Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Een jaar vol uitdagingen
Meer dan een jaar is verstreken sinds alles begon. Negen maanden sinds mijn zwangerschap eindigde. Zes maanden sinds dat monster eindelijk uit mijn lijf werd gehaald. En vier maanden sinds het hartje van Lucille, onze jongste dochter, zo goed als mogelijk werd hersteld.
En toch… Toch blijft de confrontatie dagelijks aanwezig. Een confrontatie met mezelf. Alsof ik het nooit helemaal zal verwerken. Misschien wil ik dat ook niet.
Mijn leven is nu een verhaal van vóór en na 2021. En dat is prima. Ik wil deze ervaringen niet uitwissen, hoe rauw mijn verdriet of mijn gevoel van onrecht soms ook zijn. Want eerlijk? Het heeft me ook veel gebracht. Een kind krijgen, ouder worden… Het doet iets met je. En een kind op de wereld zetten, is niet vanzelfsprekend. Het is verdomd zwaar.
Deel 1: Ik heb heftige bloedingen en pijn tijdens mijn zwangerschap, wat kon dit toch zijn?
Deel 2: Ik had een gevaarlijke vorm van placenta accreta
Het gesprek met mijn psycholoog
Vorige week had ik een afspraak met mijn psycholoog in het ziekenhuis. Het was de eerste keer sinds lange tijd dat ik haar weer live zag en het voelde vreemd om daar terug te zijn. We hadden besloten onze sessies online voort te zetten, wat mij veel stress zou besparen. Minder gehaast, meer rust. Maar juist daarom voelde dit moment, terug in het ziekenhuis, zo beladen.
Toen ik de afdeling fertiliteit binnenstapte, overviel me een intense emotie. Het besef dat wij ooit in dat hokje zaten, sloeg in als een bom. De angst dat we ons kindje konden verliezen, was destijds zo reëel. En toch, daar stond ik nu, met Lucille in mijn gedachten, zo levendig en sterk als ze is. Het contrast was bijna te groot.
Tijdens onze sessie kwam het gesprek op wat mijn psycholoog ‘plaatsen’ noemt. Ze zei: ‘Plaatsen is alsof je iets in een doosje stopt en nooit meer opent.’ Maar dat wil ik niet. Dit hoort bij wie ik nu ben, bij ons gezin, bij onze nieuwe sterktes én onze pijnpunten. Vooral de angst. Het is een deel van ons en dat mag er zijn. Ik wil het niet wegstoppen.
Deel 6: Naast de placenta accreta, bleek ons ongeboren kindje ook een afwijking te hebben
Ook kwam de vraag of mijn psycholoog nog wel de juiste persoon voor me was. Even leek de grond onder me weg te zakken. Hoe kon ik verder zonder haar, terwijl ze al die tijd naast me had gestaan, als mijn souffleur en soms zelfs mijn regisseur?
Gelukkig stelde ze me gerust: we zouden doorgaan. Ze wist de juiste woorden te vinden om mijn hoofd en hart weer in balans te brengen.
Moederschap is chaos en kots
Diezelfde nacht herinnerde mijn driejarige zoon, Lou, me eraan dat het moederschap ook een enorme fysieke inspanning kan zijn. Hij besloot dat normaal verteren overrated was en gooide de kraan open… Letterlijk. Dus daar ging ik: bedden afhalen, wasjes draaien, een kind wassen en ontdekken dat zelfs de matrasbeschermer het niet had gered.
Met een wroetend, nog altijd niet helemaal fitte Lou tussen ons in, sliepen we verder. Lijfwachten aan beide kanten om een tweede golf op te vangen. En ondanks de chaos voelde ik een klein sprankje dankbaarheid: ik mág dit meemaken.
En dan het moment waarop je beseft dat de geur door de matras heen is getrokken en de nacht voortgezet moet worden met een dweiltje en een vleugje etherische lavendelolie. Goed, we klagen niet. Na enkele minuten deed de lavendel zijn werk en was de rust en kalmte teruggekeerd.
Deel 7: Laetitia kreeg met 22 weken te horen dat ze tot aan de bevalling opgenomen zou moeten blijven
Deel 8: Laetitia: ‘Er lag een reanimatiepakket voor mijn toekomstige baby klaar in mijn kamer‘
Zwangerschapsdementie of gewoon mamabrein?
Terwijl ik dit schrijf, merk ik het weer: die verrekte zwangerschapsdementie. Of is het restschade van covid? Misschien een jaar zonder intellectuele uitdaging? Hoe dan ook, mijn brein lijkt soms nog steeds niet helemaal van mij te zijn. En niet alleen mijn brein, want mentaal ben ik ook nog niet helemaal de oude. Ik werk weer parttime, probeer te sporten, spreek af met vrienden. Voor de buitenwereld lijkt alles normaal. Maar het voelt vaak alsof ik een rol speel. Mijn psycholoog helpt me daar enorm mee. Ze stond niet op de eerste rij, maar naast me. Dankzij haar voelt het niet als een onemanshow, maar als een gezamenlijke productie.
Broers met een bijzondere band
En zo zie je maar weer dat het toch telkens de kinderen zijn die je helemaal uit je doen halen. Ik was aan het schrijven over Lou. Ik geniet zo van de vriendschap tussen hem en zijn broer, Storm. Ze werden deze week twee keer van elkaar gescheiden en dan merk je hoeveel ze om elkaar geven. Prachtig, toch?
Ware het niet dat die twee ook ’s nachts samenhokken. En neem dat vooral letterlijk: als in bedjes tegen elkaar geschoven en al. Gelukkig kwam de tsunami aan kots niet over de scheidingslijn, maar het zorgde er helaas wel voor dat de grote held zijn slaap kwijt was.
Gunfactor
Storm mocht laatst op stap met zijn peter. Voor wie het niet weet: een peter is een peetoom. Een rol die veel betekent bij ons. Dit keer nam de peter hem mee naar een zwemparadijs. Natuurlijk een geweldige belevenis voor Storm, maar Lou had het er maar moeilijk mee dat hij thuis moest blijven. Toch verraste hij me. Toen Storm vertrok, zei hij: ‘Het is een leuke dag voor broer.’ Mijn hart brak in duizenden stukjes. Hij gunde het zijn broer, ondanks zijn eigen teleurstelling.
Later op de dag belde Storm even naar huis. Lou stond erop om met hem te praten, maar ik merkte dat het telefoongesprek hem alleen maar meer verdriet deed. Toen Storm thuiskwam, lag Lou al in dromenland, in een toen nog fris bedje. De volgende ochtend stond hij met twinkelende ogen klaar om te horen hoe zijn broer het had gehad.
Deel 9: Laetitia schrijft brief aan pasgeboren dochter: ‘Jij bent mijn licht’
Deel 10: Laetitia neemt definitief afscheid: ‘Mijn lichaam heeft gestreden’
Wauw, mijn driejarige zoon, die zichzelf zo opzijschuift en oprecht blij is dat zijn broer dit mocht meemaken… Eén H, zo’n mijn-mond-valt-open-H! Terwijl ik luister naar hun verhalen, zie ik de oprechte gunfactor die Lou naar zijn broer toe heeft.
Eerste keer logeren
Twee dagen later mocht Lou zelf op avontuur: logeren met zijn zusje Lucille. Maar het afscheid ging niet zonder slag of stoot. Lou was verdrietig. ‘Ik wil bij mama blijven, want mama is niet ziek’, zei hij. Die woorden gingen door merg en been. Zijn angst dat er weer iets met mij zou gebeuren, zoals eerder, zit nog diep. Ik besloot hem tijd te geven en te kijken of hij alsnog wilde blijven.
En toen kwam die typische Lou-omslag. ‘Ik blijf wel bij Nona slapen, anders is mijn zusje alleen.’ En weg was hij. Floep. Achteraf gezien was ik blij dat hij de keuze zelf maakte, want de eerste nacht zonder mijn popje deed wat met mijn moederhart. En dan vooral met het schuldgevoel.
Kleine helden, grote lessen
Maar dus, lieve Lou, kleine held, dappere wolf (zoals Storm, de grote held, hem van de week noemde), jij bent zo uniek, zo mooi in jouw zijn en je brengt ons dagelijks zoveel bij. Het is al dat breken en lijmen van mijn lichaamsmotor zo hard waard!
Je kotst de wijze lessen eruit alsof je een chronische salmonellavergiftiging hebt, maar a.u.b. geen halfverteerde druiven meer in mijn nek vannacht…
H H H. Het blijft een warrig schrijven, maar hé: mamabrein it is.
Dit blog werd oorspronkelijk geschreven op 9 juni 2022.
LAETITIA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
