Ik zat met mijn hoofd in mijn handen
Yada’s woorden echoden nog steeds in mijn hoofd. “Oma is veel liever dan jij.” Ze had het niet eens geschreeuwd, gewoon gezegd alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Maar het voelde als een mes in mijn rug. Wat deed ik verkeerd? Ik probeerde zo hard mijn best te doen, maar blijkbaar was dat niet genoeg. Nou zaten we natuurlijk ook in een bizarre situatie. Toch voelde het verkeerd. Zag ze niet wat ik allemaal voor haar deed?
Alleenstaande moeder zijn was nooit het plan
Toen ik zwanger werd van Yada, dacht ik nog dat Marijn en ik het samen zouden doen. Maar zodra die zwangerschapstest positief was, veranderde alles. Hij kon het niet aan. “Ik ben niet klaar voor een kind,” had hij gezegd. En toen was hij weg. Geen telefoontjes, geen appjes, niks. Soms vraag ik me af of hij nog weet dat hij een dochter heeft.
Gelukkig had ik mijn moeder, Rita
Ze was er vanaf het moment dat Yada geboren werd. Als ik ’s nachts uitgeput was van de voedingen, stond zij klaar om haar even over te nemen. Toen Yada begon te lopen, was het mijn moeder die haar aanmoedigde. En nu, acht jaar later, is ze nog steeds mijn rots in de branding. We doen het letterlijk samen. We lijken volwaardige partner, volwaardige ouders. Yada had ook 2 ouders, maar geen vader.
Het eerste voorbeeld dat me te binnen schiet, is hoe mijn moeder elke dag voor schooltijd langs komt
Ik begin vaak vroeg met werken, en mijn moeder zorgt ervoor dat Yada op tijd klaarstaat met haar haren netjes in een vlecht en haar broodtrommeltje gevuld. Soms vraag ik me af of Yada überhaupt doorheeft hoeveel moeite ik achter de schermen doe om alles draaiende te houden. Voor haar is oma degene die haar elke ochtend naar school brengt, die altijd tijd heeft om naar haar verhalen te luisteren.
En dan was er die keer dat Yada ziek werd op een dag dat ik echt niet weg kon van mijn werk
Mijn moeder stapte meteen in de auto en was er binnen tien minuten. Ze bleef de hele dag, maakte verse soep, deed spelletjes met Yada en zorgde ervoor dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Toen ik thuiskwam, vond ik ze samen op de bank, Yada’s hoofd tegen oma’s schouder. Het beeld was zo lief dat ik bijna moest huilen. Maar het deed ook pijn, alsof ik de tweede plaats in mijn eigen gezin had.
Het derde voorbeeld is bijna elke zondag, wanneer Yada vrijwillig naar mijn moeder wil om te logeren
Ze vinden het allebei geweldig. Mijn moeder haalt haar op, bakt pannenkoeken en gaat met haar naar de kinderboerderij. Ik ben blij dat Yada een oma heeft die zo betrokken is, maar soms voelt het alsof ik buitenstaander ben in mijn eigen gezin. Maar natuurlijk ook de waarheid: ik zou nooit zonder haar kunnen.
Vorige week was ik moe
Niet gewoon moe, maar dat soort uitgeput dat alleen werk, huishouden en het gevoel dat je alles alleen moet dragen, kunnen veroorzaken. Yada had net haar schooltas midden in de gang gegooid, zoals altijd. “Yada, hoeveel keer moet ik zeggen dat je je tas moet opruimen?” zei ik, misschien iets te streng.
Ze keek me aan met een blik die ik niet herkende
“Oma zou nooit zo boos worden,” zei ze. Ik voelde mijn maag branden. “Wat bedoel je daarmee?” vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn stem onder controle te houden. “Nou, oma is gewoon veel liever. Bij haar mag ik alles,” zei ze met een schouderophaal. Ik wist even niet wat ik moest zeggen. De rest van de avond verliep in stilte. Toen ze eindelijk in bed lag, zat ik op de bank en kwamen de tranen. De woorden bleven door mijn hoofd spoken. Was ik te streng? Te gefrustreerd? Of gewoon niet genoeg?
De volgende dag, toen Yada op school was, belde ik mijn moeder
“Mam, we moeten praten,” zei ik, en even later zat ze bij me aan de keukentafel. Ik vertelde haar wat Yada had gezegd. Mijn moeder luisterde geduldig, knikte, en zei toen: “Sas, ik begrijp hoe je je voelt. Maar weet je wat het is? Jij bent haar moeder. Jij moet grenzen stellen, regels maken. Bij mij komt ze voor de gezelligheid. Dat is anders.”
“Maar wat als ze mij daardoor minder leuk vindt?” vroeg ik
“Wat als ik altijd de boeman ben?” Dat wilde ik helemaal niet. Mijn moeder pakte mijn hand. “Ze houdt van je, Sasja. Dat weet ik zeker. Maar je bent moe, schat. Misschien moet je wat meer op jezelf letten. Je doet zoveel, en ik ben er niet om je te vervangen, maar om je te helpen.” Haar woorden brachten me een beetje rust, maar ze losten het gevoel niet op. Ik wil dat Yada me ook ziet als haar veilige haven, net zoals ze dat bij oma doet. Maar hoe combineer ik dat met alle verantwoordelijkheden en de realiteit van het alleenstaand ouderschap?
Die avond kroop Yada juist bij mij op de bank
Ze voelde het dondersgoed aan. “Sorry, mama,” zei ze ineens. “Ik wilde niet gemeen doen. Jij bent ook lief.” Ik sloeg mijn arm om haar heen. “Het is oké, Yada. Ik weet dat je dat niet zo bedoelde.” Maar diep vanbinnen weet ik dat dit conflict niet zomaar verdwijnt. Er moet iets veranderen, want dit gevoel van tekortschieten knaagt aan me. Misschien nog wel extra omdat ik alleenstaande ouder ben? Hoe zorg ik dat Yada begrijpt dat ik net zoveel van haar hou als oma, zonder dat ik mezelf verlies in alles wat moet?
SASJA
ach, ik ben geen alleenstaande mama, wel een mama met een fulltime baan en een man die veel en vaak van huis is. ik snap je frustratie. ik val soms ook uit om onbenullige dingen die me niet zouden storen als ik het rustiger had en niet het gevoel had dat ik alles in mijn eentje moest draaien. Wat mij enorm helpt, af en toe een dag vrij nemen als de kinderen op school zijn. Dan kom ik thuis en kan ik doen wat ìk wil. Dat geeft me zoveel rust. Wellicht kan je dat ook af en toe inplannen. Je doet onwijs je best voor je dochter maar wees er ook voor jezelf!
Kinderen zetten zich af tegen degene waarvan ze weten dat die van ze houdt, wat er ook gebeurt.
Ik snap je gevoel en onzekerheid. Gelukkig heb je een moeder waarmee je over die gevoelens kunt praten. Daar kun je vertellen wat jij voelt en ervaart, bij Yada kan dat niet.
Je doet het goed!
Volgens mij voelen juist vaak moeders zich tekort schieten terwijl ze zich veel ontzeggen voor de kids. En kinderen kunnen goed regels testen en je uit proberen.
Je doet wat je kan en dat is super!
Het wordt me niet duidelijk hoeveel je werkt en hoe oud je meisje is? Je hebt ouderschapsverlof tot 8 jaar volgens mij.
oh oh lief moedertje toch! geloof me als ik zeg dat veel moeders hier tegenaan lopen. heeft niets te maken met single mammazijn. als je samen met de vader geweestwas had je dit ook kunnen treffen. moeders voeden nl voornamelijk op en papa’s zijn sowieso vaak makkelijker en doen meestal de “leuke” dingen met de kinderen. in dit geval komt dit deel bij jouw mamma terecht. wees niet jaloers, maar koester juist dit soort momenten. en eh…… kinderen zijn sterren in “manipuleren” hè? bij oma/pappa mag het wel….. het zal niet t 1e kind zijn dat dit zegt.
geloof in jezelf, zet jezelf af en toe op de eerste plaats en doe toffe dingen met je dochter
en wees niet te streng voor jezelf en leg uit hoe het komt dat oma “rustiger” reageert etc
beetje eerlijk en duidelijkheid naar je kind toe