Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik had op mijn bureau een brievenbus staan waar alle leerlingen een boodschap in kunnen doen
Het was een doodnormale dinsdagochtend. Het geroezemoes in de klas vulde de ruimte terwijl de kinderen druk bezig waren met hun opdrachten. Op mijn bureau stond de brievenbus die ik ooit had meegenomen. Een simpele manier om kinderen te laten zeggen wat ze niet altijd durven uit te spreken. Soms zitten er grappige vragen in zoals “Juf, wat is uw lievelingskleur?” of een lief complimentje. Maar die ochtend vond ik iets anders.
Dit keer zat er een ander soort briefje in
Tussen de vrolijke tekeningen en snelle krabbels zat een klein briefje, strak gevouwen. Het viel me meteen op, alsof het er met meer zorg was neergelegd. Ik opende het voorzichtig en las de woorden:
“Juf, mag ik je een geheim vertellen?”
Mijn adem stokte even. De woorden waren zo kwetsbaar en tegelijkertijd zo zwaar. Ik herkende het handschrift meteen: het was van Emma, een wat stille en gevoelige leerling die altijd het liefst op de achtergrond bleef. Dit geheim had haar duidelijk veel gedaan, en nu had ze ervoor gekozen om het met mij te delen. Het ontroerde me, maar tegelijkertijd voelde ik ook de verantwoordelijkheid.
Ik besloot Emma even apart te nemen
Ik keek op naar Emma, die in stilte haar rekensommen maakte. Ze leek zo kalm, maar ik wist nu hoeveel onrust ze vanbinnen moest ervaren. Ik besloot haar in de pauze apart te nemen. Toen de andere leerlingen naar de gang liepen, liep ik naar haar toe en zei zacht: “Emma, ik zag je briefje. Wil je even met me meelopen naar het kleine kamertje?” Een kamertje naast ons lokaal waar regelmatig overleggen werden gehouden. Haar ogen werden groot, alsof ze zich ineens realiseerde dat ze écht iets had gedeeld. Maar ze knikte en stond langzaam op.
Ze vertelde aarzelend wat ze had gezien
Eenmaal binnen liet ik haar eerst even zitten en vroeg voorzichtig: “Emma, wil je me vertellen wat er is? Je hoeft niets te zeggen als je dat niet wilt, maar ik ben er voor je.” Ze zat stil, haar handen friemelend aan de rits van haar trui. Toen begon ze te praten, eerst aarzelend, later in een stroom van woorden. Ze vertelde hoe ze een paar avonden ervoor zachtjes naar beneden was gegaan toen ze niet kon slapen. Daar had ze haar ouders gehoord, zacht pratend in de keuken. Ze hadden het over scheiden, over hoe Emma om de week bij haar vader en dan weer bij haar moeder zou gaan wonen, over wie welke spullen mee zou nemen. Ze had zich verstopt in het donker en alles aangehoord.
Ze barstte in tranen uit
“Ik weet niet wat ik moet doen, juf,” fluisterde ze uiteindelijk, haar stem trillend. “Ik wil helemaal niet dat ze uit elkaar gaan. Ik wil het niet. Ik wil het niet! Het voelt alsof ik iets verkeerd heb gedaan. Misschien had ik beter moeten luisteren. Of niet moeten zeggen dat ik niet meer naar de BSO wil, nu is mama een middag minder op haar werk.” Bij die laatste woorden barstte ze in tranen uit. Ik schoof mijn stoel iets dichterbij en zei zacht: “Emma, het is niet jouw schuld. Echt niet. Het betekent niet dat je iets fout hebt gedaan. Het betekent alleen dat je ouders denken dat dit beter is voor iedereen.”
Ik probeerde met haar mee te denken
Ze keek me aan met betraande ogen, alsof ze hoopte dat ik het geheim kon oplossen. Ik wist dat ik dat niet kon, maar ik wilde haar laten voelen dat ze er niet alleen voor stond. “Het is heel dapper van je dat je dit met me deelt,” zei ik. “Je hoeft hier niet alleen mee rond te lopen. Heb je al met iemand anders erover gesproken?
Ik gaf haar een belangrijk advies
Ze schudde haar hoofd. “Ik weet niet of ik het mag vertellen…” Ze zat er verslagen bij. “Ik denk dat het belangrijk is om aan je ouders te vertellen dat je iets hebt gehoord. Soms weten ouders ook niet hoe ze iets moeten vertellen aan een kind. Dan willen ze eerst alles zelf goed op een rijtje hebben voordat ze het met je delen.” Emma knikte langzaam, en hoewel haar schouders nog steeds zwaar leken, was er iets in haar blik veranderd. Een klein beetje verlichting, misschien. We spraken af dat we het er de volgende dag opnieuw over zouden hebben, of het haar was gelukt.
Dit alles was voor mij een bevestiging
Die middag ging ik naar huis met een brok in mijn keel. Wat een groot geheim met grote gevolgen voor een klein meisje, dacht ik. Het voelde bijzonder dat ze mij in vertrouwen had genomen. Die dag was een enorme bevestiging dat de brievenbus op mijn bureau van grote meerwaarde is. Het is geen simpel klasritueel, maar een plek waar kleine harten zich durven openen.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Wat een top idee zo’n brievenbus. Ik wou dat ik die had gehad in de klas. misschien had ik er ook een hoop geheimen in gestopt.
Wat had je graag willen vertellen? Misschien kan je het hier kwijt?
Verhaal is boeiend. Maar de reactie waarin staat blijf bij elkaar voor de kinderen daar is , na mijn mening, niet over nagedacht. Wat een onzin. Als het niet meer gaat dan gaat het niet. Dat is jammer. MAAR ,tegenwoordig, mag en kun je dan gewoon scheiden. Natuurlijk is dat voor kinderen moeilijk maar daar komen ze wel door en over heen. Ouders zouden er alleen voor moeten zorgen dat de kinderen zo weinig mogelijk ruzie zien tussen de ouders. En zorgen dat ze alles goed regelen. Verder heeft gewoon iedereen recht op liefde en geluk. En als dat niet meer samen is dan maar niet. Kinderen blijven heus niet gelukkig bij ouders die voor Hunnik elkaar blijven.
ach bij elke dwarsliggende scheet gaat men al van elkaar scheiden.
wat verschrikkelijk kortzichtig. ik heb me 10 jaar geestelijk en lichamelijk laten mishandelen mede omdat ik dacht dat iedereen zou denken zoals u.
dat kan niet altijd bij elkaar blijven daar komt ruzie van maar , kinderen moeten vaak in 2 werelden leven dat heb ik ook ervaren mijn ouders gingen in 19 83 scheiden toen waren kinderen nog geen open dagboek, wij merkte niks dat er sprake was van een scheiding, vroeger was dit uit tenboze mocht niet, in de kerk moest je achter aan zitten hoor, nu is het tegenwoordig allemaal normaal mensen scheiden maar
en welke lessen trekken we als ouders hier nu zelf uit? Zouden we niet uit alle macht moeten proberen om onszelf bij elkaar te rapen en over ons ego heen moeten stappen en proberen er als man en vrouw samen uit te komen. Als je ooit samen begonnen bent en het toen goed was, waarom zou dat nu niet meer kunnen. Al is het alleen maar voor hun. Die kinderen die van binnen huilen en schreeuwen omdat alles wat veilig leek kapot gaat.
Zorg voor hun!
dat hebben wij 10 jaar geprobeerd inclusief therapie. heeft niks met ego te maken. achteraf hadden we beter eerder uit elkaar kunnen gaan. Dan was ik minder eenzaam geweest tijdens de relatie en hadden we misschien nog iemand anders kunnen vinden. ook voor de kinderen blijkt het veel fijner nu er iedereen beter in zijn vel zit in zijn eigen huis. dus oordeel niet zo zonder het verhaal te weten. deze mensen proberen het waarschijnlijk juist goed te doen voor hun dochter alleen heeft ze iets opgevangen wat nog even moest wachten zodat meer duidelijkheid kon worden gegeven.
Achteraf gepraat is makkelijker, jullie/jij hebt er in elk geval alles aan gedaan omwille van de kinderen en maar liefst 10 jaar! Daar mag je trots op zijn!
Ik weet hun leeftijden niet maar er zal een moment komen dat je kinderen zich realiseren hoeveel moeite jullie samen voor hen hebben gedaan.
Ach en iemand anders vinden… Waarom zou dat nu niet meer kunnen?
Geef de moed niet te snel op! 😊
Wáren mijn ouders maar uit elkaar gegaan! De schade die NIET scheiden met zich meebrengt wordt veelal ook onderschat. Soms is scheiden echt beter (maar uiteraard op dat moment wel verdrietig voor het kind).
En dan hoeft de situatie niet eens heel extreem te zijn.
Ik ben nu zelf 31 met eigen kinderen, mijn zusje 27 en mijn vader is helaas op mijn 20e overleden. Toch ondervinden we allebei nog steeds de gevolgen ervan. Sommige huwelijken kunnen beter eindigen voor ze uitgroeien tot een verwoestende puinzooi.
Als na jaren blijkt dat leven met een psychiatrisch patiënt en twee jonge kinderen niet langer gaat, blijft er weinig te kiezen.
Zat zo in het verhaal en nu weten we niks. wat zielig voor kleine meid. Wel super dat ze die stap heeft gezet. om de juf in vertrouwen te nemen.
Mooi dat dit een manier kan zijn voor kinderen om iets waar ze mee zitten uit te spreken en hierbij om hulp te vragen. Mooi ook hoe de juf hiermee omgaat,ljistert,ruimte en vertrouwen geeft en het kind in eigen kracht zet door haar advies te geven dit te bespreken met haar ouders en er nadat ze dit advies heeft opgevolgd er weer te zijn voor haar. Ze weet en voelt zo dat ze er niet helemaal alleen voor staat en dat zal het meisje zeker verder helpen.
Benieuwd hoe het afgelopen is.