Astrid: “Het aanzoek van mijn vriend verliep heel anders dan ik hoopte”

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.}

Willem en ik waren al een paar jaar samen, en ik wist dat hij op een gegeven moment de vraag zou gaan stellen

Het was niet dat ik ongeduldig was (oké, misschien een beetje), maar het onderwerp kwam hier en daar wel eens ter sprake, en ik voelde aan alles dat er iets broeide. Willem is een lieve man, maar qua romantiek is hij zo handig als een stekkerdoos zonder stopcontact. Dus toen hij op een dag aankondigde dat hij een verrassingsweekend voor ons gepland had, voelde ik meteen een zenuwachtig kriebeltje in mijn buik.

Het plan was simpel: een weekendje weg naar een knus huisje aan zee

Ik had natuurlijk al meteen mijn vermoeden. Dit zou het moment zijn waarop hij op één knie zou gaan, ik zou ja zeggen en we zouden het daarna vieren met champagne op het strand. Zoiets. Maar goed, eerst moesten we er nog komen. Het begon al goed toen we bij het huisje aankwamen en Willem ontdekte dat hij de verkeerde sleutels had meegenomen. Daar stonden we dan, met onze weekendtassen, voor een dichte deur en zonder de mogelijkheid om naar binnen te gaan. Willem was meteen aan het bellen met de verhuurder, maar die bleek pas over twee uur bereikbaar te zijn. We besloten om maar even naar het strand te lopen, wat te eten en hopen dat het probleem zich vanzelf zou oplossen.

De wandeling naar het strand was, laten we zeggen, interessant

De lucht werd steeds donkerder en het begon al snel te miezeren. “Ach, beetje regen heeft nog nooit iemand kwaad gedaan”, grapte Willem terwijl hij mijn hand pakte. Ik lachte, maar mijn gedachten waren ergens anders. Als dit het moment zou zijn waarop hij mij zou vragen, dan zou het zeker niet zo gaan zoals ik me had voorgesteld.

We vonden een plekje op een houten bankje, net onder een overhangende boom die ons een beetje beschermde tegen de regen

Willem rommelde wat nerveus in zijn jaszak, en ik dacht bij mezelf: “Oké, hier komt het.” Maar in plaats van een ring, haalde hij een verfrommeld stuk papier tevoorschijn. “Ehm, ik had een speech voorbereid”, zei hij verontschuldigend. Ik probeerde niet te lachen, maar het was echt een hilarisch gezicht. Daar zat hij dan, mijn Willem, met zijn natgeregende speech die nu meer op een druipend servet leek. Ik voelde mijn zenuwen een beetje wegzakken en besloot gewoon te genieten van het moment, hoe raar het ook was. “Willem, het geeft niet, vertel het gewoon uit je hoofd”, moedigde ik hem aan.

En dat deed hij

Nou ja, soort van. Terwijl hij begon te praten, viel het me op hoe nerveus hij was. Zijn handen trilden een beetje, en hij versprak zich meerdere keren. Hij vertelde over hoe hij me leerde kennen, over onze eerste date (die ik me nauwelijks kon herinneren omdat ik toen veel te zenuwachtig was geweest om echt op te letten), en over alle leuke momenten die we samen hadden gehad. En net toen hij bij het gedeelte kwam waar hij de grote vraag wilde stellen, gebeurde het.

En alsof het nog niet gênant genoeg was, begon het opeens van miezeren, keihard te regenen

We hadden geen paraplu bij ons en renden naar het dichtstbijzijnde café om te schuilen. Doorweekt, met onze haren als druipende slierten en Willem nog steeds met die verfrommelde speech in zijn hand, bestelden we koffie. We keken elkaar aan en barstten allebei in lachen uit. Het was zo’n typisch moment dat je verwacht in een slechte romantische komedie, maar dan zonder het perfecte einde.

Maar Willem was vastberaden

Zelfs in dat drukke, lawaaierige café ging hij op één knie en haalde een klein, zwart doosje uit zijn zak. “Astrid, ondanks deze chaos en hoe alles mis lijkt te gaan, weet ik één ding zeker: ik wil de rest van mijn leven met jou doorbrengen. Wil je alsjeblieft met me trouwen?” Ik zat daar, nog half druipend, met een koffie voor me, maar het enige wat ik kon zeggen was: “Ja, natuurlijk!”

En zo werd het, ondanks alles, toch nog een prachtig moment

We omhelsden elkaar, terwijl de mensen om ons heen verbaasd toekeken. Het was misschien niet het aanzoek waar ik van gedroomd had, maar het was wel perfect op zijn eigen, chaotische manier. Willem was niet gestopt totdat hij zijn vraag had gesteld, en dat liet me zien hoe vastberaden hij was. Dat maakte het voor mij extra bijzonder.

Toen we uiteindelijk terug naar het huisje gingen, was de verhuurder er gelukkig en kregen we de juiste sleutels

We brachten de avond door met pizza en wijn, terwijl we lachten om de bizarre dag die we hadden gehad. “Zie je, niets gaat ooit zoals gepland”, zei Willem terwijl hij zijn glas tegen het mijne tikte. En ik moest toegeven, hij had gelijk. De volgende maakten een lange strandwandeling en ik kon niet stoppen met glimlachen. Elke keer als ik naar de ring om mijn vinger keek, moest ik denken aan die natgeregende speech en Willems verwarde blik. Het was zo’n herinnering die we voor altijd zouden koesteren, precies zoals het was.

ASTRID

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.}