Mimi: “Mijn man werd voor het eerst vader met 60 jaar” 

Toen ik drie maanden geleden beviel van Teun, was het alsof ik opnieuw werd geboren, geen grap

Niet alleen als moeder, maar als iemand die een compleet nieuw leven begon, vol uitdagingen. De bevalling zelf was heftig, zoals dat vaak gaat met eerste kinderen. Urenlang zat ik vast aan monitoren, persen tot het uiterste, en ik voelde een mix van angst en opwinding. Logisch. Romeo, mijn man, hield mijn hand stevig vast door het hele proces. Hij was er elke seconde, kalm en bemoedigend, ondanks dat hij op zijn zestigste voor het eerst vader werd.

Teun kwam ter wereld met een krachtige huil

Toen hij in mijn armen werd gelegd, voelde ik een soort liefde die ik nooit eerder had gevoeld. Romeo stond naast me, tranen in zijn ogen, en ik wist dat dit moment alles waard was. De zorgen, de twijfels, de angsten – alles vervaagde toen ik naar ons kleine wonder keek. Cliche, maar echt waar. Romeo bleek een natuurtalent als vader. Hij verschoonde luiers alsof hij nooit anders had gedaan, gaf midden in de nacht zonder zeuren flesjes, en troostte Teun wanneer hij onrustig was. Ik was verbaasd over hoe goed hij met het slaaptekort omging, iets waar ik zelf veel meer moeite mee had. Soms leek het zelfs alsof hij meer energie had dan ik, ondanks het feit dat hij drie decennia ouder is.

Het is gek om nu terug te denken aan mijn twijfels van vroeger

Toen ik Romeo ontmoette, was ik een jonge vrouw, begin dertig, net begonnen aan mijn carrière. Romeo was charmant, intelligent, en ja, ouder dan ik. We vonden elkaar in een gedeelde passie voor literatuur. Ik was dol op zijn verhalen over reizen die hij had gemaakt, boeken die hij had gelezen, en de wijsheid die hij door de jaren heen had verzameld. Maar toen het idee van kinderen ter sprake kwam, wist ik niet wat ik moest denken.

Ik had altijd gedacht dat ik op een dag moeder zou worden, maar ik was toen bang

Bang dat Romeo’s leeftijd een probleem zou zijn. “”Is hij te oud om echt van het ouderschap te genieten? Wat als hij geen energie meer heeft om met ons kleintje mee te rennen, om te spelen, om alle kinderachtige dingen te doen die ik zie als onderdeel van het ouderschap?”, dacht ik. Romeo had nooit eerder kinderen gehad, en hoewel hij het idee van een kind geweldig vond, verzekerde hij me dat hij zich ook zonder kinderen compleet zou voelen. Die woorden stelden me gerust, maar tegelijkertijd zorgden ze ervoor dat ik me nog meer ging afvragen of het wel de juiste keuze was. Ik wilde geen beslissing nemen waar ik later spijt van zou krijgen, voor hem, voor mij, of voor ons kind.

Ik bracht avonden door, liggend naast Romeo, terwijl we spraken over de toekomst

Ik zag mezelf als moeder, ik zag ons als een gezin, maar ik bleef vastzitten aan de leeftijdskwestie. Totdat ik op een dag besloot dat mijn liefde voor Romeo sterker was dan mijn angst. Ik realiseerde me dat hij me altijd had gesteund, in alles wat ik deed, en dat hij de meest zorgzame en liefdevolle partner was die ik me kon wensen. Waarom zou hij niet ook een geweldige vader zijn?

We gingen ervoor

De zwangerschap was fijn en gelukkig vrij probleemloos. Romeo was er altijd, meegaand naar afspraken, kussend op mijn groeiende buik, en hij leefde op bij de gedachte dat hij een kind zou krijgen. Zijn enthousiasme was aanstekelijk. Al mijn angsten leken weg te smelten naarmate de maanden verstreken.

Maar toen Teun werd geboren, merkte ik dat mensen er wat van vonden

Het begon subtiel, met opmerkingen van vreemden in het ziekenhuis. Een verpleegster zei glimlachend: “Oh, is dit uw kleinkind?”. Romeo lachte vriendelijk, maar ik wel pijn in zijn ogen. Het was slechts de eerste van vele keren dat mensen aannamen dat hij Teuns opa was, in plaats van zijn vader.

Familieleden, vrienden, zelfs mensen die we nauwelijks kenden, hadden allemaal wel iets te zeggen

“Vind je het niet moeilijk, op jouw leeftijd?”, vroegen ze Romeo, soms in zijn gezicht, soms achter zijn rug om. Ik hoorde opmerkingen zoals: “Het zal wel zwaar zijn voor zo’n oud iemand” of “Wat als hij opgroeit zonder vader?”. Die laatste vraag raakte me het meest. Wat als? Wat als Romeo er niet meer zou zijn als Teun ouder werd? Ik had die gedachte ook wel eens gehad, maar ik had hem altijd weggeduwd. Romeo was gezond, sterk en vol levenslust. Hij zou er nog jaren zijn, dat moest gewoon. Maar telkens als iemand het onderwerp opbracht, kwam die knagende angst weer naar boven. Het leek wel alsof iedereen verwachtte dat Romeo elk moment kon bezwijken onder de verantwoordelijkheid van het vaderschap. Dat vond ik niet fijn van mijn omgeving. Ik zat daar helemaal niet op te wachten, Romeo ook niet. Het was allemaal negativiteit.

Het ergste was wanneer mensen hun medelijden naar Teun uitten

“Dat arme jongetje”, hoorde ik iemand fluisteren, “met zo’n oude vader.” Alsof Teun vanaf zijn geboorte al benadeeld was. Alsof hij minder geluk had, omdat zijn vader ouder was dan die van andere kinderen. Ik voelde de woede opborrelen, maar ik wist dat ik niets kon zeggen. Het waren vaak geen directe aanvallen, maar eerder goedbedoelde zorgen, verpakt in opmerkingen die meer schade aanrichtten dan steun boden. Ze zagen niet wat ik zag. Ze zagen niet de man die midden in de nacht op stond om een huilende baby te troosten, die geduldig luiers verschoonde of die Teun liefdevol in slaap wiegde. Ze zagen alleen de leeftijd, en niet de liefde.

Er waren momenten dat ik me afvroeg of we de juiste keuze hadden gemaakt

Niet vanwege Romeo’s leeftijd, maar vanwege de constante druk van buitenaf. Het voelde soms alsof ik voortdurend ons gezin moest verdedigen, alsof ik iedereen moest bewijzen dat we net zo’n goede ouders waren als elk ander koppel. Maar dan keek ik naar Romeo, naar hoe hij met Teun omging, en was de twijfel weg. Ik wist dat we het goed hadden gedaan. Romeo was een fantastische vader, ongeacht wat anderen zeiden. En Teun? Hij was een gelukkig, gezond kindje, omringd door liefde.

Toch bleef de kritiek sluimeren

Dat hielden we niet tegen. We konden nauwelijks een wandeling maken zonder dat iemand naar ons keek, alsof we een vreemde bezienswaardigheid waren. Vooral als Romeo en ik liefde toonden en bevestigden dat wij de ouders waren. Eén keer was dat blijkbaar niet duidelijk. In het park vroeg een andere moeder me waar de vader van Teun was, en toen ik naar Romeo wees, keek ze me ongelovig aan. “Oh, echt? Ik dacht dat hij de opa was”, zei ze met een geforceerde glimlach. Ik glimlachte beleefd terug, maar vanbinnen voelde ik me verdrietig. Waarom moesten mensen zo zijn? Waarom konden ze niet gewoon accepteren dat onze situatie anders was, maar niet minder waardevol? Romeo en ik hadden iets bijzonders. Ja, onze situatie was misschien niet de norm, maar wat is de norm tegenwoordig nog? Liefde kent geen leeftijd en ik zou Romeo niet ruilen voor iemand anders, jonger of niet. Hij was de vader die Teun nodig had en hij was perfect in zijn rol.

Soms denk ik aan wat de toekomst zal brengen

Er zullen ongetwijfeld momenten komen waarop Teun zich zal afvragen waarom zijn vader ouder is dan die van zijn vrienden. Misschien zal hij vragen stellen, misschien zal hij twijfels hebben. Maar ik weet dat Romeo er zal zijn om die vragen te beantwoorden, om die twijfels weg te nemen, met dezelfde kalmte en wijsheid die hij altijd heeft gehad.

MIMI