Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Het is vrijdag 20 december. Nog vijf dagen tot kerst en ik ben al compleet gesloopt. De oorzaak? Lootjes trekken. Een maand geleden leek het nog een fantastisch idee. Eén cadeautje per volwassene, geen eindeloos inpakpapier dat door de kamer vliegt en geen hele avond cadeaus uitpakken. Alleen de kinderen zouden van iedereen een cadeau krijgen, de volwassenen trokken lootjes. Simpel, overzichtelijk, stressvrij. Tenminste, dat was de gedachte.
De werkelijkheid bleek anders.
Technologie en traditie botsen
Mijn zwager had voorgesteld om de lootjes digitaal te trekken. Alles lekker makkelijk via een app. Iedereen stemde enthousiast in, maar in een familie waar de helft nog niet weet hoe je een QR-code scant, had ik beter kunnen weten.
De chaos begon toen mijn schoonouders de link kregen. Mijn schoonmoeder begreep er niets van en mijn schoonvader besloot al snel dat hij niet meedeed aan dat ‘moderne gedoe’. Uiteindelijk regelde ik alles, vulde ik namen in en trok ik lootjes voor iedereen. Tegen de tijd dat ik mijn eigen lootje ontving, begon de stress pas echt. Ik had mijn schoonmoeder.
Een verlanglijst uit een luxe catalogus
Mijn schoonmoeder had haar verlanglijst al weken van tevoren met zorg samengesteld. Waar de meeste familieleden een paar simpele dingen opschreven, zoals ‘een boek’ of ‘iets lekkers’, pakte zij het grootser aan. Haar lijst voelde eerder als een catalogus van een chique warenhuis. Een KitchenAid-mixer (porselein wit, uiteraard), een luxe badjas van Rituals, een weekendje wellness, een designerportemonnee. Alles ver boven het afgesproken budget van vijftig euro.
Het was duidelijk dat mijn schoonmoeder niets aan het toeval overliet. De lijst was uitgebreid en gedetailleerd, alsof ze ervan uitging dat iedereen wel iets voor haar kon regelen, budget of niet.
Ik moest iets vinden dat binnen budget paste, maar toch indruk maakte. Cadeaubonnen vielen af, want die vond ze onpersoonlijk. Goedkopere cadeaus zouden ongetwijfeld resulteren in dat subtiele knikje waarmee ze eigenlijk zegt: je had beter je best kunnen doen. Na eindeloos zoeken vond ik een kookboek dat ook op haar lijst stond. Niet de luxe editie waar ze waarschijnlijk op hoopte, maar wel met een mooie harde kaft. Ik hoop dat het volstaat…
Drie keer zoveel cadeaus, drie keer zoveel stress
Voor de kinderen was het idee simpel: zij krijgen van iedereen cadeaus. Dat lijkt overzichtelijk, tot hun verlanglijstjes binnenkwamen. Onze oudste had maar één wens: een PlayStation 5. Toegegeven, ik moest heel hard lachen. Onze jongste kind had gelukkig realistischere verwachtingen en wilde een knuffelbeer, chocola en een puzzel van Paw Patrol. Schattig, tot ik ontdekte dat hij niet zomaar een knuffelbeer wilde, maar een limited edition die kon praten én nergens meer te vinden was.
Na uren zoeken vond ik de beer op een obscure website. De prijs was drie keer zo hoog als normaal, maar ik wist dat ik de rest van het jaar naar dat teleurgestelde gezicht zou moeten kijken als ik het niet regelde.
De cadeaus voor de kinderen stapelden zich op. Een pop voor mijn nichtje, een speelgoedauto voor mijn neefje en dan nog alle verplichte knutselsetjes en boekjes voor de kerstspirit. Mijn woonkamer leek langzaam te veranderen in een pakhuis.
Het dobbelspel: de druppel die de emmer deed overlopen
Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, bedacht mijn broer op het laatste moment dat we tijdens het kerstdiner een dobbelspel moesten doen. Iedereen moest een kleinigheidje van tien euro meenemen. Het idee was ‘voor de gezelligheid’, maar het betekende dat ik wéér naar de winkel moest.
Ik kwam thuis met een fleece-dekentje en een kerstmok die schreeuwde om vergeten te worden in een keukenkastje. De gedachte dat ik straks met een sleutelhanger of iets anders nutteloos zou eindigen, maakte het er niet beter op. Maar alles voor de sfeer, toch?
Waarom doe ik mezelf dit aan?
En zo zit ik nu, vijf dagen voor kerst, met een woonkamer vol cadeaus, een kamer vol verpakkingsmateriaal en een kerstboom die nog steeds scheef staat omdat mijn man hem weigerde recht te zetten. Het kookboek voor mijn schoonmoeder ligt klaar, maar ik weet nu al dat het niet de juiste keuze zal zijn. De kinderen zullen hun cadeaus waarschijnlijk geweldig vinden, maar hoe ik de kosten deze maand ga rechtbreien, is nog een raadsel.
Volgend jaar doe ik het anders. Geen lootjes. Geen dobbelspel. Misschien zelfs geen kerst in de traditionele zin. Ik droom al van een huisje in de natuur, met een openhaard en een boek. Gewoon rust. Of misschien een vakantie op een warm strand, zonder cadeaupapier of verlanglijstjes.
In ieder geval: voor nu tel ik de dagen af. Nog vijf dagen en dan kan ik achterover leunen met een glas wijn. Want kerst draait uiteindelijk niet om perfecte cadeaus, maar om samenzijn. Toch?
FIONA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
