“Een eiceldonor?” vroeg mijn moeder. “Dus… biologisch gezien is het kindje eigenlijk niet van jou? En heeft het dus niet onze genen?” BAM, deze woorden kwamen als een genadeklap binnen. Ons geluk werd niet gedeeld en dat deed pijn. Het traject om zwanger te raken was namelijk allesbehalve makkelijk.
De medische molen gevuld met teleurstellingen
Patrick en ik wilden al jaren een kindje. Maar na drie jaar proberen zonder resultaat, begon het te knagen. Iets klopte niet. We gingen naar de dokter en kwamen terecht in een molen waar ik nooit van had gedacht dat ik er ooit in terecht zou komen. Fertiliteitstrajecten. Hormonen. Pijnlijke onderzoeken. En altijd die hoop, elke maand weer, om vervolgens keihard te crashen.
In de overgang? Ik ben nog maar 29?!
Toen kwam de klap: ik bleek in de vervroegde overgang te zitten. Mijn eicellen waren van slechte kwaliteit en er waren er ook maar weinig. Ons kindje, dat genetisch van ons beiden zou zijn, leek een droom die nooit werkelijkheid zou worden. Ik voelde me een wrak. Een mislukking. Wat was ik nou voor vrouw als ik niet eens een kind kon dragen? Patrick hield zich sterk, zoals altijd, maar ik zag het verdriet in zijn ogen. Toch bleef hij herhalen: “We komen er wel, Dieneke. Hoe dan ook.”
Op deze manier zou ik ons kindje toch kunnen dragen
Na maanden praten, huilen en overwegen, kwamen we uit bij eiceldonatie. Het voelde vreemd in het begin. Een kindje met Patrick’s genen, maar niet met de mijne? Maar toen we samen met een arts in gesprek gingen over wat het precies inhield, voelde het ineens minder ver van ons af. “Jij draagt het kindje,” zei de arts. “Dat kindje groeit in jou. Het is jouw kind.” Die woorden bleven hangen. Op deze manier kon ik wel ons kindje dragen. En dat voelde als genoeg.
Een vreemde vrouw maakte onze droom mogelijk
We besloten naar Portugal te gaan. Daar was het traject het meest toegankelijk en werkten ze met een donor die qua uiterlijk erg op mij leek. Toen ik hoorde dat er een vrouw was die haar eicellen wilde doneren om ons te helpen, barstte ik in tranen uit. Een vreemde vrouw die ik nooit zou ontmoeten, maakte onze droom mogelijk. Ik voelde zoveel dankbaarheid dat ik er geen woorden voor had.
Vier kansen, twee streepjes!
Na de punctie van de donor werden haar eicellen met Patrick’s zaadcellen bevrucht. Er kwamen vier embryo’s uit, vier kansen op ons kindje. De eerste terugplaatsing mislukte. Mijn hart brak in duizend stukjes, maar Patrick hield me overeind. “Het komt goed, lieverd,” zei hij steeds. En hij had gelijk. De tweede terugplaatsing was raak. Ik zal nooit dat moment vergeten dat ik de test deed en dat streepje zag. Ik rende naar Patrick, de test trillend in mijn hand. “We zijn zwanger,” fluisterde ik door mijn tranen heen. Hij pakte me vast en samen stonden we minutenlang te huilen. Geluk, pure geluk.
Eindelijk goed nieuws brengen
Het nieuws dat ik zwanger was, brachten we aan mijn ouders op een zondagmiddag. Mijn moeder keek me aan met tranen in haar ogen. “Oh Dieneke, wat geweldig,” zei ze. Mijn vader glimlachte en klopte Patrick op zijn schouder. Maar toen we uitlegden hoe het was gelukt, veranderde de sfeer. Mijn moeder keek naar haar handen en mijn vader bleef stil. “Een eiceldonor?” vroeg mijn moeder zacht. “Dus… biologisch gezien is het kindje niet van jou?”
De blik van mijn vader sprak boekdelen
Die woorden sneden diep, maar ik probeerde kalm te blijven. “Nee mam, maar het groeit in mĂjn buik. Het is mijn kindje, net zo goed als wanneer ik mijn eigen eicel had kunnen gebruiken.” Mijn moeder knikte, maar ik zag de aarzeling in haar ogen. Mijn vader vroeg niets meer, maar zijn blik sprak boekdelen.
“Het is niet zoals we het ons hadden voorgesteld”
De weken erna voelde ik hun afstand. Ze vroegen hoe het met mij ging, maar niet met de baby. En als ik vol enthousiasme vertelde over de echo of hoe het kleintje schopte, wisselden ze snel van onderwerp. Op een dag durfde ik het aan om mijn moeder ernaar te vragen. “Waarom doen jullie zo afstandelijk?” vroeg ik voorzichtig. Ze zuchtte. “Het is gewoon… ingewikkeld, Dieneke. Het is niet zoals we het ons hadden voorgesteld. En wat moeten we zeggen als mensen vragen naar het kindje? We willen niet dat iedereen het weet.”
De mening van anderen was belangrijker dan ons geluk
Die woorden raakten me keihard. Niet dat iedereen het weet? Waarom zou ik me moeten schamen voor iets waar ik juist trots op was? Ik vertelde haar hoe ik en Patrick het zagen: openheid. Geen geheimen. Dit kindje was zo gewenst, zo geliefd, en de manier waarop het er kwam deed er niet toe. Maar mijn moeder schudde haar hoofd. “Niet iedereen denkt er zo over.” Mijn ouders zijn strenggelovig en waren bang voor de meningen van anderen.
Dit kindje is ons alles en wij mogen daar trots op zijn
Ik vertelde Patrick die avond wat ze had gezegd. Hij werd woest, iets wat ik zelden bij hem zag. “Waar halen ze het lef vandaan? Dit kindje is ons alles, Dieneke. En wij mogen daar trots op zijn, punt uit.” Hij had gelijk, maar het deed nog steeds pijn. Toch vond ik kracht in mijn zwangerschap. Elke schopje van onze baby herinnerde me eraan waarom ik dit deed. Dit kindje was al zo geliefd, al voordat het geboren was. En het maakte niet uit wat mijn ouders, of wie dan ook, ervan vond. Patrick en ik zouden de beste ouders zijn die we konden zijn, zonder schaamte, zonder geheimen.
Ik hoop dat mijn ouders het inzien voordat het te laat is
Elke avond praat ik tegen mijn buik, vertel ik onze kleine over hoe welkom het is. Nog een paar weken, en dan zullen we eindelijk onze droom in onze armen houden. Wat anderen er ook van vinden, voor ons is dit kindje perfect. Ik hoop dat mijn ouders inzien wat ze hiermee veroorzaken voordat het te laat is. Zelf zijn we er inmiddels wel open over, ook om anderen te helpen. Er zijn zoveel stellen die in dezelfde situatie zitten en ook eiceldonatie overwegen. Ook willen we juist laten zien aan de buitenwereld dat wij meer dan trots zijn op ons gezin.
DIENEKE
wauw wat een reactie van je ouders……. wat hadden ze er van gezegd als jullie voor adoptie gingen dan? ik wil her eigenlijk niet weten…… dit kindje groeit tenminste nog in jou! Toen het bij ons moeilijk werd, was dat het enige wat ik maar wilde. een kindje voelen in mijn buik….. Wij hebben 2 meiden via ICSI. Wat een zegen dat jullie het zo mogen en kunnen doen! God veroordeeld dat niet. God zegent ook de handen en het verstand van de doctoren en labmensen die dit kunnen bedenken en jullie daarmee helpen! Ik hoop dat je ouders dat nog gaan inzien.
Heel veel liefde en geluk met jullie kindje! Wij hebben een tweeling van eiceldonatie. Gelukkig waren onze ouders heel blij voor ons. Ik hoop dat jou ouders ook bijdraaien zodra ze jullie baby zien.
wauw wat een afschuwelijke reactie van je ouders, waarom altijd bezig zijn met meningen van anderen. ze moeten je dankbaar zijn dat je zo ontzettend sterke vrouw bent die ondanks alle tegenslagen door gaat en voor jullie geluk kiest. Op deze manier hun alsnog een kind en kleinkind kunnen geven.
zelf heb ik in hetzelfde schuitje gezeten, een ook 3 kindjes uit een eiceldonatie traject kunnen krijgen. wel heb ik ze in het gehele traject vooraf meegenomen waardoor het voor misschien duidelijker was dat dit de laatst mogelijke manier was om alsnog een kindje te mogen krijgen. hopelijk veranderd hun kijk er op zo snel mogelijk en kunnen ze straks toch trots zijn op jullie en jullie kindje.