Ruby, mijn schoonmoeder, zat tegenover me op de bank
Haar ogen speurden de kamer af, alsof ze elk detail in zich op wilde nemen. Ze was pas binnen, en ik wist al hoe dit gesprek zou gaan. Ruby had altijd een mening, vooral als het ging om hoe wij ons leven regelden. Of beter gezegd: hoe we dat volgens haar niet goed deden. “Bregje,” begon ze, terwijl ze haar bril verzette, “ik zat te denken… sparen jullie eigenlijk wel genoeg voor de kinderen?”
Ik voelde hoe mijn nekharen overeind gingen staan
“We doen wat we kunnen,” antwoordde ik voorzichtig. Ik wilde geen ruzie. Zeker niet met mijn schoonmoeder. De kerstdagen kwamen er aan, en daar had ik geen zin in. Dit was niet de eerste keer dat ze zo’n onderwerp aansneed, en het zou zeker niet de laatste zijn. Ruby boog zich iets naar voren, haar stem net iets te luid alsof ze wilde benadrukken hoe belangrijk dit onderwerp was. “Weet je, met jullie inkomen zou het toch makkelijk moeten zijn om minimaal duizend euro per maand te sparen? Voor later, voor de studie van de kinderen. Je weet hoe duur dat wordt.”
Mijn mond viel open
Ik was stomverbaasd. “Drieduizend euro per maand sparen? Ruby, weet je hoeveel dat is? Hoe kom je daar überhaupt bij?” Ze knikte, alsof ik iets niet begreep. “Ik heb het even nagerekend. Jullie hebben genoeg ruimte in het budget, toch? Marcel verdient goed, ik weet wat zijn salaris is.” En daar kwam het. Die bom waar ik al dagen op zat te wachten. Ik keek haar aan, mijn hart bonkte in mijn borst. “Ruby… waarom weet jij wat Marcel verdient?”
Ze glimlachte, alsof ze zojuist een geweldige prestatie had geleverd
“Nou, ik heb het hem gewoon gevraagd. Dat moet je kunnen bespreken in een gezin, toch? Het is geen geheim, zeker niet voor zijn eigen moeder. ”Ik hield mijn adem in. “Hoe kun je dat nou vragen? Dat gaat je toch helemaal niets aan?” Ruby haalde haar schouders op. “Waarom zo moeilijk? Ik ben zijn moeder, ik mag dat toch weten? Bovendien, als jullie beter sparen, hebben jullie straks een mooie buffer. Je weet maar nooit wat er gebeurt.”
Ik voelde hoe de woede in me opborrelde
Dit was zó typisch Ruby. Altijd met haar bemoeienissen, altijd haar neus in zaken steken die haar niets aangaan. Maar het meest frustrerende? Marcel had het haar gewoon verteld. Nu was ze van alles op de hoogte. Haar volgende vraag zal zijn hoeveel ik erbij verdien. De financiën zijn alleen onze zaken. En van niemand anders.
Diezelfde avond, toen Ruby eindelijk vertrok, stond ik in de keuken met Marcel
Hij zat op zijn gebruikelijke plek aan de hoge bar, een biertje in zijn hand. Ik draaide me om en keek hem aan. “Marcel, waarom heb je Ruby verteld wat je verdient?” Hij keek op, verbaasd. “Ze vroeg het gewoon. Wat maakt het uit?” Ik kon mijn oren niet geloven. “Wat maakt het uit? Het is niet haar zaak, dat maakt het uit! Dit zijn onze financiën, onze keuzes. Niet die van haar.” Hij zuchtte en nam een slok van zijn biertje. “Ze bedoelt het goed, Bregje. Ze wil alleen helpen.”
“Helpen?” blafte ik, mijn stem iets harder dan ik wilde
“Door te zeggen dat we duizend euro per maand moeten sparen? Alsof dat realistisch is. We hebben een hypotheek, een auto, de kinderen… Je doet alsof ze zomaar mee mag beslissen!” Hij haalde zijn schouders op. “Het is toch geen ramp dat ze betrokken wil zijn?” Ik voelde de frustratie in me oplopen. Hij begreep het echt niet. Of deed hij alsof? “Betrokken zijn is prima, Marcel. Maar dit gaat verder. Ze dringt zich op. Dit is niet haar terrein.”
Marcel keek naar me, een beetje ongemakkelijk, en wendde zijn blik af
“Ik snap dat het irritant is,” zei hij uiteindelijk. “Maar ze is mijn moeder. Ze bedoelt het goed.” Ik stond op en begon de vaatwasser uit te ruimen, mijn rug naar hem toe. “Het lijkt wel alsof alles wat Ruby zegt belangrijker is dan wat ik denk. Dit gaat niet om mij alleen, Marcel. Dit gaat om ons gezin. Ik wil dat je haar duidelijk maakt dat ze niet alles hoeft te weten. Zeker niet over onze financiën.”
Hij zweeg, en ik wist dat het nog even zou duren voordat hij dat gesprek daadwerkelijk met haar zou aangaan
Bah, hij durfde gewoon niet. Typisch Marcel. De volgende keer dat Ruby langskwam, besloot ik er zelf iets van te zeggen. Het was niet makkelijk, want Ruby was niet bepaald iemand die je makkelijk op haar plek zette. Maar ik moest het doen, voor mijn eigen gemoedsrust. Ze had net haar jas uitgedaan en haar gebruikelijke routine ingezet: rondkijken in de woonkamer, vragen stellen over de kinderen, en ja, weer beginnen over sparen. “Bregje,” zei ze, terwijl ze een papiertje uit haar tas haalde, “ik heb een schema gemaakt. Als jullie elke maand duizend euro apart zetten, hebben jullie over tien jaar genoeg voor de studie van de kinderen. Kijk eens op welke bedragen je dan komt!”
Ik voelde hoe mijn kaak verstrakte, tanden op elkaar
Ik kreeg gelijk een allergische reactie. Ze legde het papier pontificaal op de tafel, alsof ze verwachtte dat ik meteen akkoord zou gaan. Maar dit keer niet. Ik keek haar recht aan. “Ruby, ik waardeer dat je meedenkt, maar onze financiën zijn iets tussen Marcel en mij. Het is niet nodig dat jij je daarmee bemoeit.” Zo, het was gezegd. Ze keek me aan, vol verbazing. “Maar ik wil jullie alleen maar helpen, Bregje. Ik weet hoe belangrijk het is om goed te plannen. Wij hebben vroeger zoveel gespaard, en kijk waar dat ons heeft gebracht. Het heeft jullie ook veel gebracht, vergeet dat niet.”
“Dat geloof ik ook,” zei ik, terwijl ik probeerde mijn stem rustig te houden
“Maar dit is ons gezin, en wij regelen het op onze manier. Het is fijn dat je betrokken bent, maar we hebben je advies hierin niet nodig.” Ruby’s gezicht stond boos. “Nou, als je het zo ziet,” zei ze uiteindelijk. Ze pakte haar tas en stond op. “Ik bedoelde het goed, maar als je niet wilt luisteren…” Ik keek haar na terwijl ze naar de deur liep, mijn hart bonsde in mijn borst. Marcel kwam net binnen en keek verbaasd naar haar snelle vertrek. “Wat is er gebeurd?”
“Ik heb eindelijk gezegd wat ik al maanden denk. Dat ze zich niet moet bemoeien met onze financiën.”
Hij keek me aan, geschrokken. “Dat vindt ze niet leuk.” Het leek wel of Marcel het ook niet leuk vond. “Dat weet ik,” zei ik. “Maar dit moet stoppen. Wij zijn volwassen mensen. Ze heeft haar zegje gehad, maar het is tijd dat ze haar grenzen kent.” Ik zag dat Marcel het er niet mee eens was.
De dagen daarna waren ontzettend ongemakkelijk
Ruby belde Marcel regelmatig, en hoewel hij niet alles vertelde, wist ik dat ze klaagde over mij. “Je moeder snapt het gewoon niet,” zei ik een week later tegen Marcel, toen we op de bank zaten. “Ze wil controle houden over ons leven, en dat werkt niet.” Marcel zuchtte diep. “Ik weet het. Misschien had ik haar gewoon geen inzicht moeten geven. Maar dit is hoe ze is, Bregje. Ze bedoelt het niet verkeerd.” Ik keek hem aan. Deze kwestie was nog niet klaar. “Het maakt niet uit hoe ze het bedoelt. Ze moet haar plek kennen. En als jij haar dat niet duidelijk maakt, zal ik het blijven doen.”
Ik heb het gevoel dat ik tegen Ruby èn Marcel vecht. Maar opgeven is geen optie. Ik weiger te dansen naar mijn schoonmoeders pijpen.
BREGJE
Waarom is geld zo een taboe?
Moeders geven ongevraagd advies, dat is niet heel vreemd.
Overigens je voorschrijven hoeveel je zou moeten sparen en zelfs met een schema komen gaat wel te ver. Goed dat je je grenzen hebt aangegeven.
Als je dit haar terugspiegelt door zelf haar voor te schrijven hoe ze haar zaken moet regelen, dan valt het kwartje wel.
draai het eens om. mag jij weten wat zij verdient en hoeveel zij spaart, en advies geven? waarschijnlijk niet.
goed dat jij je grenzen hebt aangegeven, want je man doet dit niet.
miscn is het goedbedoeld advies, maar uiteindelijk is het jouw gezin, jouw beslissingen en jouw leven.
Het is toch logisch dat je man met zijn moeder goed over weg kan en dit soort dingen gewoon bespreekt. jij bent geen in dit verhaal die overal tegen schopt sta er gewoon open voor en luister er eens na niks moeten jullie zijn toch samen hier verantwoordelijk voor maar als jij al gelijk de gebeten hond voelt bij alles dan weet je ook dat ze ergens gewoon gelijk heeft oude mensen hebben immers een heel leven al gehad en mogen jou toch gewoon advies geven wat je hiermee bereikt is dat je man in een hele moeilijke positie gezet wordt door jou denk daar maar eens over na het stop met op zo’n manier tegen de wereld aankijken waar is je eigenwaarde Wat voor werk doe je zelf
nee hoor, schoonmoeders hoeven geen inzage te hebben in wat je verdiend en waar je dit aan uitgeeft.
dit is geen advies, dit is bemoeienis. gelijk goede grenzen aangeven en dit heeft ze dan ook goed gedaan!
lijkt wel een mannen ding alles maar delen met de ouders. ouderen weten het niet altijd beter. hoe hun het toen deden gaat nu niet meer op. tijden zijn anders. financiële zaken gaan ouders niks aan . ieder zijn eigen financiële zaken en opvoeding.
Wat is daar logisch aan? Zij zijn een gezin en schoonmoeder is familie, maar geen gezinslid. Om advies te geven hoef je niet te weten hoeveel je volwassen zoon verdient. Dat kan ze doen door gewoon te vertellen hoe ze het zelf heeft gedaan. Als ze zo goed is in opvoeden, heeft ze haar zoon de juiste waarden allang meegegeven, toch?
OP, je man is hier het probleem, niet je schoonmoeder.
Wat is daar logisch aan? Zij zijn een gezin en schoonmoeder is familie, maar geen gezinslid. Om advies te geven hoef je niet te weten hoeveel je volwassen zoon verdient. Dat kan ze doen door gewoon te vertellen hoe ze het zelf heeft gedaan. Als ze zo goed is in opvoeden, heeft ze haar zoon de juiste waarden allang meegegeven, toch?
OP, je man is hier het probleem, niet je schoonmoeder.
Dat ze een advies geeft is nog tot daar aan toe, maar daar hoor je het bij te laten als moeder. Overigens is het geven van ongevraagd advies al je begeven op glad ijs. Dat ze meedenkt over hoeveel ze zouden moeten sparen is echt grensoverschrijdend. Dat de zoon Niet protesteert zegt alles over hoe vaak zijn moeder zijn grenzen heeft overschreden. Dat ze opstapt en zich beledigd voelt als een grens wordt aangegeven zegt al genoeg. Een gezonde, volwassen moeder zou haar excuus maken.. Wat ik een moeilijke vind hier is dat de zoon zijn vrouw niet steunt en haar behoeftes niet wil horen. Het pleasen van zijn moeder is belangrijker dan zijn vrouw. Zelfs zo belangrijk dat hij het gesprek met zijn vrouw niet eens aangaat. Wat doet dit emotioneel met haar , maar ook met hem. Als je je kinderen opvoedt doe je dat op zo`n wijze dat ze zelfstandig eigen beslissingen kunnen nemen. Ook op financieel gebied. Daarna is het loslaten. Nu geeft de moeder de boodschap dat ze niet in staat zijn hun eigen beslissingen te nemen. Niet zelfstandig te kunnen functioneren zonder haar hulp en bemoeienis. Mijn eigen moeder heb ik zelf ook moeten leren begrenzen door de confrontatie aan moeten gaan. Niet meer te accepteren dat ze nu 1 x zo is of de confrontatie niet zou aankunnen. Dat was mijn pleasegedrag dat ik gelukkig heb doorbroken.
Bij jij wel goed gaan haar niks aan wat ze moeten spareness wat denk ze wel niet
Wat mij opvalt is dat je ook wilt bepalen wat je man met zijn moeder bespreekt, maar dat moet hij toch zelf weten?! Zeker als het om de hoogte van zijn eigen salaris gaat.
Ik denk dat je schoonmoeder het gewoon goed bedoeld en ipv er zo fel op in te gaan had je ook kunnen zeggen we sparen al maar bedankt voor je advies.
nee, als hij single is dan kan dat. maar nu niet. hij beslist nu automatisch voor zijn vrouw waar deze informatie naar toe gaat. als je samen bent dan beslis je samen.
Her probleem is niet zozeer wat ze weet, maar wat ze er vervolgens mee doet.
Ik heb ook schoonouders die vlakbij wonen, en zich overal mee bemoeiden. Ik kreeg daar zoveel stress van. Moest s’avonds wasmachine aanzetten. Goedkoop stroom. Als ik het gezellig had gemaakt en spulletjes had gekocht, dan had ik hem weer flink laten hangen. Als ik pad veegde, was ik een mierenneuker..10 jaar lang heb ik alles geslikt. Was nog jong. Op een dag heb ik mijn schoonmoeder verrot gescholden. Ik pik niks meer. Bemoei je met je eigen leven. En dat lucht toch op!
dat klinkt als mijn verhaal! mijn man ging gebukt onder haar gedrag. moest zijn geld aan haar afstaan.
op 1 dag heb ik gezegd wat ik er van vond en sindsdien hebben wij ons eigen gelukkige leven.
Ik vind het eigenlijk geen probleem als m’n moeder of schoonmoeder weten hoeveel we verdienen. Geven ze advies zeg ik dankjewel en wat we met dat advies doen hoeven ze niet perse te weten? Maar vaak zit er wel wat in. Ze mogen best hun mening of visie geven, dat kun je meenemen in gesprekken met je partner, maar uiteindelijk beslissen jullie zelf hoe of wat.
En ja het bemoeien in het algemeen kan soms irritant zijn, ook als het goedbedoeld is, maar ik neem dan soms zelf even m’n afstand omdat ik dan ook geïrriteerd raak en geen dingen wil zeggen die de band op lange termijn schaden. ik heb ook veel aan haar gehad in lastige tijden, en als het nodig is zullen wij er ook voor haar in de toekomst zijn. De relatie probeer ik boven die redelijk onbelangrijke dingen te zetten, uiteindelijk is het zijn moeder, je zou ook willen dat hij jouw moeder accepteert met al d’r fratsen.
Hier ook bemoeizuchtige schoonouders. Wij mochten geen nieuwe keuken kopen want daar hadden wij geen geld voor. Toen ik, aangaf dat wij hiervoor gespaard hadden was het antwoord dat wij niet genoeg gespaard hadden en onverantwbezig waren. Ben zo intens verdrietig en boos geweest. Waar bemoei je je mee. Wij hebben een prima buffer, zijn niet drugs, drank of gokverslaafd. Afgezien van hypotheek geen enkele schuld dus stop met dit gebemoei. Relatie is daarna ernstig bekoeld. Na een ander akkefietje twee jaar geleden met Kerst besloten dat het voor mij genoeg was. Schoonvader al bijna twee jaar niet meer gezien en gesproken. Schoonmoeder al meer dan een jaar niet meer. Pijnlijk.Man zit er tussenin em durft niet tegen zijn ouders in te gaan. Met verjaardagen en Kerst blijft het lastig en moeilijk.
wat ik de schoonmoeder hoor zeggen is ; dat ze vroeger hebben gespaard voor de studie van hun zoon, en waarvan ze nu ,als gezin, de vruchten plukken .ze gunt haar kleinkinderen natuurlijk ook een studie ,zodat ze later ook een goed inkomen genereren .
misschien onhandig van haar maar goedbedoeld , komt er alleen wat rottig uit .
Precies; om haar doel te bereiken had ze geen lijst hoeven op te stellen.
In deze discussie wordt er veel over
grenzen gesproken. Valt het woord
grenzen weg
wanneer schoonmoeder om
(structurele) oppashulp gevraagd
wordt? Of heet zij dan geen
schoonmoeder maar oma.
Of wanneer er op hond of poes in de
vakantie opgepast moet worden,
omdat zij toch thuis. ?
Want zo totaal anders zijn vragen aan
omas in dit soort oppassituaties in de
praktijk echt niet.
Natuurlijk deze schoonmoeder/ Oma
gaat te ver, zo pak
je het niet aan. Maar haar idee is prima.
Haar aanpak niet. Ik zou focussen op
haar idee. Hysterisch gedrag is on-
nodig.
Los dit ‘wereldprobleem’ gewoon
met zij drieen op. En betrek erbij wat
ze wel doet.
nee, deze “oma” kent geen grenzen..
Ook dan zijn er grenzen die je respecteert van je moeder/schoonmoeder. Je vraagt netjes of ze zou willen oppassen. Of ze de post en planten zou willen doen op vakantie. Je komt daar niet binnen met een schema waarin je hebt uitgewerkt wanneer en hoe lang ze gaat oppassen bijvoorbeeld. Je vraagt en gaat in gesprek. Vergelijkbaar zou zijn om bij haar schoonmoeder naar binnen te lopen en te zeggen dat je haar financiële situatie wil doorlichten, zodat je zeker weet of ze haar woning leeftijdbestendig kan maken en jij met papieren op tafel komt met de beste opties die er zijn.
Inhoudelijk ben ik het volledig met je eens . Waar bemoeit ze zich mee! Het zou een ander verhaal zijn als jouw schoonouders financieel zouden moeten bijspringen. Dat is niet het geval dus heeft zij deze grens maar te accepteren en partner erbij.
Wat ik jou wel wil meegeven is dat jouw manier van communiceren beter kan.
Lees jouw eigen verhaal eens door en tel eens hoe vaak je het woord ‘maar’ gebruikt. In de trant van ‘Ja, maar. ‘Ik snap het , maar’… hiermee verzwak je de boodschap die jij wilt overbrengen.
Probeer hier aan te werken als je serieuzer genomen wilt worden door je partner en schoonmoeder.
Waar bemóeit deze schoonmoeder zich mee! Ik ben zelf nogal van de Pats-Boem-Methode, en had gelijk tegen haar gezegd wat ik ervan vond. Maar de slappe houding van je man is helemaal om je dood aan te ergeren. Hij is toch geen klein kind van 8 die alles met zijn mammie moet bespreken. Als je zelf een gezin hebt, is dát je basis. En de schoonmoeder hoort zich daar niet in te mengen. Je bent een plaatsje opgeschoven in het leven van je zoon, en dat heb je gewoon te accepteren. Er is een nieuwe situatie onstaan, en als je iedereen in zijn waarde laat, kan dat juist een superfijne nieuwe tijd inluiden.
het gaat haar niets aan. wat je spaar voor je kindereren. dat maak jezelf uit. en als je kinderen 15 jaar zijn kunnen ze ook gaan werken
maar de meeste doen dat niet. krijgen genoeg van hun ouders die genog geld hebben. maar laat ze maar ook eens een baan gaan zoeken. ik spaarde wel wat voor mijn kinderen als alleenstaande moeder. en ik heb er stank voorvterug gekregen. komen niet meer naar mij. want hun vader had genoeg geld. hij is nu pas jong overleden. en ze hebben tonnen gekregen. dat heb ik niet. ze moeten maar tevreden met wat ze hadden. dus nu hebben ze het heel goed. en moeder kan stikken. maar altijd heb ik alles voor ze gedaan. maar hun vader keek niet naar hun om. en toen was het papa. veel verdriet gehad hierover.maar ik ben er nu over heenm ze hoeven ook niet op mijn begravenis te komen. blijf dan ook maar weg.
Ok man.
In alle artikels zijn de schoenmoeders de boze heksen! Het wordt dringend tijd dat dit gedrag de wereld uitgaat! De media gaat daarin mee. Ook de keerzijde,
Als de kinderen in de problemen komen, wie komt er helpen? Ja ook financieel! Stop met dit gedrag. Het werkt verslavend!
Onzin wat je nu zegt. Er zijn goede en minder goede schoonmoeders. Ze heeft zich in dit verhaal nergens mee te bemoeien. Ze kan advies geven en klaar. De man in dit verhaal is een watje en moet achter zijn vrouw staan. Als we allemaal naar de media gaan kijken en luisteren, nou dan kunnen we ons allemaal wel van kant maken want wie voldoet aan het perfecte plaatje? Laat iedereen in zijn waarde en accepteer wie ze zijn. Weet ook dat jou kinderen niet van jou zijn. Je hebt ze mogen krijgen en mogen opvoeden en dan gaan ze hun eigen weg, hopenlijk doen ze iets met hun opvoeding en wie zegt dat ze het niet goed doen. Iedereen heeft zijn eigen les te leren dus laat los. Laat dit gezin hun ding doen, zonder bemoeienis.
eeuwig je eigen grenzen aan blijven geven. voor jouw manier misschien lastig omdat het zijn moeder is. toch zal hij ook jou moeten respecteren hierin. heb het er met elkaar over hoe dit aan te pakken. leuk of niet, laat je schoonmoeder niet de oorzaak van een breuk worden in jullie gezin.
Zo zijn schoonmoeders. En moeders. Ik zou haar niet alles laten bepalen. Maar ik zou het meer zien als dringend advies. Blijkbaar raakt ze wel een pijnlijk punt, want kennelijk wordt er (nog) niet of nauwelijks gespaard voor een eventuele studie van de kinderen.
Wij deden vanaf de geboorte een kleiner bedrag voor studie (naast gewoon sparen voor later en voor een rijbewijs) per kind. 100 euro per maand en dat spaarden we tot hun 18de. Dat gaf ons ongeveer 20.000K per kind voor collegegeld en boeken. Als je pas later begint met sparen, heb je wel een hoger bedrag per maand nodig. Zelf hebben we, naar mate we meer zijn gaan verdienen, aangehouden ongeveer 30% te willen sparen van ons inkomen. Soms moeizaam, later makkelijker. onze lasten kwamen (en komen) uit op ongeveer 50% (van hypotheek en boodschappen tot abonnementen en verzekeringen). Die andere 20% is voor leven, leuke extra’s of onvoorziene kleinere uitgaven (een kapotte fiets, een nieuwe koffiemachine, etc.).
Het wordt tijd voor een gesprek.
met beide.
Misschien is een middenweg binnen bereik. Een buffer is een goed idee, neem dat mee in je achterhoofd. Weet je, het kan goed zijn dat jouw schoonmoeder ook met niks is begonnen en daardoor een enorme angst heeft dat jullie met de kinderen armoe gaan ervaren.
Zie het niet als bemoeizucht, maar als angst. En zolang ze geen loonbeslag legt, is alles bespreekbaar.
Je hebt geen schoonmoeder probleem, maar een partner probleem.
Te bizar voor woorden dit. En dan ook nog ff uitgekalkt op een papiertje hoe de rest van de gezinsuitgaven moeten zijn!!
Bij kop en kont de deur uitzetten zou mijn oude moeder gezegd hebben.
En wat een ruggengraat loze vent heeft deze dame. Ik zou na het eerste incident de telefoon gepakt hebben en moeder gemeld hebben dat dat het laatste was wat ze erover gezegd had.
Helemaal mee eens!
ik zou naar mijn schoonmoeder luisteren.accepteer haar levens ervaringen.waarom z ijn wij jongeren toch zo koppig.wij willen alles doen en maar schulden maken waar geen geld voor is .vroeger werd er gespaard nu rennen we om een lening tenemen.als plots je met baanverlies geconfronteerd word zal je aan de wijze woorden van je schoonmoeder denken ,
Ja natuurlijk Mia, braaf naar je schoonmoeder luisteren…. je bent niet goed wijs
Exact Tamara!!! niet goed wijs als je dit normaal vindt.
Beste Mia, onder welke steen moet jij nog vandaan komen. Ik vind het nog wel een behoorlijke aanname dat jongeren alsmaar schulden maken/ hebben. Geef de kinderen raad als ze er om vragen. Wat ze dan met die raad doen is hun beslissing. Jij danst zeker wel naar de pijpen van je schoonmoeder?. Jij gaat wel elke maand met haar om de tafel zitten en jou financieren bespreken. Menske menske dan ben ben je echt niet goed wijs. Wordt zelfstandig is mijn raad aan jou en wat je er mee doet is aan jou
Advies geven is iets anders dan bemoeien.
Dat kan je gewoon niet maken.
Als het goed is leer je ze op een ontspannen manier financieel zelfstandig te maken als ze nog thuis wonen.
En eerlijk gezegd heb ik echt wel eens gevraagd aan mijn kinderen of het financieel allemaal lukte, toen ze nog niet zo lang het huis uit waren.
En hen laten weten dat als het ooit nodig is ze bij ons mogen aankloppen.
Maar ik ga me zeker niet bemoeien met hun financiën.
Ik heb er vertrouwen in dat we ze goed heb opgevoed wat dat betreft, en ze bij ons aan mogen kloppen, mocht het ooit nodig zijn.
Het zijn geen kinderen meer.
hele goede houding. even checken of het (financieel) goed gaat. daar kan je als ouder zorgen over hebben. Is alles okee, weer een zorg minder. Hebben ze hulp nodig, dan help je, overigens zonder bemoeien, maar met goede afspraken. Heb vertrouwen in je kinderen.
Ben jij toevallig de schoonmoeder in kwestie? of zo’n zelfde type (schoon)moeder? Want dat is de enige reden die ik kan bedenken waarom je deze reactie geeft.
Alleen op het moment dat je kinderen schulden bij je hebben of steeds bij je aankloppen voor geld, zou je dit bespreekbaar mogen maken
Bizar antwoord. Deze schoonmoeder bemoeit zich met zaken die haar niet aangaan. Wij konden moeilijk sparen toen de kinderen klein waren, wegens hoge hypotheeklasten en opvangkosten, er bestonden nog geen toeslagen…
Ik had mijn schoonmoeder het huis uitgegooid als ze zich met mijn geld had bemoeid.
wie zegt dat dit stel schudden heeft?
sorry maar ik denk dat Mia geen schoonmoeder heeft of wel eentje die zich niet mengt in het gezin. Ik heb geen moeilijke schoonmoeder, maar toch moet je af en toe grenzen stellen. Goede raad is fijn maar financiële zaken gaat alleen het koppel aan. . Annie
fout in de tekst, van 1000 pm naar 3000 pm. en verder heeft bregje gelijk dat het hun probleem is, liet mij ook niet commanderen.
Of schoonmoeder bedoelde per kind en de geïnterviewde heeft er 3.