Alwine schrijft een reeks over haar 3 bevallingen. Lees eerst deel 1:
Tijdens de IVF punctie prikte de gynaecoloog een bloedvat in mijn buikholte aan
Met 41 weken start de bevalling
Ook deze zwangerschap loopt rommelig. Ik heb weer regelmatig bloedverlies en moet medicijnen/hormonen spuiten om een vroeggeboorte te voorkomen. Ik doe het graag want wil zo graag een voldragen baby! Uiteindelijk blijf ik zwanger tot week 41 en dan ben ik het echt zwaar zat. Gelukkig begint die dag de bevalling. Om 6.00 uur ‘s morgens schrik ik wakker van krampen. Yes eindelijk denk ik. Niet wetende wat ons te wachten staat in de aankomende uren.
Ik had gekozen voor lachgas
Ik bel de verloskundige in het WKZ en mag gelijk komen. Ik word geïnstalleerd op de verloskamer maar het blijft vrij rustig. Om 9:00 uur komt er vanuit het niets een weeënstorm opzetten. Ik weet werkelijk niet waar ik het zoeken moet. Ik roep, schreeuw en kronkel en smeek om pijnstilling. In mijn bevalplan staat dat ik lachgas wil proberen dus dat komt er.
Ik val helemaal weg, tot twee keer toe
Het apparaat wordt aangesloten en ik krijg een masker op met lachgas. Ik neem vijf teugen en ik voel mezelf volledig weg glijden… Blijkbaar was ik aan het hyperventileren en kreeg ik teveel gas binnen. Het apparaat wordt gelijk stopgezet en ik kom bij met 15 man personeel rond mijn bed. Mijn man is zich ook lam geschrokken. Maar de weeën blijven zonder pauze komen en ik roep om een ruggenprik. Weer raak ik weg en wordt de noodbel ingedrukt. Omdat ze willen weten hoe ver ik ben, wordt er gekeken hoeveel ontsluiting ik heb. Ook plaatsen ze een electrode in het hoofdje van de baby om hem in de gaten te houden omdat door mijn gekronkel de CTG banden niet goed blijven zitten.
Een sterrenkijker
Ik heb inmiddels om 11:00 uur ook volledige ontsluiting. In twee uur tijd van 0-10 centimeter is geen pretje. Ik mag dus persen. Ik doe mijn uiterste best maar het lukt niet. Een uur gaat voorbij en ze besluiten een echo te maken. Mijn zoon is een sterrenkijker. Vandaar dat het niet lukt. Bij iedere perswee komt zijn hoofdje iets vooruit, maar schiet ook iedere keer weer terug. Wat nu? Ik zet nog een half uur alles op alles en om 12:30 uur wordt hij geboren. Onze zoon Reinout. Net voor de knip en vacuümpomp die al tevoorschijn kwamen. Hij heeft zo lang klem gezeten dat hij een tuut op zijn voorhoofd heeft. Ik ben helemaal uitgeput. Nu wachten op de placenta.
Het bloed stroomt uit me
Maar de placenta, die komt niet. Na een half uur nog niet en ik blijf bloeden. En bloeden. Er worden steeds schone matjes onder me gelegd en de oude die ze weghalen worden gewogen. En dan roept de verloskundige: “Ik wil dat er NU een dokter komt!”. Daarna wordt alles wazig… Ik hoor de arts nog vaag zeggen dat als ze het bloeden niet kunnen stoppen mijn baarmoeder eruit gaat. Ik vind alles best. Ik ben blij met de narcose, een slapen. De placenta wordt operatief verwijderd. Totaal heb ik 2,5 liter bloed verloren.
Een flink gewicht
Als ik wakker word, ligt mijn zoon naast me. Hij weegt 4200 gram. Geen wonder dat het moeizaam ging. “Wat een dikke beer”, zegt mijn man. Zijn broertje woog met zijn vroeggeboorte 1390 gram. Dus dit is nieuw voor ons! Op de OK is ook een Bakri ballon in mijn baarmoeder geplaatst gevuld met vocht. Deze zorgt ervoor dat door de druk de bloeding stopt. Ook krijg ik platte bedrust en een blaaskatheter. De volgende dag mag alles eruit omdat de bloeding is gestopt.
Ik heb veel last van klachten na de bevalling
En dan begint de strijd tegen de incontinentie en de extreme vermoeidheid door het vele bloedverlies. Door het veelvuldig harde persen heb ik geen controle meer over mijn blaas en laat alles lopen… Ook val ik gewoon zittend tijdens de voedingen in slaap. Wat een naar gevoel. Het duurt maanden voor ik weer enigszins controle heb en tot die tijd loop ik met dikke kraamverbanden tegen urineverlies en slaap ontzettend veel. Gelukkig doet onze zoon het prima en herstelt alles langzaam weer tot het normale.
Lees HIER het vervolg.
ALWINE
