy is een vrolijke, beweeglijke jongen die enorm geniet van gym en buiten spelen. Wanneer hij door de gangen rent met zijn stralende lach, voel je zijn energie. Maar Jessy heeft in de klas veel moeite met concentreren. Hij lijkt constant op zoek naar prikkels en kan zich moeilijk focussen op zijn werk.
Jessy kijkt naar alles om zich heen
In de klas merk ik bijvoorbeeld dat Jessy snel is afgeleid als ik uitleg geef. Hij kijkt niet naar mij, maar naar alles om hem heen. Het lijkt alsof hij op elk geluid of beweging reageert. Wanneer er onverwachts een stoel verschuift, schrikt hij zichtbaar en kijkt meteen op. Ook is hij soms ontzettend hard in zijn gedrag: hij duwt bijvoorbeeld speels een klasgenootje aan zonder te beseffen dat het te hard is. Ook heeft hij duidelijke regels en grenzen nodig, hij weet precies als er ruimte is en maakt daar soms dan ook gebruik van.
Hij heeft duidelijke grenzen nodig
Van de week was er een duidelijk voorbeeld. Terwijl ik aan het woord was tijdens een kringgesprek, wiebelde Jessy op zijn stoel en begon hij een gesprek met een klasgenootje. Toen ik de opdrachten ging pakken sprong hij zelfs plotseling op om iets van de kast te pakken. Het was lastig om hem terug in de kring te krijgen.
Zijn sociale kant is opmerkelijk
Tegelijkertijd zie ik ook een prachtige kant aan Jessy: zijn sociale hart. Hij maakt moeiteloos contact. Op het schoolplein raakt hij vaak in gesprek met kinderen die hij niet kent en hij weet met zijn charme anderen aan het lachen te maken. Hij geen vaste vriendjes, een soort allemansvriend.
We gingen een gesprek aan met zijn moeder
Na een paar maanden besloot ik samen met de intern begeleider een gesprek aan te gaan met Jessy’s moeder. Ook voorgaande jaren was er al regelmatig een gesprek gevoerd over zijn opvallendheden. Zijn vader is al sinds zijn vroege jeugd niet in beeld, moeder vertelde dat ze het vaak zwaar vindt thuis. “Het is alsof Jessy altijd aanstaat,” zei ze. Thuis ervaart ze dezelfde uitdagingen als wij op school. Hij raakt snel van slag door onverwachte geluiden, zoekt vaak de grenzen op en heeft moeite om te luisteren. Maar ze benadrukte ook hoe sociaal hij is. “Hij stapt overal op mensen af, het is echt een charmeur”, vertelde ze met een glimlach. We bespraken samen hoe we Jessy beter konden ondersteunen. Het gesprek voelde warm en open, we maakten echt samen een plan.
Samen besloten we wat er nodig was om Jessy beter te kunnen begeleiden
We besloten samen dat nader onderzoek verstandig zou zijn. Moeder gaf aan dat ze ook graag meer duidelijkheid wilde over wat Jessy nodig heeft. We kwamen erop uit dat we allemaal aan ADHD dachten. Hoewel we voorbereid waren op een lange wachttijd, zes maanden, was moeder al erg opgelucht dat er een traject in gang werd gezet. Jessy ging uiteindelijk twee dagen naar een specialistisch centrum, waar ze hem grondig onderzochten. Moeder gaf meteen toestemming om het verslag met school te delen.
De diagnose was onverwacht
Toen het verslag binnenkwam, waren we allemaal verrast. Waar we aanvankelijk dachten aan ADHD, bleek er sprake te zijn van een hechtingsstoornis. Die diagnose voelde alsof alle puzzelstukjes ineens op hun plek vielen. Het constant alert zijn, het schrikken van geluiden, zijn moeite met concentreren en grenzen… Het paste allemaal bij een kind dat moeite heeft met veiligheid en vertrouwen in zijn omgeving. Ook zijn sociale gedrag kreeg een nieuwe betekenis. Zijn charme en vlotte babbel leken een manier te zijn om verbinding te zoeken, om geaccepteerd te worden. Maar ook daarin voelde hij de grenzen niet altijd goed aan.
We kunnen Jessy nu beter begrijpen
Met de diagnose konden we beter begrijpen wat Jessy nodig heeft. We pasten onze aanpak in de klas nog verder aan en ook thuis kreeg moeder ondersteuning aangeboden om hem te helpen. Jessy blijft voor mij een bijzondere leerling: een jongen met uitdagingen, maar ook met een enorme kracht en charme die je niet snel vergeet.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Uit eigen ervaringen het onderstaande:
Het is in vele opzichten herkenbaar dit verhaal, helaas! Als kind, volwassene en hoe ik nu in de achteruitkijkspiegel op mijn leven terug mag kijken.
2 dames zouden wel even een plan schrijven voor een jongen.
Als er geen grondig onderzoek gedaan was, was deze jongen bestempeld met ADHD.
Het is waarschijnlijk met de beste bedoelingen gedaan.
Maar:
1) Heeft men gerealiseerd dat men éérst oordeelt naar een eigen mening is en dan pas naar de “objectieve” mening?
2) Heeft men gerealiseerd dat de eigen mening óók gebaseerd is op eigen trauma?
3) Heeft men gerealiseerd dat een mening over een ander vaak meer iets zegt over de persoon zelf?
Het is bewezen dat trauma bij kinderen en volwassenen zo goed als altijd bij moeders vandaan komen.
Tenslotte zijn zij, zeker in de 1e levensfase, van 0 tm 7jr, het meest betrokken bij het kind.
Ieder kind heeft 2 geestelijk stabiele ouders nodig om een stabiele basis en zelfvertrouwen en zelfrespect te leren/ ervaren.
Het feminisme is in vele opzichte volstrekt juist!
Man en vrouw zijn gelijk, maar niet hetzelfde!
Zo heeft, een meid, maar zeker een jongen, een vader nodig die er voor hem is, waarop hij altijd kan vertrouwen.
Helaas is door de opkomst van de man vervangende machines en de jaren na de 2eWO het feminisme doorgeslagen en is het zelfrespect van mannen in vele gevallen kwijt.
Men is vanaf geboorte ingepeperd dat het nodig is om een vrouw te gehoorzamen voor overleving, en dat is op zich niets nieuws onder de zon, maar het is nu een eenzijdig verhaal geworden, waarin de rol van de vader volgens programmering “bewust” als ondergeschikt of buiten beschouwing wordt gehouden.
Existentiële angsten worden er met de paplepel ingegoten, evenals het feminisme.
Waardoor een vrouw en een man geprogrammeerd wordt dat een man, niet een medestander, maar een tegenstander is.
Om moeder te behagen (straf- en beloningssysteem) neemt deze existentiële angst steeds meer vorm aan om het een andere man onmogelijk te maken.
In feite wordt, in het geval van een man, een man dus geprogrammeerd om zichzelf te verloochenen (zelfhaat) als man en geen respect waard is en geen respect voor zichzelf te mogen hebben.
Het is daardoor een sneeuwbaleffect.
Deze rol van wordt uiteindelijk overgenomen door een partner. Die een man uitkiest omdat deze vrouw zo bekend aanvoelt (net als de 1e vrouw in zijn leven, zijn moeder.) De vrouw kiest vaak ook op basis van dit patroon.
Het beest/ gif in het rugzakje van de vrouw gaat een verbond aan met het beest/ het gif in het rugzakje van de man. Relatieproblemen zijn geen problemen tussen man en vrouw. Het is het gif (programmering) in beide rugzakjes die de problemen veroorzaakt, in stand houdt en de relatie ten gronde kan richten.
En omdat dit gif zo subtiel door ons strot is gewuwd toen we een baby/ kleuter/ basisschoolkind waren, is het waarheid geworden.
En uiteindelijk verwijten man en vrouw elkaar van alles op basis van eigen interpretaties…vaak zonder dat men zich bewust is van hetgene wat er eigenlijk gebeurd. En dit geldt niet alleen voor de betrokkenen zelf, maar ook hulpverlening is zo geprogrammeerd.
Het is dan ook niet meer dan logisch dat in onze maatschappij, volgens programmering, een vrouw vaak gelijk gegeven wordt.
Het is als een soort 1e levensbehoefte dat een vrouw altijd gelijk heeft, ook al liegt zij.
En alles wat een vrouw verkondigd als zoete koek wordt geslikt en als een man daar commentaar op heeft, komen de krokodillentranen en is de man dè grote boeman die het systematisch denken volgens de programmering tegenwerkt (zoals mama hen geleerd heeft).
Zo worden mannen als honden behandeld door hun vrouwen en behandelen elkaar als honden.
Maar het ergste van dit alles, en dat is ook waarom ze dit allemaal laten gebeuren, behandelen mannen zichzelf als honden.
Een man wordt tegenwoordig om het minste en geringste bij het grofvuil en buitenspel gezet.
Waarom?? Precies, ook een vrouw wordt van 0 tm 7jr geprogrammeerd en geleerd dat een man geen medestander, maar een tegenstander is.
Dit is een beest/ gif in het rugzakje van de vrouw.
En het hele systeem, OOK MANNEN!! werkt eraan mee om dit vooroordeel over mannen, in het hoofd van een vrouw, te verdedigen en zelfs te bevechten, als een soort geloof of politieke partij waarvoor men strijdt. Tot psychologen, rechters, advocaten, directeuren, managers ed aan toe.
Men realiseert zich niet, ook mannelijke zgn professionals ed, dat ook zij, dat men een voorgeprogrammeerde gedachte uitvoert.
Dat een vrouw altijd de waarheid verteld en gered moet worden!
De vraag of de vrouw zelf getraumatiseerd is in haar eigen jeugd en zodoende dit (voorgeprogrammeerde) gedrag herhaalt, en geprogrammeerd is om de man te bevechten, in een kwaad daglicht en bij het grofvuil te zetten, die vraag, die wordt vaak niet gesteld.
Wat dat betreft hebben we allemaal last van “schaapjesgedrag”.
Zodoende gebeurt het maar al te vaak dat een jongen, maar ook meiden, opgroeien zonder vader of met een vader die alle andere mannen en zelfs zijn eigen zonen als een groot (existentieel) gevaar/ concurrentie ziet. Omdat zijn moeder hem dat heeft ingeprent en dat dat waarheid/ een geloof is.
En omdat kinderen vaak bij hun moeders zijn en deze moeders volgens het systematisch denken geloofd worden mbt hun mening over hun pupil en de andere ouder, is ook dit een sneeuwbal effect, waarin het kind respectloos over haar of zijn vader is
En in feite naar een deel van zichzelf respectloos is.
Een kind wordt hiermee zelfhaat meegegeven, en wat het over zichzelf vindt, vindt het ook van een ander.
Alles begint met educatie.
Een man en een vrouw zijn elkaars gelijke, maar niet hetzelfde.
Eenieder is van 0 tm 7jr voorgeprogrammeerd met allerlei vooroordelen.
Het “gif van de wereld” is het idee dat we geen liefde, ook niet voor onszelf, waard zijn, en er van alles voor moeten doen om deze liefde te verdienen (staf- en beloningssysteem)
(We worden geconditioneerd volgens het straf- en beloningssysteem.)
We worden geleerd onszelf te haten en zodoende leren we een ander hetzelfde toe te wensen.
(Het beest/ gif in ieders rugzakje)
Tenslotte geldt het eigen (normen en waarden) straf- en beloningssysteem ook voor de ander.
– Volgens het systematisch denken wordt een man vaak in een kwaad daglicht gezet.
– Volgens het systematisch denken leert een man onrespectvol met zichzelf èn tov andere mannen te zijn.
Als een man en een vrouw tegen elkaar worden uitgespeeld, tegen elkaar opgezet, verdwijnt het gezin, de hoeksteen van de samenleving.
Hoeveel huwelijken sneuvelen tegenwoordig niet?!
Hoeveel mensen beginnen niet eens meer een relatie?!
Of durven niet eens meer een relatie te beginnen?!
Hoeveel haat en onrust is er tegenwoordig niet in de wereld?!
Hoeveel kinderen worden niet gepest?!
Hoeveel zelfhaat en zelfmoord is er niet bij kinderen en jongeren?!
Zelfliefde, voor jezelf, leer het je kind.
Leer het je man, leer het je vrouw.
Houd van jezelf en er ontstaat automatisch liefde in overvloed, voor je partner, voor je kinderen, ouders, zussen, broers
Dit is een voorbeeld verhaal van een volwassen man die als kind emotioneel misbruikt en verwaarloosd is (hechtingsproblematiek) en nu in de achteruitkijkspiegel terug op zijn leven kan kijken.
pfff
Dubbel pff. Gewoon doorbladeren 😉
Wat een bijzonder verhaal. Ik begrijp het. Ik ben een kind geboren in 1972. Vrij afgelegen woonachtig. Weinig vriendinnen. “Ik zag alle vogels vliegen” heeft een lagere school meester eens gezegd.
Hoe was ik “gediagnosticeerd” was ik een kind jaren 2000 geweest?
Mijn moeder jong, raakte onverwacht in verwachting van mij. Trouwden. Dat moest. En het leven verder ging door.
Hechting, hoe opgegroeid. Dit verhaal van nu raakt me. Jessy, ik wens je alle goeds. Groet Roelie.
Ik wou bijna dat ik een zoon als Jessy had. Mijn zoon heeft ook een hechtingsstoornis. Helaas uit hij zich anders. Hij heeft geen vriendjes, is claimend naar klasgenoten. Hij krijgt overal de schuld van.
Fijn dat er gekeken wordt naar het brede aspect en ik wens ouder en Jessy alle goeds!
Ach wat sneu.
Helaas is het eerste waar mensen aan denken is Adhd en ook te makkelijk wordt dat gezegd als een kind druk en afwijkend gedrag vertoont. Dat maakt mij verdrietig. Mijn zoon vertoonde vergelijkbaar gedrag en die bleek Ptss te hebben. Na emdr therapie veranderde zijn gedrag maar om het stempel adhd uit zijn dossier te krijgen was een grote opgave.
Hier een dochter met vermoeden van ptss en hechtingsstoornis.. Traject met kinderpsycholoog is gestart en zijn nu zoekende naar welk pad we gaan volgen. Kindercoach of emdr. Zoveel jaar na de scheiding en kind heeft nog steeds issues hoewel het ook zoveel beter gaat. Emdr lijkt me zo heftig voor een kind, mag ik vragen hoe jij dat ervaren hebt?