Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
We probeerden er het beste van te maken met z’n drietjes
Mijn man werd uitgezonden naar een oorlogsgebied, en ik wist dat het moeilijk zou zijn. Maar we waren sterk. Dat geloofde ik tenminste. Ik bleef achter met onze tweeling, Lilly en Mike van net zes. Gelukkig hadden we hulp van de opa’s en oma’s, we maakten er het beste van. De dagen leken eindeloos en we telden af naar zijn terugkomst. Elke dag was een stap dichterbij. We maakten tekeningen, ik schreef bijzondere dingen die de tweeling en ik meemaakten in een dagboek en we streepten samen dagen weg op de kalender.
Meteen bij thuiskomst viel het me op dat Jesper anders leek
Toen Jesper eindelijk thuiskwam, huilde ik van opluchting. Lilly en Mike sprongen in zijn armen en lieten hem het uur daarna letterlijk niet meer los. Eindelijk, hier hadden we zo lang op gewacht en naar uitgekeken! Maar al snel voelde ik dat er iets veranderd was. Zijn ogen hadden een doffe, lege blik die ik niet herkende. Hij lachte, maar het leek alsof hij er niet echt bij was. Zijn kus en knuffel voelde wat kil. Toen hij later op de avond naast me zat op de bank, vroeg ik voorzichtig hoe het was geweest. Hij wimpelde me af. “Er was veel gebeurd, maar dat kwam later. Klaar voor nu.”
Hij had heftige nachtmerries, wat was daar toch gebeurd?
Dagen werden weken en nog steeds praatte hij er niet over. Hij had nachtmerries, gilde soms in zijn slaap, alsof hij iemand probeerde te waarschuwen. Een keer schoot hij recht overeind, badend in het zweet, en schreeuwde: “Pas op! Run!” Ik maakte hem wakker maar hij wilde me niet vertellen waar hij aan dacht. De verhalen die ik wél van collega’s hoorde, schetsten een beeld dat me de adem benam: kinderen die door landmijnen waren getroffen, dorpen die in puin lagen, en constant gevaar. Maar hij? Hij zweeg over alles wat er was gebeurd.
Zijn gedrag veranderde
Jesper werd kortaf, soms driftig, alsof hij altijd op scherp stond. Op een middag waren Lilly en Mike in de woonkamer met een bal aan het spelen. Ik had ze al gezegd dat ze voorzichtig moesten zijn, maar kinderen blijven kinderen. Ze hadden plezier, lachten, maakten lawaai, totdat de bal met een harde knal tegen de kast kwam. Mijn man stormde de kamer in en schreeuwde zo hard dat zelfs ik verstijfde. “Hoe vaak moet ik nog zeggen dat jullie daarmee moeten kappen?! Kappen! Kappen!” Zijn stem trilde van woede. Lilly barstte in huilen uit, en Mike kroop achter mij weg. Ik probeerde hem te kalmeren. “Het zijn maar kinderen,” zei ik zacht. Maar hij keek me aan alsof ik gek was en snauwde: “Ze luisteren nooit! Verdwijn uit mijn zicht, jullie alle 3!”
Het leek alsof hij contant onder spanning stond
Ook tegen mij was hij anders. De kleinste dingen irriteerden hem. Als ik vroeg of hij de vuilnisbak wilde buitenzetten, blies hij gefrustreerd zijn adem uit en zei: “Doe het zelf toch eens een keer!” Als ik het avondeten maakte en het vlees net iets te doorbakken was, gooide hij zijn vork op tafel en riep: “Kan er ooit iets gewoon goed gaan hier?” Het voelde alsof ik voortdurend op eieren liep. Elke opmerking kon een bom doen afgaan.
Mike zei dat ik niet moest zeuren
Ik probeerde voorzichtig met hem te praten. “Misschien moet je met iemand gaan praten… Ik maak me zorgen om je. Hoe gaan de anderen om met alles wat ze gezien hebben?” Maar hij schudde zijn hoofd en riep: “Hou op met dat gezeur. Er is niets! Ik ben toch thuis? Laat het rusten.” Zijn harde woorden flink binnen. Maar de ergste klap kwam toen ik op een avond, nadat de kinderen in bed lagen, fluisterde: “Ik wil je helpen. Laat me je helpen.” Hij keek me aan met een blik die ik nooit zal vergeten en zei: “Misschien moet je me gewoon maar helemaal met rust laten, dan help je mij. Geen vragen meer, doe je eigen ding.”
Mijn hart brak die avond
Ik miste de man die hij ooit was, die geduldig en liefdevol was. De vader die met zijn kinderen naar de speeltuin ging en mij aan het lachen maakte met zijn grapjes. Het voelde eigenlijk alsof ik mijn man was verloren, ook al zat hij fysiek naast me op de bank. Steeds vaker dacht ik: “Was hij maar nooit op uitzending gegaan. Dit is de grootste fout van ons leven geweest.” Ik hou van hem, dat weet ik zeker, maar ik weet niet meer hoe ik hem kan bereiken. Ik voel me steeds eenzamer worden en ontzettend machteloos…
JARA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
ik weet zelf.maar al te goed wat het is om met een veteraan met ptss samen te leven. Heeft periodes met nachtmerries. Dank zij zijn hulphond en gesprekken met de psycholoog kan hij ze handelen en is het weer meer de man geworden zoals ik hem heb leren kennen.
Hij had geen keus ,hij was gewond terug gekomen en kreeg gelijk hulp van de psycholoog of hij het nu wilde of niet. Hij vertelt ook gewoon wat daar allemaal gebeurt is en Bell helpt hem tijdens het vertellen om niet te ver in zijn emoties te gaan.
Echt meld je bij defensie en hun zullen jou en hem verder helpen. Als hij nog operationeel is zou ik ook melding maken bij zijn leidinggevende. Heel veel sterkte en succes met hulp zoeken.
Ik zou je graag advies geven. Hier ook veel meegemaakt. Je verhaal is herkenbaar.
Wellicht heb ik handvaten en tips voor je.
Er is hoop en goede hulp. Weet dat alvast. Wellicht kan ik met je in contact komen. Sterkte met volhouden en blijf jezelf en geef je liefde waar je kan. Uit je frustraties voorlopig even bij familie of vrienden.
Hij kan dat er nu in ieder geval niet bij hebben. Dat komt misschien wel weer eens. Wees sterk en leg je kinderen rustig uit dat papa veel heeft meegemaakt en dat er naar een oplossing wordt gezocht zodat het weer beter gaat met iedereen.
mijn advies: ga vooral voor jezelf op zoek naar hulp, en voor je kinderen. veteraneninstituut… na 1,5 jaar wachten op plek voor een praatgroep heb ik de scheiding aangevraagd, maar hij had al 8 jr PTSS en hield iedereen voor de gek; ook de psychologen. en wat ook is: narcisme komt dan toch wel heel erg de kop opsteken. Dat wordt enorm versterkt door PTSS. en leven met iemand bij wie je constant op eieren moet lopen, is geen leven. het heeft mij 8 jaar gekost en 2 kinderen in behandeling
ptss is voor het leven, en of je man ermee om kan gaan, dat hangt echt van hem af. of jij kan blijven leven met iemand die enorm veranderd is door ptss hangt van jou af. Vooral als hij zich erachter verschuilt en alles de schuld van PTSS is.
ik kon het in ieder geval niet, en achteraf gezien mijn kinderen ook niet. ik heb er zelf ook ptss aan overgehouden.
ik wens je heel veel sterkte, want ik weet hoe ontzettend zwaar, moeilijk en frustrerend het is.
ik heb het zelf mee gemaakt met mijn ex. hij werd steeds gewelddadiger en niet alleen tegenover mij maar ook tegenover anderen. mijn wereld werd steeds kleiner hij werd narcistisch. hij interpreteerde zelf dingen. want wat hij dacht was de waarheid al zat het werkelijke verhaal heel anders in elkaar. hij had hulp nodig maar wou geen hulp. er waren al vaker meldingen van huiselijk geweld gedaan bij de politie maar die deed niets. op een avond heeft hij om iets heel kleins mij geprobeerd te wurgen. toen ben ik gevlucht. contact op genomen met het veteranen instituut en zij hebben toen mij goed geholpen en mijn ex geprobeert goed te helpen. helaas bleek hij te ver heen en was een gevaar voor de omgeving. inmiddels zit hij al 5 jaar in een tbs kliniek. en ik ben enorm door het veteranen instituut geholpen met de scheiding, de woning en psychische hulp vanwege de trauma die ik van hem heb gekregen. inmiddels ben ik gelukkig en ook weer hertrouwd. dus aub ik waarschuw je zo te lezen zit jij nog in de begin fase maar trek aub aan de bel voordat het echt uit de hand loopt. please zoek hulp
je hebt het precies wel mooi voor elkaar…
ja, idd. ook ik heb een dubbel gevoel bij Mirna’s verhaal. Het lijkt of zij nu de grote overwinnaar is ten overstaan van een man, die nota bene met PTSS uit een oorlog komt,. Dit verhaal heeft twee kanten. en dan even verder het veteraneninstituut gaan promoten… mijn vraag is WIE hier nu het echte slachtoffer is en wie het meest baat had…
hoezo mijn verhaal in twijfel trekken ik weet het is wat kort en hakkerig want als ik het hele verhaal vertel dan zijn we een heel boek verder. en ga mij niet vertellen dat ik niets weet van ptss. ik weet precies wat het inhoud nog meer dan jullie denken en ik promoot het veteranen instituut niet ik geef alleen aan dat ze daar echt hulp kan vinden. het heeft mij heel goed geholpen. ik heb alles weer op de rit. en nee ik ben niet de grote overwinnaar. de grote overwinnaar is mijn ex die nu inziet dat drastische hulp echt nodig was. hij heeft buiten mij om ook meer meer mensen fysieke schade toegebracht. ik heb nog gewoon contact met hem en het gaat zeer goed met hem.
Heb toch het idee dat u voor het ‘beste’ heeft gekozen! Zeker voor de kinderen. Als buitenstaander denk ik dan: Die mevrouw heeft voor de minst slechte oplossing gekozen.
nou he dus dat ik weet niet hoor met dit verhaal
https://www.defensie.nl/onderwerpen/thuisfront/praktisch/telefoonnummers#:~:text=Telefoon%3A%20(088)%20958%2030,Thuisfrontcomit%C3%A9%3A%20thuisfrontactiviteiten.
Als partner kreeg ik in 2017 een uitnodiging om deel uit te maken van een thuisfront dag in Burgers Zoo. Er werd een hoop medegedeeld. Zo ook dat je als thuisfront kan bellen met vrijwilligers, tijdens maar ook na de missie. Hier zou je wellicht ook hulp kunnen vragen waar er hulp gezocht kan worden voor je man. Ondanks hij dit (nog) niet wil, zal dit niet goed kunnen blijven gaan ook niet tijdens het uitoefenen van zijn werk. Geen idee of hij het zo goed kan verbloemen richting zijn buddy en andere collega’s maar ergens moet het een keer opvallen. De één gaat er ‘makkelijker’ mee om en kan het sneller een plek geven. Maar praten is wel heel belangrijk. Heb je geen contact met andere partners waarvan hun man in militaire dienst zitten? Wellicht dat zij je kunnen steunen en een weg kunnen wijzen met behulp van hun partner voor hulp. Heel veel sterkte!
Mooi Laura, dat je het linkje er meteen bij hebt gedaan. Ik wilde een zelfde soort reactie schrijven. Hopelijk heeft Yara (en anderen in een zelfde situatie) hier wat aan.
Ik kan iedereen die hiermee kampt alleen maar aanraden om via deze weg hulp te vragen.
Veel sterkte
ze kan aankloppen bij het Veteranen Instituut. zij kunnen zowel voor haar man als voor haar en de kinderen hulp bieden.
Dit is PTSS en je kan contact opnemen met het Veteranen Instituut van defensie voor hulp. Probeer het niet zelf op te lossen. Dat lukt niet. Hij heeft professionele hulp nodig.
neem alsjeblieft contact op met het veteranen loket. daar is ook hulp voor jou als thuisfront en ook hulp voor hem.
zowel mijn man als ikzelf zijn veteraan en niemand komt hetzelfde terug als dat hij of zij is weggegaan. wij hebben meerdere vrienden en oud collega’s met ptss. hoe eerder jullie hulp krijgen des te meer valt er te redden.
veel liefs
bedoel ptss voor jullie mij aanvallen
jullie hoeven bloem niet zo aan te vallen
ik denk echt dat ze dacht dat ze er idd wat luchtig over denk
ik ben zelf een vrouw van een militair en ik wist ook dat er altijd mensen met pissen terug kwamen en ook ik dacht er wat luchtig over mijn man kwam ook terug met ptss
Dit gaat niet vanzelf goed komen en wel vanzelf steeds slechter worden. Dit schreeuwt om actie. Als hij niet geholpen wil worden lijkt het me raadzaam, om weg te gaan. Het is waarschijnlijk het laatste wat je zou willen, maar eerlijk gezegd heb je niet veel keus. Op deze manier trekt hij jouw en de kinderen mee in zijn ongeluk. Dit is niet leefbaar. Héél veel beter/fijner is het natuurlijk, als hij wél geholpen wil worden. Wat goed, om te lezen, dat mensen in de reacties hun hulp aanbieden en een weg openen. Dit is de mooiste weg en ik hoop van harte dat je een kanaal vindt en dat iemand tot hem door kan dringen, dat hij écht dringend hulp nodig heeft. Misschien helpt het, als je kenbaar maakt, dat jij/jullie niet op deze manier verder kunnen leven met hem. Misschien wordt hij er wakker aan, dat het e4nst is. Héél veel sterkte en ik ga voor jullie voor een goede afloop.
(Wat goed, dat je je hier kenbaar maakt en dat zo mensen je een weg kunnen wijzen.).
Met een warme groet
Het beste is contact opnemen met het Veteranenloket. Er zijn ook Nuldelijns helpers. Zij kuunnen veel voor veteranen betekenen.
praat anders met zijn familie mescien kunnen zei hem helpen
Sterkte! Komt vast goed, maar hij moet hulp zoeken. 😥
Heel veel sterkte probeer hulp te zoeken.
wat had je dan gedacht ,dat hij daar gefeest had ofzo militairen maken en zien de meest verschrikkelijke dingen en komen vaak met ptss terug ik denk dat jij dacht dat het een feestje was
ja klopt vaak weet het thuisfront niet wat hun meemaken
melden bij infensie daar krijgen jullie alle hulp
“Ik denk dat jij dacht dat het een feestje was”. Pfoe, wat een heftige reactie. Ze schrijft juist dat ze wist dat het moeilijk zou worden en ontkent helemaal niet wat de impact van de oorlog is geweest. Haar onmacht is juist dat ze haar man wil helpen, maar niet weet hoe.
Ik hoop dat er een oplossing komt. Zoals anderen al hebben getipt dat dat mogelijk via zijn werk kan. Ik hoop het, voor alle gezinsleden is het nodig dat er hulp komt.
Die reactie over feest, is afkomstig van een internet trol. Dat zijn mensen die bewust afschuw, woede en verwarring op proberen te roepen met de dingen die ze schrijven. Google het maar eens, internet trol, trolling. Ik las een artikel in n tijdschrift erover, n meisje had dat jaren gedaan, zelfs meerdere accounts op sociale media speciaal daarvoor aangemaakt. Ze genoot van de reacties erop, en deed het uit verveling en negatief zelfbeeld. Zielig en sneu dus. Als je zo’n reactie leest, Charly, weet dan dat het dit is. 100%. Trol. Wij kunnen ons t niet voorstellen omdat we zelf niet zo zijn als die mensen, maar helaas zit internet er vol mee.
Over het artikel over de man; arme betrokkenen, allemaal lijden ze eronder, het is duidelijk PTSS, en ik zou de vrouw aanraden om zelf hulp te zoeken over hoe ze haar man t beste kan benaderen over t zoeken naar hulp. Dat is zeker nodig, dit gaat niet uit zichzelf over. PTSS is ernstig en soms goed te behandelen met EMDR. Mogelijk vertrouwenspersoon bij t leger inschakelen over hoe de man te benaderen.
wat schrijf nu weer allemaal
oké en jij gaat nu zeggen dat bloem dat is mischien is bloem een jonge meid die zich niet goed kan verwoorden
ik ben juf en in mijn klas gebeurt dat ook vaak ze weten niet hoe ze het moeten uitleggen wees aardig
ik denk dat bloem gewoon bedoeld dat ze er luchtig over dacht,eerlijk gezegd denk ik dat wel
hij moet hulp krijgen kan gewoon via defensie
Hulp moet je zelf willen hè , zolang hij die niet aanvaard maakt hij ook het leven van zijn gezin kapot .
🙄
hoi,
het klinkt zeer herkenbaar. Ik heb lang de tijd nodig gehad om te beseffen dat het gevoel wat ik had in het oorlogsgebied hoorde en ik in het hier en nu weer mocht gaan voelen.
Bij mij kwam het binnen toen ik met mijn kind aan het sleeën was en besefte dat ik lachte maar dit niet voelde. Het kwam als een bom binnen dat ik niet meer wist hoe in het hier en nu de fijne dingen te voelen.
heel veel sterkte, ik hoop dat u man snel beseft dat hij het oorlogsgebied een plekje mag geven wat weer ruimte geeft om in het hier en nu te komen.
Gr Maarten
Sorry wat een botte reactie, het is al erg genoeg hier zit mevrouw denk ik niet op te wachten zo’n reactie.
Dat schrijft ze niet en niet iedereen komt terug met PTSS. Ze zit in een levensgevaarlijke situatie al beseft ze dat zelf niet. Ze moet en kan contact opnemen met de leiding van zijn divisie. Hij kan zelfs een gevaar opleveren voor zijn mede korps leden. Nog even en dit gaat over op fysieke mishandeling.
stomme opmerking met dat ze dacht dat het een feestje was. ik vind dat mensen die naar een oorlogsgebied uitgezonden worden daarna verplichte hulp moeten krijgen. hij verteld haar niks zijn hele gezien gaat er aan kapot.
zegt ze dat? Nee, dat zegt ze niet. ze is zich ervan bewust en zou graag zien dat hij hulp zoekt. dit is voor haar en het gezin veel doen. hier raken zij beschadigd door.
Ja, dat is de consequentie, niemands schuld, maar het gebeurt wel
doe eens normaal.
wat een achterlijke reactie
Dit is een troll reactie, over dat feestje. Logisch dat je erop reageert, want je wilt er iets aan doen. Dit is waar ze ook op uit zijn en willen, aandacht en commotie veroorzaken.
Wat een onaardige reactie. Lijkt mij heel naar, ongeacht wat iemand vooraf dacht.
Wat een bizarre reacties staan hier. Alsof alleen de man slachtoffer mag zijn. Zij en de kinderen zijn ook slachtoffer van de situatie. En als de man niet van plan is hulp te zoeken, dan is je man niet meer de persoon waar je zo van hield.
Dit is een hele nare reactie. ze deelt haar verhaal omdat ze er niet uitkomt en haar man wil helpen . Hoezo leest u dat ze dacht dat het een feestje was ?
Het is daar inderdaad geen feestje.maar er is heel veel hulp verkrijgbaar via Defensie. Iemand moet er echter wel klaar voor zijn. Als familie moet je iemand bijstaan maar ook de ruimte geven om tot rust te komen. Het moeilijkste voor familie is de realisatie dat je iemand niet kan helpen. Je bent er niet geweest, je weet niet wat er allemaal gebeurt is. Het belangrijkste is nu om een collega op de hoogte te brengen die er is geweest, die weet de wegen te bewandelen. Heel veel sterkte.
wat is dit voor antwoord.. lees je wel wat er staat. ze maakt zich zorgen om haar man, ze wil haar man helpen. er staat niet dat ze het niet snapt… weet je wel hoe frustrerend voor haar is dat je graag wilt helpen maar het lukt niet.. het is heel heftig wat hij heeft meegemaakt, dat gun je niemand maar hij moet wel hulp zoeken..het begint met inzicht krijgen.
Dat schrijft ze niet en niet iedereen komt terug met PTSS. Ze zit in een levensgevaarlijke situatie al beseft ze dat zelf niet. Ze moet en kan contact opnemen met de leiding van zijn divisie. Hij kan zelfs een gevaar opleveren voor zijn mede korps leden. Nog even en dit gaat over op fysieke mishandeling.
Bloem, wat een enorm emoatusch vermogen heb jij. Heb je ook nog iets liefs te schrijven aan deze vrouw. Ik vind het een hele nare reactie van jou.
Wat een stomme opmerking. natuurlijk weet zij dat! Ze wil hem daarbij helpen, maar dat lukt nog niet. Misschien kan ze voor zichzelf hulp inschakelen. Dan krijgt ze misschien ook de tools om hem te helpen.
opbeurend antwoord, als dit jou instelling is zou ik zelf hulp zoeken.
ferm antwoord! foei..heeft ze gezegd dat het een feestje is ..nee..dat maak jij ervan
Wat is dit voor een onvoorstelbaar domme en tactloze reactie!? Natuurlijk denkt degene die achterblijft niet dat de uitgezonden persoon even lekker gaat feestvieren!! Degenen die achterblijven kunnen alleen maar proberen zich er iets bij voor te stellen, maar het echt begrijpen kun je niet als je het zelf niet hebt meegemaakt. Naderhand kun je alleen maar luisteren en proberen er te zijn. Als de uitgezonden persoon geen hulp wil, houdt het op. Heel veel sterkte met deze zware situatie!
ik vind je reactie wel erg grof
Jeetje Bloem, dit kan ook anders geschreven,/ benoemd worden. Ik schrik van je harde woorden naar Jada toe. Die aanname van jou dat zij misschien wel dacht dat het een feestje was.
Zij is haar liefdevolle en zachte man kwijt en de kinderen hun lieve papa die er altijd voor ze was.
Ik mag hopen dat je niet altijd zo hard door het leven gaat.
Wees lief voor elkaar.
dat is erg kort door de bocht, u vult dingen in voor deze echtgenote… ze schrijft nergens dat ze de indruk heeft dat haar man naar een feestje was geweest. sterker nog ze beschrijft dat de zaken die ze van anderen hoorde haar de adem benam.
Wat ben jij bot en harteloos zeg. Als jij zoiets nooit hebt meegemaakt, kun je hierover geen oordeel vellen.
wat een vreselijke reactie.
ze wilt hem helpen.
Ja je maakt vreselijke dingen mee, maar dat betekend niet dat het acceptabel is dat je bij het minste geringste zodanig uit je slof gaat dat je eigen kinderen angstig van je worden. straks heeft niet alleen hij PTSS maar de kinderen ook door een traumatische jeugd met hun vader. Het is zeker van belang dat hij hulp krijgt en aanneemt.
Je geeft Jara een fijne tik om de oren Bloem, zo lekker kort door de bocht. Ze gaf toch duidelijk aan dat het een moeilijke periode zou zijn. Sterkte Jara.
Beste Bloem; je bent baas en meester over je eigen woorden, zodra ze je mond verlaten heb je totaal geen controle meer! Soms kun je beter zwijgen, dan kun je ook geen domme opmerkingen maken, want dat is wat ik hier lees!
zij en die vrouw die ook reageerde ( die nu het huis heeft, lekker makkelijk ) denken precies alleen aan hen zelf.
De IK maatschappij
Aarzel niet als je hulp nodig hebt en bel ons 088 334 00 00! Dit nummer van het Veteranenloket is 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar. Of stuur een e-mail naar info@veteranenloket.nl.
ik zou aan zijn leidinggevende vragen om met hem te praten.
dit gaat zo niet goed komen nu hij al zo opvliegerig is.
zorg desnoods dat de kinderen bij je familie is als dat gesprek komt.
sterkte met alles
Weet niet of dit een echt verhaal is maar zo ja zou ik binnen een dag die vent naar een psycholoog sturen o scheiden. Jij kan niet helpen en zonder hulp verandert hij niet, dat is gegarandeerd. Dat kun je die kinderen ook niet aan doen. Wat een ellende, dit kun je zo toch niet laten voortduren, ben je wel goed bij je hoofd?
jeetje zeg ! wat een reactie ze vraagt toch om hulp
kom kom doe eens wat aardiger ‘pieter’ Deze vrouw is zeker ‘goed bij haar hoofd’ en twijfelt enorm over wat ze moet doen. ze mist haar vroegere man, ze houdt van hem, ze wil hem helpen maar hij weigert alle hulp…
mijn man heeft ook bij defensie gewerkt en wat je beschrijft is herkenbaar. Het lijkt me inderdaad dat hij PTSS herft. Hiervoor kan hij hulp krijgen bij defensie. Een paar weken/maanden na de uitzending komt er ook een vragenlijst voor naasten waarin je kan invullen hoe het gaat na de uitzending. Daarnaast zijn er ook vrijwilligers die voor defensie werken die je kan benaderen die zelf ook ervaring hebben met een familielid dat uitgezonden is geweest. Er zijn bij defensie echt mogelijkheden. Ga maar eens informeren bij defensie. Je hoeft hier niet alleen in te staan. Veel sterkte!
wat een ontzettend verdrietige situatie. kun je niet via zijn legeronderdeel hulp vragen. naar jou wil hij duidelijk niet luisteren. misschien wel naar collega’s die in dezelfde situatie hebben gezeten. heel veel sterkte voor jullie.
dit is een onveilige situatie. het is niet de vraag gaat dit uit de hand lopen maar wanneer. hij heeft ptss én zolang hij niet behandeld word zorgt dat voor een onveilige thuissituatie. zoek hulp voor jezelf en vooral voor de kinderen. .zij verdienen een veilig thuis.Geen thuissituatie waarbij iedereen op eieren loopt.De kinderen hebben geen keus, de moeder wel. Dit wordt alleen erger.
Dat klinkt als heftige PTSS. Hij moet hier echt hulp voor vragen/krijgen want dit gaat niet zomaar over. Heel veel sterkte voor jullie.💖
Hoi ik werk zelf bij de sggz. Dit is wel fors. Als je een keer wil contacten met je vragen is dat prima.
Dit lijkt op PTSS. Hij moet echt hulp gaan krijgen, misschien krijgen collega’s/leidinggevende een ingang bij hem of iemand anders in de familie. Je kan dit niet alleen. Hem zal ook duidelijk moeten worden dat dit geen leven is.
Veel sterkte!
heftig verhaal, maar heet je man nou Jesper of Mike?
het lijkt me verstandig als je man professionele hulp gaat zoeken om zijn trauma’s enigszins te kunnen verwerken en dat jullie weer een fijne gezinssituatie krijgen. maar hij moet daar wel zelf voor open staan….
Sterkte!
Haar zoontje heet Mike 🙂
Ja. “Mike zei dat ik niet moest zeuren”, aldus de kop. Ik vermoed, gezien de context, dat het niet haar kind was die dat heeft gezegd.