Ik reed door een bosrijke laan
Er stonden bomen die hun takken als een tunnel boven de weg leken uit te strekken. Dit was mijn volgende gezin: moeder Annet en haar pasgeboren zoontje Roger. Maar verder had ik geen idee wat me te wachten stond. De navigatie gaf aan dat ik bijna op mijn bestemming was, maar ik zag alleen bomen en groen om me heen. Geen huizen, geen straatnaambordjes, alleen een smalle asfaltweg. Toen ik uiteindelijk de oprijlaan opdraaide, begon het te dagen. Een lange, perfect onderhouden oprijlaan leidde door een privébos naar een enorm hek. Achter het hek zag ik een gigantisch landhuis. Ik keek even om me heen om te checken of ik niet per ongeluk verkeerd gereden was, maar nee, dit moest het zijn.
Het hek ging automatisch open, en ik reed verder
Voor het huis stopte ik de auto en stapte uit. Het voelde alsof ik in een film was beland. Het huis was immens, met een statige witte gevel, grote ramen met luiken, en een trap die leidde naar een zware, dubbele voordeur. In de tuin stonden perfect gesnoeide heggen, bloemperken vol kleurige rozen, en een fontein in het midden van de oprijlaan.
Ik liep naar de voordeur met mijn tas over mijn schouder
Toen ik op de bel drukte, klonk er een zachte melodie die me bijna aan een concert deed denken. Nog voordat ik de tijd had om alles in me op te nemen, ging de deur open. Daar stond Annet, de kersverse moeder. Ze glimlachte vriendelijk. “Kom binnen,” zei ze, en ze gebaarde naar de hal achter haar. Ik liep naar binnen en voelde me meteen overweldigd. Het was alsof ik een ander universum binnenstapte. De hal was enorm, met een marmeren vloer die glansde. Aan het plafond hing een gigantische kroonluchter, en een brede trap met een roodfluwelen loper leidde naar de bovenverdieping.
De eerste ochtend keek ik door de keuken
De ruimte was net zo overweldigend als de rest van het huis, met glanzende zwarte keukenkasten, een marmeren kookeiland en een indrukwekkend uitzicht op een enorme achtertuin. Daar stond een zwembad dat schitterde in de zon, omringd door ligstoelen en een luxe tuinhuisje. Er hing ook overal kunst door het huis. Indrukwekkend. Veel grote statige stukken. Oom een stenen beeld in de hal.
“Wil je koffie?” vroeg een dame
Nog voordat ik kon antwoorden, zag ik een vrouw in een uniform. Annet glimlachte. “Dat is Marta, onze huishoudster. Ze is er al jaren. Ik zou niet weten wat ik zonder haar moest.” Ik knikte en probeerde niets van mijn verbazing te laten merken. Een huishoudster? Dat was nieuw voor me. Terwijl Marta koffie inschonk, vertelde Annet over haar leven. Ze had gestudeerd in Londen, werkte kort als advocaat, maar stopte toen ze Jeroen ontmoette. “Hij wilde altijd dat ik zou genieten van het leven en niet hoefde te werken,” zei ze. “Maar soms vraag ik me af… wat betekent genieten als je altijd thuis bent?”
Later die ochtend kwam Jeroen thuis
Zijn auto, een glanzende zwarte Tesla, gleed de oprijlaan op alsof hij erbij hoorde. Hij stapte uit in een maatpak en liep met een zelfverzekerd loopje naar binnen. “Goedemorgen,” zei hij kort toen hij me zag. Hij gaf Annet een snelle kus en keek met een trotse glimlach naar Roger. Tijdens de lunch zat hij met ons aan tafel. De kok, die inmiddels was gearriveerd, serveerde een lichte salade met verse ingrediënten. “Annet zegt dat Roger het goed doet,” zei Jeroen, terwijl hij een vork salade naar zijn mond bracht. Ik knikte. “Hij doet het zeker goed. Groeit netjes. Het is een tevreden baby.”
“Dat is fijn om te horen,” zei hij, terwijl hij op zijn horloge keek
“Ik moet straks weer weg. Veel vergaderingen vandaag.” Annet zei niets, maar ik zag de teleurstelling in haar ogen. Ze had hem nog niet verteld over de huilbuien die Roger ’s nachts had. Misschien dacht ze dat het toch geen verschil zou maken. Ze leken geen echte verbinding te hebben, en dat terwijl de kraamweek zo speciaal en eenmalig is. Straks was het voorbij. Zulke moment als vers gezin kan je niet meer terughalen of opnieuw doen.
Elke dag verliep volgens een strak schema
Annet had het huis vol hulp, van Marta die alles schoonmaakte tot de tuinman die elke dag in de tuinen werkte. Maar ondanks al die luxe, leek ze zelf constant bezig. Bezet. Ze ging heen en weer tussen Roger, telefoontjes met familie en het ontvangen van bezoek. Het leek alsof ze zichzelf probeerde te bewijzen, maar aan wie, dat wist ik niet.
Op woensdagavond bleef ik iets langer, omdat Annet Roger zelf in bad wilde doen
Ze vroeg of ik wilde blijven om haar te helpen. Het was een intiem moment, met de geluiden die Roger in het water maakte. “Dit zijn de momenten die ik nooit wil missen,” zei ze zachtjes. Op een avond, toen Jeroen weer eens laat thuiskwam, besloot ik het onderwerp voorzichtig aan te snijden. “Je hebt zoveel hulp hier, Annet. Maar heb je ook tijd voor jezelf?”
Ze lachte kort
“Tijd voor mezelf? Ach, dat is overrated, toch? Alles draait om Roger nu.” Maar haar blik zei iets anders. Ik zag een vrouw die misschien alles had, maar toch iets miste. Iets eenvoudigs. Ze voedde Roger. Het was tijd voor zijn derde voeding. Ik hielp haar met borstvoedingsposities.
Dit gezin was zo anders dan alles wat ik kende
Aan de ene kant had ik genoten van de luxe en de schoonheid van hun huis, maar aan de andere kant had ik ook gezien dat rijkdom niet altijd geluk brengt. Op mijn laatste dag stond Annet bij de deur met Roger in haar armen. “Dank je wel voor alles, Annelien,” zei ze. “Je bent echt een steun geweest deze week.” Ik knikte en glimlachte, maar van binnen vroeg ik me af hoe het verder zou gaan. Zou Jeroen meer thuis zijn? Zou Annet vinden wat ze echt nodig had in haar leven?
KRAAMVERZORGSTER ANNELIEN
